Η υπαρξιακή κωμωδία του Ηλία Κουνέλα «Θα έχει τα μάτια σου» συνεχίζεται στην Κάμιρο από τις 10 Μαΐου έως τις 30 Ιουνίου.
Ένας ηθοποιός επισκέπτεται μια ασθενή τελικού σταδίου, δίνοντας της παραστάσεις κατά παραγγελία, γύρω από το κρεβάτι της, ώσπου σε κάποια παράσταση η ασθενής παίρνει τα ηνία και δοκιμάζει τις υποκριτικές της δυνατότητες.
Η παράσταση «Θα έχει τα μάτια σου» μεγεθύνει το απόθεμα της ζωής μπροστά στο πρόβλημα του θανάτου κι αποστρατεύει μ’ έναν ευφάνταστο τρόπο την επίκληση στην ανάγκη της επιβίωσης που τόσο αδυσώπητα μας έχει καταβάλει τα τελευταία χρόνια.
Η καινούρια σκηνική σύνθεση του Ηλία Κουνέλα, δεν επιχορηγείται από κανέναν φορέα. Φιλοξενείται και παίζεται στην Κάμιρο, σ έναν θεατρικό χώρο στο κέντρο του κόσμου, λίγα μόλις βήματα από την πλατεία Αγίου Γεωργίου, στην Κυψέλη κι αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία σε ελάχιστη σκηνική επιφάνεια, απευθυνόμενη κάθε φορά σε 20 θεατές.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Με την παράσταση ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, οραματιστήκαμε τον τελευταίο μας εαυτό. Αυτόν που θα μας σώσει. Υπονοώντας εκείνο το πρόσωπο που όταν πια δεν βρίσκεται άλλο περιβάλλον, θέλοντας ή μη, μας πιάνει, όχι μόνο το χέρι για να μας παρηγορήσει, αλλά κι από το χέρι, για να μας αφυπνίσει και να μας πάει στα τελευταία εδάφη της ψυχής· σ’ αυτά που θα έχουμε πάντα την δυνατότητα να γελάσουμε με τον όψιμο εαυτό μας.
Η παράσταση που ξετυλίγει έναν εγκιβωτισμένο χρόνο, τρέφεται από την πλούσια συγκομιδή των εμπειριών που έχω συλλέξει, παίζοντας θέατρο στους θαλάμους των νοσοκομείων. Εκεί μέσα, μου φανερώθηκε η απτή λαβή της ποίησης και η πρακτική της ωφελιμότητα στην δυσκολότερη καθημερινότητα. Κατάλαβα πως η ποίηση δεν ποιεί μόνοποιητική σημασία, ούτε φυσικά βρίσκεται μόνο στα βιβλία, αλλά μετέχει στην αγωνία και τρέφει σαν άρτος κάθε ύπαρξη και την χορταίνει. Αφού, όπου υπάρχει άνθρωπος κατά τον ποιητή, υπάρχει και θάνατος κι όπου υπάρχει θάνατος, υπερχειλίζει η ζωή. Η δραστική ποίηση, κατά πώς λέμε θέατρο, στέκεται στην κόψη και συμβάλλει στη μάχη αυτής της ισορροπίας. Η παράσταση δεν αποτελεί ένα ντοκιμαντέρ για τις παραστάσεις γύρω από κρεβάτια ασθενών. Δοκιμάσαμε με τη Νάντια Κατσούρα μια μετά εμπειρία. Αναζητήσαμε όλες τις ρωγμές που αναβοσβήνουν στη ρώμη του σώματος, σαν σήματα κινδύνου. Ανακαλύψαμε, όχι την Αμερική, αλλά πως η κουλτούρα του καπιταλισμού για να πλουτίζει, μας έχει απαγορέψει και μας έχει αποτρέψει από το πλουσιότερο μας αγαθό: τον προσωπικό μας θάνατο.
Όταν επισκέφθηκα πρώτη φορά τον χώρο της Καμίρου, ελάχιστα βήματα από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, δεν βρέθηκα μόνο στο κέντρο του κόσμου, αλλά και στο βάθος του. Με μαγνήτισε απευθείας το βάθος του χώρου. Κι όταν λέω χώρου, δεν εννοώ φυσικά μόνο τη σκηνή, αλλά τον χώρο της δημιουργίας που μας παραχωρήθηκε. Ένιωσα όπως ο ήρωας του Ντοστογιέφσκι, στο όνειρο ενός γελοίου, που με την φανταστική του αυτοχειρία, βρίσκεται ξαφνικά στον παράδεισο, όπου δεν κυριαρχούν οι συντεχνίες, οι φωτεινές επιγραφές κι οι εταιρίες. Έτσι και στην Κάμιρο, μας περικύκλωσαν μια ομάδα καλλιτεχνών που αγαπάει την έμπρακτη ουτοπία και συνειδητοποίησα πως είχα χρόνια να βρεθώ σ’ έναν χώρο που οραματίζεται την συμβολική ανταλλαγή και όχι τα χρήματα. Σ’ αυτούς αφιερώνεται αυτή η παράσταση, αφού χωρίς τη συμβολή τους θα ήταν ανέφικτη. Επίσης αφιερώνεται και σε όλους όσους, παρά την πίεση της αγοράς, αρνούνται να γίνουν προϊόντα κι αρνούνται φυσικά, κάτω από τέτοιους όρους, να πετύχουν. – Ηλίας Κουνέλας / Οκτώβρης 2023 / Αθήνα
