Η θεατρική σεζόν έχει σηκώσει την αυλαία της με ανακοινώσεις ρεπερτορίων και καλλιτεχνικών προγραμματισμών και τα καθίσματα είναι εκεί έτοιμα να γεμίσουν με κόσμο. Από τα φετινά προγράμματα, όπως κάθε χρόνο, δεν λείπουν και οι παραστάσεις που θα κάνουν έναν δεύτερο κύκλο επί σκηνής. Ανάμεσά τους δουλειές πολυαναμενόμενες από την πρώτη ανακοίνωση, άλλες που ολοκλήρωσαν τη χρονιά με απανωτά sold out και άλλες που από στόμα σε στόμα βρήκαν τη θέση τους στη λίστα με τα ”must see”.
Παρακάτω ξεχωρίσαμε 20 παραστάσεις που θα ανέβουν και φέτος στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας, για όλους όσους πέρυσι δεν πρόλαβαν να βρουν το δικό τους εισιτήριο αλλά και για εκείνους που έφυγαν από το θέατρο λέγοντας «το ξαναέβλεπα» με την ελπίδα να οδηγηθούν σε νέα μονοπάτια.
1. ”Goodbye, Lindita” | Εθνικό Θέατρο, Σκηνή Νίκος Κούρκουλος
Το ”Goodbye, Lindita” ανήκει αδιαπραγμάτευτα στις παραστάσεις της χρονιάς που πέρασε, για την ατμόσφαιρα, για τις ερμηνείες της, για τις εικόνες που σου μένουν χαραγμένες και μετά από καιρό εξακολουθείς να σκέφτεσαι και να οδηγούν τις σκέψεις σου στα βαθιά.
Η δεύτερη παράσταση σε σκηνοθεσία και σύλληψη του Μάριο Μπανούσι έχει επίκεντρο την απώλεια. Με έμπνευση από το παρελθόν των Βαλκανίων, από ταφικά έθιμα και παραδόσεις πολλών χωρών ο Μάριο Μπανούσι, χτίζει ένα προσωπικό, χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν. Η ιστορία μιας οικογένειας, μια σειρά από παράδοξα γεγονότα που συμβαίνουν στο σπίτι και φέρνουν στην επιφάνεια έναν κόσμο κρυμμένο, φτιαγμένο από όνειρα και εφιάλτες. Τι χρειάζεται να γίνει για να ολοκληρωθεί ο ύστατος αποχαιρετισμός; Πώς μπορεί να συνεχιστεί η ζωή; Τι σημαίνει (αυτός) ο θάνατος;
«Ο πόνος δεν αλλάζει, αλλά τουλάχιστον τον μοιράζεσαι. Είναι σα να έχεις ένα μεγάλο φορτίο πάνω σου που το μαθαίνουν και οι άλλοι, το κοινωνείς και το μοιράζεσαι. Και τότε μαγικά και ο άλλος που ίσως έχει το ίδιο βάρος νιώθει να το επικοινωνεί μαζί σου. Και έτσι φεύγοντας νιώθει ο καθένας λίγο πιο ανάλαφρος», μάς είπε ο Μάριο Μπανούσι τον περασμένο Μάρτιο λίγο πριν ξεκινήσει η παράστασή του στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Φέτος ανεβαίνει στην Σκηνή Νίκος Κούρκουλος και με το που ανάψουν τα φώτα το πιο πιθανό είναι οι ήχοι από τα χειροκροτήματα και τα κλάματα να είναι ένα.
2. «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι» | Θέατρο Ark
Το νέο θέατρο Ark στην Κυψέλη υποδέχεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την παράσταση που εγκαινίασε τη σκηνή του, για την ακρίβεια τη σκοτεινή και απόκοσμη πασαρέλα του πάνω στην οποία παρακολουθούμε την άνοδο της δημαγωγικής φιγούρας, του Αρτούρο Ούι, ενός γκάνγκστερ του μεσοπολέμου, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Χρυσοστόμου, που με όπλο τον φόβο, τη χειραγώγηση και τη διαφθορά καταλαμβάνει την εξουσία. Στο φόντο της πασαρέλας οι θεατές της απέναντι πλευράς, συνθήκη με την οποία, όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης «αποφεύγουμε σε μεγάλο βαθμό, τα σκηνικά δρώμενα να λειτουργούν ιλουζιονιστικά, ενώ ταυτόχρονα κατορθώνουμε να δημιουργείται η απαραίτητη απόσταση μεταξύ θεατή και παράστασης, με στόχο να ενεργοποιηθεί η κριτική του σκέψη.»
Ο Άρης Μπινιάρης μεταμορφώνει τη μακάβρια φάρσα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, που γράφτηκε το 1941 με σημείο αναφοράς το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας και δράση τοποθετημένη στο γκανγκστερικό περιβάλλον της Αμερικής του μεσοπολέμου. Η άνοδος του φασισμού στην ιστορία μέχρι και το σήμερα μοιάζει σαν να ξετυλίγεται μπροστά σου μέσα από αλληγορίες, σκοτεινή αίσθηση του χιούμορ ντυμένη με ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, απόκοσμους ήχους, υποβλητικούς φωτισμούς, εντυπωσιακά κοστούμια και εσύ να αναρωτιέσαι: «Έχουν αλλάξει καθόλου τα πράγματα; Άραγε θα αλλάξουν ποτέ».
Ο Άρης Μπινιάρης υποστηρίζει ότι: «Έχει προχωρήσει η ιστορία αλλά όχι στον βαθμό που μορφώματα όπως αυτό του ναζισμού ή του φασισμού έχουν σταματήσει να υπάρχουν. Οι ιδεολογίες αυτές εμπνέουν ακόμα κόσμο και επιδρούν κυρίως στους νέους αλλά και στον πολύ κόσμο όταν οι κοινωνικές συνθήκες και κυρίως οι οικονομικές δυσχεραίνουν. Κι αν πούμε πως οι οικονομικές κρίσεις προκύπτουν ή προκαλούνται από την ανάγκη του ίδιου του κεφαλαίου να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του, τότε αυτόματα τα ιδεολογικά αυτά ρεύματα αποκτούν τη χρησιμότητα ενός εργαλείου ή καλύτερα όπλου στα χέρια του κεφαλαίου για αυτήν ακριβώς την ανασυγκρότηση.»
3. «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ» | Θέατρο Κιβωτός
Για λίγες παραστάσεις επιστρέφει και «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ» του Ντμίτρι Ντανίλοφ, που έκλεισε την περσινή χρονιά στο Εθνικό Θέατρο με sold out, αυτή τη φορά στο θέατρο Κιβωτός. «Άστυνομικό θρίλερ παραλόγου με κωμικά στοιχεία», το χαρακτηρίζει ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής, ενορχηστρώνοντας μια παράσταση που ασκεί κριτική στην κυρίαρχη κουλτούρα της εποχής μας, που επιβάλλει να αντλείς ευχαρίστηση από ό,τι ζοφερό σε περιβάλλει και να έχεις απαραιτήτως θετική ενέργεια.
Ο Νικολάι, κάτοικος του Παντόλσκ, μιας άχρωμης πόλης στην περιφέρεια της Μόσχας, συλλαμβάνεται χωρίς να ξέρει γιατί και μεταφέρεται σε ένα αστυνομικό τμήμα της ρωσικής πρωτεύουσας. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τους αστυνομικούς του τμήματος, οι οποίοι τον υποβάλουν σε μια εκκεντρική ανάκριση, που περιλαμβάνει από ασκήσεις παρατηρητικότητας και κιναισθησίας μέχρι ερωτήσεις που αφορούν την ιστορία της πόλης του, την αβάν-γκαρντ τέχνη και τις ερωτικές του σχέσεις. Μια ψυχολογική ανάκριση που μέχρι την απρόσμενη εξέλιξή της στο φινάλε του έργου, δοκιμάζει τα όρια της λογικής του.
Στο ρόλο του Πρώτου Αστυνομικού φέτος ο Θανάσης Δόβρης, ενώ τον άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ υποδύεται ο Άρης Μπαλής.
4. «Αίας» | θέατρο Αλκυονίς
Μια αρχαία τραγωδία, ένας ηθοποιός για 9 ρόλους, θέατρο και ζωγραφική μαζί. Αυτά είναι τα υλικά του «Αίαντα» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη που επιστρέφει για δέκα παραστάσεις στο θέατρο Αλκυονίς. Ο Μιχάλης Σαράντης ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο και τους εννιά ρόλους της τραγωδίας του Σοφοκλή σε μετάφραση του Νίκου A. Παναγιωτόπουλου, ενώ παράλληλα συνομιλεί με το ζωγραφικό σύμπαν του Απόστολου Χαντζαρά. Η ενέργεια επί σκηνής αμείωτη να καθοδηγείται από τον καθηλωτικό τρόπο που ο Μιχάλης Σαράντης εισέρχεται και εξέρχεται στο ύφος, τον τόνο, τις κινήσεις του κάθε ρόλου.
5. «Ποιoς σκότωσε τον πατέρα μου» | Θέατρο Προσκήνιο
Μετά από τον περσινό πρώτο κύκλο παραστάσεων στο ΠΛΥΦΑ που έκανε γνωστή την παράσταση από στόμα σε στόμα κερδίζοντας μια θερμή υποδοχή από το κοινό, η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων επανέρχεται με το «Ποιoς σκότωσε τον πατέρα μου» στο θέατρο Προσκήνιο. O Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής θα αναμετρηθούν ξανά με το σπουδαίο και εξαιρετικά επίκαιρο έργο του Εντουάρ Λουί με σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Θεοδωρίδη και θα μας θυμίσουν ότι η πολιτική δεν είναι «ζήτημα αισθητικής» αλλά «ζήτημα ζωής και θανάτου».
Το αυτοβιογραφικό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» είναι το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018 – στην Ελλάδα το 2020 από τις Εκδόσεις Αντίποδες – και αφηγείται την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, σε μια συνθήκη βίαιη και για τους δύο, καθώς «ο πατέρας στερείται τη δυνατότητα να αφηγηθεί την ίδια του τη ζωή και ο γιος θα ήθελε μια απάντηση που δεν θα λάβει ποτέ».
Εκτός, όμως, από μια προσωπική και συγκλονιστικά αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, το έργο είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» στις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη πολιτική που για τους έχοντες είναι «ζήτημα αισθητικής», ενώ για τους μη έχοντες «ζήτημα ζωής και θανάτου».
«Θεωρώ πως δεν είναι μόνο ένα queer έργο. Ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει πράγματα από τη δική του ζωή, από τη ζωή των γύρω του, από πράγματα που ακούει στις πολυκατοικίες των δίπλα, που βλέπει, που μαθαίνει. Μια επιδίωξη θα ήταν να μπορέσουμε να φτάσουμε μαζί με το κοινό σε μια συμφωνία για το ποια είναι η θέση μας από εδώ και πέρα, τι γίνεται στον κόσμο, πώς μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, να είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό που είμαστε», επισημαίνει ο Γιώργος Κισσανδράκης.
Και ο Ντένης Μακρής συμπληρώνει: «Σε όλους μας έχει επιβληθεί μια προσδοκία, μια απαίτηση από τον μπαμπά, τη μαμά, την κοινωνία, τους φίλους. Δεν μπορείς παρά να δεις εσένα και όλα αυτά που σε έχουν κάνει να ορίσεις τη ζωή σου ώστε να είναι αρεστή, να συγχρονίζεσαι με τα δεδομένα του πλαισίου».
6. «Αινιγματικές Παραλλαγές» | Θέατρο Βεάκη
Οι «Αινιγματικές Παραλλαγές», πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Σωτήρη Τσαφούλια στο θέατρο σε συνεργασία με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη θα επαναληφθεί από τον Οκτώβρη στο θέατρο Βεάκη. Ο Γιάννης Μπέζος και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Εμείς θεατές σε μια συνέντευξη που οδηγεί σε ένα σκληρό παιχνίδι της αλήθειας και παράλληλα φανερώνει έναν τρυφερό και ευαίσθητο κόσμο.
Ο Γιάννης Μπέζος είναι ο Αμπέλ Ζνόρκο, ένας συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ που ζει μόνος, αποτραβηγμένος στο Ροσβανοϋ, ένα μικρό νησί στη Θάλασσα της Νορβηγίας, αποφεύγοντας τα πάντα και ειδικά τους ανθρώπους. Έχοντας πρόσφατα εκδώσει το 21ο του βιβλίο που έχει γίνει τεράστια επιτυχία, δέχεται να δώσει συνέντευξη σε έναν δημοσιογράφο που τον πολιορκεί καιρό τον Έρικ Λάρσεν που υποδύεται ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.
«Οι ”Αινιγματικές Παραλλαγές” του Eric-Emmanuel Schmitt είναι ένα έργο με πολλά μηνύματα. Κατά τη γνώμη μου το σπουδαιότερο όλων είναι ότι μας δείχνει πως όσα μας διχάζουν μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε αυτά που μας ενώνουν», αναφέρει ο Σωτήρης Τσαφούλιας. «Δεν διχαζόμαστε όμως για το πού θέλουμε να φτάσουμε, άλλα για το ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε προκειμένου να φτάσουμε κάπου. Δεν ακούμε ο ένας τον άλλον, κάνουμε παράλληλους μονολόγους και κυνηγάμε μανιωδώς στόχους που δεν επιλέξαμε οι ίδιοι. Για όσο οι άνθρωποι θα προτάσσουν το Εγώ και τον Εγωισμό τους, θα υπάρχει διχασμός. Το έργο αναφέρεται σε αξίες της ανθρωπότητας και όχι της κοινωνίας, γι’ αυτό και θεωρώ ότι θα αγγίζει διαχρονικά τον θεατή. Οι αξίες είναι αυτές που παραμένουν σταθερές ανεξάρτητα της εποχής ή των κοινωνικών συνθηκών.»
7. «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» | Θέατρο του Νέου Κόσμου
Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου θα ξαναζωντανέψει το κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» με την Τζωρτζίνα Λιώση και την Νάνσυ Μπούκλη.
Σ’ ένα ζαχαροπλαστείο.
Σε απροσδιόριστο χρόνο.
Στην Αθήνα.
Δυο άνθρωποι μονολογούν κουβεντιάζοντας.
Προσπαθούν να επικοινωνήσουν.
