Το ανώτατο στάδιο του φεμινισμού

Οι κότες και το αυγό: μην αφήνεις να σε ξεγελάσει η χλιδάτη πρόσοψη του «Sex and the City 2». Μαζί με το φαν η ταινία έχει έρθει για να θίξει θέματα, έχει έρθει για να κάνει μια ακόμη φεμινιστική δήλωση. Επιφοίτηση πρώτη, καθώς τα κορίτσια πίνουν τα κοκτέιλ τους στο Άμπου Ντάμπι: οι άντρες φοράνε στις ντόπιες μπούρκα γιατί θέλουν να τους κλείσουν το στόμα. Και πώς αντιμετωπίζει η κριτική του «New Yorker» το τελευταίο βιβλίο της Κάρι; Με ένα κείμενο που της λέει να μη μιλάει αν δεν έχει κάτι να πει και ένα συνοδευτικό σκίτσο που της βάζει τσιρότο στο στόμα. Άκουσον – άκουσον τα σεξιστικά γουρούνια. Και γιατί τελικά ο αρχιδικηγόρος στη δικηγορική εταιρία της Μιράντα της κάνει συνέχεια με το χέρι να σωπάσει κάθε που εκείνη ανοίγει το στόμα της; Κι άλλη επιφοίτηση καθ΄οδόν: δεν τον ενοχλούσαν αυτά που έλεγε, αλλά το γεγονός ότι μιλούσε. Και να που αραβικός κόσμος και νεοϋρκέζικος κόσμος συναντιούνται: ακόμα και στην πατρίδα της ελευθερίας, πολλοί άντρες, όσο απελευθερωμένοι και αν το παίζουν, εξακολουθούν να κομπλάρουν μπροστά στις δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες. Κάτω οι μπούρκες, κάτω τα τσιρότα. Δώστε στις γυναίκες πίσω τη φωνή τους. Ώστε να φωνάξουν: Παπούτσια. Φορέματα. Γιατί κατά την σεξεντεδεσιτική αντίληψη του κόσμου το ανώτατο στάδιο του φεμινισμού είναι ο υλισμός. Καταναλώστε. Αγοράστε. Μπορεί άραγε να βρει κανείς στη γύρα πιο μειωτικά πρότυπα γυναικών, πιο ξεφτιλισμένους ανθρωπολογικούς τύπους, μπορεί να βρει κανείς στη γύρα πιο κλαυσιγελική υστερία καταναλωτισμού; Όχι, δεν μπορεί. Και να που καμιά φορά από τα απελευθερωμένα στόματα δεν ακούγονται καν αρθρωμένες λέξεις αλλά αλαλαγμοί: ένα μακρόσυρτο γουάου ακούγεται στο σινεμά, καθώς η κάμερα δείχνει τις γόβες της Κάρι. Λες και είμαστε σε συναυλία και βγήκε ο ποπ σταρ στη σκηνή Υπήρχε από πριν αυτό το κοινό που ουρλιάζει για γοβάκια ή το έφτιαξε το Sex and the City; Οι κότες έκαναν το αυγό ή το αυγό τις κότες;

Καναπές and the City: Ο πρώην γκόμενος θα πει σε μια στιγμή στην Κάρι: «Είσαι ο πιο αντισυμβατικός άνθρωπος που ξέρω». Της το λέει σοβαρά, δεν ειρωνεύεται. Και πράγματι. Εκεί που τελειώνει η συμβατικότητα ξεκινά η Κάρι. Θες παραδείγματα; Παντρεμένη γυναίκα και δεν φοράει μονόπετρο. Λίγο το έχεις αυτό; Απ’ το αμονόπετρο δάκτυλό της εκβάλλουν καταρράκτες σημειολογικής ανεξαρτησίας. Επίσης εκείνη δεν μαγειρεύει. Ποτέ όμως. Ο Μπιγκ σε επετείους και εθνικές εορτές. Και το πιο αντισυμβατικό όλων, δεν νιώθει υποχρεωμένη να κάνει παιδιά. Την περιγελά την κοινωνία και τις νόρμες της, φίλε. Τώρα αν μέσα στην τόση αντισυμβατικότητα έχει και μερικά κολλήματα, άνθρωπος είναι κι αυτή. Τι θες, να ζήσει στο βουνό; Γιατί δεν είναι μόνο η μόδα. Εξομολογείται στην πωλήτρια ότι κάνει απιστίες στη μόδα, αγοράζοντας έπιπλα. Από σύμβολο του λάθος δρόμου ο καναπές του «Αmerican Beauty» μετατρέπεται στο «Sex and the City 2» σε απαραίτητο αξεσουάρ του σωστού δρόμου.  Και η Κάρι μπορεί να γεμίζει το σπίτι της με όλα εκείνα τα έπιπλα που ονειρεύτηκε, αλλά δεν αντέχει να κάθεται μέσα σε αυτό. Κι ας έχει τον Μπιγκ μαζί της. Θέλει να βγαίνουν να ξαλεγράρουν. Να γυρίσουν την πόλη. Είναι γυναίκα του γλεντιού και δεν υπολογίζει.

