drama queen

Ο Γιώργος Κουτλής στήνει μια παράσταση που παραείναι διασκεδαστική για να συμπεριλάβει τις εφιαλτικές διαστάσεις του έργου. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Ο άνθρωπος απ' το Παντόλσκ» στο Εθνικό Θέατρο.

Ο χρόνος είναι απαραίτητος παράγοντας για να εγκαθιδρυθεί μια συνθήκη όπως αυτή που απαιτεί το «Μικρό αναρχικό καλοκαίρι/ Βαρκελώνη ’36». Ακόμα κι όσοι νιώθουν δέος μπροστά σε ένα τόσο μακρύ διάστημα παρακολούθησης, θα νιώσουν εντελώς διαφορετικά στην έξοδο από το θέατρο –είναι μια εμπειρία αληθινά ξεχωριστή. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η πλέον απογυμνωμένη, ολιγοπρόσωπη, λιτή και ευκίνητη –φτιαγμένη για να περιοδεύει, όπως άλλωστε ήταν κάποτε κι ο θίασος του ίδιου του Σαίξπηρ: Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση ''Tempest Project'', το Κύκνειο Άσμα του Πίτερ Μπρουκ.

Ο Γιώργος Βουδικλάρης συγκεντρώνει κάποιες από τις παραστάσεις που αναμένει τη φετινή χειμερινή θεατρική σεζόν.

Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το φετινό πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου.

Εκεί που ένας θεατρικός χώρος θα τα δραματοποιούσε υπερβολικά, θα το έκανε «θέατρο», το μαγικό σημείο που επέλεξε η Καπετανάκη, μια μεταλλική σκάλα στο Λυκαβηττό που οδηγεί προς τις σειρήνες συναγερμού, λειτούργησε καθαρτήρια. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η «Μήδεια» των Χειλάκη-Δούνια δεν είναι μια ρηξικέλευθη πρόταση που χαράσσει νέους δρόμους, όμως είναι μια παράσταση εξαιρετικά δουλεμένη χωρίς ίχνος επιτήδευσης ή δηθενιάς, και με εξαιρετικούς συντελεστές σε όλες τις θέσεις. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ο Γιώργος Βουδικλάρης κάνει μία ανασκόπηση του Φεστιβάλ Αθηνών 2022.

Οι «Πέρσες» του Καραντζά είναι η καλύτερη και πιο ουσιαστική παράσταση που είδα ως τώρα από ελληνικής πλευράς φέτος το καλοκαίρι, γιατί απλούστατα έχει μια σαφή, συμπαγή και τεκμηριωμένη θέση πάνω στο κείμενο. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Σε μια άκρως κλασική (στα όρια του στερεότυπου) ματιά, πετάγονταν διάφορες πινελιές δίκην εκμοντερνισμού. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις δεν είχε ιδέα τι να κάνει με το εμβληματικό έργο του Σοφοκλή: κανένας άξονας, καμία κεντρική άποψη κι εκεί όπου δεν υπάρχει μελέτη και εμβάθυνση, αναζητούνται …ευρήματα. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ο Αργύρης Ξάφης έσκυψε πάνω από την πρώτη του τραγωδία με εντιμότητα, εργατικότητα, ενθουσιασμό και πάθος. Ίσως να μην ήταν ακόμα έτοιμος. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τον «Αίαντα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη.

Το να βάλει κανείς στο στόμα των επί σκηνής προσώπων σχοινοτενείς μονόλογους με πυκνό περιεχόμενο, είναι μια καταστροφική επιλογή. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Οι 7 τρελοί» σε σκηνοθεσία της Ελεάνας Τσίχλη.

Ο Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος παρουσιάζει μια «Αντιγόνη» που αγνοεί μεγάλο κομμάτι των νοημάτων του έργου του Σοφοκλή. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης

Οι δυνάμεις αδρανείας του πρώτου τη τάξει κρατικού γαλλικού θεάτρου οδηγούν το εγχείρημα σε Βατερλώ. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Ταρτούφος ή ο Υποκριτής» του Ίβο βαν Χόβε.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς δημιουργεί ένα επιβλητικό θέαμα μεγάλης πνοής, που όμοιό του δεν θυμάμαι πότε είδα για τελευταία φορά στο ελληνικό θέατρο. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την εναρκτήρια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2022.

