Επιμέλεια: Κατερίνα Παρρή
«Η παράσταση ΜΑΡΙΚΕΣ #δενπροκειταιγιαδιασημεςπερσονες, επιδιώκει να αναδείξει τα καθημερινά βιώματα των γυναικών, που χαρακτηρίζονται συνήθως ως απλά ή ασήμαντα στην ελληνική πατριαρχική κοινωνία. Επί σκηνής συναντιούνται πέντε γυναίκες: ακούνε, μιλούν, συμφωνούν, διαφωνούν, αυτοσαρκάζονται, υποστηρίζουν –η μία την άλλη–, παίζουν, χτίζουν, κρύβονται, ανοίγουν δρόμους, βοηθούν, γελούν, πέφτουν και σηκώνονται· συνεχίζουν.», αναφέρουν οι σκηνοθέτριες, Κατερίνα Αδαμάρα και Γιώλικα Πουλοπούλου στο σημείωμά τους για την παράσταση που ανεβαίνει σε λίγες μέρες στο Θέατρο ΕΛΕΡ.
Η παράσταση πιάνει την ιστορία της ΜΑΡΙΚΑΣ, μιας γυναίκας που έζησε στην ελληνική επαρχία από τη δεκαετία του ’30 έως και τις αρχές του 21ου αιώνα. Και τα ηχητικά ντοκουμέντα αυτής της Μαρίκας, ήταν που αποτέλεσαν το ερέθισμα για την εξέλιξη της θεατρικής ιστορίας, γι’ αυτής που οι σκηνοθέτριες πραγματοποίησαν έρευνα, πήραν συνεντεύξεις και κατέγραψαν προσωπικές μαρτυρίες γυναικών από διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα και με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο.
Με βάση αυτές τις μαρτυρίες, η παράσταση αφηγείται τις ιστορίες γυναικών, που στην πλειονότητά τους υπήρξαν σε βίαια, νοσηρά και τοξικά περιβάλλοντα. Μέσα από τις αφηγήσεις, το χιούμορ και τις προσωπικές τους ανατάσεις, την ευαισθησία και τον αυτοσαρκασμό τους αποτυπώνεται το ατομικό και συλλογικό γυναικείο βίωμα. Και τελικά στην παράσταση ΜΑΡΙΚΕΣ #δενπροκειταιγιαδιασημεςπερσονες, πέντε γυναίκες συναντιούνται επί σκηνής και αφηγούνται την ιστορία τους για τις έμφυλες διακρίσεις αναζητώντας έναν νέο τόπο, συλλογικό.
Πριν περάσω στη θεατρική εμπειρία αυτών των «συναντήσεων», ρώτησα την Κατερίνα Αδαμάρα, τη Γιώλικα Πουλοπούλου και τις πέντε γυναίκες της ιστορίας, την Ιωάννα Ζέρβα, τη Μαίρη Λογοθέτη, την Αρετή Μακρολειβαδίτη, την Άννα Μαργαριτίδου και τη Μαρία Ελένη Παπατριανταφύλλου:
Ποια Μαρίκα είσαι εσύ; Ποια είναι η ιστορία σου;
Κι άφησέ το δικό σου μήνυμα να πάρω μαζί μου για να σκεφτώ…
Γιώλικα Πουλοπούλου
Είμαι η Μαρίκα που προσπαθεί να ζωντανέψει τον κόσμο μέσα της, που καθημερινά μαθαίνει από τους ανθρώπους με τους οποίους αλληλεπιδρά. Μια Μαρίκα που τα βάζει όλο και λιγότερο με τον εαυτό της και φωνάζει για το άδικο. Μια Μαρίκα που ενίοτε νοσταλγεί, πατάει στα πόδια της και πορεύεται μπροστά κάνοντας το ένα βήμα μετά το άλλο. Μια Μαρίκα που χαμογελάει, ονειρεύεται, οραματίζεται και διεκδικεί με κόστος ή χωρίς τα όχι και τόσο αυτονόητα. Είμαι η Μαρίκα που ρισκάρει αναζητώντας τη θέση της στον κόσμο. (…)
Μεγάλωσα στην Καλαμάτα με θεατρικές εμπειρίες από τα 6 μου χρόνια. Ήμουν τυχερή, μιας και το σπίτι μου, μου έδινε πάντα ερεθίσματα που με έκαναν να διερωτώμαι για τη ζωή και τον άνθρωπο˙ τα μουσικά, λογοτεχνικά και θεατρικά ερεθίσματα με έκαναν να ταξιδεύω μέσα μου σε κόσμους φανταστικούς, να φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες.
