drama queen

Ο τρόπος που αποδίδεται σκηνικά από την ομάδα 812:Coal Theatre Company η ασφυξία της μικρής τοπικής κοινωνίας είναι αληθινά ισχυρός. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το «Και εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον» απέφυγε κάθε μεγαλοστομία, κάθε διδακτισμό, κάθε συναισθηματικό εκβιασμό, γι' αυτό και η συγκίνηση που προκύπτει είναι πηγαία και γνήσια. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Δημήτρης Καραντζάς, με μια ομάδα που έχει πλέον σταθεροποιηθεί, οδηγείται σε μια απολαυστική αισθητικά ανάγνωση του σαιξπηρικού αριστουργήματος. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Πέρα από το πόσο ρηξικέλευθο αισθητικά και πόσο εξωφρενικά αστείο είναι το "Sisterhood", κομίζει κάτι ακόμα στη θεατρική σκηνή της Αθήνας: τη φωνή μιας άλλης γενιάς που τώρα ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η οικογένεια που θρηνεί από κοινού δεν υπάρχει πια –άρα η οικογένεια δεν υπάρχει πια. Μέρος της συγκίνησης που προκαλεί η παράσταση του Μπανούσι είναι και η αποκατάσταση αυτής της προαιώνιας τάξης που διασαλεύτηκε. Ακριβώς όπως οφείλει να κάνει η μεγάλη Τέχνη. Κριτική από τον Γιώργο Βουδικλάρη.

O Βασίλης Μπισμπίκης κατέληξε σε μια παράσταση που περιέχει στιγμές μεγαλείου, αλλά και συντριβής. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Στη συνέντευξη τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2023, η καλλιτεχνική διευθύντρια Κατερίνα Ευαγγελάτου ανακοίνωσε τον καλύτερο καλλιτεχνικό προγραμματισμό της θητείας της ως σήμερα. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ο Γιώργος Σκεύας έκανε δύο σοφές επιλογές στη σκηνοθεσία του: η μία είναι αυτή του κενού σκηνικού και η άλλη είναι η λαμπρή επιλογή των ηθοποιών. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Νίκος Μαστοράκης έστησε επί σκηνής αυτόν τον κόσμο με όλη του τη γνωστή σοβαρότητα και τo βάθος που μόνο μια ουσιαστική ανάγνωση του κειμένου μπορεί να δώσει. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η παράσταση είναι μία από τις ομορφότερες δουλειές του Ακύλλα Καραζήση. Αυτό οφείλεται –πώς αλλιώς;- και στη σοφή επιλογή συντελεστών. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς υπογράφει μια σύλληψη ακριβείας που συνδυάζει σοφά φόρμα και περιεχόμενο, σε μία από τις καλύτερες του δουλειές των τελευταίων χρόνων. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το ζήτημα δεν είναι η φόρμα, αλλά το περιεχόμενο που οφείλει, από το ίδιο το έργο, αλλά και από τη σημερινή συγκυρία, να είναι πολιτικό, όμως η έλλειψη αναφορών στη σημερινή δυστοπία καθιστά την παράσταση σχεδόν απολίτικη. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η Εύα Βλασσοπούλου σκηνοθέτησε με αγάπη και προσοχή ένα έργο εξαιρετικά ανοιχτό, και γι' αυτό εξαιρετικά δύσκολο: ο συγγραφέας δίνει στον σκηνοθέτη όλο το σχοινί για να κρεμαστεί. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η σκηνική τους επικοινωνία αγγίζει το απόλυτο, αλλά και το επίπεδο ερμηνείας τους σε ένα κείμενο με τόσο επικίνδυνες ισορροπίες είναι δυσθεώρητο. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Τζον Μάλκοβιτς και η Ινγκεμπόργκα Νταπκουνάιτε σε μια σκηνική συνύπαρξη απλά υποδειγματική από αυτές που σπάνια έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει κανείς ακόμα και στις σπουδαιότερες θεατρικές πρωτεύουσες του κόσμου. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Παρόλο που το αποτέλεσμα όλης αυτής της φασαρίας αποτυπώνεται στο σκηνικό αποτέλεσμα, γνωρίζοντας τι προηγήθηκε, καθώς και το περιεχόμενο της πρόσκλησης για την επιπλέον ακρόαση, το στοίχημα «Στρέλλα» είναι σίγουρα κερδισμένο καλλιτεχνικά. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το χιούμορ είναι τόσο λεπτό και καλοδουλεμένο, αλλά και τόσο πηγαίο, που είναι αληθινά δύσκολο να μη γελάσει κανείς, ακόμα κι αν η διάθεση δεν είναι τέτοια. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το μεγάλο προσόν της Άννας Λεμονάκη είναι μια αφοπλιστική ευθύτητα, μια απλότητα που μοιάζει να τη φέρνει πλάι στον θεατή αντί να την τοποθετεί σε ένα βάθρο απέναντί του. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Μια παράσταση απολαυστική, καλογραμμένη και εξαιρετικά παιγμένη με το κωμικό να προκύπτει ως αποτέλεσμα, από τη ματιά του κοινού όπως αυτή καθοδηγείται από τον συγγραφέα και τον σκηνοθέτη. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ισορρόπησε μαεστρικά στις συχνές εναλλαγές γέλιο/κλάμα, χωρίς να καταλήξει σε κάτι που να θυμίζει παλαιικά σόου της Λάιζα Μινέλι. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Αυτό που μας χαρίζει η «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» με το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», είναι σημαντικό γιατί έρχεται την κατάλληλη στιγμή και με τον σωστό τρόπο. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Έργα με τόσο βαρύ συμβολισμό όσο οι «Βρυκόλακες» χρειάζονται μια σκηνοθετική γραμμή που να τα βοηθήσει να φτάσουν στον σημερινό θεατή, δυστυχώς ο Σταμάτης Φασουλής κινήθηκε προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η Σοφία Καραγιάννη έπραξε σοφά, αλλά και ηθικά, χρησιμοποίησε τον ορθότερο δρόμο που θα μπορούσε για το συγκεκριμένο κείμενο: αυτόν των σωματικών δράσεων. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο ρεαλισμός τους παραπέμπει σε άλλες εποχές, σε μια θεατρική γραφή την οποία έμοιαζε να έχουμε αφήσει πίσω μας, να έχουμε προχωρήσει παρακάτω. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Μια δουλειά με καινοτομίες, που δεν φεύγει πολύ μακριά από το κλασικό θέατρο και που σκύβει με προσοχή πάνω από το κείμενο, ενώ βασίζεται πολύ στις –εξαιρετικές- ερμηνείες των ηθοποιών. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Μια εντελώς νέα προσέγγιση που μας κάνει να δούμε τη χιλιοειπωμένη «Στέλλα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη για πρώτη φορά. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η πλήρης εκμετάλλευση ενός δύσκολου χώρου όπως αυτού του θεάτρου Μπέλλος δείχνουν μια ευφυΐα που αποκαλύπτουν ένα αληθινό θεατρικό ένστικτο από την Αικατερίνη Παπαγεωργίου και την ομάδα The Young Quill. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

