old boy talks cinema

Στo «Great Directors» (τίτλος που παρέμεινε αμετάφραστος μάλλον αδόκιμα ακόμα και για τα σημερινά κινηματογραφικά γλωσσικά ήθη, την ώρα που το «Μεγάλοι Σκηνοθέτες» θα ακουγόταν πολύ πιο φυσικά), η Άντζελα Ισμαήλου (Ελληνίδα που ζει στην Αμερική) συναντά και συζητά (με γυρίσματα που απλώθηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών) με δέκα αγαπημένους της σκηνοθέτες.

Βοηθός σερίφη σε φιλήσυχη και ακμάζουσα λόγω των πετρελαιοπηγών επαρχία του Τέξας της δεκαετίας του 1950 έχει μέσα του παιδικά τραύματα που συνδέονται άμεσα με το χτύπημα γυναικών. Τα έχει σε αδρανή κατάσταση, μέχρι που ένα μοιραίο πρωινό κάτι του τα ενεργοποιεί και μαζί τους το σαδιστή μέσα του.

Ασανσέρ oυρανοξύστη μπλοκάρει. Τρεις άντρες και δυο γυναίκες είναι κλεισμένοι μέσα του. Κάθε φορά που κλείνουν τα φώτα κάποιος θα υποφέρει, ίσως να πεθάνει κιόλας. Γιατί; Επειδή ένας από τους πέντε δεν είναι όποιος κι όποιος, αλλά ο διάβολος.

Ο Κόλιν Φάρελ είναι ψαράς. Ψαρεύει με τα δίχτυα του μια κοπέλα. Είναι ζωντανή. Μα είχα πεθάνει, πώς το έκανες; Περίεργο. Δεν θέλει να τη δει κανείς άλλος. Επίσης περίεργο. Την πηγαίνει στο ερημικό του σπίτι. Την αφήνει εκεί. Πρέπει να πάει να παραλάβει από την πρώην γυναίκα του την εντεκάχρονη κόρη τους που είναι νεφροπαθής και κάνει αιμοκαθάρσεις. Για να περάσει η ώρα της αιμοκάθαρσης της λέει ιστορίες.

«Ποιό είναι το πιο προσαρμοστικό παράσιτο; Η ιδέα. Από τη στιγμή που μια ιδέα εισβάλλει στο νου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεριζωθεί. Μια ιδέα που έχει πλήρως διαμορφωθεί και που έχει γίνει πλήρως κατανοητή θα μείνει κολλημένη κάπου στο μυαλό».

Τον λένε Φερντινάν. Εκείνη επιμένει να τον λέει Πιερό. Εκείνος επιμένει να της απαντά κάθε φορά πως το όνομά του είναι Φερντινάν. Τελικά κερδίζει εκείνη, αφού η ταινία θα ονομαστεί «Ο Τρελός Πιερό» και θα κερδίσει μια σημαντική θέση στην ιστορία του κινηματογράφου.

Το «Ι love you Philip Morris» ξεκινάει δείχνοντάς μας τον Τζιμ Κάρεϊ σύζυγο, πατέρα, αστυνομικό, άνθρωπο της εκκλησίας, υπόδειγμα σε όλα. Θεούσα και η γυναίκα του, προσεύχονται κάθε βράδυ γονατιστοί, ενώ κρατιούνται χέρι χέρι μπροστά στο κρεβάτι τους.

Αν για τους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές το νούμερο ένα κλισέ είναι το «Κοιτάμε κάθε παιχνίδι χωριστά», για τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές είναι το «Στα καμαρίνια είμαστε μια πολύ ωραία παρέα και περνάμε υπέροχα.

Στo υπόγειο του σταθμού φιλιούνται. Ακούν βήματα. Το μεγάλο μάτι της κοινωνίας που όλα τα βλέπει και όλα τα κρίνει δεν κάνει να δει το φιλί τους. Είναι και οι δύο παντρεμένοι με παιδιά.