Γελάνε, θυμώνουν, λένε ιστορίες κι όταν πιέζονται, παίζουν. Παραμένουν καθισμένοι εκεί, πολλές φορές σκεπτόμενοι να φύγουν. Ίσως σ’ αυτή την απόφαση συμφωνήσουν σε κάτι. Θα προλάβουν όμως να αποφασίσουν;
Μια παράσταση γεμάτη παράλογους ή και όχι διαλόγους, χιούμορ, που σου αφήνει μια αίσθηση γλυκιά σαν να είσαι στο διπλανό τραπέζι σ’ αυτό το ζαχαροπλαστείο και τρως το δικό σου γλυκό, ακούγοντας διαλόγους που κάτι σου θυμίζουν.
8. «Στρέλλα» | Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ
Η πολυσυζητημένη όπερα δωματίου «Στρέλλα» του Μιχάλη Παρασκάκη επιστρέφει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρική Σκηνής. To λιμπρέτο είναι δια χειρός της Αλεξάνδρας Κ* και η μουσική διεύθυνση του Κωνσταντίνου Τερζάκη, ενώ η ανατρεπτική σκηνοθετική ματιά πάνω στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα, ανήκει στον Γιώργο Κουτλή. Η παράσταση διατηρεί τη βασική δομή και την ουσία της κινηματογραφικής ταινίας, με πρωταγωνίστριες την Λέττα Κάππα στον ρόλο της Στρέλλας, την Ιωάννα Ζαμ-Πέτρου στον ρόλο της Μαίρης και την Βικτωρία Τσιτουρίδου-Μάγια ως Βίλμα.
Η ιστορία ξεδιπλώνεται γύρω από τη συνάντηση του Γιώργου, ενός σαρανταοκτάχρονου άνδρα που μόλις αποφυλακίστηκε, με τη Στρέλλα, μια νεαρή τρανς εργάτρια του σεξ που λατρεύει τη Μαρία Κάλλας. Το μέλλον φαντάζει ανοιχτό και για τους δυο τους για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Καθώς, όμως, οι λογαριασμοί του Γιώργου με το παρελθόν εκκρεμούν ακόμα, η ιστορία του επανέρχεται για να τον στοιχειώσει. Μαζί με τη Στρέλλα, θα πρέπει να βρουν ένα δρόμο προς τη λύτρωση.
9 «Κωσταλέξι» | Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής
Στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής έρχεται για δεύτερο κύκλο παραστάσεων το «Κωσταλέξι» του Κωνσταντίνου Μωραΐτη. Η Άλκηστις Νικολαΐδη, η Ζωγραφιά Μεντεσίδου και ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης παρουσιάζουν μια πραγματική ιστορία που 45 χρόνια πριν συγκλόνισε το πανελλήνιο. Η γυναίκας που οι ίδιοι οι γονείς της κράτησαν σε εγκλεισμό για σχεδόν τρεις δεκαετίες σε ένα χωριό της Στερεάς Ελλάδας. Στόχος της παράστασης, να ανακαλύψει την πραγματική Ελένη Καρυώτη ξεπερνώντας την εικόνα της και τις ιστορίες της εποχής. Την Ελένη σαν άνθρωπο πέρα από την αρρώστια και την οικογενειακή παθογένεια.
«Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος τόσο καιρό στο σκοτάδι; Πώς η σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης έρχεται να συνθλίψει ότι δεν είναι συνηθισμένο ή καθημερινό; Για να καταλήξει ότι ”ο άνθρωπος είναι το πιο σκληρό ζώο καθώς τα ένστικτα του παρ’ όλη την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, εξακολουθούν να τον ελέγχουν”.
10. «Μια άλλη Θήβα» | Θέατρο του Νέου Κόσμου
Μια ακόμα παράσταση που κέρδισε το θεατρικό κοινό την περσινή σεζόν. Ένας συγγραφέας επισκέπτεται με ειδική άδεια στη φυλακή έναν 21χρονο, τον Μαρτίν, καταδικασμένο σε ισόβια για πατροκτονία. Ο συγγραφέας έχει σκοπό, μέσα από τις συναντήσεις του με τον ισοβίτη, να γράψει ένα έργο με επίκεντρο την πατροκτονία, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο με ερμηνευτές τον ίδιο τον πατροκτόνο και τον συγγραφέα. Οι συναντήσεις τους γίνονται πίσω απ’ το ψηλό συρματόπλεγμα που περικλείει το μικρό γήπεδο μπάσκετ στο προαύλιο της φυλακής. Με τις κάμερες ασφαλείας και το βλέμμα των φρουρών που παρακολουθούν τα πάντα. Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου βλέπουμε και πάλι τον Θάνο Λέκκα και τον Δημήτρη Καπουράνη να μας μεταφέρουν την ιστορία του Γαλλο-ουρουγουανού Σέρχιο Μπλάνκο υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Όπως μας είπε ο Θάνος Λέκκας: «Είναι μια πολύ τρυφερή ιστορία που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο αν την αφήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε μετά την παράσταση. Φίλοι μου λέγανε: «ρε Θάνο τώρα θα ήθελα να έχω τον πατέρα μου μπροστά, να του πω κάποια πράγματα, αλλά δεν τον έχω». Και δεν το ξέραμε ότι θα βγει έτσι, ήταν ένα εξαιρετικά φλύαρο κείμενο. Κόπηκαν πολλές πληροφορίες, αλλά αυτό που έχει μείνει είναι ένας ιστός μιας πραγματικότητας θεατρικής και φυλακής, τόσο διαφορετικοί κόσμοι. Της ελευθερίας και του κλούβιου, που βλέπεις τους ανθρώπους όλο και πιο καθαρά, όλο και πιο καθαρά και τους αγαπάς».
11. «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον» | Σύγχρονο Θέατρο
Για λίγες παραστάσεις θα παρακολουθήσουμε και πάλι στο Σύγχρονο θεάτρο το πρώτο θεατρικό έργο της ομάδας C. for Circus στα δεκαπέντε χρόνια της διαδρομής της. Το «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον» είναι εμπνευσμένο από το 2,8 κεφάλαιο της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ όλα διαδραματίζονται γύρω από το sex trafficking. Σαν ένα σώμα 11 ηθοποιοί συνθέτουν σταδιακά το παζλ της ιστορίας, πλέκουν μία υποβλητική ατμόσφαιρα με ζωντανή μουσική επί σκηνής.
Για την αφορμή που την έκανε να ξεκινήσει να γράφει αυτό το έργο η σκηνοθέτιδα Βαλέρια Δημητριάδη σημειώνει ότι ίσως ήταν η ανάγκη της να μιλήσει για κάτι που νιώθω πως αποσιωπάται μεθοδευμένα και συστηματικά από τους «από πάνω» ή ίσως η ανάγκη της να ερευνήσει αυτό το άγνωστο μέχρι τώρα για εκείνη πεδίο.
«Αυτή η βιαιότητα, με την πλήρη αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος – κατά κύριο λόγο του γυναικείου – είναι κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους μου. Είναι φορές που νιώθω σαν να υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι με αυτόν που ζει ένας μέσος άνθρωπος, με μια σχετικά φυσιολογική ζωή. Τρομάζω όταν συνειδητοποιώ ότι το μέγεθος αυτού του κυκλώματος ξεπερνά κατά πολύ τη φαντασία μου, εξυπηρετώντας ακόμη και κρατικά συμφέροντα και θυμώνω που δεν υπάρχει απόδοση δικαιοσύνης. Οπότε είπα να διοχετεύσω τον θυμό μου σε κάτι που μου είναι γνώριμο και οικείο, την τέχνη. Και ίσως -ποιος ξέρει;- μ’ αυτό τον τρόπο να δώσουμε κι εμείς λίγη παραπάνω ορατότητα σε όλο αυτό».
12. «Ζάχαρη» | Bios
Οι Elephas Tiliensis επιστρέφουν με μια μαύρη κωμωδία που αποκαλύπτει τα μπερδεμένα νήματα των οικογενειακών μυστικών. Η ιστορία ξεκινά όταν ένα πρωί στην Ελλάδα της κρίσης ο πατέρας μιας οικογένειας πεθαίνει από καρδιά και αποκαλύπτεται η διπλή ζωή του, το ένοχο παρελθόν και το ένοχο παρόν του. Το παρόν αυτό παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο ενός παιδιού, του οποίου η πρώτη οικογένεια του πατέρα αγνοεί την ύπαρξή του. Και εκεί ξεκινά να ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης.
«Η ελληνική οικογένεια αποτελεί ένα μοναδικό είδος για την οποία έχουν γίνει πολλές μελέτες και σε αυτόν τον πρώτο πυρήνα, τον οικογενειακό, εστιάζει και το έργο μέσα από σκληρό χιούμορ και ευαισθησία», σημειώνουν οι Elephas Tiliensis.
Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης, η Τατιάνα Άννα Πίττα και η Ελίνα Ρίζου μάς κάνουν να αναρωτηθούμε «τι κρύβεται πίσω από τις σιωπές μιας οικογένειας;», μέσα σε ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον που μοιάζει με ψυχοθεραπευτική συνεδρία.
13. «Τόρνος» | Θέατρο Olvio
Στο θέατρο Olvio θα ξαναδούμε τον «Τόρνο» του Γιάννη Κεντρωτά σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου, «ένα έργο που μιλά για την τραγικότητα της ζωής και το κάνει με τον πιο δυνατό τρόπο: μέσα από την κωμωδία», όπως τονίζει ο Φοίβος Συμεωνίδης που υποδύεται τον Αλέξη, το νεαρό άνδρα που μεγαλώνει σε μια εργατική οικογένεια στις παρυφές μιας ελληνικής πόλης παλεύοντας με τις αναποδιές της ζωής.
