Ένα οικείο δωμάτιο. Καθημερινό, απλό. Μπορούσε να είναι το δικό σου ή το δικό μου. Μια κουζίνα.
Στη μέση ένα τραπέζι και δυο καρέκλες. Ένα ψυγείο, μια σιδερώστρα και μια σφουγγαρίστρα. Στην πλάτη της μιας καρέκλας παρατημένο ένα μπλε μπουφάν, σημάδι και άλλης ζωής που ποτέ δεν θα δούμε.
Στο τραπέζι ένα τρανζίστορ, από εκείνα τα παλιά, με τα στρογγυλά μεγάλο κουμπιά και πολλά τάπερ. Σε πολλά σχέδια, τετράγωνα, ορθογώνια. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα είναι τα περισσεύματα του φαγητού. Και να και η Καίτη. Θα μπορούσε να είναι και Μαιρούλα ή όπως αλλιώς θέλεις να τη φανταστείς. Έχεις επιλογές, δική σου η σκέψη. Δεν μοιάζει να ισχύει το ίδιο και για εκείνη.
Ο χώρος που έχει επιλεγεί, η κουζίνα, «το βασίλειο της γυναίκας» είχα κάποτε ακούσει να λένε. Η γυναίκα τροφός, η φροντίστρια, η καθαρίστρια, η γυναίκα, πολυμήχανο εργαλείο, η γυναίκα ένα ακόμη σκεύος στον χώρο και «αλέθει» τελετουργικά σχεδόν τα πάντα. Λέξεις, πράξεις, στιγμές, ήχους, επιθυμίες, παραγγελίες. Μέσα στο σώμα/σκεύος όλα τα ανακατεύει με μια δύναμη αφοπλιστική δίχως χρόνο και χώρο για ανάσα προσωπική.
Να που καμιά φορά βραχυκυκλώνει, μπερδεύεται, κομπιάζει. Κρατάει όμως τον ρυθμό. Σίδερο, σφουγγαρίστρα, σώμα και ψυχή όλα σε μια ρυθμική, σωματική πανδαισία. Μια σύνθεση κοφτή, στακάτη σαν το μαχαίρι που βαστά, συχνά εξομολογητική σαν τη δική της προσευχή στην Παναγιά. Θυμίζει καλοκουρδισμένη μηχανή που δεν θα σε προδώσει. Ένα μηχανικό ρομπότ με καταχωρημένες όλες τις εντολές του, σχεδόν παράλογο όμως αν το σκεφτείς να ισχύει για ένα σκεπτόμενο ον.
Όλα σε επανάληψη σα μια μυστική τελετουργία ανάμεσα σε εκείνη και στην κουζίνα της. Οι κινήσεις της, μοιάζουν ίδιες. Μια αέναη επανάληψη, σε κάνει να νιώθεις κλειστοφοβικά βλέποντάς την. Θέλεις κάτι να αλλάξει, να συμβεί. Το ίδιο μοιάζει να θέλει και εκείνη. Αλλάζει σταθμούς. Ανοίγει το ψυγείο, κλείνει το ψυγείο. Το σώμα της απολύτως παραδομένο στον ίδιο ρυθμό. Νιώθεις για λίγο να σε κουράζει; Αλήθεια για σκέψου; Πώς θα ήταν άραγε η ζωή σου μέσα από μια επανάληψη μέσα στην κουζίνα; Αλήθεια για σκέψου λίγο πόσο το βάρος που πιθανώς να κουβαλά. Χρόνια, δεκαετίες, αιώνες καταπίεσης. Αφήνεσαι και σε παρασύρει η αισθαντικότητα αυτής της επαναλαμβανόμενης κίνησης.
Μα ξαφνικά αλλάζει τέμπο, η μουσική σε trance ρυθμό μοιάζει απελευθερωτική. Το τάπερ γίνεται ταμπόρο που κρούεται από τα ταλαιπωρημένα από τη χλωρίνη χέρια της, αέρας με πανιά η πετσέτα σφουγγαρόπανο, και αισθησιακό το μαραμένο, καμπουριασμένο της κορμί, λικνίζεται πάνω στο τραπέζι – πίστα της χορευτικής της απόδρασης.