Στα 18 αποχωρίστηκα με ενθουσιασμό την πόλη μου και έφυγα για τη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασα. Εκεί ξεκίνησε η μεγάλη αναζήτηση: είδα τους φόβους μου, γνώρισα το κίνημα και ανθρώπους ανοιχτούς και αλληλέγγυους. Όταν πια η πόλη δεν με χωρούσε- και μαζί με τη βόμβα της κρίσης- μετακόμισα στο Βερολίνο για μεταπτυχιακές σπουδές και τελικά έμεινα για 4 χρόνια˙ εκεί διαμόρφωσα το μεγαλύτερο κομμάτι της ταυτότητάς μου: θέατρο, περφόρμανς, μουσεία, κάθε λογής θεάματα, εμπνευστικοί δάσκαλοι, άνθρωποι που έβλεπαν το διαφορετικό σαν δεδομένο, τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα στον χώρο της τέχνης.
Η επιστροφή μου στην Ελλάδα σήμαινε Αθήνα˙ άλλη δυναμική, άλλη εγώ: καινούργιοι άνθρωποι που έγιναν για μένα οικογένεια, καινούργιες επαγγελματικές εμπειρίες. Επόμενος σταθμός ζωής από το 2019 και πάλι, η πρώτη μου πόλη, η Καλαμάτα. Εδώ ζω δημιουργώντας με ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών με εργαλείο το θέατρο και στόχο έναν ανοιχτό ορίζοντα. Στα αλήθεια πάντα ταξιδεύω, παραμένω σε κίνηση μεταφορική και ρεαλιστική.
Η παράσταση “ΜΑΡΙΚΕΣ #δενπρόκειταιγιαδιάσημεςπερσονες είναι για μένα ένα ταξίδι με συνεπιβάτιδες νέες συνεργάτιδες που με κάνουν να νιώθω πως- ευτυχώς- είμαστε ζωντανές και έχουμε η μία την άλλη, πως μαζί τα καταφέρνουμε, πως είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από εκείνα που μας χωρίζουν˙ πως η ζωή είναι τώρα και χρειάζεται συμπόρευση. Αυτό θα ήθελα να κρατήσεις σαν σκέψη.
Κατερίνα Αδαμάρα
Είμαι η Μαρίκα των άκρων και της ισορροπίας. Φλερτάρω με ό,τι έντονο, άλλοτε τρομακτικό κι άλλοτε αρμονικό, άλλοτε δύσκολο κι άλλοτε οικείο. Μ΄αρέσει να προκαλώ τον εαυτό μου και τους άλλους, να βάζω στόχους και να ονειρεύομαι με κλειστά κι ανοιχτά μάτια. Πέφτω και σηκώνομαι. Μετά νιώθω δυνατότερη για την επόμενη πτώση. Μέχρι που οι πτώσεις μοιάζουν με πιρουέτες πια κι εγώ η Μαρίκα χορεύω στο κενό ισορροπώντας.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη όπου κι έζησα μέχρι τα 22 μου. Οι γονείς μου επέλεξαν να μετακομίσουν στα προάστια της πόλης κι έτσι εγώ αναγκάστηκα κι άλλαξα σχολείο. Κολυμβητήριο, μουσική, θέατρο, χορούς, μπαλέτο, ζωγραφική – και πόσες ακόμη που δεν θυμάμαι πια – ήταν μερικές από τις δραστηριότητες που με συνόδευσαν μέχρι την εφηβεία. Μετά, επικεντρώθηκα στη μουσική. Πέρασα στο παιδαγωγικό, γιατί αυτό θα μου επέτρεπε να κάνω κι άλλες δραστηριότητες παράλληλα. Ξεκίνησα σύγχρονο χορό, χορωδία και θέατρο. Τελικά με κέρδισε το θέατρο. Τόσο η εμπειρία μου στη φοιτητική θεατρική ομάδα όσο και η συμμετοχή μου στα θεατροπαιδαγωγικά σεμινάρια του Πανελληνίου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση ήταν καθοριστικά για τη μετέπειτα πορεία μου.
