Στον κόσμο της παράλογης μου Αθήνας έναν κήπο αναζητώ ν’ αναφωνήσω αλληλούια κι ίσως να με χορέψω ίσαμε το τέλος της αγάπης ξαπλωμένος στο γκαζόν. Όταν συνήλθα ήταν νύχτα ήμουν στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής δεν είχα φάει τον απαγορευμένο καρπό δεν συνάντησα κανέναν όφι και τρεις σειρήνες με ρωτούσαν αν απόλαυσα το Tribute στον Leonard Cohen τους.
Θα ‘ναι πρώτη Ιουλίου και θα ‘ναι σα να μην είναι. Θα βγω απ’ το σπίτι κάτω απ’ τον ντάλα ήλιο δίχως καπέλο, αντηλιακό και μαύρα γυαλιά ηλίου. Θα ξέρω μόνο ότι είναι Σάββατο και δεν θα ξέρω πώς και πού θα το περάσω ή θα το ξεπεράσω. Θα ‘ναι μεσημέρι απόγευμα και κάποια στιγμή βράδυ. Ανεβαίνω τον λόφο της λεωφόρου Αλεξάνδρας καθώς κοιτώ τους κήπους των αμπελιών στην κορυφή σαν ν’ ακούω μια φωνή, μια σειρήνα να με καλεί προς το μέρος της.
Στρίβω δεξιά αν και μου φαίνεται ότι στρίβω αριστερά και την αντικρίζω μπρος μου. Στέκει πάνω σε τσαπιά σταφύλια σχεδόν ακίνητη και μου επαναλαμβάνει:
Lou is: All you wanna do, All you wanna be, I will be with you. Even if you fall, Even if you lose, I will be with you.
Βαστά στο ‘να της χέρι ένα τσαπί και στ’ άλλο ένα μήλο. Ποια είσαι; Την ρωτώ σα μαγεμένος.
Lou is: H Lou is. Εσύ ποιος είσαι;
Εγώ είμαι γω. Lou is what? Την ρώτησα γιατί το is μου φάνηκε ορφανό. Στέλιος is a human ξέρω γω κάτι πάντα είναι το is. Επανέλαβα Lou is what?
Lou is: what she needs to be, or do. Δε θέλω να είμαι ένα πράγμα. Θέλω ελευθερία να αλλάζω και να εξελίσσομαι.
Δεν καταλαβαίνω τι λέει μα λιγουρεύομαι αυτά που βαστά στα χέρια της και δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω. Αν πάρω το σταφύλι πού θα πάω; Αν διαλέξω το μήλο σε ποιον κήπο θα με οδηγήσει; Την ρωτώ ελπίζοντας ότι θα χορτάσω ελπίδα απ’ την απάντηση.
Lou is: Σε αυτόν που έχεις ανάγκη φίλε μου. Είτε μήλο είτε σταφύλι ένας είναι ο Κήπος και πρέπει να τον διασχίσεις. Άκου τον θείο Λέοναρντ να σε οδηγήσει.
Για έναν κήπο του Μεγάρου μου είπε και για έναν Κοέν. Lou is ποιος είναι αυτός ο θείος Λέοπαρντ Κοέν στη ζωή σου και γιατί τον τραγουδάς; Την ρώτησα γεμάτος ζήλια και με το στόμα μπουκωμένο απ’ την πρώτη δαγκωματιά μήλου.
Lou is: Είναι φίλος, είναι προφήτης, είναι δάσκαλος. Με μεγάλωσε και με έμαθε να ψάχνω πιο βαθιά, να με αγαπάω και να με καταλαβαίνω καλύτερα. Έχει γράψει και κάτι μελωδίες που απλώς δεν μπορώ να μην τραγουδήσω.
Μου απαντούσε και έτρωγε συγχρόνως ρόγες σταφύλι ενώ σα ν’ άκουγα άλλη σειρήνα να με καλεί. Το ακούς και συ Lou is; Μου έγνεψε καταφατικά. Ποια είναι αυτή;
Lou is: Είναι η Sugahspank!
