ελcBlog

Η σύγχρονη τέχνη μεταβάλλεται, επαναπροσδιορίζεται, κινείται διαρκώς με έναν τρόπο άτακτο και ταχύ, αντλώντας ενέργεια από το παρελθόν και διψώντας να ανταγωνιστεί το μέλλον. Σε μια πόλη όπως η Ρώμη, όπου η αδιάκοπη εναλλαγή των αιώνων έχει αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια της, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MACRO) αλλάζει εποχή, εγκαινιάζοντας τις νέες του εκθέσεις υπό τον γενικό τίτλο Εικόνες εν κινήσει.

Αριθμώντας περίπου 500.000.000 μέλη αυτή τη στιγμή, το Facebook μπορεί να περηφανεύεται ότι ένας στους δέκα τέσσερις ανθρώπους πάνω στη γη είναι μέλος του. Aν ήταν χώρα θα ήταν τρίτη σε πληθυσμό. Κι όμως δεν έχουν περάσει ούτε 7 χρόνια από τότε που ξεκίνησε.

“Bρίσκεστε εδώ”

Ούτε έναν ούτε δύο, αλλά εννέα βασικούς ήρωες - μέλη τριών γενιών μιας οικογένειας, προλαβαίνει να χωρέσει μέσα της η «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα.

Palyrria: 10 χρόνια παρουσίας. Εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα και δεκάδες στο εξωτερικό. 4 δίσκοι. Καινούριος δίσκος με νέα σύνθεση! Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μιλήσουμε με τους Palyrria.

Το Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. διοργάνωσε στις αρχές Οκτωβρίου στο Βυζαντινό Μουσείο το διεθνές επιστημονικό συνέδριο με τίτλο: Σκηνική πράξη στο μεταπολεμικό θέατρο: Συνέχειες και ρήξεις, αφιερωμένο στον Νικηφόρο Παπανδρέου. Η εντυπωσιακά μεγάλη προσέλευση ακροατηρίου πιστοποίησε, καταρχάς, τη μεγάλη ανάγκη όλων για νέα ερεθίσματα και εποικοδομητικό διάλογο. Τολμώ να πω ότι οι θεατρικές αίθουσες της Θεσσαλονίκης δεν βλέπουν τόσο κόσμο όσο είδαμε να περνάει από το αμφιθέατρο του Βυζαντινού Μουσείου...

Στο «Buried» νέος άντρας, πατέρας μικρού παιδιού, βρίσκεται θαμμένος ζωντανός μέσα σε ένα φέρετρο, στο «Είμαι ο Έρωτας» λιγότερο νέα γυναίκα, μητέρα τριών παιδιών κάπου ανάμεσα στα 20 και στα 25, βρίσκεται θαμμένη ζωντανή μέσα σε ένα γάμο.

Μόλις λίγες ημέρες πριν, εγκαινιάστηκε στους μουσειακούς χώρους του Vittoriano στο κέντρο της Ρώμης, η πολυαναμενόμενη έκθεση για έναν από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους στην ιστορία της τέχνης. Το όνομα του και τα έργα του έχουν ταυτιστεί με τη θεμελίωση της μοντέρνας τέχνης, το ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα και τη συχνά εκκεντρική καλλιτεχνική φιγούρα.

Τον πρωτογνωρίσαμε τον Σεπτέμβρη, όταν συμμετείχε με τη μικρού μήκους ταινία του, Casus Belli, στο 67ο Φεστιβάλ Κιν/φου Βενετίας. Λίγο μετά απέσπασε έξι βραβεία στη Δράμα. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τη δουλειά του στο Τριανόν, που κάθε Οκτώβρη φιλοξενεί το Φεστιβάλ Δράμας. Και, όπως φαίνεται, Ζώης και κινηματογράφος είναι μια σχέση διάρκειας μεγάλου μήκους.

Αν έχει διαβάσει κανείς «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας» δεν μπορεί παρά να σχηματίσει την πεποίθηση ότι το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου είναι «αμετάφερτο» και να αναρωτηθεί πώς κατόρθωσε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο ο Νίκος Παναγιωτόπουλος.

Στo «Great Directors» (τίτλος που παρέμεινε αμετάφραστος μάλλον αδόκιμα ακόμα και για τα σημερινά κινηματογραφικά γλωσσικά ήθη, την ώρα που το «Μεγάλοι Σκηνοθέτες» θα ακουγόταν πολύ πιο φυσικά), η Άντζελα Ισμαήλου (Ελληνίδα που ζει στην Αμερική) συναντά και συζητά (με γυρίσματα που απλώθηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών) με δέκα αγαπημένους της σκηνοθέτες.

Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της ανανέωσης της θητείας του κ. Σωτήρη Χατζάκη στο Κ.Θ.Β.Ε., ο καλλιτεχνικός διευθυντής ανακοίνωσε το ρεπερτόριο της φετινής χειμερινής περιόδου. Παρ’ όλα τα κενά, σε σχέση με τους συντελεστές (σκηνοθέτες, μεταφραστές, διασκευαστές) και πρωταγωνιστές των παραστάσεων που θα παρακολουθήσουμε στις τέσσερις σκηνές του Κρατικού, μπορεί κανείς να τολμήσει ορισμένες πρώτες παρατηρήσεις.

Βοηθός σερίφη σε φιλήσυχη και ακμάζουσα λόγω των πετρελαιοπηγών επαρχία του Τέξας της δεκαετίας του 1950 έχει μέσα του παιδικά τραύματα που συνδέονται άμεσα με το χτύπημα γυναικών. Τα έχει σε αδρανή κατάσταση, μέχρι που ένα μοιραίο πρωινό κάτι του τα ενεργοποιεί και μαζί τους το σαδιστή μέσα του.

Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της ανανέωσης της θητείας του κ. Σωτήρη Χατζάκη στο Κ.Θ.Β.Ε., ο καλλιτεχνικός διευθυντής ανακοίνωσε το ρεπερτόριο της φετινής χειμερινής περιόδου. Παρ’ όλα τα κενά, σε σχέση με τους συντελεστές (σκηνοθέτες, μεταφραστές, διασκευαστές) και πρωταγωνιστές των παραστάσεων που θα παρακολουθήσουμε στις τέσσερις σκηνές του Κρατικού, μπορεί κανείς να τολμήσει ορισμένες πρώτες παρατηρήσεις.

Το φθινόπωρο στη Ρώμη είναι γλυκό, ελαφρώς μελαγχολικό και όσο χρειάζεται ζεστό για να μετατρέπονται οι βραδινές βόλτες στην πόλη σε μια ιδανική ευκαιρία να ακούσεις τους ποικίλους ήχους της, να ευχαριστήσεις την όρασή σου με τις άπειρες επιλογές που ξεπηδούν από κάθε γωνιά της και να παρασυρθείς από αρώματα και γεύσεις που θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν της και αναδεικνύουν τη σύγχρονη αισθητική της.

Ασανσέρ oυρανοξύστη μπλοκάρει. Τρεις άντρες και δυο γυναίκες είναι κλεισμένοι μέσα του. Κάθε φορά που κλείνουν τα φώτα κάποιος θα υποφέρει, ίσως να πεθάνει κιόλας. Γιατί; Επειδή ένας από τους πέντε δεν είναι όποιος κι όποιος, αλλά ο διάβολος.

Ο Κόλιν Φάρελ είναι ψαράς. Ψαρεύει με τα δίχτυα του μια κοπέλα. Είναι ζωντανή. Μα είχα πεθάνει, πώς το έκανες; Περίεργο. Δεν θέλει να τη δει κανείς άλλος. Επίσης περίεργο. Την πηγαίνει στο ερημικό του σπίτι. Την αφήνει εκεί. Πρέπει να πάει να παραλάβει από την πρώην γυναίκα του την εντεκάχρονη κόρη τους που είναι νεφροπαθής και κάνει αιμοκαθάρσεις. Για να περάσει η ώρα της αιμοκάθαρσης της λέει ιστορίες.

Σχεδόν δέκα ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν για να γίνει πραγματικότητα ένα από τα πιο σημαντικά και φιλόδοξα μουσεία όχι μόνο της Ρώμης αλλά και της Ιταλίας.

Στο πλαίσιο του MIR Festival θα παρουσιαστεί το Hauts Cris (miniature) του Vincent Dupont,ένα θέαμα-εμπειρία που συνδυάζει την χορογραφική κίνηση, τον ήχο και τα νέα μέσα. Ο γάλλος χορογράφος μιλάει στο elculture.

«Ποιό είναι το πιο προσαρμοστικό παράσιτο; Η ιδέα. Από τη στιγμή που μια ιδέα εισβάλλει στο νου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεριζωθεί. Μια ιδέα που έχει πλήρως διαμορφωθεί και που έχει γίνει πλήρως κατανοητή θα μείνει κολλημένη κάπου στο μυαλό».

Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Θοδωρής Γκόνης είναι ένας ακούραστος χειρονάκτης του οράματος της θεατρικής αποκέντρωσης. Τελευταία απόδειξη η «μεταμόρφωση» του Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας, που είναι φέτος αφιερωμένο στον σπουδαίο καβαλιώτη Γιώργο Χειμωνά. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εγχειρήματα του Φεστιβάλ, η παράσταση Ο Άμλετ του Γιώργου Χειμωνά: τίποτα από μένα δεν φαίνεται (σκηνοθεσία Θ. Γκόνη-Γ. Λεοντάρη), δίνει το στίγμα.

Η Όρο Ρομάνο, της εταιρείας «Εκδηλώσεις κινηματογραφου, τέχνης και μουσικής ΕΠΕ» μάς μιλάει για το Φεστιβάλ Τεχνών που διοργανώνεται στην πανέμορφη Ύδρα με σημαντικές συμμετοχές καταξιωμένων ανθρώπων από το χώρο της τέχνης.

Οι καλοκαιρινές αναγνώσεις σας υποσχέθηκαν ταξίδια στον συναρπαστικό κόσμο των βιβλίων και ελπίζουμε να τηρήσαμε την υπόσχεση μας. Στο τελευταίο μας καλοκαιρινό άρθρο, σας προτείνουμε δυο δοκίμια για απαιτητικούς αναγνώστες...

Οι καλοκαιρινές αναγνώσεις μάς υπόσχονται ταξίδια στον συναρπαστικό κόσμο των βιβλίων. Οδεύοντας προς τις πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές, δεν έχουμε παρά να προτείνουμε την μαγευτική συντροφιά τους, την οποία μπορείτε να κερδίσετε δηλώνοντας συμμετοχή με σχόλιο και αναφέροντας τον τίτλο του βιβλίου που σας ενδιαφέρει στο τέλος του άρθρου.

Κατέβαινα προχθές την Βασιλίσσης Σοφίας μέσα σ’ένα ταξί. Χάζευα τις όψεις των 60’s πολυκατοικιών να διακόπτονται που και που από κανένα νεοκλασσικό. Tο μάτι μου μπερδεύτηκε όταν έπεσε πάνω σ’ένα αδειανό οικόπεδο.

Το Κρατικό Θέατρο κατόρθωσε με τις δύο καλοκαιρινές του παραγωγές να συντονιστεί, επιτέλους, με τους καιρούς. Παρακολουθώντας τους αριστοφανικούς Αχαρνής στο Θέατρο Δάσους και τους Μπανταρισμένους στη Μονή Λαζαριστών σκεφτόμουν πόσο φθηνά εκμεταλλευόμαστε ή παρερμηνεύουμε τα νοήματα λέξεων όπως λαός, λαϊκός, λαοφιλής με μοναδική συνέπεια τον χυδαίο λαϊκισμό.

Τον λένε Φερντινάν. Εκείνη επιμένει να τον λέει Πιερό. Εκείνος επιμένει να της απαντά κάθε φορά πως το όνομά του είναι Φερντινάν. Τελικά κερδίζει εκείνη, αφού η ταινία θα ονομαστεί «Ο Τρελός Πιερό» και θα κερδίσει μια σημαντική θέση στην ιστορία του κινηματογράφου.

Οι καλοκαιρινές αναγνώσεις μάς υπόσχονται ταξίδια στον συναρπαστικό κόσμο των βιβλίων. Οδεύοντας προς τις πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές, δεν έχουμε παρά να προτείνουμε την μαγευτική συντροφιά τους, την οποία μπορείτε να κερδίσετε δηλώνοντας συμμετοχή με σχόλιο και αναφέροντας τον τίτλο του βιβλίου που σας ενδιαφέρει στο τέλος του άρθρου.

Συνοδοιπόροι μας οι εκδόσεις Καστανιώτη, Μεταίχμιο, Ψυχογιός, Άγρα...

Οι καλοκαιρινές αναγνώσεις μάς υπόσχονται ταξίδια στον συναρπαστικό κόσμο των βιβλίων. Οδεύοντας προς τις πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές, δεν έχουμε παρά να προτείνουμε την μαγευτική συντροφιά τους, την οποία μπορείτε να κερδίσετε δηλώνοντας συμμετοχή με σχόλιο και αναφέροντας τον τίτλο του βιβλίου που σας ενδιαφέρει στο τέλος του άρθρου.