Αποφάσισα να πάω στο Βερολίνο και να δώσω εξετάσεις στο μεταπτυχιακό της Θεατροπαιδαγωγικής στο τμήμα Παραστατικών τεχνών του Πανεπιστημίου Τεχνών στο Βερολίνο. Έδωσα, μπήκα και δεν πίστευα στα αυτιά και τα μάτια μου. Με κριτική ματιά και πολλή ανατροφοδότηση ήμουν για τέσσερα χρόνια μέρος ενός κόσμου που φανταζόμουν ότι υπήρχε αλλά μέχρι τότε δεν τον είχα βρει. Σε καλλιτεχνικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, το Βερολίνο ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο για μένα. Εκεί γνώρισα και την τέχνη της αφήγησης και αυτή με κράτησε άλλον έναν χρόνο.
Στη συνέχεια αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου στην πρωτεύουσα. Τι θα μπορούσα άραγε να καταφέρω εκεί; Μην σταματώντας να προκαλώ τον ίδιο μου τον εαυτό ήρθα στην Αθήνα και ξεκίνησα να διεκδικώ τη θέση μου ως θεατροπαιδαγωγός. Πρόκειται για έναν τομέα σχεδόν άγνωστο και κάπως ασαφή. Συνεργάστηκα με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους – στον τομέα του θεάτρου, κυρίως – έμαθα ακόμη περισσότερα κι αποφάσισα το 2018 να ιδρύσω την ΑΜΚΕ “Τέχνες στο μίξερ”. Έτσι πορεύτηκα έκτοτε, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας προγράμματα και συμμετοχικές παραστάσεις κυρίως για παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς σε συνεργασία με φορείς στην Αθήνα και την Αττική.
Έφτασε η πρώτη καραντίνα την οποία πέρασα – μετά από πολύ καιρό – στη Θεσσαλονίκη, στο πατρικό μου σπίτι. Λίγο η παύση απ’ τις δραστηριότητες πολιτισμού, λίγο η ατομική και συλλογική ανασφάλεια της περιόδου εκείνης, λίγο η σκέψη – πρόκληση “τι άλλο θα ήθελες να δοκιμάσεις και δεν το έχεις κάνει ακόμη” το 2020 μετακόμισα στα Χανιά με την ιδιότητα της δασκάλας Δημοτικού κι από το 2021, όταν “άνοιξαν” και πάλι τα πράγματα για τον πολιτισμό, άρχισα με την ΑΜΚΕ τις συνεργασίες με διάφορους φορείς και Δήμους στην Κρήτη. Ήρθα για λίγο, να δω και τη ζωή στο νησί, αλλά κάπως το ένα έφερε τ΄άλλο και φαίνεται πως θα κάτσω για καιρό. Γνώρισα τον άντρα μου εδώ, με τον οποίο κάναμε κι ένα παιδάκι πριν από 7 μήνες.
