Τσικνοπέμπτη μπαίνω στο ΚΤΕΛ για να φτάσω Θεσσαλονίκη, ο οδηγός Γιώργος μας μιλάει απ’ το μικρόφωνο σαν να ήτανε πιλότος. Μας καλωσορίζει και μας ενημερώνει σε πόσες ώρες θα φτάσουμε, πότε θα κάνουμε στάση για μισή ώρα. Στο τέλος μας ευχήθηκε καλή διαμονή και να περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και φυσικά καταχειροκροτήθηκε.
Έφτασα στη Σαλονίκη με KTEL lag και με μια βαλίτσα γιομάτη ζεστά ρούχα. Είπα θα μείνω από την αρχή ίσαμε το τέλος να παρακολουθήσω όλο το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Έφτασα 16:40 ακριβώς την ώρα που μας είχε πει ο πιλότος Γιώργος τσουλώντας τη βαλίτσα μου ίσαμε να φτάσω στο ξενοδοχείο. Δεν ήξερα ότι την Τσικνοπέμπτη είναι όλοι τους ντυμένοι καρναβαλικά, περπατούσα ανάμεσα σε μασκαράδες ίσαμε να φτάσω στην Προβλήτα να παραλάβω τα διαπιστευτήρια. Η λέξη που έψαχνα ήτανε αγοραφοβία, καθώς πάρα πολύς κόσμος παντού. Στο γραφείο Τύπου η Αγγελική Στελλάκη και ο Γιώργος Παπαδημητρίου με κατατοπίσανε αναλυτικά για το πώς θα «βουτηχτώ» στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.
Τα ντοκιμαντέρ τα αγαπώ, γιατί έχουνε πληροφορία, γνώση, ενημέρωση και σ’ αυτά δεν είναι πρώτος λόγος το μ’ αρέσει – δεν μ’ αρέσει. Η πληροφορία και η γνώση είναι πάντα όφελος. Η φόρμα του ντοκιμαντέρ και η αφήγησή του μπορεί να έχει μεγάλη ελευθερία για έναν δημιουργό κι όχι ελευθεριότητα.
Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και έβλεπα τις στάσεις των λεωφορείων γεμάτες κόσμο, υπέθεσα θα ‘ναι λόγω της Τσικνοπέμπτης. Ντύθηκα, στολίστηκα και έτρεξα στον Κινηματογράφο Ολύμπιον. Δίπλα μου περνούσαν μασκαράδες, επικρατούσε το μαύρο χρώμα και η σέξι δαντέλα. Είδα και τον Darth Vader να συνομιλεί με τον Captain America.
Γεμάτο το Ολύμπιον, στάθηκα όρθιος στην αρχή και μια εθελόντρια με οδήγησε σε μία απ’ τις ελάχιστες κενές θέσεις. Αρχίσανε οι ομιλίες, οι ευχαριστίες, ίσως είναι πάντα άχαρο το μέρος αυτών, αλλά πρέπει να ειπωθούν κι αυτά διότι χωρίς χορηγούς, στήριξη και συνεργασίες δεν πάμε πουθενά, όπως τα εύστοχα μηνύματα που συναντάω: «η τέχνη θέλει ενέργεια, η έμπνευση θέλει ενέργεια», καθώς η ΔΕΗ είναι ο στρατηγικός συνεργάτης του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης …γιατί «το φεστιβάλ θέλει ενέργεια».
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου κήρυξε την έναρξη αφού απένειμαν τον Χρυσό Αλέξανδρο στον Φερνάντο Τρουέμπα και παρακολουθήσαμε το «Πυροβόλησαν τον Πιανίστα», ένα ντοκιμαντέρ που μου έμαθε την ιστορία της μπόσα νόβα μέσα από την εξαφάνιση και δολοφονία ενός πιανίστα.
Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και δεν πήγα στο πάρτι έναρξης, γιατί όπως με διαβεβαιώσανε πάρτι θα ‘χει πολλά όπως και πολλά ντοκιμαντέρ να πας να δεις οπότε επέλεξα να έχω δυνάμεις για τα πολλά που έρχονται… Επιστρέφοντας παρατήρησα ότι η Σαλονίκη κατακλύζεται από νέους που περιμένουν σε στάσεις, που συχνά δεν χωράνε τόσο κόσμο μέσα στο λεωφορείο. Τελικά το μετρό το χρειάζονται. Όπως χρειαζόμουν και γω την ξεκούραση.
Την επόμενη μέρα αντίκρυσα κόσμο πολύ έξω καθοδόν μου για να πάρω και τρίγωνα που τα ‘χα πεθυμίσει και μπουγάτσα. Πήγα όμως και παρακολούθησα στο Μακεδονικόν το Queercore: How To Punk A Revolution, το ντοκιμαντέρ του Γιόνι Λέιζερ του 2017 με τον ίδιο να είναι παρών και να μας δίνει συγχαρητήρια για τον πρόσφατο νόμο περί ισότητας στον πολιτικό γάμο, αλλά υπενθυμίζοντάς μας ότι αυτό δεν είναι τίποτε, είναι μόνο η αρχή για τους αγώνες και χάθηκα και γω στην ιστορία της πανκ μουσικής και της σύνδεσης της με την queer κοινότητα που τότε δεν λεγότανε καν queer.
Παρατηρώ κόσμο να κάθεται σε δημόσιους χώρους να συνομιλεί. Πλατείες γεμάτες και άνθρωποι καλοντυμένοι, περιποιημένοι να φορούν ρούχα σαν τα Χαρούμενα Ρούχα της Πατρίσια Φιλντ. Στυλ έχουμε όλοι το προσωπικό μας. Όλα ταιριάζουν μεταξύ τους αρκεί να σέβεσαι τα χρώματα κι όπως είπε και η ίδια η Πατρίσια Φιλντ στο ντοκιμαντέρ Happy Clothes: A Film About Patricia Field: «Από πού κι ως πού δεν ταιριάζει το κόκκινο με το πορτοκαλί; Έχετε δει φρουτιέρα; μέσα έχει και μήλα και πορτοκάλια».
Η διαδρομή στον «χάρτη» του φεστιβάλ έδειχνε το Ύψιλον που μου λένε όλοι ότι είναι πολύ ωραίο μπαράκι, αλλά γω θα πάω γιατί έχουνε τα Love Issues τους ο DJ Simeon που είναι η έδρα του και ο DJ thedreamer που είναι Αθηναίος σα και μένα. Το πρωί έχω να ξυπνήσω νωρίς, όμως …πάμε άλλο ένα κομμάτι, ακόμα κι άλλο, ένα ακόμα, γω φταίω που παίζουνε καταπληκτικά και δεν μπορώ να ξεκολλήσω; Πρέπει να πέσεις να κοιμηθείς φώναζε η φωνή μέσα στο κεφάλι μου γιατί είναι πολλά τα ντοκιμαντέρ που μ’ ενδιαφέρουν και λίγος ο χρόνος, μα θα τα καταφέρω! Τόσα χρόνια στα φεστιβάλ και στις διασκεδάσεις έχω φτιάξει αντισώματα.
Επέστρεψα αργά στο ξενοδοχείο όχι αχάραγα, ξημερώνει Κυριακή μη μου λυπάσαι είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι… Στην Εγνατίας τα ξενοδοχεία όλα σχεδόν γράφουν full ή δεν έχουμε άλλα δωμάτια. Κόσμος άρα ήρθε πολύς σα και μένα για το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης… Φεστιβαλιστές Σαλονικιοί τελικά περνάτε καλά εδώ πάνω. Καλή συνέχεια να ‘χουμε και δυνατές προβολές.