H γραφή της Μαυρογεώργη είναι απολαυστική, βαθιά, τρυφερή, δαιμονικά αστεία, σπαρακτική και με μια οικονομία και ταχύτητα που δείχνουν μια ανέλπιστη συγγραφική ωριμότητα: O Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τις «Λουόμενες» σε κείμενο και σκηνοθεσία Κατερίνας Μαυρογεώργη.

Mεταμορφώνεται σε ποίηση ένα θέμα που διαφορετικά θα μπορούσε να εκφυλιστεί σε εύκολο θέατρο – καταγγελία: Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση ''The Weather In Europe'' σε σκηνοθεσία Γιώργου Βαλαή.

Ο Γιώργος Κουτλής στήνει μια παράσταση που παραείναι διασκεδαστική για να συμπεριλάβει τις εφιαλτικές διαστάσεις του έργου. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Ο άνθρωπος απ' το Παντόλσκ» στο Εθνικό Θέατρο.

Ο χρόνος είναι απαραίτητος παράγοντας για να εγκαθιδρυθεί μια συνθήκη όπως αυτή που απαιτεί το «Μικρό αναρχικό καλοκαίρι/ Βαρκελώνη ’36». Ακόμα κι όσοι νιώθουν δέος μπροστά σε ένα τόσο μακρύ διάστημα παρακολούθησης, θα νιώσουν εντελώς διαφορετικά στην έξοδο από το θέατρο –είναι μια εμπειρία αληθινά ξεχωριστή. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η πλέον απογυμνωμένη, ολιγοπρόσωπη, λιτή και ευκίνητη –φτιαγμένη για να περιοδεύει, όπως άλλωστε ήταν κάποτε κι ο θίασος του ίδιου του Σαίξπηρ: Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση ''Tempest Project'', το Κύκνειο Άσμα του Πίτερ Μπρουκ.

