Αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο στο ξεκίνημα της χειμερινής θεατρικής σεζόν δύσκολα περιγράφεται. Ένα πλήθος δημοσιευμάτων αρχίζει να μιλά για τις παραστάσεις που δεν πρέπει κανείς να χάσει, συχνά παραλείποντας να επισημάνει πως μιλάμε για ευσεβείς πόθους, καθώς κανείς μας δεν τα έχει δει, αφού δεν έχουν ανέβει ακόμα, και οι πρόβες δύσκολα ανοίγουν σε εκπροσώπους του Τύπου, για λόγους που μπορώ να κατανοήσω –αν, φυσικά, υποθέσουμε πως πολλοί δημοσιογράφοι θα έσπευδαν να τις παρακολουθήσουν αν μπορούσαν. Το ανατριχιαστικό στα εν λόγω δημοσιεύματα είναι ο αριθμός των παραστάσεων που προτείνονται: τριάντα, γράφει κάποιος. Σαράντα, πλειοδοτεί κάποιος άλλος. Εξήντα, υπερθεματίζει ένας τρίτος. Ενδεχομένως ζω σε μια άλλη θεατρική Αθήνα, αλλά τόσες «άχαστες» -τι απερίγραπτα ελεεινή λέξη!- πρεμιέρες στην πόλη μας… δύσκολο το βρίσκω. Ούτε στο Παρίσι, ούτε το Βερολίνο δεν θα μπορούσα να βρω τόσες.
Το μόνο που μπορεί κανείς να γράψει έντιμα αυτή τη στιγμή, είναι ποιες παραστάσεις δημιουργούν ελπίδες πως θα δει κανείς κάτι που αληθινά να αξίζει τον κόπο. Για ελπίδες μιλάμε: δεν έχουμε δει παρά μόνον τη διανομή, ίσως κάποιο δελτίο τύπου, άντε και μερικές φωτογραφίες. Και φυσικά, εδώ παρεμβαίνει δυναμικά κι ο υποκειμενικός παράγων: άλλα στοιχεία θα κινήσουν τη δική μου περιέργεια, άλλα κάποιου άλλου. Την αντικειμενικότητα –όση, τέλος πάντων χωράει σε αυτά (αρκετή, θα έλεγα)- θα την κρατήσουμε για την κριτική όταν θα έχουμε δει αυτές τις δουλειές ολοκληρωμένες.
Ιδού, λοιπόν, μερικές παραστάσεις που ετοιμάζονται και εξερεθίζουν τη δική μου περιέργεια. Προφανώς και η λίστα δεν είναι εξαντλητική, προφανώς και μέσα στην υπερπληθώρα κάποιους ξεχνώ και αδικώ. Εδώ θα είμαστε όμως για να επανορθώσουμε την αδικία.
Γιώργος Βαλαής: ”The weather in Europe”
Θέατρο Θησείον | από 26 Οκτωβρίου
Γιατί: Πάντα συναρπαστικός ο τρόπος που ο Βαλαής προσεγγίζει τα θέματά του. Ο χώρος ενός αεροδρομίου, όπου διαδραματίζεται η νέα του απόπειρα, μοιάζει ιδανική συνθήκη για τους προβληματισμούς του. Επίσης, συγκινητικό γεγονός η επιστροφή του στο «Θησείον» όπου τον ανακαλύψαμε για πρώτη φορά πριν από περίπου είκοσι χρόνια.
Γιάννος Περλέγκας: «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν-Φρυνίχου | από 29 Οκτωβρίου
Γιατί: Πολύπαθη παράσταση, θύμα τόσο του covid όσο και της εμπάθειας του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Δημήτρη Λιγνάδη. Παρουσιάστηκε μία και μοναδική φορά σε live streaming, σε μια μετάδοση τόσο απροετοίμαστη και ανεκδιήγητη που ο δημιουργός της παράστασης μου απαγόρευσε διά ροπάλου να την παρακολουθήσω. Κατόπιν, κάθε νέα παρουσίαση παρεμποδίστηκε και στην ουσία απαγορεύτηκε. Αναμένω με ενδιαφέρον να δω την προσέγγιση του Περλέγκα, που αναδεικνύει μεταξύ άλλων την πολιτική διάσταση του έργου του Καμπανέλλη, επιστρέφοντας στο αρχικό κείμενο, μακριά από την κινηματογραφική διασκευή που όλοι γνωρίζουμε.
