drama queen

Με ελάχιστες λέξεις ο Ευριπίδης Λασκαρίδης δημιουργεί ένα πλέγμα ειρωνικής γλώσσας και αιχμηρής κριτικής στη «δικτατορία» της Θετικής σκέψης των σύγχρονων κοινωνιών. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Μια συνεπής, καθαρή ως προς τα υλικά και τους στόχους της παράσταση που συνομιλεί ήσυχα, αλλά εύστοχα με το πρωτογενές κειμενικό υλικό. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Μια πρώτη ματιά - μια πρώτη περιδιάβαση στα θεατρικά τοπία του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024. Επιλογές από την Ελένη Κουτσιλαίου.

Το σημαντικό που μας προσφέρει η απλή (κάποιες φορές και απλοϊκή) στη δομή και τον χειρισμό της, σκηνοθεσία: μας υπενθυμίζει την ανεκτίμητη αξία της πίστης στην ουτοπία. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Ριψοκίνδυνη επιλογή του πρωτογενούς υλικού, υψηλή αισθητική και ανολοκλήρωτο -αν και ενδιαφέρον στη σύλληψή του- σκηνοθετικό όραμα. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Το ”Rohtko” του Łukasz Twarkowski είναι ένα συνταρακτικό παραστατσιακό δοκίμιο με ισότιμη συνύπαρξη των παραστατικών τεχνών που δίνει έμφαση στην εμπειρία της εικόνας της ύλης και όχι της υλικότητας αυτής καθαυτής. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Μια σπαρταριστή παραστασιακή κατάθεση κωμικού ιδιώματος, υψηλής θεατρικότητας και ποιοτικής σκηνικής αποτύπωσης. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί με διαύγεια, αιχμηρότητα, καθαρότητα, ευφυία ένα πολύπλοκο και αδυσώπητο έργο, διατηρώντας κάτω από την επιφανειακή ψυχρότητα του παραστασιακού εγχειρήματος μια βαθιά, εναγώνια ουμανιστική ματιά. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Ο Ηλίας Κουνέλας δεν προτρέπει μόνο σε μια νέα θεατρική γλώσσα, αλλά σε μία νέα ηθική ποιότητα διασύνδεσης θεάματος και θεατή, πομπού και δέκτη. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Η Μαρία Πρωτόπαππα προτείνει νέους παραστασιακούς κώδικες, νέες αναγνώσεις, νέο τρόπο σύνδεσης με το κοινό, νέα υψηλά θεατρικά ήθη. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

«Η παράσταση παίζει στο κάθε δευτερόλεπτο με τη φαντασία, το όνειρο, την αλήθεια και  το είδωλό της. Αν υπάρχει». Συνέντευξη στην Κατερίνα Παρρή.

Αβέβαιοι οι σκηνοθετικοί χειρισμοί σε ένα ασθμαίνον σκηνοθετικό όραμα με ημιτελές παραστασιακό αποτύπωμα, παρά τις έντιμες προθέσεις. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Ο σκηνοθέτης Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος αφουγκράζεται με σοβαρότητα και σεβασμό τη ροή και τους κραδασμούς του πολύπλοκου, σχεδόν δαιδαλώδους κειμένου. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Η Μπέτυ Αρβανίτη δεν ερμηνεύει τον Βασιλιά Ληρ, δεν ενσαρκώνει τον Ληρ. Είναι. Το Ανθρώπινο Ον - μια σκηνική ποιητική δημιουργία που εγγράφεται στις καλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του ρόλου. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά αποτελεί παράδειγμα καλλιτεχνικής εντιμότητας. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Η μετακένωση που επιχειρεί ο Γιάννης Χουβαρδάς από έναν μεσαιωνικό κόσμο σε έναν μετανεωτερικό, μεταψηφιακό σύμπαν μιας cyber αισθητικής είναι ιδιοφυής. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Αν δείτε αυτήν την παράσταση, θα αποζημιωθείτε από τη συνταρακτική ερμηνεία της Ξένιας Καλογεροπούλου στον ρόλο της ανοϊκής γιαγιάς Μόμο. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Ίσως ένα από τα πιο ουσιαστικά σκηνικά «μανιφέστα» κατά της Πατριαρχίας που έχει δύναμη και τρυφερότητα, η παραστασιακή αυτή απόπειρα του Κωνσταντίνου Ντέλλα. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Η ήσυχη ευγενική και αδιόρατη υποκριτική ιδιοσυγκρασία της Tilda Swinton δημιουργεί ένα βαθύ, πλήρες, ειλικρινές, σχεδόν ωκεάνιο συναίσθημα που κατακλύζει τον θεατή. Γράφει η Ελένη Κουτσιλαίου.