Το «Ι love you Philip Morris» ξεκινάει δείχνοντάς μας τον Τζιμ Κάρεϊ σύζυγο, πατέρα, αστυνομικό, άνθρωπο της εκκλησίας, υπόδειγμα σε όλα. Θεούσα και η γυναίκα του, προσεύχονται κάθε βράδυ γονατιστοί, ενώ κρατιούνται χέρι χέρι μπροστά στο κρεβάτι τους.

O Bruno Caverna, διεθνώς αναγνωρισμένος χορευτής και δάσκαλος, ζει και εργάζεται τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ευρώπη. Με βαθιά γνώση της καποέιρα, του σύγχρονου χορού, των ακροβατικών, του contact improvisation και του qi-gong έχει δημιουργήσει τη δική του μέθοδο σωματικής κατανόησής τους. Φέτος είναι καλεσμένος στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, όπου θα δώσει ένα σεμινάριο με τίτλο «Παίζοντας στα άκρα», επιχειρώντας να μυήσει επαγγελματίες χορευτές στο σύστημά του και να διερευνήσει μαζί τους νέους τρόπους αντίληψης όχι μόνο της τέχνης, αλλά και της ζωής, αφού, όπως μας λέει «δεν διαχωρίζει αυτά τα δυο».

Οι καλοκαιρινές αναγνώσεις μάς υπόσχονται ταξίδια στον συναρπαστικό κόσμο των βιβλίων. Οδεύοντας προς τις πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές, δεν έχουμε παρά να προτείνουμε την μαγευτική συντροφιά τους, την οποία μπορείτε να κερδίσετε δηλώνοντας συμμετοχή με σχόλιο και αναφέροντας τον τίτλο του βιβλίου που σας ενδιαφέρει στο τέλος του άρθρου.

Αν για τους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές το νούμερο ένα κλισέ είναι το «Κοιτάμε κάθε παιχνίδι χωριστά», για τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές είναι το «Στα καμαρίνια είμαστε μια πολύ ωραία παρέα και περνάμε υπέροχα.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι στη Φλωρεντία ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει.. Ωστόσο στην καρδιά της πόλης και πιο συγκεκριμένα στο Κέντρο Σύγχρονης Κουλτούρας του γνωστού Palazzo Strozzi, από τις 14/5 έως και τις 18/7 μια έκθεση σύγχρονης τέχνης ανατρέπει το παραμύθι και σαμποτάρει το ταξίδι μας προς το παρελθόν.

Στo υπόγειο του σταθμού φιλιούνται. Ακούν βήματα. Το μεγάλο μάτι της κοινωνίας που όλα τα βλέπει και όλα τα κρίνει δεν κάνει να δει το φιλί τους. Είναι και οι δύο παντρεμένοι με παιδιά.

Ο Γιώργος Κουμεντάκης είναι ένας συνθέτης αφοσιωμένος βαθιά στην τέχνη του, που τα τελευταία έξι χρόνια ασχολείται με τους δρόμους της παραδοσιακής μουσικής. Τον συνάντησα ένα απόγευμα στο Θησείο και φεύγοντας από το ραντεβού μας ήμουν χαρούμενη, γιατί γνώρισα έναν πραγματικά πνευματικό άνθρωπο που η φωνή του και το έργο του μάς είναι σήμερα πιο χρήσιμα από ποτέ.

Γάλλος παραγωγός (σουηδικών, κορεάτικων, αρμένικων κλπ) ταινιών, με τις δυο ταινίες του που ταυτόχρονα γυρίζονται τώρα σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, πλησιάζει αισίως τις πενήντα.

Ο Άξελ είναι εικοσάρης, η Βέρα κάπου εκεί γύρω, ο Άξελ είναι Ισπανός, η Βέρα Γαλλίδα, το Λονδίνο των «Ξέστρωτων Κρεβατιών» πολυπολιτισμικό;

Όχι πια τέρατα: Τι συμβαίνει όταν ξαναβλέπεις μια ταινία, που όταν την πρωτοείδες όχι μόνο την αγάπησες, αλλά την χρησιμοποίησες και σαν ένα κομμάτι του παζλ του αυτοπροσδιορισμού σου (τη χρησιμοποίησες δηλαδή για να συγκροτήσει ένα κομμάτι του αισθητικού σου περιβάλλοντος, ένα κομμάτι των αναφορών σου για το τι σε εκφράζει αληθινά και κατʼ επέκταση για το ποιός αληθινά είσαι) και τώρα διαπιστώνεις μέσα της στιγμές φλύαρες, στιγμές που το ενδιαφέρον σου ατονεί;

