Έχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου για το 2022, για το έργο της «Οι αποκάτω», μια βράβευση που βασίστηκε στην πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα δραματουργία, τον καθαρό χειρισμό χαρακτήρων και τη φαντασία, σύμφωνα με την ανακοίνωση της επιτροπής. Η Ζέτη Φίτσιου είναι μια σύγχρονη αξιοπρόσεκτη φωνή που εδώ και μερικά χρόνια έχει ξεκινήσει τα δυναμικά της βήματα στον χώρο της θεατρικής συγγραφής. Με πρωτότυπη προσέγγιση, χιούμορ και ευαισθησία συνομιλεί με σύγχρονα θέματα και αφουγκράζεται τις ανθρώπινες σχέσεις.
Φέτος, το ολοκαίνουργιο θεατρικό της έργο «Μίξερ» γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο, ένα λαϊκό μιούζικαλ τσέπης, όπως αυτοχαρακτηρίζεται και πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Θοδωρή Οικονόμου παρουσιάζεται στο θέατρο Μικρό Γκλόρια σε σκηνοθεσία του Κώστα Σιλβέστρου. Τους δύο βασικούς ρόλους έχουν αναλάβει ο Αλέξανδρος Σιάτρας και η Έλενα Χαραλαμπούδη, ενώ ο Κωνσταντίνος Τσιμπούκης τους συνοδεύει μουσικά επί σκηνής.
Στο έργο, παρακολουθούμε έναν φιλόδοξο νέο που όνειρό του είναι το ανέβασμα του Άμλετ, λόγω έλλειψης όμως οικονομικών πόρων θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το πετύχει, ακολουθώντας μια τραγελαφική πορεία μέσα από πολλά, γνωστά σε όλους μας παράδοξα ενός κράτους υπό διάλυση και διαφθορά.
Με αφορμή τη νέα παράσταση μιλήσαμε με τη Ζέτη Φίτσιου για το πώς ξεκίνησε να γράφει, το έργο της αλλά και τη διστακτικότητα των θεατρικών παραγωγών να επιλέξουν έναν Έλληνα νέο συγγραφέα.
Απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και του μεταπτυχιακού προγράμματος Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων. Πώς όμως αλήθεια ξεκίνησε η συγγραφική σας πορεία; Υπήρξε κάποια στιγμή ορόσημο;
Ναι, όταν απέτυχα στις εξετάσεις για το δεύτερο μεταπτυχιακό που ήθελα να κάνω στο Πάντειο. Είχε σχέση με τις πολιτιστικές βιομηχανίες και κόπηκα για μια μονάδα! Τότε, γύρισα στο σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή και βρήκα ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα και το είχα διαβάσει μόνο σε έναν φίλο μου ηθοποιό. Το είχα ξεχάσει εντελώς ότι υπήρχε και όταν το βρήκα μου άρεσε. Από τότε άρχισα να γράφω.
Συστήστε μας λίγο τους δικούς σας «Από κάτω»;
«Οι Αποκάτω», ο Ερρίκος και ο Βλάσης, καταδικασμένοι για μια μικρή ληστεία τράπεζας, βρίσκονται σε καταναγκαστικά έργα για τον καθαρισμό ενός υπονόμου. Πρόκειται να εκτίσουν την ποινή τους μόλις τον καθαρίσουν εντελώς. Το πρόβλημα όμως είναι ότι στην οροφή υπάρχει μια μεγάλη τρύπα που από εκεί πέφτουν όλα τα σκουπίδια του δρόμου. Έτσι, ενώ καθαρίζουν τον υπόνομο καθημερινά, αυτός ξαναβρωμίζει. Οι δυο τους κάνουν συνεχώς αιτήσεις στον Δήμο για να κλείσει την τρύπα αλλά τους αγνοούν εντελώς. Ξαφνικά, μια μέρα, από την τρύπα πέφτει στον υπόνομο -σαν σκουπίδι- η Έμυ, η πιο διάσημη ινσταγκράμερ της χώρας. Η παρουσία της πρόκειται να φέρει τα πάνω κάτω!