“Ό,τι συμβαίνει με ροή, ακολούθησέ το, όσο τρελό κι αν μοιάζει στους άλλους”, κράτα το ως σκέψη.
Μαριαλένα Παπατριανταφύλλου
Είμαι η Μαρίκα που κάθε μέρα προσπαθεί να έρθει λίγο πιο κοντά στην εαυτή της. Είναι μέρες που δεν με ξέρω και μέρες που με ξέρω καλά. Είμαι τόσα πολλά πράγματα που τη μια γοητεύομαι και την άλλη χάνω τις συνδέσεις. Όσο μεγαλώνω, όμως, με νοιάζει και λιγότερο αυτή η συνεχής κυκλοθυμία μου. Θα πω ότι ίσως να είναι και ο λόγος που παραμένω δημιουργική και συνεπής στο τώρα μου.
Από μικρή μέχρι και το δημοτικό ήμουν πολύ χαρούμενη, πρέπει να ευχαριστήσω πολλούς ανθρώπους γι’ αυτό. Έπαιζα πολύ, έκανα θέατρο, είχα φίλες και φίλους. Στο γυμνάσιο και το λύκειο έχασα τον αυθορμητισμό. Σοβάρεψα για να τα καταφέρω…Και μετά εκεί στο Πανεπιστήμιο, όταν μπήκα στο Παιδαγωγικό, γνώρισα το θέατρο για τα καλά. Επίσης πρέπει να ευχαριστήσω πολλούς ανθρώπους γι’ αυτό. Ο αυθορμητισμός γύρισε πίσω -μου είχε λείψει φρικτά- και ανάσανα. Δεν ακολούθησαν και εύκολα χρόνια έκτοτε. Τώρα συνεχίζω να αναζητώ δουλειές που να μπορώ να είμαι εγώ, να με ψάχνω κάπου ανάμεσα στους πόνους και στη διαύγεια. Και είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι ανάμεσα σε άλλες Μαρίκες, εντός παράστασης και εκτός σκηνής.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τη φράση ‘βάλε σε όσο πιο πολλά πράγματα μπορείς τον σεβασμό και το χιούμορ’.
Ιωάννα Ζέρβα
Είμαι η κουτσή Μαρίκα! Μια Μαρίκα που προσπαθεί μέσα σε ό,τι της φέρνει η ζωή. Μια Μαρίκα που στην κυριολεξία πέφτει και σηκώνεται. Μια Μαρίκα που της αρέσει η διασκέδαση, το καλό φαγητό, το καλό κρασί, οι εκδρομές, τα επιτραπέζια, το βουνό και η θάλασσα. Μια Μαρίκα που γελάει πολύ αν και δεν έχει πάντα καλό χιούμορ. Και τέλος μια Μαρίκα με πολύ καλούς φίλους που στηρίζεται και αγαπάει!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη! Οταν με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, η απάντηση μου ήταν: θα ανοίξω ταβέρνα ή θα ανοίξω ψαροταβέρνα! Φαντάζομαι ανάλογα με την εποχή άλλαζε και η απάντηση. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να λέω ότι θα γίνω ηθοποιός, τραγουδίστρια ή κάποιο άλλο φανταχτερό στα μάτια μου τότε επάγγελμα! Ωστόσο με θυμάμαι σε όλες τις γιορτές του σχολείου πάνω στη σκηνή. Αυτό το Μαρικάκι χωρίς να ξέρει το γιατί, το τράβαγε από μικρή το σανίδι.
Μεγαλώνοντας σπούδασα ιατρικά εργαστήρια και κάπου εκεί αποφάσισα συνειδητά ότι θέλω να κάνω θέατρο. Είχα την τύχη να έχω έναν πολύ καλό δάσκαλο στη ΘΟΠ (γεια σου Γιωργή!). Δεν αντιλαμβανόμουν σχεδόν τίποτα τότε, αλλά μπήκαν γερές θεατρικές βάσεις. Και πριν από δέκα χρόνια κατέβηκα στην Αθήνα, σπούδασα σε δραματική σχολή και έκανα καινούργιους φίλους. Παράλληλα, ασχολήθηκα με τον θεατρικό φωτισμό.
