«Το Διαβατήριο» του Γουσταύο Οτ παρουσιάζεται από τις 23 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Ειρήνης Λαμπρινοπούλου.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Αύριο φεύγω κι εγώ για τον Νότο.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Για τον Νότο; Γιατί;
ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Υπάρχουν πολλά πράγματα εκεί.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Στον Νότο υπάρχουν μόνο άνθρωποι.
Πριν από αρκετά χρόνια ο Βενεζουελάνος συγγραφέας Γουσταύο Οτ (γνωστός για το έργο «Η τρυφερή σου μολότοφ») ταξίδεψε στα Βαλκάνια, όπου, όπως λέει ο ίδιος, αισθάνθηκε ότι οι χώρες, οι άνθρωποι και οι γλώσσες έμοιαζαν τόσο, που ξέχασε από πού ξεκίνησε και πού έφτασε. Η εμπειρία του αυτή στάθηκε έμπνευση να γράψει «Το Διαβατήριο», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ.
Ένας άνθρωπος που ταξιδεύει, ξυπνάει σε έναν άγνωστο τόπο. Σε έναν ξεχασμένο σταθμό τρένων. Σε μια ξεχασμένη χώρα. Εκεί συναντιέται με δυο όργανα της Τάξης, έναν Στρατιώτη κι έναν Αξιωματικό. Δύο ξεχασμένες υπάρξεις σε έναν μη τόπο. Η ελπίδα του ταξιδιώτη να βρει τη Χώρα της Επαγγελίας σβήνει. Αυτή η νέα χώρα, όπου κυριαρχεί η βιαιότητα, η ωμότητα, το αδιέξοδο, η απόπειρα ακύρωσης της ταυτότητας με κάθε κόστος, δεν είναι παρά ένας τόπος βασανιστηρίων και ψυχολογικών πειθαναγκασμών.
Οι ήρωες χάνονται ο ένας μέσα στα σύνορα της γλώσσας του άλλου. Η γλώσσα του στρατού, τα παραγγέλματα, οι κραυγές, οι εντολές μπερδεύονται με τους ψιθύρους και το τραγούδισμα μιας ανθρώπινης φωνής που προσπαθεί να ανασάνει. Η έλλειψη επικοινωνίας δημιουργεί ένα ασφυκτικά παράλογο μπέρδεμα.
ΕΥΓΕΝΙΟΣ: Θυμάμαι το πρόσωπο του ανθρώπου που μου πήρε το διαβατήριο. Γιατί όταν τον είδα για πρώτη φορά, μου θύμισε κάποιον που είχα δει στην …στην τηλεόραση της χώρας μου. Ήταν ένα ρεπορτάζ για το πώς η νεολαία προετοιμαζόταν να υπερασπιστεί την πατρίδα από κάθε εχθρό. Σ’ ένα μικρό δωμάτιο, σαν αυτό εδώ ίσως, ήταν στοιβαγμένοι τουλάχιστον 80 νέοι… δίχως ρούχα. Δίχως χώρο. Ανέπνεαν με δυσκολία. Και εσείς τους ρωτούσατε: «Θέλετε να υπερασπιστείτε την πατρίδα; Θέλετε να πεθάνετε για την πατρίδα;» Κι εκείνοι απαντούσαν “Ναι, θα τα δώσω όλα για τη χώρα μου”.
Έργο υπαρξιακό και έντονα πολιτικό, αλλά παράλληλα με πολύ χιούμορ και στοιχεία φάρσας, το οποίο εξερευνά την ανάγκη του ανθρώπου να αντισταθεί. Σκηνοθετεί η πρόσφατη απόφοιτος της Σχολής Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου, Ειρήνη Λαμπρινοπούλου.
