Οι Υπερήρωες στα Χρόνια του You Tube

Το «Κick-Ass» ξεκινάει ρεαλιστικά και βγάζοντας μας τη γλώσσα: τα ράσα δεν κάνουν τον παπά και η στολή δεν σε κάνει υπερήρωα. Οι νόμοι της βαρύτητας είναι εδώ. Στη συνέχεια της ταινίας η γλώσσα δεν θα μείνει διαρκώς έξω, αλλά oύτε θα επιστρέψει και μονίμως μέσα. Παίζοντας μέσα έξω με τη γλώσσα, παίζοντας ανάμεσα στην παρωδία και την κανονική ταινία με υπερήρωες, η ταινία έρχεται να προσφέρει τη δική της ολόφρεσκη πρόταση. Το παιχνίδι της αυτό της επιτρέπει να αποφύγει τόσο τον σκόπελο των παρωδιών που χάνονται προσπαθώντας να ξεχειλώσουν μια αρχική ιδέα, που χάνονται προσπαθώντας να στηριχθούν υπέρμετρα σε αυτό που παρωδούν και δεν αναπτύσσουν ποτέ τον δικό τους εαυτό, όσο και τον σκόπελο των  ταινιών για υπερήρωες ή σκέτους ήρωες που προσπαθούν ψυχαναγκαστικά να προσθέσουν στη συνταγή και λίγο χιούμορ, που προσπαθούν να προσθέσουν και λοξές ματιές. Το «Κick-Ass» δείχνει πώς μπορείς να κάνεις μια ταινία είδους όχι προσποιούμενος ότι οι συμβάσεις του είδους δεν υπάρχουν, αλλά αντίθετα ξεκινώντας από αυτές, συζητώντας τις ευθέως, ανατρέποντάς τες και τελικά επαναφέροντάς τες πανηγυρικά και ευφρόσυνα, μυθοποιώντας μέσα από την απομυθοποίηση, δομώντας υπερήρωες μέσα από την αποδόμηση. Το «Κick-Ass» είναι ταινία μετά-είδους.

Έφηβος κολλημένος με τα κόμικς αναρωτιέται. Τόσες ταινίες, σίριαλ, περιοδικά με υπερήρωες. Πώς κανείς απλός άνθρωπος δεν έχει σκεφτεί να δοκιμάσει να γίνει υπερήρωας; Η μονη υπερδύναμη του συγκεκριμένου εφήβου είναι ότι περνά εντελώς απαρατήρητος στα κορίτσια. Δεν είναι τίποτα το σπέσιαλ, το εξαιρετικό .Όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του απλώς υπάρχει.  Παραγγέλνει λοιπόν στολή υπερήρωα από το ίντερνετ. Είναι θεόσαχλη αλλά δεν τον νοιάζει. Φορώντας τη ζει τη φαντασίωσή του μπροστά στον καθρέφτη. Είναι πια ο Κick-Ass. Μετά αρχίζει να βγαίνει και έξω από το σπίτι. Η ταινία είναι σαν να μην ξεκινά από μια σιγουριά, αλλά προσπαθώντας να απαντήσει σε μια ερώτηση. Τι θα γινόταν αν ένας έφηβος έκανε αυτή τη σκέψη; Αν αγόραζε μια στολή; Αν άρχιζε να φαντασιώνεται πως φορώντας τη οφείλει να προστατεύει την πόλη; Αν έβρισκε στο δρόμο μικροεγκλήματα εν εξελίξει; Τι θα του συνέβαινε; Δεν θα τον χτυπούσαν; Από εκεί και πέρα τι θα γινόταν;

Την παράσταση δεν κλέβει ο ίδιος ο Κick-Ass, αλλά το δίδυμο ενός πατέρα με την εντεκάχρονη κόρη του («Βig Daddy» και «Ηit Girl» κατά το υπερηρωικότερον). Για την ακρίβεια η κόρη (η Κλόι  Μόρετζ που υποδυόταν την αδελφή του ήρωα στις «500 μέρες της Σάμερ») και όχι ο πατέρας. Η ταινία έχει ξεσηκώσει  πνεύματα και συγκεντρώσει κατηγορίες εξαιτίας των όσων η κόρη λέει και κάνει.  Μεγάλο μέρος της αναταραχής οφείλεται στο ότι λέει ένα σωρό κακές λέξεις. Άλλο μέρος οφείλεται ακριβώς στην βία. Ωστόσο αυτή είναι μια κουβέντα που ποτέ δεν με αφορούσε, μια κουβέντα που πάντοτε την έβρισκα υπερβολική. Η αληθινή βία και η χορογραφημένη κινηματογραφική βία είναι  δυο διακριτές έννοιες. Ανησυχητικό δεν είναι να απολαμβάνεις τις καταπληκτικές σκηνές που η μικρή εξολοθρεύει τρεις μεραρχίες φονιάδων, ανησυχητικό θα ήταν να απολάμβανες τη βία του «Funny Games». Επικίνδυνη δεν είναι η κινηματογραφοφιλική βία του «Κick-Ass», επικίνδυνη είναι η βία του «24», που όχι μόνο δείχνει συνεχώς βασανισμούς, αλλά τους εγκωμιάζει και ως αναγκαίο μέσο για την προστασία ενός ευρύτερου καλού. Δεν έχουμε να κάνουμε με ρεαλιστική βία, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που θα μπορούσε να έχει αναφορά στον πραγματικό κόσμο, βρισκόμαστε στον κινηματογραφικό κόσμο και βλέπουμε μια εντεκάχρονη υπερηρωίδα να πρωταγωνιστεί σε σκηνές ανθολογίας. Δεν είναι καμία σκοτεινή φιγούρα εκδικητή το Ηit Girl. Eίναι διονυσιακή φιγούρα που υμνεί όχι τη βία, αλλά τη χαρά του σινεμά, την απελευθερωτικά αναιδή χαρά του. Όσο για τη φούστα της  είναι κατευθείαν κλεμμένη από τη ντουλάπα της  Gogo του «Κill Bill».Αλλά αν βρίσκω υπερβολικές τις ανησυχίες για τη βία της ταινίας, βρίσκω σχεδόν υστερικό να γίνεται λόγος για αναλογίες με παιδική πορνογραφία. Όποιος μπορέσει να φτιαχτεί με όσα βλέπει στην ταινία, τότε είναι ήδη άρρωστος. Και μου φαίνεται σαν σύμπτωμα αρρώστιας το να περιορίζεται (λογοκρινόμενη ή αυτολογοκρινόμενη) η ελευθερία των υγιών για να μη σκεφτεί κάτι άρρωστο ο ήδη άρρωστος.

Όλα τα προτερήματα της ταινίας κινδυνεύουν φυσικά από το ενδεχόμενο να γυριστεί σίκουελ. Πώς θα μπορέσει να διασωθεί ο αρχικός της τόνος, η αρχική της πρόταση; Ας αφήσουμε το αβέβαιο μέλλον για να μείνουμε στο βέβαιο παρόν: μπορεί τα ράσα να μην κάνουν τον παπά, μερικές φορές όμως η στολή κάνει τον υπερήρωα. Οι νόμοι της βαρύτητας είναι εδώ, αλλά το ίδιο και οι νόμοι του κινηματογράφου.