Ο Γιώργος Βουδικλάρης συγκεντρώνει κάποιες από τις παραστάσεις που αναμένει τη φετινή χειμερινή θεατρική σεζόν.

Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το φετινό πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου.

Εκεί που ένας θεατρικός χώρος θα τα δραματοποιούσε υπερβολικά, θα το έκανε «θέατρο», το μαγικό σημείο που επέλεξε η Καπετανάκη, μια μεταλλική σκάλα στο Λυκαβηττό που οδηγεί προς τις σειρήνες συναγερμού, λειτούργησε καθαρτήρια. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η «Μήδεια» των Χειλάκη-Δούνια δεν είναι μια ρηξικέλευθη πρόταση που χαράσσει νέους δρόμους, όμως είναι μια παράσταση εξαιρετικά δουλεμένη χωρίς ίχνος επιτήδευσης ή δηθενιάς, και με εξαιρετικούς συντελεστές σε όλες τις θέσεις. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ο Γιώργος Βουδικλάρης κάνει μία ανασκόπηση του Φεστιβάλ Αθηνών 2022.

Οι «Πέρσες» του Καραντζά είναι η καλύτερη και πιο ουσιαστική παράσταση που είδα ως τώρα από ελληνικής πλευράς φέτος το καλοκαίρι, γιατί απλούστατα έχει μια σαφή, συμπαγή και τεκμηριωμένη θέση πάνω στο κείμενο. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Σε μια άκρως κλασική (στα όρια του στερεότυπου) ματιά, πετάγονταν διάφορες πινελιές δίκην εκμοντερνισμού. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις δεν είχε ιδέα τι να κάνει με το εμβληματικό έργο του Σοφοκλή: κανένας άξονας, καμία κεντρική άποψη κι εκεί όπου δεν υπάρχει μελέτη και εμβάθυνση, αναζητούνται …ευρήματα. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ο Αργύρης Ξάφης έσκυψε πάνω από την πρώτη του τραγωδία με εντιμότητα, εργατικότητα, ενθουσιασμό και πάθος. Ίσως να μην ήταν ακόμα έτοιμος. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τον «Αίαντα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη.

Το να βάλει κανείς στο στόμα των επί σκηνής προσώπων σχοινοτενείς μονόλογους με πυκνό περιεχόμενο, είναι μια καταστροφική επιλογή. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Οι 7 τρελοί» σε σκηνοθεσία της Ελεάνας Τσίχλη.

Ο Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος παρουσιάζει μια «Αντιγόνη» που αγνοεί μεγάλο κομμάτι των νοημάτων του έργου του Σοφοκλή. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης

Οι δυνάμεις αδρανείας του πρώτου τη τάξει κρατικού γαλλικού θεάτρου οδηγούν το εγχείρημα σε Βατερλώ. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Ταρτούφος ή ο Υποκριτής» του Ίβο βαν Χόβε.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς δημιουργεί ένα επιβλητικό θέαμα μεγάλης πνοής, που όμοιό του δεν θυμάμαι πότε είδα για τελευταία φορά στο ελληνικό θέατρο. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την εναρκτήρια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2022.

Ο Παντελής Φλατσούσης με το συγκεκριμένο έργο κατοχυρώνει τη θέση του μέσα στον χώρο ως ένας σκηνοθέτης του οποίου την πορεία αξίζει να παρακολουθούμε αναμένοντας το επόμενο βήμα του. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η ομάδα των C for Circus τόλμησε να επιχειρήσει μια προσέγγιση καθόλου προφανή, καθόλου εντυπωσιακή, και που σίγουρα ήταν επικίνδυνη. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η προσπάθεια από τη νεανική ομάδα Knot χαρακτηρίζεται από ήθος και αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση του κειμένου, με τη σκηνοθέτρια Αλίκη Στενού να αντιλαμβάνεται την ουσία του. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Το «Θραύσματα  της performance RAGADA» είναι από τις περιπτώσεις που δικαιώνουν την αναζήτηση νέων καλλιτεχνών που δεν γνωρίζουμε, σε χώρους απρόοπτους, συχνά απομακρυσμένους. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Οι ηθοποιοί στήνουν τις ερμηνείες τους πάνω σε σωματικές δράσεις, και στην αλληλεπίδραση μεταξύ τους, που λειτουργεί διαρκώς και με απόλυτη ακρίβεια. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το «Το γεύμα» στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής».