Πριν συναντήσω την εικαστικό Αλεξάνδρα Νασιούλα στο χώρο της «Owl Art Space», αναζήτησα πληροφορίες κι έπεσα πάνω στις εξής: «Project room για την ανάδειξη και προώθηση projects, εκθέσεων έργων τέχνης και εφαρμοσμένου αντικειμένου, της έρευνας και του πειραματισμού πάνω στην Τέχνη, εικαστικών δράσεων, δρώμενων, performances, εργαστηρίων τέχνης, παρουσιάσεων ιδεών, διαθεματικών ερευνών, εργαστηρίων ψυχοκοινωνικής στήριξης, συνεργασιών, φιλοξενίας residencies, ημερίδων, συνεδρίων, σεμιναρίων. Ένας χώρος πολλαπλών παρουσιάσεων, ένα ανοιχτό workshop, ένα εργαστήρι ιδεών και προτάσεων προς υλοποίηση». Όταν πήγα στον χώρο, διαπίστωσα ότι τελικά δεν πρόκειται για μαξιμαλισμό. Είναι όλα αυτά! Ένα όμορφο, φωτεινό ισόγειο σε ένα ήσυχο δρομάκι της Πλάκας, που σε προδιαθέτει πολύ θετικά να το επισκεφθείς, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα για το ποιοι εκτίθενται. Και πραγματικά, όσο μιλούσα με την Αλεξάνδρα, αρκετοί Έλληνες όσο και περαστικοί τουρίστες, πέρασαν το κατώφλι. «Με ενδιέφερε να αποτελέσει ένα χώρο ιδεών και σχέσεων», μου εξηγεί η Αλεξάνδρα. «Μέσα από τη συλλογικότητα να παράγεται έργο που να αφορά την κοινωνία, να έχει νόημα. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μέσο κι εργαλείο, αλλά σε σχέση και αλληλεπίδραση με το γύρω μας. Ο χώρος εδώ συνδέεται και με τον τόπο που βρίσκεται, κάτω από το βράχο της Ακρόπολης. Υπάρχει φυσικά η αναφορά στην ιστορική μνήμη. Παράλληλα όμως αναζητούμε έναν τρόπο ανοικτής δημιουργίας, σαν κύτταρο. Το ζητούμενο για μένα είναι η σχέση της τέχνης με τις επιστήμες και την έρευνα».
Το Owl Art Space ξεκίνησε στις αρχές του 2014 με το project ΜετροΛόγος. Πρόκειται για μια εικαστική τριλογία με αναφορά στο μετρολογικό ανάγλυφο της Σαλαμίνας, που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στην αρχαιότητα και παραπέμπει στον άνθρωπο του Βιτρούβιου του Ντα Βίντσι. Το πρώτο μέρος της τριλογίας ήταν η έκθεση «Block σε άσπρο-μαύρο». Πρόκειται για έργα με αναφορά στη μελαγχολία της πραγματικότητας, με την έννοια της στοίβαξης και της επανάληψης: το αστικό τοπίο σε τσιμεντένιο μπλοκ, τα διαδικτυακά μπλογκ, οι άνθρωποι στοιβαγμένοι. Ακολούθησε η έκθεση «Τόποι Block–spots» με την έννοια του τόπου και της λεπτομέρειας που μας αποκαλύπτει. Τρίτη ήταν η έκθεση «ΜετροΛόγος», μια αναφορά στα μαθηματικά και κυρίως ένα σχόλιο εποχής για το μέτρο και τον λόγο. Πρόσφατα η συγκεκριμένη έκθεση φιλοξένησε και την εικαστική χορογραφία «Opus 1# Temporality» σε ανάπτυξη σπείρας και σε συνομιλία με τα έργα. «Τα έργα δεν κατεβαίνουν μόλις τελειώσει η έκθεση, κάποια μένουν και προστίθενται σε αυτά της επόμενης έκθεσης. Έτσι τα έργα συνομιλούν κατά κάποιο τρόπο, δημιουργούνται γέφυρες μεταξύ τους και αναπτύσσονται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον». Είναι φανερό ότι η Αλεξάνδρα λατρεύει τα μαθηματικά και τη γεωμετρία, που έχουν άμεση σχέση με το χώρο και το χρόνο. Επίσης την ενδιαφέρει η ψυχαναλυτική σκέψη. Στον χώρο διοργανώνεται μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα σεμινάρια, που συνδυάζουν την τέχνη με την ψυχανάλυση. Επίσης υπάρχει συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας για προγράμματα δια βίου μάθησης.