Την διέκοψα απότομα ρωτώντας την αφού στραβοκατάπια. Ποια είναι αυτή η Sugahspank! και γιατί όλες οι σειρήνες δεν έχετε ονοματεπώνυμα;
Lou is: Δε χρειάζονται ονοματεπώνυμο οι σειρήνες. Η φωνή τους περιέχει όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις.
Όσο μου απαντούσε νομίζω το μήλο είχε αρχίσει να επιδρά, η φωνή της σειρήνας Sugahspank! δυνάμωνε στ’ αυτιά μου και με καλούσε προς το μέρος της. Η Lou is είχε ήδη αρχίσει να με αποχαιρετά με ευχές. Lou is πού βαδίζουμε ως ανθρώπινο είδος υπάρχει ελπίδα; Δώσε μου μια ελπίδα να συνεχίσω.
Lou is: Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ούτε το καλό ούτε όμως και το κακό. Το είπε κι ο Leonard Cohen “ there is a crack in everything, that’s how the light gets in.”
Δεν ήθελα να φύγω μακριά απ’ την Lou is δίχως να την αποχαιρετήσω της έπιασα το χέρι και της το φίλησα. Άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν στη μέση της λεωφόρου Κηφισίας, κόρνες και κόσμος να ουρλιάζουνε. Ένα χέρι μου ‘χε αρπάξει το χέρι και με τραβολογούσε προς το πεζοδρόμιο και οι φωνές με ρώταγαν άμα είμαι καλά, άμα είμαι τρελός, άμα θέλω βοήθεια. Τους έλεγα όχι όχι όχι όχι ευχαριστώ και ήθελα να εξαφανιστώ.
Ξανάκλεισα τα μάτια μου και ήθελα να ξαπλώσω στα σταφύλια μα τώρα πια στεκόμουν πλάι σε βράχια και θάλασσα πλατιά κει που έστεκε άλλοτε η πλατεία Μαβίλης. Απάνω σ’ έναν βράχο καθισμένη μια σειρήνα παραθαλάσσια χάιδευε το νερό και άκουγα ήχους μουσικούς σα ρέγκε σα σουίνγκ σα σόουλ. Είσαι η Sugahspank!; Μου έγνεψε καταφατικά. Έφαγα το μήλο της Lou is και αναζητώ τον κήπο πάω καλά; Γιατί έχεις τόσους ήχους διαφορετικούς και δεν έχεις έναν ζαλίζομαι και στον κήπο έτσι θα είναι; της είπα.
Sugahspank!: Kαλά κι εγώ έχω ζαλιστεί τελείως με όλα τα κουλά που τσαμπουρνάς τόσην ώρα αλλά δεν σου ζήτησα και τα ρέστα! Μήπως δεν ήταν μήλο αυτό που σου πάσαρε η Lou is αλλά κάνα μανιτάρι; Στον κήπο θα είναι όλα Κοέν μη φοβάσαι, δεν θα έχει μπαντ τριπ ούτε μπερδέματα.
Ποιος είναι αυτός ο Κοέν πια; Γιατί μου τον αναφέρεις σα να πρέπει να τον ξέρω; Κι όσο θύμωνα τόσο αντάριαζε το νερό στα χέρια της σειρήνας. Μα κείνη ήρεμη μου απαντούσε.
Sugahspank!: Πρώτον σειρήνα να πεις τη θειά σου, είμαι 40 χρονών γυναίκα, τραγουδάω 25 χρόνια κι έχω βγάλει έξι δίσκους. Ε, τον Κοέν μωρέ, κάπου θα τον έχει πάρει το αυτί σου, έχει βγάλει κάτι χιτάκια, παλιά όμως, πολύ παλιά. Tσίμπα λίγο ακόμα μήλο, καλά θα πάει αυτό!
