Οι Elephas tilensis μοιράζονται το Ημερολόγιο Προβών για τη «Ζάχαρη» του Δημήτρη Αγαρτζίδη

«Η ελληνική οικογένεια αποτελεί ένα μοναδικό είδος για την οποία έχουν γίνει πολλές μελέτες και σε αυτόν τον πρώτο πυρήνα, τον οικογενειακό, εστιάζει και το έργο μέσα από σκληρό χιούμορ και ευαισθησία.»

Φωτογραφίες: © Anastasia Giannaki

Η Αγία Ελληνική Οικογένεια, ένα μοναδικό είδος, αφομοιώνει την καταπίεση και τον συντηρητισμό αιώνων. Πάντα εντός της υπάρχει Αγάπη και εκτός της παραμονεύει το Χάος. Οτιδήποτε την απειλεί γίνεται αυτόματα εχθρός. Μας μένει λοιπόν κληρονομιά η Ενοχή. Όμως, απόψε, πίσω από τον καθρέφτη όλα θα έχουν happy end, γιατί ο καθρέφτης είναι μονόδρομος και πίσω του κρύβει μια Αλήθεια. Αυτή την Αλήθεια θα του αποκαλύψουν και θα ξεμπερδέψει με όλα αυτά μια για πάντα. Ναι, μια για πάντα.

Η «Ζάχαρη» σε σκηνοθεσία Elephas tilensis είναι μια παράσταση για την αγωνιώδη θλίψη που προκαλεί το τέλος, όταν όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν. Για τη στιγμή που καλούμαστε να σταθούμε μπροστά στο ψεύδος και να αποποιηθούμε την κληρονομιά που μας φορτώσανε.

Οι Elephas tilensis μοιράζονται το Ημερολόγιο Προβών για τη «Ζάχαρη» του Δημήτρη Αγαρτζίδη που παρουσιάζεται στο θέατρο Σταθμός από τις 23 Ιανουαρίου:

Το ταξίδι της «Ζάχαρης» ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν όταν ήταν ακόμα σκόρπιες ιδέες στο μυαλό και σκόρπιες λέξεις στο χαρτί. Την οριστική της μορφή πήρε το περασμένο καλοκαίρι και εν τέλει έφτασε στα χέρια μας τυπωμένη την ημέρα της πρώτης πρόβας.

Μας είναι πολύ οικεία η ενασχόληση με τη δραματουργία και το γράψε-σβήσε που απαιτεί η ανασύνθεση ενός μυθιστορήματος ή ενός διηγήματος, που είναι κάτι με το οποίο έχουμε ασχοληθεί πολύ, αλλά αυτή τη φορά ήταν πρωτόγνωρη η αίσθηση ότι η πρώτη ανάγνωση αφορούσε κάτι που ξεκίνησε από μια σκέψη και κατέληξε να γίνει λόγια στην πρώτη ανάγνωση.

Η ιστορία ξεκινά όταν ένα πρωί στην Ελλάδα της κρίσης ο πατέρας μιας οικογένειας πεθαίνει από καρδιά και αποκαλύπτεται η διπλή ζωή του, το ένοχο παρελθόν και το ένοχο παρόν του. Το παρόν αυτό παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο ενός παιδιού, του οποίου η πρώτη οικογένεια του πατέρα αγνοεί την ύπαρξή του. Και εκεί ξεκινά να ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης. Η ελληνική οικογένεια αποτελεί ένα μοναδικό είδος για την οποία έχουν γίνει πολλές μελέτες και σε αυτόν τον πρώτο πυρήνα, τον οικογενειακό, εστιάζει και το έργο μέσα από σκληρό χιούμορ και ευαισθησία.

Στην πρώτη ανάγνωση πάντα αντιλαμβάνεσαι τη δόνηση που προκαλεί ένα κείμενο στους ηθοποιούς και τους συντελεστές οπότε είναι μια μέρα που είναι καλό να έχεις τις κεραίες και τις αισθήσεις σου ανοιχτές για να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι την πρώτη αίσθηση που αποτυπώνεται. Αυτή η πρώτη αίσθηση της πρώτης ανάγνωσης είναι καθοριστική και βοηθητική για τη συνέχεια.

Ο πρώτος κύκλος των προβών παίρνει σαν αφορμή το κείμενο και αφήνει τους ηθοποιούς ελεύθερους να δημιουργήσουν τους δικούς τους συνειρμούς, τις δικές τους σκέψεις, εικόνες και συνδέσεις με το κείμενο. Το κείμενο είναι λέξεις και πάντα το ζητούμενο είναι αυτές οι λέξεις να πάρουν ζωή και δεν γίνεται να πάρουν ζωή, αν αυτοί που θα τις μεταφέρουν πάνω στη σκηνή δεν μπορέσουν να επικοινωνήσουν με το περιεχόμενό τους. Είναι αναγκαίο να ανοίξουν τον προσωπικό τους χώρο για να δημιουργηθεί ένας σκηνικός κόσμος που μπορεί να συμπεριλάβει τους θεατές, που μπορεί να συμπεριλάβει τη βασική σκέψη που καθορίζει τον κορμό της παράστασης και εν τέλει καθορίζει την επικοινωνία του έργου, της παράστασης και των θεατών.