Εικαστική χορογραφία «Opus 1# Temporality» / Σύλληψη, Χορογραφία, Ερμηνεία: Σπύρος Κουβαράς
Το δρομάκι όπου βρίσκεται η γκαλερί είναι κρυμμένο πίσω από τα μαγαζιά-κράχτες της Πλάκας. Οι άνθρωποι που θα περάσουν από εδώ, είναι αυτοί που αναζητούν την κρυφή πλευρά των πραγμάτων. Το καλοκαίρι ο εξωτερικός χώρος γίνεται στέκι. Πέρυσι έγιναν για παράδειγμα προβολές έργων στον τοίχο του απέναντι κτιρίου. Αποσπάσματα από ποιήματα των Κάλβου, Σολωμού ή Παλαμά συμπληρώνονταν διαδραστικά από το κοινό – μεγάλους αλλά και παιδιά – με λέξεις και φράσεις που πληκτρολογούσαν. Ειδικότερα για τα παιδιά υπήρξε συνεργασία με παιδικό σταθμό της περιοχής και πραγματοποιήθηκαν εκπαιδευτικά προγράμματα. «Το κοντινό άλσος κάτω από την Ακρόπολη θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για προβολές για την ιστορία της τέχνης και να γίνονται μαθήματα και δράσεις, κάτι σαν εικαστικό εργαστήρι στο δάσος. Η σύνδεση οικολογίας με τον εκπαιδευτικό και τον εικαστικό τομέα δίνει αυτή την αλληλεπίδραση που επιδιώκω».
Έργο της Αλεξάνδρας Νασιούλα
Η Αλεξάνδρα είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος που αποπνέει μια μαγική αύρα και σε κάνει να νιώθεις ότι όλα είναι δυνατά. Αυτό που την απασχολεί είναι η σχέση ιδεών και ανθρώπων και η επικοινωνία. «Σημαντικό είναι το τι φέρνει ο καθένας μας από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον του. Επιζητούμε το διάλογο. Και ο διάλογος, ειδικά με άτομα που διαφωνείς, είναι πολύ σημαντικός, είτε για να επιβεβαιώσεις τελικά αυτά που πίστευες, είτε για να προχωρήσεις τη σκέψη σου παραπέρα».
Έργο της Μαρούσας Παραβάλου
Με ξεναγεί στο χώρο και σε καθένα από τα έργα ξεχωριστά. Στο πάτωμα υπάρχει μια χρυσή σπείρα («Μη φοβάσαι να την πατήσεις!», απαντά στον δισταγμό μου), ως αναφορά στον Lautréamont για τα μαθηματικά και τον ωκεανό. Νεότεροι, παλαιότεροι, περισσότερο ή λιγότερο γνωστοί, Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες, συναντώνται σε ένα χώρο που επιχειρεί μια συνέχεια και ένα διάλογο μεταξύ τους. Τα ατομικά τους έργα, αν και δεν ανήκουν σε ενιαίο εκθεσιακό σύνολο, εντούτοις φαίνεται να αλληλοσυμπληρώνονται και να παρουσιάζουν μια κοινή αφήγηση. Είδαμε έργο του Άγγελου Σκούρτη με αναφορά στη μελαγχολία του Ντύρερ και ανάπτυξη, ως σκελετού, του τετράγωνου του Διός. Το Κυκλικό Παρατηρητήριο του Γιάννη Ζιώγα με αναφορά στον Βιτρούβιο. Την Αντωνία Παφιλιάρη με το «Ο καλύτερος τα παίρνει όλα», ένα σύγχρονο οικονομικό γράφημα και λίγο χώμα από την Ακρόπολη: Η συσσώρευση του πλούτου σε καιρούς κρίσης σε χέρια λίγων. Ο Baudouin Colignon δουλεύει στο ελληνικό τοπίο με τη σκιά του και με κιμωλία. Ο Κορνήλιος Γραμμένος εκθέτει το γλυπτό που ονομάζει «Αγάπη». Η Λήδα Τεντόμα παρουσιάζει ένα τρισδιάστατο πρόσωπο σε πολλές όψεις στο «Μεταξύ του εαυτού μας και των άλλων». Ο Ηλίας Πούλος μας προσφέρει την «Ψυχή», όπως αποτυπώνεται σε μια σύνθεση υγρού θερμού κεριού σε κρύο νερό. Η Μαρούσα Παραβάλου δείχνει το εσωτερικό του σώματος μέσω υπερήχων, με χρήση υλικών όπως αλουμίνιο και μελάνι.
Έργο του Ηλία Πούλου
Ο Βλάσης Σταθούλιας χρησιμοποιεί τον αριστοτελικό όρο «Ενδελέχεια» δείχνοντάς μας χειροπιαστά ίχνη φθοράς και απώλειας από διάφορα γεγονότα (π.χ από τον Κινηματογράφο Απόλλων και τα σπασμένα μάρμαρα του Συντάγματος). Ο Georges Brehier μας λέει ότι τα όρια της σκέψης είναι τα όρια της γλώσσας, χρησιμοποιώντας μελάνι τυπογραφείου σε αριθμημένο πατρόν. Ο Βασίλης Καβουρίδης με τις «Πρώτες δομές» ξεκινά από το μηδέν, τη μεγάλη έκρηξη, φέρνοντας υλικά ερειπίου κάτω από την Ακρόπολη. Η Γεωργία Δαμοπούλου στο «Καρδιοστάσιο» έχει ως μέτρο το χρόνο κι αυτό που μας φέρνει. Η Σοφία Κυριακού στον Χρόνο-Κρόνο παρουσιάζει ως στήλη άλατος μια ανάποδη πυραμίδα, τον σταματημένο χρόνο. Ο Φίλιππος Καλαμάρας αποδίδει εμπειρία του από το γλυπτό τοπίο στις Πρέσπες με μια εξάγωνη φωλιά. Η Αλεξάνδρα Νασιούλα χρησιμοποιεί τρία στοιχεία, την όψη του Παρθενώνα, το μετεωρολογικό φαινόμενο «Άλως» και το ανάγλυφο του Μετρολόγου, προσθέτοντας τη διόπτρα ως μέτρηση, μια αποσκευή ως πέρασμα απ’ το εμπειρικό στο ιδεατό και αντίστροφα και τα σπασμένα πλήκτρα της πραγματικότητας.
Το κασετοφωνάκι κλείνει, η κουβέντα μας τελειώνει και η Αλεξάνδρα δείχνει πολύ ανακουφισμένη που δεν καταγράφεται πια. Η ξενάγηση στον κόσμο της Owl Art Space όμως δεν τελειώνει. Είπαμε, είναι μια σπείρα στο διηνεκές…
–
Το Owl Art Space συμμετέχει στο 2o Athens Science Festival στην Τεχνόπολη (17-22 Μαρτίου 2015), με το εργαστήρι για παιδιά «Με τη γεωμετρία, τα μαθηματικά και το αλφάβητο δημιουργώ μυστικά τοπία».
Project room Owl Art Space
Θέσπιδος 10, Ακρόπολη
Ώρες λειτουργίας: 17:00-20:00 καθημερινά, Σάββατο 13:00 – 18:00 (Τετάρτη κλειστά)
Kεντρική φωτογραφία άρθρου: έργο της Γεωργίας Δαμοπούλου