Είμαι πολύ χαρούμενη που βρέθηκα στην παράσταση ΜΑΡΙΚΕΣ #δενπροκειταιγιαδιασημεςπερσονες! Είμαι χαρούμενη που συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ αλλά και για τις νέες Μαρίκες που γνώρισα σε αυτό το ταξίδι! Για τα ζητήματα τα οποία κληθήκαμε να αναλογιστούμε και να συζητήσουμε.
Και μέσα από αυτή την παράσταση σκεφτόμουν πόσο σημαντική είναι η μία για την άλλη και πόσο στήριγμα μπορούμε να βρούμε στη διπλανή μας. Και το κατάλαβα έμπρακτα μέσω του ατυχήματος που είχα. Δεν μπορώ να βασίζομαι στο κράτος και στο σύστημα υγείας του, στο κράτος και την οικονομική ασφάλεια που μπορεί να μου παρέχει. Αλλά μπορώ πάντα να βασίζομαι στις φίλες και τους φίλους μου! Στις ΜΑΡΙΚΕΣ μου!
Αρετή Μακρολειβαδίτη
Είμαι η Μαρίκα που δεν της άρεσε ο εαυτός της μεγαλώνοντας. Που πάντα ήταν πολύ μεγαλόσωμη για την ηλικία της και ξεχώριζε, χωρίς να το θέλει. Η Μαρίκα που αποφάσισε στα κρυφά να κάνει θέατρο και έκρυβε τα πραγματικά της συναισθήματα για τον κόσμο επί χρόνια. Μια Μαρίκα που πέρασε εφηβεία μετά τα 24 και αποφάσισε να κάνει τα τραύματα της δύναμη, αποφασίζοντας ότι η ζωή της είναι δική της και τώρα προσπαθεί να μειώσει τον πόνο από αλλά κορίτσια που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους μέσα στον κόσμο.
Είμαι η Αρετή, αθεράπευτη Θεσσαλονικιά, με πολύχρονη πορεία στην καλλιτεχνική ζωή της Θεσσαλονίκης, τόσο στο θέατρο όσο όμως και στη μουσική. Βιώνοντας έντονα το φαινόμενο του bullying, στράφηκα σύντομα στο απάγκιο της τέχνης, χωρίς όμως να βρίσκω λύτρωση, αφού την πίεζα να μου βρει απαντήσεις. Αφήνοντας πίσω μου τις σπουδές του Πολυτεχνείου, άρχισα να βρίσκω πολύτιμους συνοδοιπόρους στο σωματικό θέατρο, το μιούζικαλ και την αυτοδιαχειριζόμενη μουσική σκηνή της πόλης, χτίζοντας σιγά σιγά και την αυτοπεποίθηση να υποστηρίξω τα θέλω και τη γνώμη μου ως καλλιτέχνης αλλά και ως οντότητα μέσα στην πόλη και στο ίδιο μου το σώμα.
Μεγαλώνοντας λίγο ακόμα άρχισε η ανάγκη να επεκταθεί ο ορίζοντας της δημιουργικότητας και τότε ήρθαν νέες συνεργασίες. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι όσο ποντάρεις στους σωστούς ανθρώπους, τόσο κερδίζετε όλοι μαζί.
