Μπαίνω βιαστικά στο Μέγαρο Χορού της Καλαμάτας με κατεύθυνση προς τη σκηνή Black Box, ειδικά σχεδιασμένη σε συνθήκες studio και το σκοτάδι να σε αγκαλιάζει. Η δροσερή ατμόσφαιρα σε πλήρη αντίθεση με τους 45 βαθμούς της πόλης, σαν προστατευτικό κουκούλι που περιθάλπει το σώμα μας. Ένα νησί δροσιάς που θέλεις για πάντα να μείνεις. Μια σκάφη, χορτάρι, παπούτσια ατάκτως τοποθετημένα στη σκηνή. Κάθομαι ανάμεσα στον κόσμο που από τις κουβέντες του αντιλαμβάνομαι τη διεθνή του ταυτότητα, και κλείνω τα μάτια. Ο καλπασμός ενός αλόγου, το θρόισμα των φύλλων, άνθρωποι που τρέχουν μέσα στο δάσος, νερό, νερό που κυλάει…Ο ήχος καθαρός, γεμάτος ειλικρίνεια.
Με μία μόνο γενεσιουργό πηγή: την κίνηση των σωμάτων. Δύο ερμηνευτές στη σκηνή του Black Box και εμείς συνεπαρμένοι. Το σώμα και η (μικρο)κίνηση συνυπάρχουν με παράδοξα, απρόβλεπτα αντικείμενα, λειτουργώντας ως μέσα παραγωγής ήχου. Εντάσεις, εκρήξεις, παύσεις, επαναλήψεις και παραμορφώσεις όλα σε μια αρμονική συνύπαρξη δημιουργούν ηχητική εμπειρία. Ο Γιώργος Κοτσιφάκης και η Ιωάννα Παρασκευοπούλου ακούραστοι, δυναμικοί, αεικίνητοι συνθέτουν τη δική τους ηχητική διασκευή ενός κινηματογραφικού σεναρίου, δίχως ροή, δίχως πλοκή, αρχή και τέλος.
Μόνο η κίνηση, ο ήχος και το σώμα σε μια αδιάλειπτη συμφωνία. Missing of sound, motion on screen, music on side, muted on screen, muted on sound μερικοί μόνο από τους ορισμούς που έχουν δοθεί στο ακρωνύμιο MOS που μόλις θαύμασα. Το MOS είναι ένα σκηνικό παιχνίδι που θα χειροκροτήσω μαζί με τους δεκάδες συγκεντρωμένους φίλους και φίλες του χορού την προτελευταία ημέρα του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
Ένα μαγευτικό τοπίο κινήσεων ανοιχτό σε όλους
Το επόμενο ραντεβού μου είναι στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Η πλατεία που κατάφερε τελικά να βρει το όνομά της μετά από πολλές μετονομασίες και πλέον, εδώ χτυπάει η καρδιά της πόλης. Πλατεία Βασιλέως Γεωργίου, ανάμεσα σε καφέ και εστιατόρια, οι Eliana Stragapede & Borna Babić αποκαλύπτουν τον απόλυτο έρωτα. Οι δυο τους πάνω στη σκηνή συγκεντρώνουν όλα τα βλέμματα μικρών και μεγάλων. Άλλοι καθήμενοι και άλλοι περαστικοί, όλοι βουβοί παρακολουθούν μαγνητισμένοι.
Η παράσταση ΑΜΑΕ αμφισβητεί και διερευνά τη διάσταση της εξάρτησης στις ανθρώπινες σχέσεις. Την επιθυμία να αγαπηθούμε από τον άλλον και να τον ικανοποιήσουμε. Την επιθυμία να βρεθούμε απόλυτα περικυκλωμένοι, με πλήρη ενσυναίσθηση του άλλου, ενώ επιλέγουμε να αγνοήσουμε την αντικειμενική πραγματικότητα του έξω κόσμου, ώστε να αποφύγουμε τη σύγκρουση. Δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις το πάθος τους, τον πόνο που τα σώματά τους εκπέμπουν μέσα σε μια σχέση απόλυτης εξάρτησης, μέσα σε μια συνθήκη υπέρτατου έρωτα που εύκολα μεταμορφώνεται σε πόνο και εμμονή.