Γάλλος παραγωγός (σουηδικών, κορεάτικων, αρμένικων κλπ) ταινιών, με τις δυο ταινίες του που ταυτόχρονα γυρίζονται τώρα σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, πλησιάζει αισίως τις πενήντα.

Ο Άξελ είναι εικοσάρης, η Βέρα κάπου εκεί γύρω, ο Άξελ είναι Ισπανός, η Βέρα Γαλλίδα, το Λονδίνο των «Ξέστρωτων Κρεβατιών» πολυπολιτισμικό;

Όχι πια τέρατα: Τι συμβαίνει όταν ξαναβλέπεις μια ταινία, που όταν την πρωτοείδες όχι μόνο την αγάπησες, αλλά την χρησιμοποίησες και σαν ένα κομμάτι του παζλ του αυτοπροσδιορισμού σου (τη χρησιμοποίησες δηλαδή για να συγκροτήσει ένα κομμάτι του αισθητικού σου περιβάλλοντος, ένα κομμάτι των αναφορών σου για το τι σε εκφράζει αληθινά και κατʼ επέκταση για το ποιός αληθινά είσαι) και τώρα διαπιστώνεις μέσα της στιγμές φλύαρες, στιγμές που το ενδιαφέρον σου ατονεί;

Για μια ταινία που ανατέμνει τα νεανικά χρόνια μιας μεγάλης ιέρειας του στυλ (και την μόνη από το χώρο της μόδας που φιγουράρει στη λίστα του Τιme με τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ου αιώνα), το «Η Κοκό πριν τη Σανέλ» (γαλλική ταινία που για ανεξήγητους λόγους παίζεται στην Ελλάδα με αγγλικό τίτλο) υποφέρει από μεγάλες ελλείψεις στον τομέα του προσωπικού κινηματογραφικού στυλ.

Οι κότες και το αυγό: μην αφήνεις να σε ξεγελάσει η χλιδάτη πρόσοψη του «Sex and the City 2». Μαζί με το φαν η ταινία έχει έρθει για να θίξει θέματα, έχει έρθει για να κάνει μια ακόμη φεμινιστική δήλωση.

Ας ξεκινήσουμε από μια κριτική: «Μπορεί να έχετε ακούσει ότι ο Ρομπέν των Δασών έκλεβε από τους πλούσιους και τα έδινε στους φτωχούς αλλά αυτό δεν ήταν παρά προοδευτικίζουσα προπαγάνδα των ΜΜΕ.

Το «Κick-Ass» ξεκινάει ρεαλιστικά και βγάζοντας μας τη γλώσσα: τα ράσα δεν κάνουν τον παπά και η στολή δεν σε κάνει υπερήρωα. Οι νόμοι της βαρύτητας είναι εδώ.

Αυτές τις μέρες του εθνικού χανγκόβερ, αυτές τις μέρες που συνειδητοποιούμε ότι για τους Έλληνες το πάρτι αληθινά τελείωσε, ίσως είναι μια παρηγοριά να πάει να δει κανείς το «Gainsbourg», μια ταινία δηλαδή που δείχνει ότι ότι για τον Σερζ Γκενσμπούρ το πάρτι δεν τελείωσε ποτέ.

Έγκλημα και τιμωρία: Λένε ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει ενδιαφέρον σήμερα κυρίως ως κοινωνικό μυθιστόρημα.

Ο πιο αστείος άνθρωπος: O Mπεν Στίλερ είναι ο Ρότζερ Γκρίνμπεργκ. Γκρίνμπεργκ είναι κι ο αυθεντικός τίτλος της καινούριας ταινίας του Νόα Μπάουμπαχ («Δεσμοί Διαζυγίου», «Η Μάργκο πάει στο γάμο»). Ωστόσο, μολονότι ο χαρακτήρας του δίνει στην ταινία το όνομά της και μολονότι είναι ο σταρ της ταινίας, ο Στίλερ δεν κάνει την εμφάνισή του αμέσως.

Πλάνο πανοραμικό σε τραπεζαρία ξενοδοχείου. Καροτσάκια με φαγητά που σπρώχνονται από σερβιτόρους για να τοποθετηθούν πάνω στα τραπέζια. Λίγο μετά η τραπεζαρία αρχίζει να γεμίζει.