Μια σημαντική στιγμή του ελληνικού θεάτρου. Όχι για την αρτιότητά του. Αλλά για τη γενναιότητα και το σθένος του. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Θεατές, ηθοποιοί και πραγματικά πρόσωπα ενωνόμαστε σε μια κοινή, ακραία, επώδυνη εμπειρία κάθαρσης στη νέα παράσταση της Μάρθας Μπουζιούρη. Κριτική της Ελένης Κουτσιλαίου.

Ο τρόπος που αποδίδεται σκηνικά από την ομάδα 812:Coal Theatre Company η ασφυξία της μικρής τοπικής κοινωνίας είναι αληθινά ισχυρός. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το «Και εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον» απέφυγε κάθε μεγαλοστομία, κάθε διδακτισμό, κάθε συναισθηματικό εκβιασμό, γι' αυτό και η συγκίνηση που προκύπτει είναι πηγαία και γνήσια. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Δημήτρης Καραντζάς, με μια ομάδα που έχει πλέον σταθεροποιηθεί, οδηγείται σε μια απολαυστική αισθητικά ανάγνωση του σαιξπηρικού αριστουργήματος. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Πέρα από το πόσο ρηξικέλευθο αισθητικά και πόσο εξωφρενικά αστείο είναι το "Sisterhood", κομίζει κάτι ακόμα στη θεατρική σκηνή της Αθήνας: τη φωνή μιας άλλης γενιάς που τώρα ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η οικογένεια που θρηνεί από κοινού δεν υπάρχει πια –άρα η οικογένεια δεν υπάρχει πια. Μέρος της συγκίνησης που προκαλεί η παράσταση του Μπανούσι είναι και η αποκατάσταση αυτής της προαιώνιας τάξης που διασαλεύτηκε. Ακριβώς όπως οφείλει να κάνει η μεγάλη Τέχνη. Κριτική από τον Γιώργο Βουδικλάρη.

O Βασίλης Μπισμπίκης κατέληξε σε μια παράσταση που περιέχει στιγμές μεγαλείου, αλλά και συντριβής. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Στη συνέντευξη τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2023, η καλλιτεχνική διευθύντρια Κατερίνα Ευαγγελάτου ανακοίνωσε τον καλύτερο καλλιτεχνικό προγραμματισμό της θητείας της ως σήμερα. Γράφει ο Γιώργος Βουδικλάρης.