Ένα μικρό κορίτσι κρατάει το χέρι της μητέρας του. Στέκονται όρθιες λίγο πιο πέρα από την κεντρική σκηνή. Τα σώματα των Eliana Stragapede & Borna Babić πάλλονται λίγο πριν κολλήσουν το ένα πάνω στο άλλο. Κοιτάω το μικρό κορίτσι. Το κεφάλι της ακολουθεί τον μελαγχολικό ρυθμό. Το δεξί της πόδι κάνει μια ελαφριά κίνηση προς τα δεξιά. Νιώθω την παρόρμησή της. Η Eliana Stragapede και ο Borna Babić κοιτάζονται, απομακρύνονται. Τα δύο κορμιά και πάλι κοντά, σχεδόν εμμονικά σε απόλυτη συνύπαρξη. Η μουσική αποκτά το δικό της κρεσέντο. Το κορίτσι γέρνει, ακολουθώντας την κίνηση των κορμιών. Μόνη μου σκέψη πως δεν θα μπορούσε να βρίσκεται αλλού.
Στην πλατεία, είχαν προηγηθεί παραστάσεις που τράβηξαν τα μάτια όλων. Η καθηλωτική Ανάβρα της Ειρήνης Αποστολάτου, μια σόλο χοροθεατρική παράσταση, το ντουέτο της Δανάης και του Διονύσιου, το Farisa εμπνευσμένο από την έννοια του προσκυνήματος ως προσομοίωσης για την πορεία της ζωής, για τη σχέση μας με τα ζώα και το φυσικό περιβάλλον, αλλά και το Bolero του Αντώνη Φωνιαδάκη με τις πέντε χορεύτριες επί σκηνής σε μία σωματική αλλά και πνευματική μάχη αντοχής που μάγεψε.
Αιχμηροί κρουστικοί ρυθμοί και σώματα που καλούν στην κατάρριψη των τειχών
Είναι απαραίτητο να έρθουμε σε ρήξη με το αυταρχικό, ολοκληρωτικό και πατερναλιστικό παρελθόν θα μας υπογραμμίσει με κάθε τρόπο στο CARCAÇA ο Marco da Silva Ferreira. Οι εννιά χορευτές του μπαίνουν σε ένα μίνιμαλ σκηνικό που έχει ήδη αρχίσει να «ζεσταίνεται» με τους τους αιχμηρούς ρυθμούς που εκπέμπονται από τα τύμπανα του αρχιμουσικού Joao Pais Filipe. Μια εξαιρετικά ποικιλόμορφη ομάδα εννέα χορευτών συνθέτει ένα αντισυμβατικό, χαρούμενο και ζωντανό χορευτικό σύνολο που σε ξεσηκώνει.
Οι χορευτές με περίπλοκους και συχνά επαναλαμβανόμενους βηματισμούς, μια σύνθεση βημάτων προερχόμενα από το clubbing, τη ballroom κουλτούρα, τα cypher battles και τα studio χορού, σταδιακά δένουν με λαϊκούς χορούς εμφανίζονται σε διάφορες πολιτισμικές κοινότητες. Η χορογραφία του είναι ένα τοπίο κινήσεων από συνεχώς εξελισσόμενες εικόνες και σώματα σε διαρκή κίνηση άλλοτε σε ζεύγη και άλλοτε σε ομάδες.