Γιώργος Κουτλής: «Ο άνθρωπος από το Παντόλσκ» του Ντμίτρι Ντανίλοβ
Εθνικό Θέατρο, Σκηνή Νίκος Κούρκουλος | από 14 Οκτωβρίου
Γιατί: Το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο της περασμένης θεατρικής περιόδου σκηνοθετεί στο Εθνικό, από την Πειραματική Σκηνή του οποίου τον γνωρίσαμε –και την οποία φέτος θα διευθύνει. Προσωπικά δεν αγάπησα τους «Παίκτες» του, αλλά κατανοώ τους λόγους της μεγάλης τους επιτυχίας. Εδώ θα δοκιμαστεί σε ένα έργο θεωρητικά ακριβώς στα μέτρα του. Πολυαναμενόμενο.
Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου: Τα πάντα όλα, που λένε!
Γιατί: Δεν θέλω να ξεχωρίσω καμία από τις παραγωγές της Πειραματικής, ούτε καν με ημερολογιακή προτεραιότητα. Προτείνω μετά βεβαιότητος να τις παρακολουθήσετε όλες. Από την παλιά Πειραματική των Αζά-Τσινικόρη ξεπήδησε το μεγαλύτερο μέρος του νέου ρεύματος των Eλλήνων θεατρικών δημιουργών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη συμβεί και πάλι το ίδιο: σπεύσατε να δείτε το μέλλον, για όσους τα θέλουν όλα στο πιάτο, ας αναφέρουμε πως η εναρκτήρια παράσταση της νέας Πειραματικής θα είναι περιπατητική: το «Τοπογραφία Θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε», σε σύλληψη-σκηνοθεσία της Μπρικένα Γκίστο, από 18 Νοεμβρίου.
Δημήτρης Μπαμπίλης: «Θηβαΐδα ή Τα αδέλφια εχθροί» του Ρακίνα
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Σκηνή Ωμέγα | από 13 Οκτωβρίου
Γιατί: Αμετάφραστο και άπαιχτο στην Ελλάδα ως τώρα έργο του Ρακίνα, εμπνευσμένο από τους «Επτά επί Θήβας» σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου. Ο Δημήτρης Μπαμπίλης ανήκει στους ξεκάθαρα πολιτικούς σκηνοθέτες της νεώτερης γενιάς, κι οι επιλογές του δεν είναι τυχαίες. Αν δεν γνωρίζετε ήδη τον όρο «χαμηλός εμφύλιος», να η ευκαιρία σας να τον μάθετε.
Νικορέστης Χανιωτάκης: «Η ανθρώπινη φωνή» του Ζαν Κοκτώ
Θέατρο Μικρό Χορν | από 3 Οκτωβρίου
Γιατί: Αρκεί και μόνο η Λουκία Μιχαλοπούλου, από τις πιο ξεχωριστές ηθοποιούς της γενιάς της. Ερμηνεύει τον εμβληματικό και σπαρακτικό μονόλογο του Κοκτώ για την ερωτική απουσία και απώλεια.
The Young Quill: «Η νύχτα των μυστικών» του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου
Θέατρο Μπέλλος | από 21 Οκτωβρίου
Γιατί: Ένας θεατρικός χώρος γεμάτος μνήμες, αναβιώνει μετά από χρόνια από μια νεανική ομάδα που δημιουργήθηκε στην Αγγλία. Τους γνώρισα και με κέρδισε η ευγένεια, η στόχευση, η γνώση και τα υπέροχα ελληνικά τους. Ειλικρινά αδημονώ να δω τη δουλειά τους.
bijoux de kant: «Το Μαύρο Ταξίδι»
Θέατρο Μπέλλος | από 12 Οκτωβρίου
Γιατί: Η λοξή ματιά του Γιάννη Σκουρλέτη πάνω στην ελληνικότητα είναι πάντα συναρπαστική. Εδώ, με αφορμή τη θεματική του φετινού «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», καταπιάνεται με τη Μικρασιατική καταστροφή, δίνοντας ζωή σε ένα ξεχασμένο και ανώνυμο ντοκουμέντο της εποχής.
Μία Απάντηση
Θα ήθελα να μαθαίνω νέα