Γραμμένη το 2015, σε μία εποχή εγχώριας αλλά και διεθνούς οικονομικής και πολιτικής κρίσης, η πικρή κωμωδία του Γιάννη Κεντρωτά είναι ένα οξύ κοινωνικό σχόλιο πάνω στις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. «Ο τόρνος» αντλεί το υλικό του από την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, το περιστρέφει μέσα από 8 σκηνές, διεισδύει, παθαίνει εμπλοκή και ανατινάσσεται μπροστά μας.
«Πιάνεις τον εαυτό σου να γελάς με σφιγμένο στομάχι, ή να γελάς για να εκτονωθεί η ένταση που νιώθεις ή να γελάς και να κλαις μαζί. Κι αυτό ισχύει και για τους ερμηνευτές και για τους θεατές της παράστασης», συμπληρώνει ο Φοίβος Συμεωνίδης.
Και ο σκηνοθέτης επισημαίνει ότι θα ήθελε ο θεατής να φύγει με την αίσθηση που αποτυπώνει ο παρακάτω στίχος του T.S. Eliot:
«Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο,
γιατί δική σου είναι η ζωή,
γιατί η ζωή είναι δική σου
αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
όχι με έναν κρότο αλλά με έναν λυγμό».
14. «ΠασΠορτ-Μία αληθινή περιπέτεια» | Άσυλο Ανιάτων
Άλλη μία παράσταση που συνεχίζει την πορεία της και μάλιστα όχι σε μία συμβατική θεατρική σκηνή. Η θεατρική ομάδα Μικρός Νότος έχει επιλέξει να ζωντανέψει το βιβλίο της ψυχολόγου Ελεονώρας Σουρλάγκα «ΠασΠορτ – Μια αληθινή περιπέτεια» μέσα στον χώρο του Ασύλου Ανιάτων.
Ως θεατής περιηγείσαι μέσα στα 9 ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια της Πτέρυγας του Νοσηλευτηρίου του Ιδρύματος Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων του Ασύλου Ανιάτων και μία αληθινή περιπέτεια ξεκινά. Εικαστικές εγκαταστάσεις, ηχητικά τοπία και αληθινές μαρτυρίες. Μια «συνομιλία» ανάμεσα σε καλλιτέχνες, περιθαλπόμενους και θεατές.
«Αυτή η παράσταση αυτό που πέτυχε είναι να καθαρίσει τα πάντα μέσα μου», λέει η καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας Μικρός Νότος Χρύσα Διαμαντοπούλου, που δημιούργησε την πρώτη site specific performance της ομάδας, με στοιχεία από το «καθηλωτικό θέατρο» (immersive theatre), ένα είδος σύγχρονου θεάτρου, που καταργεί τα θεατρικά καθίσματα και δημιουργεί/ενθαρρύνει την ανάγκη του θεατή να ανακαλύψει ο ίδιος την προσωπική του διαδρομή μέσα στη θεατρική εμπειρία.
Μία Θεματοφύλακας με τη βοηθό της, συνοδεύουν στον Τόπο που φυλούν, έναν μικρό αριθμό θεατών, στο ταξίδι της περιπλάνησης στη Ζωή, με γενναιοδωρία και ανοιχτή καρδιά. Τρία γυναικεία σώματα, τρεις γυναίκες, συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο-Τόπο και συνθέτουν τα στάδια της ασθένειας: το υγιές σώμα, το σώμα που νοσεί, το σώμα μετά τη μαστεκτομή.
«Η συνάντησή μου με τον καρκίνο του μαστού τον Οκτώβριο του 2017 ήταν μία ευκαιρία να χαρτογραφήσω εκ νέου τον προσωπικό μου χάρτη. Να ακολουθήσω την εσωτερική μου πυξίδα», δηλώνει η Χρύσα Διαμαντοπούλου. «Η διάγνωση του καρκίνου μου μού έφερε τη διαύγεια και την ευκαιρία μέσα στον ίδιο τον κίνδυνο της ασθένειας. Για να με βρω χρειάστηκε να με χάσω πρώτα. Και είμαι ευγνώμων για το ταξίδι αυτό. Ανασήκωσα τα μανίκια και είπα ΤΩΡΑ ΘΑ ΖΗΣΩ».
15. «To πάρτυ της ζωής μου» | θέατρο Διάνα
Ο Ανέστης Αζάς σκηνοθετεί την Ελένη Ράντου σε μία παράσταση «ύμνο στη ζωή» που απέσπασε θετικά σχόλια και επανέρχεται για όσους δεν πρόλαβαν να την απολαύσουν στο θέατρο Διάνα. Στο «Πάρτυ της ζωής μου», η Ελένη Ράντου γράφει και μας ξετυλίγει επί σκηνής με χιούμορ πενήντα χρόνια «τραυμάτων» της ηρωίδας της, με φόντο τα τραύματα της σύγχρονης Ελλάδας, αναζητώντας 5.000 λόγους που τη ζωή αξίζει να τη ζήσεις. Μια τρυφερή εξομολόγηση σε μια γλυκόπικρη ιστορία στην μετα-covid εποχή μας με τις μελωδίες των String Demons να ηχούν ζωντανά.