Οι συντεταγμένες της θέσης της μέσα στον χώρο για λίγο μετακινούνται. Μια χαραμάδα φωτός στη ζωή αυτού του κουρασμένου σώματος της Καίτης ή της Μαιρούλας ή όπως αλλιώς θέλεις να την πεις. Είναι η στιγμή της σωματικής αυτονομίας, της αποτίναξης της κυριαρχίας των άλλων, ανθρώπων, εντολών, ενοχών, υποχρεώσεων από πάνω της. Και το ψυγείο ξανανοίγει και ίσως τότε αν κοιτάξεις λίγο προσεκτικά, η αποκάλυψη είναι απολαυστικά ύπουλη, δαιμονική, σχεδόν κυνική. Η Καίτη, ή Μαιρούλα (είπαμε όπως θέλεις τη λες) μπορεί να έχει τα μυστικά της. Δεκαετίες καταπίεσης δεν είναι εύκολο φορτίο. Κάτι έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα και αυτό είναι προφανές…
Η Κατερίνα Φώτη, χορεύτρια και χορογράφος της νεότερης γενιάς με διεθνή πορεία, έχει δημιουργήσει μία δυναμική χορευτική σύνθεση, με φρέσκια ματιά, σύγχρονο, πρωτότυπο ύφος, κάνοντας έναν ευφυέστατο κοινωνικό σχολιασμό. Η Καίτη είναι μια γυναίκα που ζει σχεδόν αποκλειστικά στην κουζίνα της. Μέσα από τη ρουτίνα της οικιακής εργασίας, το σώμα της ξεδιπλώνει την ουσία της γυναικείας ύπαρξης, που παλεύει να ορθωθεί, να κερδίσει ξανά τη χαμένη ζωή. Στο σώμα και στο πρόσωπο της Καίτης θυμόμαστε κάθε γυναίκα που η ζωντάνια και η ομορφιά της μοιάζουν να μαραίνονται από τη φυλακή των ενοχών, μέσα σε ένα σώμα – βορά της εξουσίας όλων των άλλων.
Η Κατερίνα Φώτη συνθέτει ένα χορευτικό ψυχογράφημα της γυναίκας που στερείται προσωπικού και ελεύθερου χρόνου, στερείται προσωπικών επιλογών και φορτωμένη με τα βάρη των πολλαπλών της ρόλων αλλά και των ενοχών που προκύπτουν. 45 λεπτά σωματικής απαιτητικής κίνησης που μπορεί να καυχηθεί ότι προσφέρει μία από τις πιο απολαυστικές και δημιουργικές προτάσεις της φετινής χρονιάς. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις από χορό για να νιώσεις την εκφραστική δύναμη του σώματος, να αντιληφθείς συμπυκνωμένες αλήθειες χρόνων και να νιώσεις να φεύγεις με αίσθημα ανάτασης.
Η χορευτική σύνθεση με τίτλο “The kitchen dance: A house trance vocabulary“, είναι μια χορευτική τελετουργία για τη γυναικεία αυτοδιάθεση, που γεννήθηκε στο πλαίσιο της Ακαδημίας Χορογραφίας “U(R)TOPIAS” της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της ομάδας σύγχρονου χορού Αερίτες της Πατρίσιας Απέργη.
Μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι γυναίκες, οι γιαγιάδες, οι μανάδες, όλες οι γυναίκες που μεγάλωσαν γυναίκες, αφήνοντας πάνω στα κορμιά των θηλυκών απογόνων τους αποτυπώματα αγάπης, θέλησης για ζωή, αλλά και κούρασης, καψιμάτων από σίδερα, κρέμες χεριών και χλωρίνες, που τα λυτρώνει μόνο ο χορός υπό λαϊκές μελωδίες του συρμού.
Το έργο, παρουσιάστηκε σε σύντομη εκδοχή ως site specific στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ελευσίνας και εγκαινιάζει τις Τετάρτες Χορού στο Θέατρο Θησείον με υπότιτλο “Dance, Dance, Otherwise We Are Lost”.
