Μια γεύση από τη χαοτική ζωή στη σύγχρονη Ιαπωνία που αναπτύσσεται συνεχώς, συρρικνώνοντας την ανθρώπινή υπόσταση σε όλες τις εκφάνσεις της αποτελεί η παράσταση ”Big in Japan” της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη που επιστρέφει μετά τις παραστάσεις του χειμώνα στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών από τις 22 Σεπτεμβρίου.
Πέντε ανθρώπινες ιστορίες που καταφέρνουν να μηδενίσουν τα χιλιόμετρα και η μακρινή Ιαπωνία να φαντάζει μια ανάσα από τη δική μας πραγματικότητα, προκαλώντας σοβαρά υπαρξιακά ερωτήματα για την καθημερινότητα που χάνεται σε έναν ατέρμονο αγώνα για την κατάκτηση της απόλυτης μοναξιάς. Ένα έργο «καμπανάκι» για όσα νομίζουμε ό,τι ξέρουμε και για όσα δεν ξέρουμε ό,τι αγνοούμε.
Το έργο
Το έργο ”Big in Japan”, εμπνευσμένο από ακραία κοινωνικά φαινόμενα που συναντάμε στην σύγχρονη Ιαπωνία, μιλάει για το χάος και την απελπισία μέσα στην οποία είναι βουτηγμένος ο άνθρωπος σήμερα. Μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει με ταχύτητες ιλίγγου, που τα όνειρα χάνονται στο όνομα του κέρδους, που λατρεύονται σαν θεοί οι έννοιες της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, ο άνθρωπος αναρωτιέται: «αξίζει να ζω έτσι όπως ζω, κι αν όχι, η λύση είναι η παραίτηση ή η μάχη να αλλάξω τη ζωή μου;».
Οι ήρωες του σπονδυλωτού έργου, άνθρωποι πολύ εγγύτερα απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε, παλεύουν να εκφράσουν το κομμάτι αυτό του εαυτού τους που ζητά απελπισμένα να βγει από το σκοτάδι, το αδιέξοδο, να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις, να μην παραιτηθεί. Πρόσωπα, που φαινομενικά βρίσκονται πολύ μακριά μας, «σε μια χώρα μακρινή», αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να κατέχουν ακόμα και ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού.
Το έργο αποτελείται από πέντε αυτοτελείς ιστορίες· καθεμία καταπιάνεται με ένα ακραίο φαινόμενο: άνθρωποι που εξαφανίζονται, άνθρωποι που πεθαίνουν πάνω στη δουλειά, άνθρωποι έγκλειστοι στα σπίτια τους για χρόνια, ηλικιωμένοι και ηλικιωμένες που προσπαθούν να ζήσουν αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής τους και επιλέγουν να φυλακιστούν, διαπράττοντας μικροαδικήματα, άνθρωποι που βρίσκουν γαλήνη αυτοκτονώντας στο περίφημο «δάσος των αυτοκτονιών».
Η σύνδεση μεταξύ τους γίνεται από τον κομπέρ, ο οποίος μάς ζητά να απολαύσουμε αυτές τις «παράξενες και εξωτικές ιστορίες», που δεν έχουν καμία όμως σχέση με τη δική μας πραγματικότητα. Είναι, πράγματι, έτσι;