16. «Αυτές που δεν προλάβατε» | Θέατρο Χώρα
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια σύγχρονη γυναίκα: την έμφυλη βία, τη γυναικεία καταπίεση, τη σεξουαλική παρενόχληση, μέσα από το πρίσμα της γυναικείας φιλίας. Αυτά πραγματεύεται η παράσταση της ομάδας b.p.m. (beats per minute) «Αυτές που δεν προλάβατε» που παρουσιάστηκε πέρυσι για πρώτη φορά στο ΠΛΥΦΑ και τώρα θα προσγειωθεί στη σκηνή του θεάτρου Χώρα.
Τέσσερις παιδικές φίλες που ξαναβρίσκονται αναπάντεχα και αναλαμβάνουν δράση ενάντια στην πατριαρχία, δημιουργώντας μια μυστική φεμινιστική ομάδα. Όταν ο Υπουργός Υγείας της χώρας τους θα ανακοινώσει την απαγόρευση των αμβλώσεων, οι τέσσερις γυναίκες αποφασίζουν να αναβαθμίσουν την δράση τους με μια μεγάλη επιχείρηση. Ό,τι θα ακολουθήσει θα ενώσει ξανά τις τέσσερις φίλες για πάντα.
«Δυστυχώς, πιστεύω πως δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος που δεν έχει βιώσει έστω κι ένα από τα περιστατικά που αναφέρουν οι τέσσερις ηρωίδες», αναφέρει η Άλκηστις Ζιρώ που μαζί με την Μαριέλα Δουμπού, την Ευσταθία Λαγιόκαπα και την Παναγιώτα Παπαδημητρίου μάς βάζουν θεατές σε μια φεμινιστική κωμωδία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Δανάης Λιοδάκη, που «θέτει συνεχώς το ερώτημα ”Τώρα ή θα μείνω ή θα φύγω”. Μετά την παράσταση ελπίζω η απάντηση να είναι ξεκάθαρη για όλους.»
Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης έχουν επιμεληθεί ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Χρήστος Λαϊνάς.
17. «Σωτηρία με λένε» | Θέατρο Μικρό Χορν
Για 2η χρονιά στο θέατρο Μικρό Χορν συνεχίζει η παράσταση «Σωτηρία με λένε» με την Κάτια Γκουλιώνη. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου ανέλαβε να σκηνοθετήσει το έργο της Σοφίας Αδαμίδου, ένα αφήγημα με στιγμές και αναμνήσεις από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, της σπουδαίας γυναικείας μορφής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού.
Βράδυ. Η Σωτηρία βρίσκεται στο νοσοκομείο λίγο πριν την εγχείρηση που θα της στερήσει τη φωνή. Η ζωή της θα περάσει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια της. Οι δικοί της άνθρωποι, η οικογένειά της, ο άντρας της, τα πάθη της. Άνθρωποι που αγάπησε και την αγάπησαν κι άλλοι που την πίκραναν ή την στήριξαν όταν πρωτοξεκίνησε. Η Σοφία Βέμπο που χωρίς να το γνωρίζει τη μύησε στο τραγούδι, Ο Βασίλης Τσιτσάνης που της άνοιξε το δρόμο, ο Παπαϊωάννου που αγάπησε βαθιά. Φτάνει μέχρι τον Ανδριόπουλο και τον Σαββόπουλο που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Αυτό το βράδυ η Σωτηρία θα «βουτήξει» σε μια ζωή που επηρεάστηκε σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.
Η Κάτια Γκουλιώνη βλέπει την Μπέλλου σαν τη Ζαν Ντ’ Αρκ. «Κοιτάζει τον ουρανό και γκρεμίζεται. Είναι πάνω. Και η ανάγκη της να υπάρχει… Έκανε μια διαδρομή τεράστια. Δεν ήθελε να έχει ιδιοκτησία. Είχε το δικό της ηθικό κώδικα, τους δικούς της ηθικούς κανόνες. Δεν τους πέταξε ποτέ».
18. ”Blackberry Trout Face” | θέατρο Σταθμός
Πέρυσι για πρώτη φορά στην Ελλάδα ανέβηκε το αυτοβιογραφικό κείμενο του Laurence Wilson ”Blackberry Trout Face”. Μια τρυφερή όσο και άγρια ιστορία ενηλικίωσης που γεννιέται και πάλι στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός.
