«Η νύχτα των μυστικών» του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου: Ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία

Η πλήρης εκμετάλλευση ενός δύσκολου χώρου όπως αυτού του θεάτρου Μπέλλος δείχνουν μια ευφυΐα που αποκαλύπτουν ένα αληθινό θεατρικό ένστικτο από την Αικατερίνη Παπαγεωργίου και την ομάδα The Young Quill

Φωτογραφίες: © Ελίνα Γιουνανλή

Οι ομάδες στο θέατρο έρχονται και φεύγουν από τη μόδα. Κατά καιρούς θεωρούνται η ραχοκοκαλιά αυτής της κατ’ εξοχήν ομαδικής Τέχνης, άλλοτε πάλι η παιδική της ασθένεια. Αν ρωτήσετε τη γνώμη μου, δεν υπάρχει δημιουργικότερος πυρήνας από μια αληθινή ομάδα αποφασισμένη να δημιουργήσει. Αρκεί αυτό να συνδυάζεται με γνώση, αφοσίωση, ευφυΐα και εργατικότητα. Όπως ακριβώς είναι η περίπτωση των The Young Quill.

Η νεανική αυτή ομάδα ανέλαβε και έφερε εις πέρας το δύσκολο έργο της ανακαίνισης ενός θεάτρου που παρέμενε κλειστό και ανενεργό εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Το «Μπέλλος» κάποιοι παλαιότεροι το θυμόμαστε να λειτουργεί, αλλά οι νεώτεροι θυμούνται στην οδό Κέκροπος μια πινακίδα μόνο, χωρίς αντίκρισμα. Να λοιπόν που στο εξής ο χώρος παίρνει ζωή, και μάλιστα με έναν καλλιτεχνικό προγραμματισμό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από χώρους με πολύ περισσότερα μέσα και με δραστηριότητα όλα τα τελευταία χρόνια.

«Η νύχτα των μυστικών» του Άκη Δήμου είναι ένα κείμενο πλημμυρισμένο από αναφορές, από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Ζενέ, ενδεχομένως ακόμα και τον Νίκο Νικολαΐδη –θα είχε ενδεχομένως θεατρολογικό ενδιαφέρον η καταγραφή τους, αλλά δεν έχει θέση στην κριτική αποτίμηση μιας παράστασης. Είναι επίσης ένα έργο γεμάτο από κινδύνους για τον επίδοξο σκηνοθέτη του: κινδυνεύει να πέσει είτε στην παγίδα μιας ψευδο-ποιητικότητας –ένα είδος εύκολων φελλινισμών- για να παρουσιάσει τη μαγεία αυτού του μυστικού κόσμου, είτε, από την ανάποδη, σε έναν εύκολο ρεαλισμό για να αποτυπώσει τον κόσμο του ξεπεσμένου τσίρκου.

Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου ισορρόπησε ανάμεσα στα δύο με δεξιοτεχνικό τρόπο, που δείχνει μια σκηνοθετική ωριμότητα διόλου ανάλογη της ηλικίας της. Θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς στις σοβαρές σπουδές της στο εξωτερικό. Σίγουρα κι αυτές βοηθούν, αλλά δεν επαρκούν: η σοφή χρήση και η πλήρης εκμετάλλευση ενός δύσκολου χώρου όπως αυτού του θεάτρου Μπέλλος δείχνουν μια ευφυΐα και μια αντίληψη της σκηνής που αφού δεν μπορούν να αποδοθούν στην πείρα, προφανώς αποκαλύπτουν ένα αληθινό θεατρικό ένστικτο. Είναι μια καλλιτέχνις που αξίζει να παρακολουθεί κανείς συστηματικά στο μέλλον.