Είχα αρχίσει να διψάω το μήλο με λίγωνε και μπερδευόμουν μέσα στα κατσαρά μαλλιά της Sugahspank!. Βοήθησέ με γιατί διψάω και ζαλίζομαι σ’ αυτόν τον κήπο, δηλαδή θα τραγουδάτε τραγούδια αυτού του Λέοπαρντ Κοέν μόνες σας χωρίς καπέλα; Με μουσικούς; Ποιους;
Sugahspank!: Όχι θα είμαστε ακαπέλα. Όχι, βασικά θα έχουμε μαζί τρεις φοβερούς σειρήνους. Τον Άδωνι Γουλιέλμο (όνομα και πράμα, με την αρχαιοελληνική έννοια, όχι την υπουργική) στην κιθάρα, τον Γιωργο Δελλή στα πλήκτρα (σειρηνογοργόνος αυτός) και τον Σεραφείμ Μπέλλο στα τύμπανα (ψιψινοκαρατέκα σειρήνος!)
Προσπάθησε η σειρήνα να είναι όσο πιο κατατοπιστική μπορούσε με είδε που δίψαγα και πήρε ένα κομμάτι πέτρα το φύσηξε γίνηκε πορώδες ποτήρι, το γέμισε νερό και μου το προσέφερε. Το ήπια λαίμαργα και της ζήτησα κι άλλο, κείνη το ξαναβούτηξε στο νερό και μου το έδωσε μα πριν πιώ την ρώτησα εσύ και η Lou is είσαστε συγγενείς αυτού του Κοέν;
Sugahspank!: Έριξα μόλι στο νερό και δεν το θυμάμαι ρε φίλε, τι πίνει ο τύπος! Ναι μανάρι μου, είμαστε οι θετές του κόρες , οι μοσχαναθρεμένες (καλά εγώ λίγο πιο μόσχο από τη Lou is).
Υπάρχει και τρίτη σειρήνα; Τη λένε Nalyssa Green; και γιατί αυτή έχει ονοματεπώνυμο και συ δεν έχεις;
Sugahspank!: Eμένα μπήκε στο πλύσιμο ταξιδιώτη, εδώ μες τα νερά που βοσκώ ολημερίς και τσιρτσιρίζω ναύτες!
Το νερό, κάτι είχε το νερό σκεφτόμουν, ήθελα κι άλλο να πιώ αλλά είχα αρχίσει να γίνομαι ανυπόμονος. Πού είναι ο κήπος την ρώταγα και την ξαναρώταγα κείνη σήκωνε το χέρι απ’ το νερό και μου έδειχνε ευθεία. Προχώρησα μέσα στο νερό γύρισα την κοίταξα καθώς μ’ αποχαιρετούσε με το υγρό της χέρι. Sugahspank! καλά πάω; Όταν χάνω την ελπίδα μου τι να κάνω; Εσύ τι κάνεις;
Sugahspank!: Ακούω το Anthem του Λέοναρντ αδερφέ μου. Κάνω και κάνα σέσιον με την ψυχ μου και την ξαναβρίσκω μέσα μου. Αλλά αν είσαι από αυτούς που νομίζουν ότι δεν χρειάζονται Ψυχ, έλα έστω στον κήπο. Τσάμπα (καλά όχι τσάμπα) ψυχοθεραπεία!
Την αποχαιρέτησα μ’ ένα χαμόγελο και αμέσως γύρισα μπροστά να κοιτάξω κατά κει που μου έδειχνε στην ευθεία. Τα μάτια μου δάκρυσαν από το απότομο φως που αντίκρυζα, κάποιος φώναξε βγάλτε τον έξω απ’ το σιντριβάνι. Κοίταξα τα παπούτσια μου και ήμουν μέσα στο σιντριβάνι, κοίταξα τον κόσμο γύρω μου που με κοιτούσαν απορημένοι. Έχοντας ήδη συναντήσει δυό σειρήνες δεν μάσαγα πια είχα πάρει τις ευλογίες τους, έπρεπε να βρω την τρίτη σειρήνα να μ’ ανοίξει τις πύλες του κήπου. Είχα στόχο είχα ελπίδα πια και κανενός η κρίση ή κατάκριση δεν μέτραγε οπότε χαμογέλασα στον κόσμο και συνέχισα ευθεία να περπατώ. Σήκωσα το πόδι μου στην άκρη του σιντριβανιού να βγω και δεν τίναξα το νερό μα συνέχισα να περπατώ ευθεία κατά κει που μ’ έδειχνε η Sugahspank!.