Ο Γιώργος Σκεύας έκανε δύο σοφές επιλογές στη σκηνοθεσία του: η μία είναι αυτή του κενού σκηνικού και η άλλη είναι η λαμπρή επιλογή των ηθοποιών. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Νίκος Μαστοράκης έστησε επί σκηνής αυτόν τον κόσμο με όλη του τη γνωστή σοβαρότητα και τo βάθος που μόνο μια ουσιαστική ανάγνωση του κειμένου μπορεί να δώσει. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η παράσταση είναι μία από τις ομορφότερες δουλειές του Ακύλλα Καραζήση. Αυτό οφείλεται –πώς αλλιώς;- και στη σοφή επιλογή συντελεστών. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς υπογράφει μια σύλληψη ακριβείας που συνδυάζει σοφά φόρμα και περιεχόμενο, σε μία από τις καλύτερες του δουλειές των τελευταίων χρόνων. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το ζήτημα δεν είναι η φόρμα, αλλά το περιεχόμενο που οφείλει, από το ίδιο το έργο, αλλά και από τη σημερινή συγκυρία, να είναι πολιτικό, όμως η έλλειψη αναφορών στη σημερινή δυστοπία καθιστά την παράσταση σχεδόν απολίτικη. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η Εύα Βλασσοπούλου σκηνοθέτησε με αγάπη και προσοχή ένα έργο εξαιρετικά ανοιχτό, και γι' αυτό εξαιρετικά δύσκολο: ο συγγραφέας δίνει στον σκηνοθέτη όλο το σχοινί για να κρεμαστεί. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η σκηνική τους επικοινωνία αγγίζει το απόλυτο, αλλά και το επίπεδο ερμηνείας τους σε ένα κείμενο με τόσο επικίνδυνες ισορροπίες είναι δυσθεώρητο. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο Τζον Μάλκοβιτς και η Ινγκεμπόργκα Νταπκουνάιτε σε μια σκηνική συνύπαρξη απλά υποδειγματική από αυτές που σπάνια έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει κανείς ακόμα και στις σπουδαιότερες θεατρικές πρωτεύουσες του κόσμου. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Παρόλο που το αποτέλεσμα όλης αυτής της φασαρίας αποτυπώνεται στο σκηνικό αποτέλεσμα, γνωρίζοντας τι προηγήθηκε, καθώς και το περιεχόμενο της πρόσκλησης για την επιπλέον ακρόαση, το στοίχημα «Στρέλλα» είναι σίγουρα κερδισμένο καλλιτεχνικά. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το χιούμορ είναι τόσο λεπτό και καλοδουλεμένο, αλλά και τόσο πηγαίο, που είναι αληθινά δύσκολο να μη γελάσει κανείς, ακόμα κι αν η διάθεση δεν είναι τέτοια. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Το μεγάλο προσόν της Άννας Λεμονάκη είναι μια αφοπλιστική ευθύτητα, μια απλότητα που μοιάζει να τη φέρνει πλάι στον θεατή αντί να την τοποθετεί σε ένα βάθρο απέναντί του. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Μια παράσταση απολαυστική, καλογραμμένη και εξαιρετικά παιγμένη με το κωμικό να προκύπτει ως αποτέλεσμα, από τη ματιά του κοινού όπως αυτή καθοδηγείται από τον συγγραφέα και τον σκηνοθέτη. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ισορρόπησε μαεστρικά στις συχνές εναλλαγές γέλιο/κλάμα, χωρίς να καταλήξει σε κάτι που να θυμίζει παλαιικά σόου της Λάιζα Μινέλι. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Αυτό που μας χαρίζει η «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» με το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», είναι σημαντικό γιατί έρχεται την κατάλληλη στιγμή και με τον σωστό τρόπο. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Έργα με τόσο βαρύ συμβολισμό όσο οι «Βρυκόλακες» χρειάζονται μια σκηνοθετική γραμμή που να τα βοηθήσει να φτάσουν στον σημερινό θεατή, δυστυχώς ο Σταμάτης Φασουλής κινήθηκε προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η Σοφία Καραγιάννη έπραξε σοφά, αλλά και ηθικά, χρησιμοποίησε τον ορθότερο δρόμο που θα μπορούσε για το συγκεκριμένο κείμενο: αυτόν των σωματικών δράσεων. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Ο ρεαλισμός τους παραπέμπει σε άλλες εποχές, σε μια θεατρική γραφή την οποία έμοιαζε να έχουμε αφήσει πίσω μας, να έχουμε προχωρήσει παρακάτω. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Μια δουλειά με καινοτομίες, που δεν φεύγει πολύ μακριά από το κλασικό θέατρο και που σκύβει με προσοχή πάνω από το κείμενο, ενώ βασίζεται πολύ στις –εξαιρετικές- ερμηνείες των ηθοποιών. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Μια εντελώς νέα προσέγγιση που μας κάνει να δούμε τη χιλιοειπωμένη «Στέλλα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη για πρώτη φορά. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

Η πλήρης εκμετάλλευση ενός δύσκολου χώρου όπως αυτού του θεάτρου Μπέλλος δείχνουν μια ευφυΐα που αποκαλύπτουν ένα αληθινό θεατρικό ένστικτο από την Αικατερίνη Παπαγεωργίου και την ομάδα The Young Quill. Κριτική του Γιώργου Βουδικλάρη.

H γραφή της Μαυρογεώργη είναι απολαυστική, βαθιά, τρυφερή, δαιμονικά αστεία, σπαρακτική και με μια οικονομία και ταχύτητα που δείχνουν μια ανέλπιστη συγγραφική ωριμότητα: O Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για τις «Λουόμενες» σε κείμενο και σκηνοθεσία Κατερίνας Μαυρογεώργη.

Mεταμορφώνεται σε ποίηση ένα θέμα που διαφορετικά θα μπορούσε να εκφυλιστεί σε εύκολο θέατρο – καταγγελία: Ο Γιώργος Βουδικλάρης γράφει για την παράσταση ''The Weather In Europe'' σε σκηνοθεσία Γιώργου Βαλαή.