Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης φέτος μου επιφύλασσε δυνατές συγκινήσεις ….όχι μόνο με τις προβολές του. Να σας πω ότι κατηφόριζα την Αριστοτέλους και στην αρχή νόμιζα ότι αυτή η αγέλη που έβριζε και πέταγε μπουκάλια σε δύο παιδιά ήτανε μέρος του καρνάβαλου και προσπέρασα. Τα λέω παιδιά πιο πολύ για να μην κολλήσουμε στο ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά στην αντίληψη ότι είναι παιδιά μας, δύο νέα παιδιά που ντύθηκαν όπως ήθελαν, πιάστηκαν χέρι-χέρι και κατηφόρισαν προς την παραλία, μα τελικά βρέθηκαν να τα φυγαδεύει η αστυνομία.
Μετά είχαμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανώθηκε ακριβώς την επόμενη μέρα και ήτανε μαζική. Αυτή η συγκέντρωση κατέληξε με το να πετάνε μπουκάλια και να τραμπουκίζουν τον Στέφανο Κασσελάκη έξω απ’ το Ολύμπιον και έναν αστυνομικό να τραυματίζεται. Ευχάριστο διάλειμμα σ’ όλα αυτά τα ντροπιαστικά περιστατικά, ήτανε η ζωντανή προβολή των Όσκαρ από την CosmoteTV στο Ολύμπιον.
Έχω ρίξει ξενύχτια για να δω την τελετή των Όσκαρ άπειρα, αλλά ποτέ σε σινεμά με κοινό. Ο κόσμος σε κάθε κατηγορία που ήτανε το “Poor Things” χειροκροτούσε κι εγώ θύμωνα κάπως που η ταινία Barbie έχει τόσο κατάφορα αδικηθεί και δεν εννοώ ότι έπρεπε να πάρει Όσκαρ αλλά έστω υποψηφιότητα για Σκηνοθεσία και Α’ Γυναικείου ρόλου άξιζε να έχει. Και η Bella και η Barbie είναι δημιουργίες ανθρώπων ενός γιατρού και μιας πολυεθνικής και οι δυο προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους και τη σεξουαλικότητά τους. Κάνουν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοδιάθεσης του κορμιού τους και οι δυο χορεύουν και περπατάνε αλλιώτικα. Παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και επιλέγουν τι θα κάνουν με τις ζωές τους μειώνοντας την αυτοπεποίθηση των αρσενικών που τις διεκδικούν ερωτικά. Μέσα στους δυστοπικούς καιρούς που ζούμε δεν μ’ αρέσει η οπτική της Μπέλλα Μπάξτερ; Προτιμώ την Barbie που δεν τιμωρεί κανέναν, ελευθερώνεται, χειραφετείται και δεν καταλήγει σε έναν post-apocalyptic oppenhaimer κόσμο, σ’ έναν κήπο με αλλόκοτα πλάσματα να την περιτριγυρίζουν. Θέλω επιτέλους λίγο φως …και έκλεισα το φως για να κοιμηθώ.
Ξύπνησα νωρίς πήγα στις προβλήτες να χαζέψω τους υπόλοιπους φεστιβαλιστές. Διαβάζω την έκδοση του φεστιβάλ MANIFESTOS που είναι must have, γιατί περιέχει 24 μανιφέστα για το σινεμά. Πάω στο Όμικρον να φάω μια καλή μπουκιά με συνοδεύει μια “Barbie” και στο διπλανό τραπέζι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Δεν κρατήθηκα και του είπα συγχαρητήρια όχι για το έργο του μα για τον λόγο του στη συνέντευξη Τύπου που μας είχε δώσει και είχε τονίσει ότι πρέπει να αναζητήσουμε το γιατί τα παιδιά καταφεύγουν στη βία.
Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και έβαλα τα καλά μου ήθελα να ‘μαι στην πένα για την ταινία του Βασίλη Λούρα και Μιχάλη Ασθενίδη, «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία – Τα άγνωστα χρόνια της Κάλλας» μια ταινία για τα δύσκολα πρώτα χρόνια της Κάλλας που είναι γιομάτη μελωδία και αρχειακά διαμάντια. Συζητούσαμε στην επιστροφή από το πάρτυ των εθελοντών, που φυσικά και πέρασα από κει, ότι το ντοκιμαντέρ αυτό παραθέτει το σωστό μήνυμα «πίστεψε στον εαυτό σου, στις δυνάμεις σου, εργάσου σκληρά και θα τα καταφέρεις». Η νύχτα είχε ψιλόβροχο και οι στάσεις των λεωφορείων γεμάτες κόσμο, θα επιμείνω τελικά η Σαλονίκη χρειάζεται μετρό και γω τελικά κούρεμα.