Όταν ξεκινάς να γράφεις ένα θεατρικό έργο, οι ήρωες υπάρχουν ήδη στο μυαλό σου ή συνεχώς εξελίσσονται; Πρώτα έρχονται οι ήρωες και μετά η ιστορία ή το αντίστροφο;
Συνήθως έχω στο μυαλό μου το θέμα για το οποίο θέλω να γράψω. Μετά βρίσκω την ιδέα για να φτιάξω γύρω της την ιστορία. Στο τέλος επιλέγω τους ήρωες. Αν και αυτό θα ήθελα να το αλλάξω σε ένα από τα επόμενα έργα… να ξεκινήσω δηλαδή από τον ήρωα, από τον χαρακτήρα του και από αυτά που θέλει να πει.
Τα έργα σου όλα έχουν πάντα κάτι ευρηματικό. Ένα στοιχείο πρωτότυπο, αυθεντικό. Ποια θα έλεγες πως είναι τα συστατικά ενός επιτυχημένου θεατρικού έργου ή τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει ένα καλό θεατρικό έργο;
Η γραφή έχει κανόνες που κάποιες φορές τους ακολουθείς και κάποιες φορές τους σπας. Έχει σχέση με το τι θέλεις να πεις εκείνη τη στιγμή αλλά και με τον τρόπο που επιλέγεις να το κάνεις. Δεν νομίζω ότι μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι είναι αυτό που κάνει ένα θεατρικό έργο καλό. Μπορώ όμως να πω τι είναι αυτό που κάνει έναν θεατρικό συγγραφέα καλύτερο: η πολλή πολλή πολλή δουλειά!
Θέλεις να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας μια αγαπημένη σου ατάκα από το έργο Μίξερ;
«Ολημερίς μοιρολογώ το βράδυ αναστενάζω κι από την πίκρα την πολλή σαν το μπαλόνι σκάζω». Και την αφιερώνω στον Κώστα, τον Θοδωρή, την Κωνσταντίνα, τον Φώτη, την Έλενα, τον Αλέξανδρο, τον Κωνσταντίνο και την Ιωάννα, που στην πρώτη-πρώτη πρόβα μας γελάσαμε πολύ με αυτή την ατάκα.
Πώς είναι αλήθεια να βλέπεις το έργο σου να «παίρνει σάρκα και οστά» και να γίνεται παράσταση;
Είναι το μεγαλύτερο μάθημα! Το να βλέπεις το έργο σου πάνω στη σκηνή είναι σημαντικό γιατί πέρα από την ικανοποίηση που σου δίνει, είναι κι ένας τρόπος να βελτιωθείς και να πας ένα βήμα παρακάτω. Μπορείς να δεις τι λειτουργεί αλλά και τι πρέπει να διορθώσεις για την επόμενη φορά. Και δυστυχώς για τους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς δεν είναι πάντοτε πολλές οι ευκαιρίες να δεις το έργο σου πάνω στη σκηνή…
Πιστεύεις πως υπάρχει μια σχετική διστακτικότητα από τις θεατρικές σκηνές και τους παραγωγούς στην επιλογή ενός νέου ελληνικού κειμένου; Και αν γιατί πιστεύεις πως συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Υπάρχει προκατάληψη και διστακτικότητα. Όμως από την άλλη υπάρχουν και πολλοί καλοί Έλληνες συγγραφείς. Σίγουρα καταλαβαίνω τους παραγωγούς που θέλουν να νιώθουν ασφαλείς και τους σκηνοθέτες που θέλουν να σκηνοθετήσουν έργα παγκόσμιας θεατρικής ιστορίας. Αλλά πιστεύω ότι μπορούμε μαζί να γράψουμε μια νέα δίκη μας ιστορία! Από την αρχή.
Θέλεις να μοιραστείς μια αγαπημένη σου θεατρική παράσταση και ένα βιβλίο;
Η πρώτη που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, καταπληκτική παράσταση. Αγαπημένο μου βιβλίο είναι το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ. Το έχω δίπλα στο κρεβάτι μου, σαν Βίβλο!
Ετοιμάζεις κάποιo νέο θεατρικό έργο;
Για φέτος όχι, μόνο Μίξερ! Ετοιμάζουμε όμως ένα ντοκιμαντέρ που γράφω το σενάριο και κάνω την παραγωγή, σε σκηνοθεσία Λίνας Πάτσιου και διεύθυνση φωτογραφίας Διονύση Κούτση. Κι επίσης μια ταινία animation μικρού μήκους σε σκηνοθεσία Χρήστου Μαγγανά, με την υποστήριξη του ΜΙΚΡΟΦΙΛΜ της ΕΡΤ και εκτέλεση παραγωγής της View Master Films.