Από έξω παράδοση από μέσα επανάσταση: «Τhis bullshit economy» θα αναφωνήσει η Σαμάνθα. Τα οικονομικά προβλήματα της τελευταίας διετίας (τα οικονομικά προβλήματα των άλλων) ξενερώνουν τα κορίτσια. Και πάνε να δραπετεύσουν για λίγο από όλα αυτά και να βρουν στο Άμπου Ντάμπι τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά. Τι κρίμα που αυτός ο υλιστικός παράδεισος καταπιέζει τις γυναίκες. Μα, κοίτα, ναι, κάτω από το τσαντόρ οι αμπουνταμπίτισσες καροσαμάνθες φοράνε την τελευταία κολεξιόν. Παράδοση και προσωπική πρόταση παντρεύονται σικάτα και επαναστατικά. Τα ρούχα κάτω από τα τσαντόρ, τα ρούχα μέσα στο σπίτι. Γιατί, κοίτα, η Κάρι ωριμάζει και θα αρχίσει να μένει και αυτή τα βράδια σπίτι. Με τουαλέτες όμως. Σαν να βγαίνει έξω. Γιατί η Κάρι είναι η πιο αντισυμβατική.

Marital Sex and the City: Στην πρώτη ταινία τα κερατάκια της Μιράντας, στο δεύτερη ένα φιλί, στο Sex and the City 3 το μεγάλο ενοχικό ζήτημα θα είναι μια φευγαλέα σκέψη απ’ το μυαλό. «Καλέ μου δεν αντέχω τις τύψεις, δεν μπορώ να ζω μες το ψέμμα. Σκέφτηκα το απόγευμα ότι ο τάδε είναι ωραίος γκόμενος». Γιατί απαξ και μπει το στεφάνι, το sex στο city είναι αυστηρά και αδιαπραγμάτευτα συζυγικό. Μένει η Σαμάνθα να κρατάει τα μπόσικα, με τις στεφανάτες φίλες μας να είναι τύπες και υπογραμμές. Η άβγαλτη παιδούλα Κάρι θα πει στον άντρα της ζωής την την αμαρτία της. Βουτηγμένη στην ενοχή και ταγμένη στην απόλυτη μεταξύ τους αλήθεια ομολογεί: ναι, τον εφίλησα, σε πρόδωσα Μπιγκ, τα χείλη μου δεν είναι πια παρθένα. Κόκκιν΄αχεί – κοκκιν’ αχείλι εφίλησα και έβαψε το δικό μου με ντροπή. Και η ντροπή έβαψε τα νερά του ποταμού, την άκρη του γιαλού, την μέση του πελάγου τον ήλιο το μισό και το φεγγάρι ακέριο. Σε αντιδιαστολή με τις ετεροφυλοφιλικές συζυγικές ενοχές, στο γάμο του γκέι ζεύγους ο μελλόνυμφος λέει στους καλεσμένους πως θα συνεχίσει να απατά τον σε λίγο σύζυγό του. Εκείνος το ξεπερνάει με ένα ευφυολόγημα («θα του το επιτρέψω μόνο στις 45 πολιτείες που δεν αναγνωρίζουν το γάμο μας). 

 Say hello to my little friend:  Όσο διαρκεί η ταινία σκέφτεσαι πόσο απολαυστικό θα ήταν να έμπαινε στην οθόνη ένας τύπος με αυτόματο και να τις καθάριζε και τις τέσσερεις. Μία – μία και σε σλόου μόσιον. Οι κόκκινες κηλίδες να πιτσιλούσαν τα φορέματα και τα παπούτσια και τους καναπέδες τους. Splatter and the City.