Οι γλάροι πετούν στον ουρανό με μια χάρη έξω και υπεράνω από οτιδήποτε ανθρώπινο. Ακόμη περισσότερο από το πέταγμα, είναι η χάρη που διαφοροποιεί τα πουλιά από τους ανθρώπους. Την κατέκτησαν γιατί δεν σκέφτηκαν ποτέ οτιδήποτε σχετικό με αυτή. Πετούν έτσι επειδή έτσι πετούν.
Δεν σκέφτηκαν ποτέ να βρουν γλώσσα, να βρουν έννοιες, να ευχηθούν το ένα καλή ανάσταση στο άλλο, δεν αναρωτήθηκαν ποτέ αν αυτό το ηλιοβασίλεμα είναι ένα από τα πρώτα τους, τα μεσαία τους ή τα τελευταία τους, δεν αναρωτήθηκαν ποτέ κατά πόσο το ηλιοβασίλεμα θα ήταν το ίδιο επιβλητικό αν διαδραματιζόταν χωρίς την παρουσία μαρτύρων, πετούν ερήμην του βλέμματός μας, τόσο προς το ηλιοβασίλεμα όσο και προς εκείνα, δεν ξέρουν πως όταν μεσολαβεί το ανθρώπινο βλέμμα τα λερώνει με έναν τρόπο όλα, με σκέψεις και με λέξεις, αν και οι λέξεις έρχονται πάντα μετά, τραβώντας σε ψυχαναγκαστικά προς το στανιό τους, αρχικά το βλέμμα απλά καταγράφει και απλά νιώθεις, για μια φευγαλέα αλλά και μαζί παντοτινή στιγμή είσαι ένα πλάσμα συγγενές του γλάρου, έστω χωρίς τα φτερά του, έστω χωρίς τη χάρη του, αλλά ποτέ, ούτε καν αυτή τη φευγαλέα στιγμή, δεν θα μπορούσες να γίνεις ένα πλάσμα συγγενές του ήλιου, ο ήλιος δεν έχει ούτε λέξεις αλλά ούτε και την χάρη της απουσίας τους, ο ήλιος έχει μόνο μέγεθος, ο ήλιος μόνο μας δεσπόζει, μόνο μας σκεπάζει, μόνο μας συντηρεί, επιτρέποντάς μας να ζούμε μέσα ή έξω από τις λέξεις, γράφοντας ή πετώντας.
Αλλά ίσως κυρίως ο ήλιος, δια του παραδείγματος της τοποθέτησής του, μας διδάσκει πως από τη σωστή απόσταση εξαρτάται η σωστή θερμοκρασία και εκλύεται το σωστό φως, πως τόσο η μικρότερη όσο και η μεγαλύτερη απόσταση θα ήταν καταστροφική, η καταστροφή της παγωμάρας και του σκοταδιού, η καταστροφή του ζεματισμού και της τύφλωσης.
Τι κερδίσαμε άραγε με το ονομάσουμε τη χάρη «χάρη»; Ήταν κάτι διαφορετικό στην ανωνυμία της; Δεν την περιορίσαμε ονοματίζοντας την, δεν την εγκλωβίσαμε σε συγκεκριμένες σημασίες, ιδιότητες, παραμέτρους, όρια; Κι αν η χάρη είναι κάτι πολύ περισσότερο από χάρη; Πού μπορεί να χωρέσει αυτό το πολύ περισσότερο, πού πηγαίνει αυτό που διαφεύγει; Αν οι γλάροι δεν πετούν με χάρη, αν ο τρόπος κίνησής τους στον ουρανό είναι κάτι έξω και υπεράνω από τη χάρη; Αν, για παράδειγμα, δεν διασχίζουν μόνο εκείνοι τον αέρα, αλλά και ο αέρας εκείνους, αν έχουμε να κάνουμε με ένα χορό συγχρονισμένο που διεξάγεται μπροστά στα μάτια μας, που τα μάτια μας όμως είναι εξίσου λίγα με τις λέξεις μας για να τον συλλάβουν και να τον αποτυπώσουν, ή, ακόμα περισσότερο, αν ο συγχρονισμένος χορός, η συγχρονισμένη κίνηση δεν αφορά μόνο τους γλάρους και τον αέρα, αλλά και τον ορίζοντα, αλλά και τον ήλιο που δύει, αλλά και το βλέμμα μας, αλλά και το μυαλό μας, αλλά και την καρδιά μας; Αν, με άλλα λόγια, αναγκαστικά με λόγια, ο συγχρονισμός είναι συνολικός;
Τότε ποιες λέξεις; Τότε ποια η ανάγκη τους; Τότε ποια η αστειότητά τους;
