Η πρωτότυπη παράσταση σύγχρονου χορού ”Dance Me” της διάσημης ομάδας Ballets Jazz Montréal (BJM), που ανεβαίνει το Σάββατο 11 και την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, είναι εμπνευσμένη από το πλούσιο και πολυσήμαντο έργο του Leonard Cohen, του αγαπημένου ποιητή, καλλιτέχνη και τραγουδοποιού από το Μόντρεαλ, και φέρει την έγκριση του ίδιου, λίγο προτού φύγει από τη ζωή το 2016. Αποτελεί, δε, έναν μοναδικό φόρο τιμής στους μεγάλους κύκλους της ύπαρξης, αποτυπώνοντάς τους σε πέντε διαφορετικές εποχές, όπως αυτές περιγράφονται στη στοχαστική ποίηση και μουσική του αξέχαστου δημιουργού.
Η αρχική σύλληψη της παράστασης ανήκει στον Louis Robitaille, χορευτή και καλλιτεχνικό διευθυντή των Ballets Jazz Montréal, ο οποίος το 2021 παρέδωσε τη σκυτάλη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης στην Alexandra Damiani.
Η δραματουργία και η σκηνοθεσία είναι του Éric Jean, ενώ τη χορογραφία συνυπογράφουν τρεις κορυφαίοι διεθνείς χορογράφοι με διαφορετικές προσωπικότητες, ο «δικός μας» Αντώνης Φωνιαδάκης, η Annabelle Lopez Ochoa και ο Ihsan Rustem, οι οποίοι αποπειράθηκαν ‒και τελικά πέτυχαν‒ να δημιουργήσουν ένα σύμπαν στέρεο και βαθύ που αντανακλά το έργο του εμβληματικού Καναδού καλλιτέχνη. Χορός, μουσική, φωτισμοί, σκηνικά και βίντεο, όλα συνδυάζονται μαγικά σε μια εξαιρετική παραγωγή, για την οποία τα Ballets Jazz Montréal έχουν εξασφαλίσει τα αποκλειστικά δικαιώματα για 5 χρόνια.
Μια παράσταση που ο Leonard Cohen δεν είδε ποτέ… O Leonard Cohen έφυγε ήρεμα και ξαφνικά ένα βράδυ του Νοεμβρίου του 2016 σε ηλικία 82 ετών, λίγο πριν την πρώτη πρόβα της παράστασης. Δεν
πρόλαβε να δει ποτέ να παίρνει σάρκα και οστά το έργο στο οποίο είχε δώσει τις ευλογίες του, παραχωρώντας στα BJM το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τραγούδια του ως πρώτη ύλη για τη μουσική αφήγηση του Dance Me.
Οι συντελεστές μιλούν για το Dance Me
«Θα ήταν παρών στην πρεμιέρα», λέει ο χορευτής των BJM, Andrew Mikhaiel. «Ήταν κανονισμένο να δει την παράσταση. Έτσι, από τη στιγμή που βρεθήκαμε στο στούντιο την πρώτη μέρα, υπήρχε ένα φορτίο στους ώμους μας. Εμείς κληθήκαμε να τον εκπροσωπήσουμε και να παραδώσουμε στο κοινό κάτι ιδιαίτερα μαγικό. Πρόκειται για ένα σύμβολο του Καναδά, η ευθύνη ήταν τεράστια. Στην πρεμιέρα όμως ‒δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό‒ ήμασταν όλοι σε έναν κύκλο και νιώσαμε την παρουσία του» (απόσπασμα από συνέντευξη στη βρετανική εφημερίδα The Guardian).
Στην ίδια συνέντευξη, η Alexandra Damiani αναφέρει: «Μπορούσα να διακρίνω όλες τις παγίδες στις οποίες θα μπορούσε να πέσει αυτό το εγχείρημα. Το έργο του Leonard Cohen μπορεί να σταθεί αυτόνομα. Δεν χρειάζεσαι τον χορό για να το απολαύσεις. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα προτιμούσε να βιώσει αυτή την εμπειρία με έναν διαφορετικό τρόπο». Μετά, η Alexandra Damiani είδε την παράσταση. «Με αφόπλισε η ομορφιά της. Είναι ένα τόσο ποιητικό αφιέρωμα!».
O σκοπός της παράστασης στο Μέγαρο και το έργο του Lifeline Hellas
Σκοπός της διοργάνωσης αυτών των τόσο ξεχωριστών παραστάσεων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είναι η συνέχιση του έργου προσφοράς σύγχρονων θερμοκοιτίδων στο Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Αττικόν», ένα έργο που υλοποιείται, εδώ και δύο έτη, σε κρατικά νοσοκομεία της Ελλάδας από τον Διεθνή Ανθρωπιστικό Οργανισμό Lifeline Hellas.
Τα τελευταία χρόνια, το Lifeline Hellas έχει διαθέσει σε ελληνικά κρατικά νοσοκομεία πάνω από τρία εκατομμύρια ευρώ σε ιατρικό εξοπλισμό. Πέρυσι προσέφερε στο Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» την επέκταση της πτέρυγας της Μονάδας Νεογνών δημιουργώντας έξι θέσεις νοσηλείας. Επίσης,
προσφέρθηκαν επτά θερμοκοιτίδες και οκτώ μόνιτορ στη νέα πτέρυγα και στο Νεογνολογικό Τμήμα. Επιπλέον, παραδόθηκαν τέσσερις θερμοκοιτίδες στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν», ενώ τους επόμενους μήνες θα παραδοθούν ακόμη τρεις.
*Cover photo: © Dance Me_photo by Pierre Thobie