Έτσι νιώθω και με τις ΜΑΡΙΚΕΣ. Οι γυναίκες πίσω από τη δημιουργία της παράστασης αυτής μου δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα τού πώς είναι να είσαι μία γυναίκα δημιουργός, μια γυναίκα μέσα στον κόσμο και μέσα στην αβέβαιη Ελλάδα του 2024, που δουλεύει μαζί με άλλες γυναίκες. Προς τα εκεί στοχεύω και εγώ. Η δική μου Μαρίκα είναι μια γυναίκα που έζησε με αυστηρούς κανόνες στην εποχή της χούντας, έμαθε να ζει με πρόγραμμα και αυτό την ακολουθεί στη ζωή της μέχρι σήμερα, κάνοντας οικογενεια βάσει προγράμματος, ούσα ευτυχώς τυχερή στον γάμο της. Η Μαρίκα μου “μάλλον δεν θα άλλαζε τίποτα στη ζωή της” και οφείλω να την ακούσω. Τέτοιες γυναίκες υπάρχουν τριγύρω παντού, φίλες της μητέρας μας, δασκάλες μας στο σχολείο, γυναίκες με πρόγραμμα που θέλουν να μιλήσουν έξω από αυτό.
Μαίρη Λογοθέτη
Είμαι από εκείνες τις Μαρίκες που συνέχεια γελάνε και θέλουν να κάνουν και τους άλλους να γελάνε. Που προσπαθεί να μην τα παίρνει όλα σοβαρά˙ επιστρατεύει το χιούμορ. Που αναπολεί, ονειροπολεί και παλεύει για ένα εδώ και τώρα ομορφότερο. Που ζει στο “μεταξύ”, “ανάμεσα”, με ένα βαλιτσάκι στο χέρι. Που όταν δεν ακούει μουσική την τραγουδάει μόνη της, που μιλάει με τα ζώα, πιστεύει στους παιδικούς εαυτούς και στην ικανότητα των ανθρώπων να αγαπούν και να μεταμορφώνονται όταν αγαπιούνται.
Εκ Σίφνου ορμώμενη, μεγάλωσα σε μια παραλία, με μουσικές και πολύχρωμους ανθρώπους. Αγαπούσα τις ιστορίες και τα τραγούδια κι όταν δεν υπήρχε κάνεις να μου τα πεί, τα έφτιαχνα εγώ. Μεγαλώνοντας, μεγάλωσαν και τα όνειρα και η μοναξιά. Στα 17 βρέθηκα στην Αθήνα: Πάντειος, Ψυχολογία και η Παντειακή Θεατρική ομάδα, που με οδήγησε στο επαγγελματικό θέατρο. Παράλληλα, είχα αρχίσει να εργάζομαι ως ψυχοεκπαιδεύτρια.
Και, καθώς στεκόμουν σε ένα απ’ τα μεγάλα σταυροδρόμια της ζωής μου, καθώς έπρεπε να αποφασίσω ποιον δρόμο να πάρω, αποφάσισα να τους πάρω και τους δύο: Ψυχολογία ΚΑΙ Θέατρο. Με τα χρόνια, έφτασα στο σήμερα που θα πει: εργαστήρια ψυχοεκπαίδευσης και Θεατρικής Δημιουργίας με ομάδες εφήβων και ενηλίκων, με τους οποίους διαπραγματευόμαστε “καυτά” ζητήματα και φτιάχνουμε παραστάσεις και τραγούδια γι’ αυτά. Με δύο λόγια, σπούδασα 15 χρόνια για να κάνω επάγγελμα αυτό που έκανα από παιδί. Ίσως με πιο… πολυσύλλαβες λέξεις!
Η παράσταση “ΜΑΡΙΚΕΣ #δενπρόκειταιγιαδιάσημεςπερσονες” είναι μια ευκαιρία για μια ακόμα ιστορία, μια δημιουργική διαδικασία που με γέμισε ενέργεια, ένα ακόμα ταξίδι. Μα πιο πολύ είναι ευγνωμοσύνη – για τις γυναίκες με τις οποίες είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ. Οι δυσκολίες δεν ήταν λίγες και συχνά εμείς οι γυναίκες πρέπει να υπερβούμε εαυτόν για να τα βγάλουμε πέρα -γι’ αυτό και χάνουμε νωρίς την ικανότητα να παίζουμε, την ικανότητα να γινόμαστε και παιδιά. Το μήνυμα που θα ‘θελα λοιπόν ν’ αφήσω για όλες τις γυναίκες που μεγάλωσαν νωρίς, που χρειάστηκε να σοβαρεύουν και να σκληρύνουν για ν’ αντέξουν, όπως οι Μαρίκες της σκηνής και της ζωής μας, συνοψίζεται σε μια φράση του Τομ Ρόμπινς: “Ποτέ δεν είν’ αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια”.
