Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί το έργο «Όλοι εμείς πουλιά» του Ουαζντί Μουαουάντ στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου από τις 22 Δεκεμβρίου.
Το βραβευμένο έργο του Λιβανο-Καναδού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Ουαζντί Μουαουάντ «Όλοι εμείς πουλιά», πραγματεύεται την έννοια της ταυτότητας ως στοιχείο αυτοπροσδιορισμού, αλλά και ως κίνδυνο εγκλωβισμού μέσα σε δύσκαμπτα πλαίσια που μας έχουν επιβληθεί από την καταγωγή, τη θρησκεία, τις παραδόσεις, την οικογένεια και τον εαυτό μας.
Ο Εϊτάν, Γερμανοεβραίος φοιτητής Γενετικής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Γουαχίντα, Αμερικανίδα φοιτήτρια αραβικής καταγωγής. Η σχέση τους συναντά την εχθρότητα της εβραϊκής οικογένειας του Εϊτάν. Το ταξίδι του ζευγαριού στο Ισραήλ και μια βομβιστική ενέργεια που θα στείλει τον Εϊτάν στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση θα γίνει η απαρχή να αποκαλυφθεί το παρελθόν μιας οικογένειας. Τα μυστικά αντηχούν, η αλήθεια εκρήγνυται και η οικειότητα γίνεται κομμάτια μέσα στη δίνη των παγκόσμιων γεγονότων που «επιτίθονται» στους ήρωες του έργου.
Από τον κεραυνοβόλο έρωτα σε μια τρομοκρατική επίθεση, από το γέλιο στις κραυγές, ο Μουαουάντ εξυφαίνει μια ερωτική ιστορία με πολιτικές διαστάσεις και υπαρξιακές προεκτάσεις με φόντο το αξεδιάλυτο χάος της Μέσης Ανατολής. Στην καρδιά της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης ο συγγραφέας αναρωτιέται «γιατί πρέπει να είμαστε τόσο αγκιστρωμένοι στις χαμένες ταυτότητές μας;»
Στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ζωντανεύει μια σπαρακτική οικογενειακή κρίση, όπου το οικείο είναι γεμάτο από τη βία του κόσμου και επώδυνες κληρονομιές. Ένα έργο για τις ταυτότητες, που ενώ εξασφαλίζουν την ασφάλεια του ανήκειν, ταυτόχρονα χτίζουν την προσωπική μας φυλακή. Στο Όλοι εμείς πουλιά οι θεατές ακολουθούν την κατάδυση των ηρώων στο πυρετώδες ταξίδι τής (αυτό)αναζήτησης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πετάξουν σαν πουλιά πέρα και πάνω από το ισραηλινο-παλαιστινιακό τείχος. Γιατί όλοι πρέπει να μπορούμε να ζούμε σαν πουλιά• σαν πουλιά που φλογίζονται «από τον πόθο για το άλλο, το διαφορετικό, κι αυτός ο πόθος να είναι τόσο απόλυτος, τόσο απέραντος, τόσο πνευματικός…»