Ο Ορέστης Τζιόβας είναι καλύτερος από κάθε άλλη φορά που τον έχω δει. Η Ελίζα Σκολίδη εντυπωσιάζει με το πόσο γρήγορα εξελίσσεται και αποδεικνύει πόσο άξιζε τον ρόλο της Μιράντας, ο οποίος κανονικά προορίζεται για μια ωριμότερη -ηλικιακά, αλλά και σκηνικά- γυναίκα και ηθοποιό. Ειδικά η σκηνή της κλοουνερί είναι απλά καθηλωτική. Ο Αλέξανδρος Βάρθης με κάθε του βήμα γίνεται ένας ηθοποιός που μπορεί να φανεί πολύτιμος σε κάθε σκηνοθέτη –δεν είναι τυχαία η εμπιστοσύνη που του έχει δείξει ο Δημήτρης Μαυρίκιος. Συνδυάζει ικανότητες, σεμνότητα, αλλά και εμφάνιση ζεν πρεμιέ της παλαιάς εποχής. Ακόμα ένα μέλος της διανομής που αξίζει να παρακολουθεί κανείς την πορεία του. Ο Γιώργος Μαρτίνος θα μπορούσε εύκολα να μας ξεγελάσει ως έμπειρος σε drag show –κι όμως, όπως πληροφορήθηκα, δεν είναι! Η miss Colorado του είναι μια φιγούρα που συμπυκνώνει, συμβολικά αλλά και ουσιαστικά, μεγάλο μέρος του περιεχομένου του έργου.

Σε κάποιες παραστάσεις έχουμε την τύχη να βρεθούμε μπροστά σε μια αποκάλυψη. «Η νύχτα των μυστικών» όμως περιέχει δύο –ή και τρεις, αν συμπεριλάβουμε τη σκηνοθέτιδα. Ο Τάσος Λέκκας ήδη έλαμψε στην «Επαρχία» του Μιχάλη Βιρβιδάκη, εδώ όμως πραγματικά «παίρνει κεφάλια», που λέμε. Αν συνεχίσει να δουλεύει τόσο συστηματικά και με τέτοιο σκηνικό ήθος -και έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως θα το κάνει- θα ακούμε όλο και συχνότερα το όνομά του. Η δεύτερη αποκάλυψη είναι η -πρωτοεμφανιζόμενη, παρακαλώ- Εριφύλη Κιτζόγλου. Η γυναίκα-φίδι της είναι ταυτόχρονα μαυλιστική και κουρασμένη από τη ζωή, εξωπραγματική και σάρκινη. Χάρμα οφθαλμών η υποκριτική της. Ακόμη ένα όνομα που σίγουρα θα συγκρατήσω.

Η μουσική και τα τραγούδια του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου ταιριάζουν γάντι στην παράσταση. Οι αναφορές και η επιρροή του από τον κόσμο του Σταμάτη Κραουνάκη, αφ’ ενός είναι φυσικές, καθώς υπήρξε επί χρόνια μέλος των Σπείρα-Σπείρα, κι αφ’ ετέρου είναι ένα ύφος απόλυτα κατάλληλο για την περίσταση. Η ατμόσφαιρα της παράστασης οφείλει πάρα πολλά στη δουλειά του Χριστοδουλόπουλου. Τα σκηνικά της Έλλης Εμπεδοκλή με άφησαν με την αίσθηση πως θα μπορούσαν να πάνε ένα βήμα πιο πέρα. Με τα κοστούμια είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα.

Συζητώντας το τελευταίο καλοκαίρι προ πανδημίας στην Αβινιόν με τον Ζαν-Ζακ Λεμέτρ, συνθέτη του μυθικού Θεάτρου του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν, τον θυμάμαι να μου λέει πως ένα εγχείρημα όπως αυτό της ομάδας τους δεν έχει πια τρόπο επιβίωσης και λόγο ύπαρξης στο Παρίσι: «Ίσως θα έπρεπε το Θέατρο του Ήλιου να επανιδρυθεί στην Αθήνα», είπε. Προς Θεού, δεν θα ήθελα να φορτώσω τους ώμους της Αικατερίνης Παπαγεωργίου και των The Young Quill με το βάρος της σύγκρισης με μια ομάδα μυθική για το γαλλικό θέατρο –άλλωστε έχουν τη δική τους αξία και ήδη υπόσχονται πολλά. Όμως το νοιάξιμο, η συνενοχή, το ήθος κι η ομαδικότητα που διέκρινα ανάμεσα στα μέλη του θιάσου μού έφεραν στο νου την ατμόσφαιρα που θυμάμαι να επικρατεί στο χώρο του Καλυκοποιείου της Βανσέν. Κι αυτό είναι μια υποθήκη που μόνο αισιοδοξία για το μέλλον μπορεί να μας δημιουργεί. Καλή τύχη και καλή συνέχεια στην ομάδα.

Info παράστασης

Η νύχτα των μυστικών | 21 Οκτωβρίου 2022 – 26 Φεβρουαρίου 2023
Θέατρο Μπέλλος

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.