Ο Παντελής Φλατσούσης με το συγκεκριμένο έργο κατοχυρώνει τη θέση του μέσα στον χώρο ως ένας σκηνοθέτης του οποίου την πορεία αξίζει να παρακολουθούμε αναμένοντας το επόμενο βήμα του. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η ομάδα των C for Circus τόλμησε να επιχειρήσει μια προσέγγιση καθόλου προφανή, καθόλου εντυπωσιακή, και που σίγουρα ήταν επικίνδυνη. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Η προσπάθεια από τη νεανική ομάδα Knot χαρακτηρίζεται από ήθος και αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση του κειμένου, με τη σκηνοθέτρια Αλίκη Στενού να αντιλαμβάνεται την ουσία του. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Το «Θραύσματα  της performance RAGADA» είναι από τις περιπτώσεις που δικαιώνουν την αναζήτηση νέων καλλιτεχνών που δεν γνωρίζουμε, σε χώρους απρόοπτους, συχνά απομακρυσμένους. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Οι ηθοποιοί στήνουν τις ερμηνείες τους πάνω σε σωματικές δράσεις, και στην αλληλεπίδραση μεταξύ τους, που λειτουργεί διαρκώς και με απόλυτη ακρίβεια. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το «Το γεύμα» στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής».

Η Ιώ Βουλγαράκη δημιουργεί πάνω στο «Μάκιναλ» μία από τις καλύτερες παραστάσεις της, όλα λειτουργούν άψογα και συντελούν με ακρίβεια στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το «Μάκιναλ» από την ομάδα ΠΥΡ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Το αποτέλεσμα είναι σοκαριστικά αληθινό - ένα μικρό διαμάντι στην εκπνοή (;) της φετινής χειμερινής «σεζόν». Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την «Αφροδίτη» του Παύλου Μάτεσι σε σκηνοθεσία Κατερίνας Κλειτσιώτη και Σοφίας Κορώνη στο Bios.

Θεωρώ τη «Νύχτα της Κουκουβάγιας» ως μία από τις κορυφαίες στιγμές των Elephas Tiliensis, μένοντας μακριά από τον ρεαλισμό των εικόνων του Λευτέρη Βογιατζή, κινούμενη σε μια κατεύθυνση απολύτως αφαιρετική. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ρουτινιάρικο θέαμα με τους πρωταγωνιστές να ποζάρουν. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για «Το Σώσε» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Παλλάς.

Το σύνολο της παράστασης συμπαρασύρει τον θεατή προς τον προορισμό του, καταφέροντάς του πλήγματα σε όλα τα καίρια σημεία - τον τοποθετεί στην πλευρά της επώδυνης ειλικρίνειας. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Δράκος, performance για μία νοοτροπία» του Γιώργου Βαλαή στο Θέατρο Τέχνης.

Σκέψεις και παρατηρήσεις για το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και όλες οι παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε. Από τον Γιώργο Βουδικλάρη.

Μια πρωτότυπη -αν και ανολοκλήρωτη- προσέγγιση σε ένα αδιανόητα δύσκολο έργο. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Τρωίλος και Χρυσηίδα» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Μαρίας Πανουργία στο Εθνικό Θέατρο.

Ένας προσωπικός θρίαμβος του Δημήτρη Παπαδημητρίου - ορόσημο για το ίδιο το έργο του συνθέτη. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το "Moby Dick - The Musical" στο Christmas Theater.

Μια παράσταση με λάθος δομή σε λάθος χώρο. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τα «Φτηνά τσιγάρα» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Με την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ η Μαρία Πρωτόπαππα κατακτά το επίπεδο μιας από τις σημαντικές δημιουργούς της γενιάς της. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το "Βelle Εquipe" είναι κάτι που ακολουθεί τον θεατή για μέρες μετά: η συγκίνηση παραείναι ισχυρή κάποιες στιγμές, και η ποίηση προκύπτει αβίαστα μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τη νέα παράσταση της Μάρθας Μπουζιούρη στο Θέατρο ΕΛΕΡ.

Η μεγάλη ήττα της παράστασης και του σκηνοθέτη της βρίσκεται στο ότι, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τις ίδιες εξυπνάδες, γίνεται γρήγορα εξαιρετικά πληκτική. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τον Αμαντέους στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Ο Γιάννης Σκουρλέτης καταθέτει μία από τις καλύτερες δουλειές του, σμιλεύοντας τις λεπτομέρειες και ζωγραφίζοντας το Τώρα με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το «Η αλήθεια είναι» στο Faust.