Ήταν από τις φορές που κύλισαν όλα μαλακά, χωρίς αντιστάσεις, με ελαφρότητα και βάθος, ήσυχα σαν μια βόλτα στην παραλία. Μπορούσαν τα πράγματα να είναι ελαφριά και βαριά την ίδια στιγμή, όπως το ίδιο το κείμενο με τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε εμείς. Το έργο είναι μια μαύρη κωμωδία και υπάρχει η αγωνία –ίσως αυτή τη φορά περισσότερο από κάθε προηγούμενη– επειδή είναι κάτι που δεν έχει ξαναδοκιμαστεί σε καμιά συνθήκη, δηλαδή δεν προϋπήρχε ως πρώτο υλικό με το οποίο κάποιος είχε έρθει προηγουμένως σε επαφή. Όλοι οι θεατές θα έρθουν και θα συμμετέχουν σε κάτι πρωτόγνωρο και για εκείνους και για εμάς. Και αυτό είναι θα λέγαμε γαργαλιστικό.

Υπάρχει πάντα η προσπάθεια να βρεθούν τα κατάλληλα υλικά για να δουλέψει το κείμενο και η παράσταση όπως την φαντάζεσαι, για να μπορέσει να πάρει ζωή με τον τρόπο που την έχεις σχεδιάσει. Χρειάζεται κάθε μέρα να είμαστε όλοι παρόντες για να αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει εκείνη την ώρα, το οποίο προέχει κάθε σχεδιασμού. Και αυτό είναι και κάτι πολύ ωραίο στο θέατρο, ότι αυτό που συμβαίνει εκείνη την ώρα είναι πολύ πιο πολύτιμο από οποιονδήποτε προγραμματισμό ή προηγούμενο σχεδιασμό. Και ουσιαστικά και ο ίδιος ο προγραμματισμός και ο σχεδιασμός έχει να κάνει με το να δημιουργήσει μια πραγματικά ζωντανή συνθήκη την ώρα της πρόβας που θα αποκαλύψει κάτι καινούργιο το οποίο θα μπορέσει να γίνει υλικό της παράστασης. Και εν τέλει όλοι μαζί συνδιαμορφώνουμε αυτό που θα επικοινωνηθεί με τους ανθρώπους που θα παρακολουθήσουν την παράσταση.

Υπάρχει πάντα η αμήχανη αλλά και απόλυτα φυσιολογική στιγμή που το κείμενο ξαφνικά σηκώνεται και γίνεται δράση και πράξη. Εκεί όλα επαληθεύονται ή όχι και πρέπει να είμαστε ενεργοί για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τους σωστούς μηχανισμούς, να καταφέρουμε να διακρίνουμε τι περισσεύει, τι χωράει, ποια είναι η σωστή δοσολογία, ποια είναι η σωστή συνθήκη, που θα οδηγήσει τους ανθρώπους πάνω στη σκηνή και τις ίδιες τις λέξεις και το κείμενο σε ένα νόημα, σε μια πραγματική επικοινωνία. Η πραγματική επικοινωνία δεν έχει να κάνει με την αποδοχή, δηλαδή αν θα αρέσει ή δεν θα αρέσει κάτι, αλλά με το να μπορέσει να συμβεί την ώρα της θεατρικής πράξης μια συνδιαλλαγή. Αυτό πάντα επιδιώκουμε.

Υπάρχει πάρα πολύ χιούμορ και στο έργο και στους ίδιους τους ανθρώπους της «Ζάχαρης» και αυτό είναι πάντα ανακουφιστικό. Οι πρόβες είναι σαν roller coaster. Έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε στις οχτώ το πρωί και στις εντεκάμιση το βράδυ και κάθε μέρα έχει διαφορετικό ωράριο από την προηγούμενη και από την επόμενη. Στέλνουμε μηνύματα, χτυπούν τα ξυπνητήρια, «ξύπνησα εγώ, εσύ ξύπνησες; ποιον πήρε ο ύπνος;» και όλα τα τραγελαφικά που ακολουθούν αυτές τις ιστορίες. Και επειδή κάναμε πολλές πρωινές πρόβες ήταν λίγο σαν να ετοιμαζόμαστε να πάμε στο σχολείο όλοι μαζί, ευτυχώς όμως με πολύ χιούμορ και πολύ γέλιο.

Κάθε μέρα στην πρόβα ανατρέπει την προηγούμενη. Πράγματα που λειτουργούσαν μία μέρα μετά μπορεί να μη λειτουργούν γιατί προχωρούν και αλλάζουν μορφή. Η αλλαγή είναι καθημερινή και είναι κάτι που περιμένουμε και μας αρέσει. Γνωρίζουμε ότι κάποιες μέρες μπορεί να λειτουργήσουν πολύ, μπορεί κάποιες μέρες να μη λειτουργήσουν καθόλου και πάντα είναι χρήσιμο να μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτό που κάνει κάτι να λειτουργεί και τι είναι κάτι που δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει για να μπορέσεις να βρεθείς εν τέλει στην ίδια την παράσταση.

Και φτάνουμε λοιπόν προς το τέλος. Η ημέρα της πρεμιέρας πλησιάζει και όλα θα πάρουν τη θέση τους τη στιγμή που οι θεατές θα καθίσουν απέναντί μας και εμείς θα σταθούμε πάνω στη σκηνή να πούμε τα λόγια και να φτιάξουμε τον κόσμο της «Ζάχαρης». Και υπάρχει αυτή η αδημονία και οι πεταλούδες στο στομάχι των εφηβικών ραντεβού πριν από κάθε πρεμιέρα κάθε παράστασης. Περιμένουμε λοιπόν για το εφηβικό ραντεβού μας.

Info:

«Ζάχαρη» | 23 Ιανουαρίου – 14 Μαρτίου, Θέατρο Σταθμός

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.