Για μια ταινία που ανατέμνει τα νεανικά χρόνια μιας μεγάλης ιέρειας του στυλ (και την μόνη από το χώρο της μόδας που φιγουράρει στη λίστα του Τιme με τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ου αιώνα), το «Η Κοκό πριν τη Σανέλ» (γαλλική ταινία που για ανεξήγητους λόγους παίζεται στην Ελλάδα με αγγλικό τίτλο) υποφέρει από μεγάλες ελλείψεις στον τομέα του προσωπικού κινηματογραφικού στυλ.

Οι Blitz είναι η Αγγελική Παπούλια, ο Γιώργος Βαλαής και ο Χρήστος Πασσαλής. Φέτος στο Bios, κάνουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν."Σινεμασκόπ: ένα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου" και μια ομάδα νέων ανθρώπων που έχουν να πουν πολλά.

Αεικίνητη και νωχελική, αυστηρή και συγκινημένη, χαμηλότονη και έντονη, αλωνίζει το σανίδι της σκηνής προσφέροντας με το ένα χέρι γέλιο ή δάκρυ και σπέρνοντας με το άλλο ερωτήματα.

Οι κότες και το αυγό: μην αφήνεις να σε ξεγελάσει η χλιδάτη πρόσοψη του «Sex and the City 2». Μαζί με το φαν η ταινία έχει έρθει για να θίξει θέματα, έχει έρθει για να κάνει μια ακόμη φεμινιστική δήλωση.

Φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών για άλλη μια χρονιά βγάζει το Τροχόσπιτό του στους δρόμους της πόλης και ετοιμάζει μια βραδιά βαριετέ με γνωστούς καλλιτέχνες. Ο Γιώργος Νανούρης είναι οικοδεσπότης και συντονιστής της βραδιάς και μας μιλάει για το όλο εγχείρημα.

Ας ξεκινήσουμε από μια κριτική: «Μπορεί να έχετε ακούσει ότι ο Ρομπέν των Δασών έκλεβε από τους πλούσιους και τα έδινε στους φτωχούς αλλά αυτό δεν ήταν παρά προοδευτικίζουσα προπαγάνδα των ΜΜΕ.

Δηλώνω με κάθε ειλικρίνεια ότι θα προτιμούσα να ασχοληθώ με την πληθώρα των μικρών φεστιβάλ που τρέχουν αυτή τη στιγμή στην πόλη αντιστεκόμενα στη γενική απαισιοδοξία... Κι εκεί που μοιάζει να παίρνουμε μια ανάσα από το βαρύ κλίμα θεατρικής και ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής ασφυξίας, έρχεται η ανακοίνωση του νέου Δ.Σ. του ΚΘΒΕ να μας επαναφέρει στην ...εντατική.

Το «Κick-Ass» ξεκινάει ρεαλιστικά και βγάζοντας μας τη γλώσσα: τα ράσα δεν κάνουν τον παπά και η στολή δεν σε κάνει υπερήρωα. Οι νόμοι της βαρύτητας είναι εδώ.

Το 48 hours Film Project Festival είναι ένας θεσμός, όπου οι διαγωνιζόμενοι καλούνται μέσα σε 48 ώρες να φτιάξουν μια ταινία, πάνω σε ένα θέμα που τους δίνεται εκείνη τη στιγμή, συμπεριλαμβάνοντας στο σενάριο τους τρία στοιχεία που ορίζονται από την επιτροπή του θεσμού. Ο σκηνοθέτης Μάνος Αρβανιτάκης έλαβε μέρος με την ταινία “Sea happens” και πήρε το διαβατήριο για τις Κάννες, όπου η ταινία του θα προβληθεί μαζί με άλλες 12 από όλο τον κόσμο.

Ο ηθοποιός Γιάννης Τσορτέκης συμμετείχε στην ταινία "Έντεκα" στo πλαίσιo του 48 hours Film project Festival. Eρμηνευοντας έναν προπονητή πυγμαχίας κατάφερε να αποσπάσει το πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Λας Βέγκας, όπου διακρίθηκε ανάμεσα σε 79 συμμετέχοντες.