Ο Βασίλης Παπαβασιλείου, μεταφράζει και σκηνοθετεί με τη μοναδική του μαεστρία, μια ευφρόσυνη, μονόπρακτη φαρσοκωμωδία-βαριετέ (βωντβίλ), γραμμένη το 1860 από τον δημοφιλή και -επίσης- μαιτρ του είδους, Ευγένιο Λαμπίς σε συνεργασία με τον Μαρκ Μισέλ.
Η παράσταση «Οι δύο χέστηδες» που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σατιρίζει μέσα από ξεκαρδιστικές καταστάσεις τόσο τις ανθρώπινες αδυναμίες, όσο και τα κοινωνικά ήθη της εποχής της. Και αν τα ήθη σήμερα έχουν αλλάξει, τα ζητήματα που θίγει το έργο, όπως τα προβλήματα που προκαλεί στη ζωή και στις σχέσεις μας η υπερβολική ευγένεια και η δειλία, αλλά και το καυτό θέμα της γυναικείας χειραφέτησης, δεν έχουν πάψει να μας απασχολούν.
Υπόθεση του έργου
Το μέλλον της Καικίλια (Κλέλια Ανδριολάτου) κρέμεται από δύο…χέστηδες.
Από τη μια ο πατέρας της Τιμποντιέ (Θέμης Πάνου), που δεν μπορεί ποτέ να πει όχι κι έτσι δεν τολμά να αρνηθεί το χέρι της σε έναν αλαζόνα και δόλιο προικοθήρα, τον Γκαραντού (Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος). Από την άλλη ο αγαπημένος της Φρεμισέν, (Γιώργος Γλάστρας) που είναι τόσο ντροπαλός που δεν τολμά να της κάνει πρόταση γάμου.
«Μα τι θα απογίνει αυτό το κορίτσι;», αναρωτιέται ακόμα και η υπηρέτρια Αννέτα (Σμαράγδα Κακκίνου). Πώς θα καταφέρει να παντρευτεί τον άντρα που αγαπά;
Ευτυχώς χάρη στην αποφασιστικότητά της, αλλά και χάρη σε μια ανατροπή της μοίρας που αποκαλύπτει ότι ο προικοθήρας είναι ένας βίαιος άνθρωπος που είχε φυλακιστεί επειδή χτύπησε την πρώτη του γυναίκα, η Καικίλια θα πάρει την κατάσταση -αλλά και τον εαυτό της- στα χέρια της…
«Μερικοί άνθρωποι τα βλέπουν όλα θλιβερά. Εγώ γελάω με τη ζωή. Ούτε υπερηφανεύομαι μα ούτε και απολογούμαι για αυτό. Απλώς έτσι γεννήθηκα. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να πάρω τον άνθρωπο στα σοβαρά. Μου φαίνεται πως δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να διασκεδάζει κάποιους άλλους που έχουν την ίδια αντίληψη με μένα. Eπιτρέψτε μου λοιπόν να δείξω τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι και να πιώ στην υγειά σας. Ξέρω ότι το ποτήρι μου δεν είναι κρυστάλλινο- έχει τα ελαττώματά του, τις ατέλειές του… Η μούσα που ενέπνευσε εμένα και τους φίλους μου, είναι μια πολύ ταπεινή μούσα, που ονομάζεται απλά: κέφι, καλή διάθεση. Εμείς τουλάχιστον γελάσαμε και κάναμε τον κόσμο να γελάσει…» – Ευγένιος Λαμπίς