Τόπος το Λίβερπουλ. Ο Τζέηκι, η Κέρι και ο Κάμερον (Ανδρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Γιάννης Τσουμαράκης) είναι ετεροθαλή αδέρφια από την ίδια μητέρα και διαφορετικούς πατεράδες. Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου οι μόνες διέξοδοι είναι οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και οι συμμορίες. Όταν η μητέρα τους τούς εγκαταλείπει αναγκάζονται να αναζητήσουν την ουσία της μητρότητας: δηλαδή ό,τι τρυφερά ανθρώπινο επιβιώνει. Το αναζητούν κατά μόνας, αλλά -κυρίως- μαζί.
Ο πυρήνας της παράστασης είναι αυτό το μαζί σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα Αθηνά Δελιάδη: «Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα ντοκιμαντέρ: ταυτόχρονα μακριά, αλλά και δίπλα μας. Όσο μακριά -αλλά και δίπλα μας- συνυπάρχουν οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και η εγκατάλειψη με την τρυφερότητα, την αλληλεγγύη και την αγάπη.»
19. «Σίρλεϊ» | Θέατρο του Νέου Κόσμου
H Ελένη Ουζουνίδου επιστρέφει ως Σίρλεϊ Βάλενταϊν στη Κεντρική σκηνή του Θεατρου του Νέου Κόσμου. Μια γυναίκα της διπλανής πόρτας. Εγκλωβισμένη σε έναν γάμο συμβατικό, με έναν καταπιεστικό σύζυγο και μία κοινωνία που την περιορίζει. Μια γυναίκα που αποφασίζει όμως να κάνει το μεγάλο βήμα, να αφήσει τα πάντα πίσω της και να κυνηγήσει τα όνειρά της.
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί τον κωμικό μονόλογο του πολυβραβευμένου συγγραφέα Ουίλι Ράσελ, μια παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό, με άφθονο χιούμορ.
«Σκέψου ότι πέρασαν τόσες δεκαετίες μετά από αυτή τη γραφή και ακόμα το έργο παραμένει επίκαιρο. Εκεί έρχεται ο προβληματισμός. Τα έχουμε καταφέρει; Είναι ισοδύναμα τα δύο φύλα; Δεν είναι. Όταν τελειώνει η παράσταση έρχονται γυναίκες και μου μιλάνε, νέες και μεγαλύτερες και μου λένε πως ταυτίζονται με τη Σίρλεϊ. Αυτό με προβληματίζει», μοιράζεται μαζι μας η Λένα Ουζουνίδου.
20. «Κωλόκαιρος» | Θέατρο Χώρα
Το ρεαλιστικό σύμπαν του «Κωλόκαιρου» μεταφέρεται για τη φετινή σεζόν στο Θέατρο Χώρα. Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης και αποδοχής με ωμή γλώσσα αλλά και χιούμορ σε κείμενο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου και σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Μέσα από τους ήρωες του έργου σκιαγραφείται η λαϊκή ελληνική πραγματικότητα: αλκοόλ, τσιγάρο, «σκυλάδικα» και λαϊκά τραγούδια, αλλά και πονηριά, συμφέρον, απληστία, αντιφάσεις και αμαρτίες που τους καταδιώκουν.
Μια βροχερή ημέρα στο νυχτερινό κέντρο «Διυλιστήριο» στην Ελευσίνα, ο Σοφοκλής, πρώην ιδιοκτήτης του μαγαζιού, επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια αδικαιολόγητης απουσίας και λίγες ώρες πριν από την κηδεία της μητέρας του, ντυμένος με γυναικεία ρούχα. Η απρόσμενη αυτή εμφάνιση προκαλεί αναστάτωση στους κοντινούς του ανθρώπους. Καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν αποκαλύπτονται και φανερώνουν τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες του έργου, φέρνοντάς τους ενώπιον των ευθυνών και των φαντασμάτων τους.
«Στον “Κωλόκαιρο” βρήκαμε μια ευκαιρία με τον Αντώνη (Σταμουλακάτο) να μιλήσουμε για θέματα που μας απασχολούν μέσα από μια θεατρική γλώσσα ειλικρινή και ρεαλιστική. Από το κείμενο μέχρι την παράσταση χτίσαμε ένα έργο με τρόπο που πιστεύουμε ότι επικοινωνεί ουσιαστικά και αβίαστα με το σύγχρονο θεατρικό κοινό. Στόχος μας ήταν να θέσουμε ερωτήματα που όπως φάνηκε από την ανταπόκριση των θεατών, προκύπτουν ισχυρά μέσα από την παράσταση και εγείρουν γόνιμους και δημιουργικούς προβληματισμούς», αναφέρει ο Γιώργος Παλούμπης.
*Cover photo: © Θεόφιλος Τσιμάς
Μία Απάντηση
Ο ΤΑΛΑΝΤΟΎΧΟΣ ΚΟΣ ΡΙΠΛΈΙ καταπληκτική παράσταση σε ολα της!!