Πώς αποφασίζουμε να ξεχάσουμε και πώς να θυμηθούμε; Ποιος είναι ο ρόλος των ατομικών ταυτοτήτων στην οικοδόμηση μιας κοινότητας; Ποια είναι η κινητήρια δύναμη μιας ταυτότητας; Σε ποιον κόσμο κινείται το ατομικό και συλλογικό σώμα; Ή, μάλλον, ποια σώματα διασχίζουν τον κόσμο αυτό;
Και λίγο πριν το τέλος, σκληρές αντιφασιστικές δηλώσεις, που καλούν για την κατάρριψη όλων των φραγμών και των τειχών. «Όλα τα τείχη έχουν καταρριφθεί», θα γράψουν, φέροντας επί σκηνής όχι μόνο την ενέργεια των σωμάτων τους αλλά και εκείνη της θερμικής και φωτεινής. Μια επαναστατική πρόσκληση για ισότητα μέσα στον εύθραυστο κόσμο που όλοι μοιραζόμαστε. Όλοι θα τους αποθεώσουν. Σηκωμένοι, χειροκροτούμε δίχως σταματημό. Σχεδόν υποκλινόμαστε στο υψηλό επίπεδο τεχνικής αρτιότητας, στην πρωτότυπη χορογραφική τους γλώσσα, στην αντοχή, στη ζωντάνια, στην οικουμενική τους επικοινωνία.
Αυλαία για το φετινό 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
Η αυλαία έπεσε για το φετινό 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και η γεύση που μας άφησε μόνο θετικό πρόσημο θα μπορούσε να έχει. Mε τίτλο (Επι)Στροφή στο Σώμα, το 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αποπειράθηκε να πραγματευτεί την ολότητα και τη φυσικότητα του σώματος. Τι σημαίνει να είσαι ζωντανός και θνητός. Το σώμα δεν προσεγγίζεται ως βιολογική οντότητα ή ως σύμβολο εννοιών αλλά ως ο αυθεντικός χώρος ύπαρξης κάθε προσώπου, ως εκδήλωση της ίδιας της ζωής μαζί με το de facto δέος, μυστήριο και σεβασμό που αυτό γεννά.
Ο σύγχρονος, μεταμοντέρνος χορός, από όλα τα πλάτη και μήκη της γης, σε ένα εορταστικό πανόραμα 17 συνολικών παραγωγών, 9 ομάδων από την Ελλάδα και 7 από το εξωτερικό: Μεταξύ αυτών ήταν ο πιο αναγνωρισμένος διεθνώς χορογράφος της Κίνας Tao Che και η ομάδα χορού Tao Dance Theater, που παρουσίασαν σε συνεργασία με την Μπιενάλε Χορού Βενετίας την παράσταση “11”, οι Καναδοί Out Innerspace Dance Theatre & Film Society που για πρώτη φορά ήρθαν στην Ελλάδα, ο πολυβραβευμένος Marco da Silva Ferreira από την Πορτογαλία, η καινούργια παράσταση του Anton LachkThe Others, όπου γινόμαστε μάρτυρες μιας ιδιότυπης ιστορίας, μιας ξεχωριστής συνθήκης με πρωταγωνιστές τέσσερις ανθρώπους σε έναν παράξενα απομονωμένο κόσμο.
Όλα εδώ ρέουν, όλα κυλάνε. Η ομορφιά δεν μπορεί να ορισθεί. Όλα εδώ ρέουν, όλα κυλάνε. Η ομορφιά δεν μπορεί να ορισθεί. Ή μπορεί; Κοιτάζω για λίγο μακριά τη θάλασσα που λούζει την όμορφη πόλη της Καλαμάτας, ένα μικρό βαρκάκι με πανιά ανοιχτά, πλέει κάπου στο βάθος, κλείνω τα μάτια και στο μυαλό μου φέρνω εκείνο το μικρό κορίτσι στην κεντρική πλατεία, και τον ήχο από τον καλπασμό των αλόγων στη σκηνή του Black Box. Μία μόνη σκέψη στο μυαλό μου και την κλέβω από τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ:
«Τα τρία πιο όμορφα θεάματα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ένα πλοίο με όλα τα πανιά του ανοιχτά, ένα άλογο που καλπάζει και μια γυναίκα που χορεύει».
