Ο μονόλογος «Η Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτώ παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη στο Θέατρο Μικρό Χορν από τις 3 Οκτωβρίου.
Η κάτοχος του θεατρικού βραβείου Μερκούρη Λουκία Μιχαλοπούλου θα αναμετρηθεί με έναν εμβληματικό ρόλο που κατά το παρελθόν ερμήνευσαν κάποιες από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς παγκοσμίως (Σιμόν Σινιορέ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Λιβ Ούλμαν, Χούλια Μιχένες, Ντενίζ Ντιβάλ, Ρενάτα Σκότο κ.α.).
Υπόθεση
Η ηρωίδα του έργου είναι μία νέα γυναίκα που συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον εραστή της, ο οποίος την εγκαταλείπει για να παντρευτεί μια άλλη. Περικυκλωμένη από την έννοια του θανάτου, βιώνει τον πόνο του έρωτα που ενώ ήταν πηγή ζωής έχει μετατραπεί σε ένα καταστροφικό συναίσθημα.
Η «Ανθρώπινη Φωνή» είναι ένα μονόπρακτο έργο που γράφτηκε το 1928 από τον Ζαν Κοκτώ και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά δύο χρόνια αργότερα στην περίφημη Comédie-Française από την Berthe Bovy.
Στην Ελλάδα αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη το 1978, μαζί με δύο ακόμη μονόπρακτα έργα του ίδιου συγγραφέα, την «Ψεύτρα» και «Την έχασα» σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, στα οποία όπως λέγεται, η σπουδαία πρωταγωνίστρια έδωσε την καλύτερη ερμηνεία της ζωής της.
Η «Ανθρώπινη φωνή» έχει εμπνεύσει την όπερα του Francis Poulenc, ”La voix humaine” (1958), το ”The telephone” του Gian Carlo Menotti και την ταινία του Roberto Rossellini με την Anna Magnani, ”L’Amore” (1948). Η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» είναι επίσης εμπνευσμένη από αυτό το έργο.
Ο συγγραφέας: Ζαν Κοκτώ
Ο Ζαν Κοκτώ υπήρξε ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Ο Μάνος Χατζιδάκις τον χαρακτήρισε «έναν διαβολικό ακροβάτη της τέχνης». Ήταν μεγάλη προσωπικότητα όπως επίσης, νάρκισσος, εστέτ, φιλόδοξος, μοναχικός, με σπινθηροβόλο πνεύμα. Το έργο του παραμένει σύγχρονο καθώς πραγματεύεται τις διαχρονικές υπαρξιακές αγωνίες, τον φόβο του θανάτου και την εξιλέωση από τα πάθη.
Η «Ανθρώπινη Φωνή» είναι και προφητικό έργο γιατί σ΄ αυτό ο Ζαν Κοκτώ έχει καταφέρει να αποδώσει στην εντέλεια τη σχέση του ατόμου με το τηλέφωνο, το μέσο επικοινωνίας που καθόρισε έναν νέο τρόπο ζωής δεκαετίες αργότερα.
Στον εμβληματικό αυτό μονόλογο, μια γυναίκα παλεύει με πάθος για το άτομο που αγαπά, υποκρίνεται, γελάει και κλαίει την ίδια στιγμή που είναι δειλή και τολμηρή μαζί. Το έργο διαπνέεται από τα συναισθήματα της εγκατάλειψης, της προδοσίας, της λατρείας και του πάθους, της απόρριψης και του αδιέξοδου των σχέσεων. Αιώνια, αναλλοίωτα συναισθήματα.
