Στην πρόβα του “We are in the army now” του Ηλία Αδάμ λίγο πριν το ταξίδι του στην Ισπανία: Το μέλλον που ευχόμαστε να έχει το ελληνικό θέατρο

Η αξία του Ηλία Αδάμ εντοπίζεται στη δυνατότητα να εισχωρεί στην ουσία ενός ζητήματος και να το παρουσιάζει εκ των έσω, χωρίς να χάνει την κριτική του στάση απέναντί του, με τη γνώση κάποιου που όλα αυτά είναι μέρος της καθημερινότητάς του

Φωτογραφίες: © Pinelopi Gerasimou

Θα παρουσιαστεί τελικώς ζωντανά στη Μαδρίτη πριν από την Αθήνα, στις 27, 28 και 29 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος Εξωστρέφεια του Ιδρύματος Ωνάση. Ως τώρα το είχαμε δει μόνο διαδικτυακά την περασμένη άνοιξη, εν μέσω εγκλεισμού, στο κανάλι της Στέγης στο YouTube. Ο λόγος για το “We are in the army now” του Ηλία Αδάμ, που μαζί με την ομάδα του δοκιμάζει τα όρια του θεάτρου με πάνω από έναν τρόπο. Πολλαπλή η σημασία αυτής της παράστασης, που συνδυάζει τόλμη, γνώση και μια θαυμαστή ισορροπία. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια πρόβα λίγες μέρες πριν το ταξίδι της στην Ισπανία.

Η αξία του Ηλία Αδάμ εντοπίζεται, μεταξύ άλλων, στη δυνατότητα να εισχωρεί στην ουσία ενός ζητήματος και να το παρουσιάζει εκ των έσω, χωρίς να χάνει την κριτική του στάση απέναντί του. Το ίδιο ισχύει και για τη φόρμα που υιοθετεί. Χρησιμοποιεί προσωπικές ιστορίες των ηθοποιών του -που, όπως τονίζει ο ίδιος, αλλά γίνεται εμφανές και εκ του αποτελέσματος, είναι και φίλοι του- χωρίς να κάνει devised theatre.

Οι θεματικές του συχνά άπτονται σε ζητήματα της LGBT κοινότητας (απολαυστική η αντιστροφή των στερεοτύπων στην αναρώτηση ενός από τους ήρωές του: «Δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας στρέιτ εδώ μέσα!», κι όμως το αποτέλεσμα δεν είναι queer –αν και ξέρω πως θα βαρεθούμε να διαβάζουμε αυτή τη λέξη σε σχέση με την παράσταση. Παίζει με όλη την αισθητική και τη slang του διαδικτύου –hashtag, emoji, instagram, tiktok κλπ- σατιρίζοντας ταυτόχρονα την παθητικότητά του. Κι όλα αυτά, όπως ξαναείπα, εκ των έσω: όχι αφ’ υψηλού και με άνωθεν κριτική, αλλά με τη γνώση κάποιου που όλα αυτά είναι μέρος της καθημερινότητάς του.

Δεν διστάζει να μεταδίδει ένα κομμάτι της παράστασης κάθε φορά μέσω instagram. Όμως διακρίνει πόσο συχνά η επαναστατικότητα εξαντλείται σε online δηλώσεις και ψηφοφορίες, χωρίς δράση στον πραγματικό κόσμο. Άλλωστε, χωρίς φουλ εννόηση, το περιεχόμενο δεν δείχνει τα δόντια του: σύντομα εκφυλίζεται σε φθηνή επιθεωρησιακή σάτιρα –από τις βασικές ασθένειες της φετινής θεατρικής σεζόν, στον ίδιο βαθμό με τον covid.

Θέατρο πολύ υψηλής ποιότητας, και μάλιστα ιδιαιτέρως μαχητικό, όπως δηλώνει και ο τίτλος. Κι ως γνωστόν αυτό επιτυγχάνεται μόνο με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Αυτοί αποτελούν και το βασικό οπλοστάσιο του “We are in the army now”.

