Ο Δημήτρης Καραντζάς επιστρέφει στη Στέγη με μια περφόρμανς-παραβολή για τη βία, τον εθισμό στην εικόνα και την κατάργηση των ψευδαισθήσεων ή, αλλιώς, για την πραγματικότητα που, ό,τι κι αν κάνεις για να την αποφύγεις, αργά ή γρήγορα θα έρθει να σε βρει.
«Τα πλακάκια έμοιαζαν πάντα έτοιμα να σκάσουν, σαν πίσω απ’ τους τοίχους να ήταν τα χέρια και τα χείλη και τα πόδια όσων έμειναν εδώ, αλλά ποτέ δεν έσκασαν· έμειναν εκεί σαν ημερολόγιο ποια χρονιά κάναμε τι και τι έζησαν όλοι οι άνθρωποι».
Το σπίτι μας. Η γωνιά μας μέσα στον κόσμο. Το κατεξοχήν καταφύγιο. Εκεί είμαστε ασφαλείς. Ή μήπως όχι; Ένα νέο, πρωτότυπο έργο, ελλειπτικό και εστιασμένο κυρίως στη δράση μέσα στη σιωπή, είναι το κειμενικό υλικό της παραβολής που συνθέτουν ο Δημήτρης Καραντζάς και η ομάδα των συνεργατών του. Με ελάχιστο λόγο, αμείωτη ένταση και δύο ηθοποιούς, την Αλεξία Καλτσίκη και τον Φιντέλ Ταλαμπούκα, να εκτελούν την καθημερινή τελετουργία του νοικοκυριού στο σπίτι τους, έως ότου η βία του κόσμου εισβάλει εντός και ξεθεμελιώσει τα πάντα.
Στο «Σπίτι», δύο πρόσωπα, μια γυναίκα και ένας άνδρας (αδέρφια; συγκάτοικοι; σύντροφοι;), περνούν μια οποιαδήποτε ημέρα στο σπίτι τους, που μπορεί να είναι στην Αθήνα, στο Τόκιο, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στο Άμστερνταμ, στη Νέα Υόρκη. Σε μια οποιαδήποτε μεγαλούπολη από αυτές όπου οι άνθρωποι ζουν σε σπίτια-κελιά, χωρίς ταυτότητα, όπου όλα μοιάζουν μεταξύ τους. Τα δύο πρόσωπα κάνουν δουλειές, τακτοποιούν τα ψώνια, πληρώνουν τους λογαριασμούς, μαζεύουν τα ρούχα, φροντίζουν τον χώρο και τη δομή τους. Η τέχνη του να μην κάνεις τίποτα σημαντικό ανάγεται σε μια ποιητική παραβολή, με την καθημερινή ρουτίνα να εισβάλει στους αρμούς της σκέψης των ηρώων και να καταλαμβάνει τη σκηνή. Οι δυο τους περιχαρακώνονται για να μην αναμετρηθούν με την πραγματικότητα και να απαλύνουν τις θηλιές που κρύβει ο έξω κόσμος.
Όμως, ένα παράθυρο τρέφει και τρέφεται από αυτούς: ένα παράθυρο του σπιτιού κοιτάζει σε έναν ήσυχο δρόμο, από τον οποίο, αραιά και πού, διέρχονται περαστικοί. Όσο συνεχίζεται η ημέρα τους, το παράθυρο μεταμορφώνεται σε μια χοάνη, ένα εφιαλτικό καλειδοσκόπιο, από το οποίο παρελαύνουν διαφορετικές εκφάνσεις της βίας της εποχής μας και ακραίες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του 21ου αιώνα. Τα δύο πρόσωπα, παθητικοί δέκτες της βίας των εικόνων, προσπαθούν να συνεχίσουν τη φροντίδα του χώρου και του μικρόκοσμού τους μέχρι η βία να εισβάλει στο καταφύγιό τους και να τους εκτοπίσει. Το μόνο που θα μείνει θα είναι ο ήχος της καταστροφής.