Την επόμενη μέρα το μεσημεράκι είδα το “Unclickable” του Μπάμπη Μακρίδη και είχα πάρει εισιτήριο για το “Johatsu – Αυτοί που έγιναν καπνός” μα είχε γίνει τόση φασαρία με απειλές, αφορισμούς για την αφίσα και την προβολή της ταινίας «Αδέσποτα Κορμιά» που έτρεξα ταχύτατα στον άνθρωπο που ταλαιπωρώ αυτές τις μέρες την Αγγελική Στελλάκη του Φεστιβάλ για να μου βρει ένα εισιτήριο μιας και η προβολή ήτανε sold out. Τα κατάφερε και γω είπα αν είναι να με τραμπουκίσουν και μένα όξω απ’ το Ολύμπιον ας είμαι τουλάχιστον σένιος και ρώτησα τον φίλο μου τον Μάκη από τη Σαλονίκη «Μάκηηηη πες μου πού να πάω να με κάνουν κούκλο», για να λάβω την απάντηση «Σε πλαστικό δεν προλαβαίνεις αλλά πήγαινε στον φίλο μου τον Γιάννη». Ο John Vala που είναι και DJ και κουρέας και εκπαιδευτής έχει κει στα λαδάδικα ένα φοβερό χώρο το Clippers Barber. Ξάπλαρα στην καρέκλα του, του δυσκόλεψα τη ζωή, γιατί δεν έπαψα να μιλάω και με τιμώρησε μεταμορφώνοντας με από Poor Παρρή σε ό,τι πιο κοντά μπορούσε σε Κεν. Μάλιστα μου είπε κάτσε να σου κάνω και μια θεραπεία για τα μάτια, γιατί τα βλέπω ξενυχτισμένα κι είχε δίκιο ο άνθρωπος τόσες μέρες ξενύχτι και προβολές μόνο.
Φόρεσα το κίτρινο ζιβάγκο μου και κατηφόρισα την Αριστοτέλους, μια Αριστοτέλους γιομάτη κλούβες ΜΑΤ, με ασπίδες να ανηφορίζουν και να κατηφορίζουν και μια άτυπη απαγόρευση για συγκεντρώσεις. Στην είσοδο του Ολύμπιον, ήταν πολύ προσεκτικοί ως προς το ποιος θα μπει μέσα προς αποφυγή επεισοδίων κατά τη διάρκεια της προβολής του ντοκιμαντέρ Αδέσποτα Κορμιά της Ελίνας Ψύκου. Αυτά τα Αδέσποτα Κορμιά που μου παρουσίασε, τα κορμιά αυτά τα γυναικεία που δεν αναζητούν δεσπότες, με διέλυσαν. Μια γυναίκα που θέλει να κάνει έκτρωση, άλλη που θέλει να κάνει τεχνητή γονιμοποίηση, μια άλλη γυναίκα που θέλει να κάνει ευθανασία κι όλα αυτά δεμένα με μουσική και σεναριακή πλοκή δομημένη τόσο σωστά που τη μία γελούσα και την άλλη πάγωνε η ανάσα μου για να καταλήξω στο τέλος από την πίεση που ένιωθα μέσα μου να δακρύζω. Η Ψύκου και οι συντελεστές έλαβαν ένα παρατεταμένο χειροκρότημα που τους άξιζε. Φεύγοντας από την προβολή κατάλαβα ότι μετά από αυτό το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί από τις 28 Μαρτίου στις κινηματογραφικές αίθουσες δεν θα ‘μαι ποτέ ο ίδιος Στέλιος.
Δεν αφορά κανέναν άμα η προσωπική μου θέση είναι υπέρ ή κατά της άμβλωσης ή της τεχνητής γονιμοποίησης ή της ευθανασίας. Αυτό που με αφορά είναι να μεταδοθεί η πληροφορία ότι ο καθένας μας έχει ένα σώμα, ας το πούμε και οίκο του Θεού, αν θέλετε, που οφείλει να το διαχειριστεί όπως εκείνος θέλει. Κανένας γονιός, κανένας σύντροφος, κανένας δεσπότης δεν πρέπει να ορίζει τις ζωές μας, τις ανάσες μας και τα όρια μας. Πήγα να φάω μόνος μέσα στην άγρια νύχτα, δεν με έπαιρνε ο ύπνος και μέσα μου διαπραγματευόμουν το σοκ των εσωτερικών μου διαφωνιών. Δεν θα με νικήσουν. Οφείλω κάθε μέρα να εξελίσσομαι κι όχι να χαρακτηρίζω ή να βγάζω εύκολα συμπεράσματα και αφορισμούς. Την επόμενη μέρα διάβασα την καταπληκτική επιστολή που απηύθυνε η Ελίζ Ζαλαντό, Γενική Διευθύντρια ΦΚΘ προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, ο οποίος είχε αντιδράσει για την αφίσα της ταινίας.
Έπεσα στο κρεβάτι να κοιμηθώ και δεν ξέρω γιατί και πώς μου συνέβη αυτό, μα με έπιασα να κάνω την προσευχή μου και να λέω: Παναγία μου στείλε τους αγγέλους σου να προστατεύουν όλα τα παιδιά που περνάνε δύσκολα, που πιέζονται, που κλαίνε κρυφά, που φοβούνται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, που κακοποιούνται και βιάζονται. Βοήθησε όλα εκείνα τα παιδιά που εμείς οι ενήλικες σταθήκαμε ανίκανοι κοινωνικά, νομοθετικά, δικαστικά, να λυτρώσουμε από το ελληνικό κατεστημένο που δεν θέλει να εξελιχθεί, που αρνείται να αναγνωρίσει το δικαίωμα του ξεχωριστού, που νομίζει ότι θα διαφεντεύει τις επιλογές μας.
Αμήν.