Η Σοφία Πριοβόλου σού δημιουργεί την επιθυμία να την αγγίξεις για να βεβαιωθείς πως δεν είναι στ’ αλήθεια πόκεμον ή κάποιο άλλο πλάσμα της virtual πραγματικότητας, αλλά αληθινός άνθρωπος. Νομίζεις πως στο πρόσωπο και το σώμα της αποτυπώνονται ακόμα και οι μικρές διακοπές του σήματος του wi-fi. Σχεδόν λυπάται κανείς που η πολεμική ορμή της ηρωίδας της δεν ξεκολλά από την οθόνη και τη σκηνή.

Ο Τζέο Πακίτσας αγγίζει στερεότυπα, ταμπού και προσωπικές πληγές του με επώδυνη ευθύτητα. Μοιάζει να αντιστοιχίζει στην ελληνική επικράτεια τις εμπειρίες του συγγραφέα του «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ», του ρόλου που ερμήνευσε την αδικοχαμένη Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, και πάλι σε σκηνοθεσία του Ηλία Αδάμ. Όπως απέδειξε πρόσφατα ερμηνεύοντας τον Ιππόλυτο στο «Φαίδρας Έρως» σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου, εξελίσσεται ταχύτατα σε έναν από τους πλέον χαρισματικούς ερμηνευτές της γενιάς του.

Η Στυλιάνα Ιωάννου είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Διαθέτει μια σκηνική αθωότητα που συνήθως αποκτούν οι ηθοποιοί στην ωριμότητά τους, ενώ εκείνη είναι νεότατη. Διαχειρίζεται την ψυχική και σωματική έκθεση επί σκηνής με αφοπλιστική συστολή και ειλικρίνεια, δημιουργώντας στον θεατή συναισθήματα συνενοχής και αμηχανίας μπροστά στην αλήθεια της. Πολύ ξεχωριστή ερμηνεύτρια –ανυπομονώ να δω τι θα κάνει στο μέλλον.

Ο Gary Salomon που είδαμε στη μαγνητοσκοπημένη εκδοχή της παράστασης την άνοιξη, δεν θα ακολουθήσει στην Ισπανία λόγω υποχρεώσεών του στη «Δημοκρατία του Μπακλαβά» του Ανέστη Αζά.  Αντικαθιστώντας τον ο Kristof επιτυγχάνει να πατήσει πάνω στα χνάρια του προκατόχου του που εμπεριείχαν προσωπικά του στοιχεία, προσθέτοντας τις δικές του πινελιές με απόλυτη πειστικότητα.

Το ελληνικό θέατρο, λαβωμένο μετά (;) τη λαίλαπα του κορωνοϊού, μοιάζει να παίρνει μια επικίνδυνα συντηρητική στροφή, ενώ ο Ηλίας Αδάμ, μόλις τριάντα και κάτι, εκπροσωπεί το μέλλον που θα ευχόμασταν να έχει. Διαθέτει πολιτική ματιά, αισθητική τόλμη, βαθιά γνώση για τη θεατρική πράξη, αλλά και το αποτύπωμα και την αισθητική της γενιάς του. Η συντεταγμένη πολιτεία, εμφανώς αδιάφορη -στην καλύτερη των περιπτώσεων- προς τη σύγχρονη τέχνη, δεν μοιάζει διατεθειμένη να ασχοληθεί με την υποστήριξη της επερχόμενης γενιάς καλλιτεχνών που θα μπορούσαν να ανοίξουν δρόμους εντός, αλλά και εκτός συνόρων. Εύγε στη Στέγη που το πράττει. Και οι έπαινοι θα πολλαπλασιαστούν αν δούμε και στην Αθήνα το “We are in the army now” ζωντανά στη σκηνή. Μέχρι τότε, απλώς θα ζηλεύουμε τους Ισπανούς…

Ηλίας Αδάμ, We are in the army now | 27, 28, 29 Ιανουαρίου 2022 | Teatros del Canal, Μαδρίτη

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.