Όντας αλεπού, ο απίθανος κύριος Φοξ (που έχει την γνώριμη φωνή του Κλούνεϊ) διαπρέπει στο κλεφτοκοτιλίκι. Αλλά όταν η κυρία Φοξ (που έχει την αγνώριστη φωνή της Μέριλ Στριπ, λες κι αυτή η γυναίκα κατορθώνει να μεταμορφώνεται ακόμη και όταν δεν εμφανίζεται στην οθόνη) του ανακοινώνει πως περιμένουν παιδί, του εξηγεί επίσης πως πρέπει να κόψει πια το χούι και να νοικοκυρευτεί. Ο Φοξ όχι μόνο της το υπόσχεται (πράγμα εύκολο), αλλά πραγματοποιεί και την υπόσχεσή του (πράγμα λιγότερο εύκολο).

Το παράνομο θέαμα: Το πολυβραβευμένο και υπερεπαινεμένο από την κριτική ντοκιμαντέρ «Σε τεντωμένο σχοινί» αφηγείται το εγχείρημα του Γάλλου σχοινοβάτη, Φιλίπ Πετί, που τον Αύγουστο του 1974 περιφερόταν επί 45 λεπτά στον ουρανό ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους, πάνω σε ένα 43 μέτρων συρματόσχοινο που είχε δέσει ανάμεσα στις οροφές τους.

Τhe Blair Snitch Project: Πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας βρίσκεται σε απομονωμένο μέρος των ΗΠΑ ετοιμάζοντας την αυτοβιογραφία του. Ο άνθρωπος που του την έγραφε (μετατρέποντας τις αφηγήσεις του σε γραπτό λόγο) ξεβράζεται μυστηριωδώς στην ακτή με το αίμα γεμάτο αλκοόλ.

Καθολικός Κορεάτης ιερέας πηγαίνει στην Αφρική για να γίνει εθελοντής στη δοκιμή εμβολίου κατά θανατηφόρου ιού. Οι γιατροί έχουν καταφέρει να απομονώσουν τον ιό από τους ντόπιους, με αποτέλεσμα να χτυπά βασικά ιεραπόστολους.

Η ταινία μόνη της: Το «Ηurt Locker» έγινε η πρώτη σκηνοθετημένη από γυναίκα ταινία, καθώς και η πρώτη ταινία για τον πόλεμο του Ιράκ, που παίρνει το όσκαρ καλύτερης ταινίας, όντας όμως κάθε άλλο παρά μια «γυναικεία» ταινία, όντας όμως μια ταινία που απλά διαδραματίζεται στον πόλεμο του Ιράκ.

Έχω ένα μυστικό: Οι κριτικές αναφέρουν ότι το «Το νησί των καταραμένων» κρύβει ένα μυστικό, το οποίο –ευλόγως- δεν μπορούν να αποκαλύψουν. Ωστόσο, από τη στιγμή που ξέρεις πως παίζει μεγάλο μυστικό, μπαίνεις και στη διαδικασία να προσπαθείς να φανταστείς ποιό είναι. Και μόνη η αποκάλυψη της ύπαρξης μυστικού δηλαδή, λειτουργεί περίπου σαν σπόιλερ, αφού πια παρακολουθούμε υποψιασμένοι την ταινία.

Με αφετηρία μια από τις ταινίες της εβδομάδος, το ελculture.gr φιλοξενεί τη σινεματική ματιά του Οld Boy για τα πράγματα και πολύ πιο πέρα από αυτά...

Το Δεκέμβριο του 1937 στο πλαίσιο του δεύτερου σινοϊαπωνικού πολέμουη τότε πρωτεύουσα της Κίνας Ναντζίνγκ έπεσε στα χέρια των Ιαπώνων. Αυτό που επακολούθησε τις επόμενες εβδομάδες ήταν ένα όργιο σφαγών παραδομένων στρατιωτών και αμάχου πληθυσμού.