Άννα Μαργαριτίδου
Είμαι η Μαρίκα που χρόνια τώρα αγωνίζεται για τα «αυτονόητα». Να μην μου σφυρίζουν στον δρόμο, να μην με καθορίζουν όπως αυτοί θέλουν ή όπως έχουν μάθει. Μια Μαρίκα με ένα χαμόγελο σχεδόν πάντα κολλημένο στο πρόσωπό της. Ακούω και βλέπω τα πράγματα με ανοιχτή καρδιά καθώς αυτά αλλάζουν ανά τα χρόνια.
Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στο Κιλκίς. Θυμάμαι τις αλάνες και τα παιχνίδια. Κρυφτό, μήλα, σχοινάκι και τζαμί. Ήμουν ελεύθερη χωρίς φόβο. Πηγαίναμε σε εγκαταλελειμμένα σπίτια στο χωριό με φακούς και κάναμε πως ήταν στοιχειωμένα. Προκαλούσαμε εμείς τον φόβο και ήταν ωραία! Δεν είχα ερεθίσματα όσον αφορά την τέχνη αλλά ήμουν ένα ελεύθερο παιδί στο χωριό. Έγινα 18. Μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη, όπου εκεί κατάλαβα πως ο κόσμος δεν λειτουργεί όπως εγώ είχα μάθει. Βιασύνη, μόνιμη εγρήγορση και πάμε! Δυσκολεύτηκα αλλά μπήκα σε αυτό. Πολύ σύντομα με κέρδισε το θέατρο και το κίνημα. Μπήκα στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Από εκεί φτιάξαμε μια μικρή ομάδα, παίζαμε σε αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις. Αγωνιζόμουν, γιατί ήθελα ο κόσμος να αλλάξει! Περνώντας τα χρόνια και έχοντας τελειώσει από τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές μου σπουδές η μικρή αυτή ομάδα έγινε μεγάλη, το θέατρο εΦ. Αναζητώ οτιδήποτε το αληθινό και πραγματικό, οτιδήποτε μπορεί να καθηλώσει την ύπαρξή μας, το σώμα μας και τον υπέροχο κόσμο που το περιβάλλει. Ασχολούμαι πρακτικά και ερευνητικά με το σωματικό θέατρο. Ζω στη Θεσσαλονίκη από το 2012 μέχρι και σήμερα. Είναι ένας πολύ οικείος τόπος πια. Τα τελευταία χρόνια, εργάζομαι ως Art manager στην Gallerie Mikrou, ενώ είμαι συντονίστρια των εφηβικών τμημάτων στο θέατρο εΦ.
Ο κόσμος δεν άλλαξε όπως ακριβώς το είχα φανταστεί αλλά εγώ συνεχίζω ακόμη να μιλάω για όλα τα άδικα του κόσμου, να έχω φωνή και να βρίσκομαι στα πλάι όλων αυτών των ανθρώπων.
Η παράσταση “ΜΑΡΙΚΕΣ #δενπρόκειταιγιαδιάσημεςπερσονες είναι για μένα η φωνή των γυναικών που δεν μπορούν να μιλήσουν. Με μεγάλη ευθύνη και αγάπη έρχομαι επί σκηνής να σας αφηγηθώ την ιστορία μιας άλλης γυναίκας που όμως πόσα κοινά έχει με σένα και με μένα;