Μια εξαιρετική ομάδα χτίζει μια κωμωδία πάνω σε πολύ σοβαρά ζητήματα, ισορροπώντας υποδειγματικά. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τη «Δημοκρατία του Μπακλαβά» στο Αμφι-θέατρο.

Εντυπωσιακό και συγκινητικό, φιλόδοξο και άνισο, ένα θέαμα που τριγυρνάει στο μυαλό του θεατή για μέρες. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τα «Κόκκινα φανάρια» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη στον Cartel Τεχνοχώρο.

Η αξία του Ηλία Αδάμ εντοπίζεται στη δυνατότητα να εισχωρεί στην ουσία ενός ζητήματος και να το παρουσιάζει εκ των έσω, χωρίς να χάνει την κριτική του στάση απέναντί του, με τη γνώση κάποιου που όλα αυτά είναι μέρος της καθημερινότητάς του.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος μάς φέρνει σε επαφή με ένα άπαιχτο στην Ελλάδα κείμενο με υποδειγματικό τρόπο. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Όχι, δεν άλλαξε κατεύθυνση ο σκηνοθέτης: παραμένει πιστός στις φόρμες που τον απασχολούν εδώ και χρόνια, όμως αυτή η φόρμα στη «Φαίδρα» γίνεται το μέσον για την επίτευξη ενός αποτελέσματος, το οποίο υπηρετεί άψογα. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Επιθεωρησιακή ανάγνωση ενός κατεξοχήν πολιτικού έργου. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο στο θέατρο Γκλόρια.

Αδιέξοδη προσέγγιση ενός εμβληματικού, δύσκολου κειμένου. O Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για το «Πάρτυ Γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.

Ηθοποιοί που δούλεψαν με συνέπεια και αφοσίωση –και ορθή σκηνοθετική καθοδήγηση: Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Αγώνας Νέγρου και Σκύλων» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σωτηρίου.

Αφόρητα παλιό θέατρο στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Δυόμιση -ατελείωτες- χαμένες ώρες. Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.

Μήπως ο γείτονας, ο γνωστός, ο φίλος, ο εαυτός μας, έχει αρχίσει να μοιάζει επικίνδυνα στην απεχθή «Γερμανίδα Γραμματέα»; Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Μια Γερμανίδα Γραμματέας» με τη Ρένη Πιττακή σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.

Απέφυγε τον εύκολο δρόμο της επικαιρότητας, την παγίδα του να επικεντρωθεί αποκλειστικά στον βιασμό και τη σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών του χωριού για να κάνει «παράσταση MeToo». Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση «Φουέντε Οβεχούνα» του Λόπε δε Βέγα στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Ταξίδι στις αποχρώσεις της ανάμνησης. Ένας από τους πιο σημαντικούς ευρωπαίους σκηνοθέτες σε ένα λαμπρό επίτευγμα, όχι χάρις στη σταρ της παράστασης. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ευφυέστατο έργο σε υποδειγματική απόδοση. Μια ιδανική διανομή τριών ηθοποιών τόσο κατάλληλων για το εγχείρημα, που το έργο θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί γι αυτούς. Κριτική από τον Γιώργο Βουδικλάρη.

Σκέψεις, ώστε να ενισχυθεί ο διάλογος, η ζύμωση, η ανταλλαγή ιδεών αυτή τη δύσκολη περίοδο για την τέχνη του θεάτρου. Από τη Σοφία Ευτυχιάδου.

Η ανεπάρκεια της σκηνοθεσίας μάς καταδικάζει σε μια παράσταση-σκιά του έργου, που μόνο του ψηλαφεί στα τυφλά, αδυνατώντας να πιάσει τον σφυγμό του. Η Σοφία Ευτυχιάδου γράφει για το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου.

Μια μεγάλη, τολμηρή, σε στιγμές εγκεφαλική, αλλά και βαθιά συγκινητική παράσταση, που ανάγει τον πυρήνα του τσεχοφικού έργου σε υψηλή ποίηση. Η Σοφία Ευτυχιάδου γράφει για τις «Τρεις αδελφές» του Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Βεάκη.