Ευτυχώς νυχτώνει αργά σκεφτόμουν, αλλά πώς θα την εντοπίσω την τρίτη σειρήνα δεν ακούω μήτε μουσική μήτε φωνή να με καλεί, μόνο νιαουρίσματα… πολλά νιαουρίσματα. Πιο κάτω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία τα νιαουρίσματα δυνάμωναν και γάτες πολλές πάρα πολλές πίνανε κοκτέιλ με παγάκια, πίσω απ’ την μπάρα στεκόταν μια κοκκινομάλλα μ’ ένα σέηκερ που το κούναγε συνεχώς. Είσαι η Nalyssa Green;
Nalyssa Green: Ναι, τι θα πιείς;
Υπάρχει κοκτέηλ Λέοπαρντ Κοέν που ανοίγει τις πόρτες του κήπου μήπως; της είπα κλείνοντας πονηρά το μάτι. Ξέρεις μήπως πού είναι αυτός ο κήπος πια και τι ώρα ανοίγει;
Nalyssa Green: Είναι ανάμεσα σε κτίρια και λουλούδια, ο ήλιος πέφτει σα μέλι πάνω του. Έχει ήρωες κρυμμένους μέσα στα φύκια, παιδιά σε πρωινό φως που γέρνουν προς την αγάπη (και που προς τα εκεί θα γέρνουν για πάντα). Ανοίγει 1/7/23, 20:55 μ.μ.
Ποιος είναι αυτός ο Κοέν που δεν είναι λεοπάρντ αλλά Λέοναρντ στη ζωή σου πια;
Nalyssa Green: Μακρινός συγγενής εραστής άλτερ έγκο σαμάνος τρωτός μεταφυσικός σύντροφος δανδής με καπέλο.
Δηλαδή δεν είναι η πρώτη φορά που λέτε οι τρεις σας τραγούδια αυτού του Κοέν; Τι έχει πια αυτός ο Κοέν μέλι έχει; Κι έρχεται κόσμος να σας ακούσει να λέτε του Κοέν τραγούδια;
Nalyssa Green: Μέλι, ομορφιά, ρομαντισμό, αλήθεια, σκληρή κάποτε, μαλακή κάποτε, χιούμορ, αίσθημα, οδηγίες προς το θείο. Και προς το απλά ανθρώπινο. Αλλά ναι. Πολύ πολύ μέλι.
Ήθελα κάπου να κάτσω ήτανε τα παπούτσια μου ακόμα βρεγμένα και στάθηκα πλάι στο κάγκελο επί της Βασ. Σοφίας. Πες μου εσύ που έχεις ονοματεπώνυμο, η Lou is και η Sugahspank! τι είναι; Να τις εμπιστευτώ λες;
Nalyssa Green: Αδερφές μου. Πανέμορφες σε όλα τα επίπεδα. Και να μην τις εμπιστευθείς δεν αλλάζει κάτι. Εγώ τις εμπιστεύομαι με τη σκηνική μου ζωή πάντως. Δε μου έχουν αφήσει το χέρι ποτέ. Ανυπομονώ να ξαναεμπιστευτούμε τυφλά η μία την άλλη για ακόμα μια φορά στον κήπο.
Θα την πιστέψω αποφάσισα, μου φάνηκε τόσο ευγενική τόσο πειστική με την απαλή της τη φωνή. Μου είχε υποδείξει κιόλας πώς να βρω τον δρόμο για τον κήπο αυτού του Μεγάρου της Μουσικής. Nalyssa Green ευθεία θα πάω υπάρχει ελπίδα ε; Το πιστεύεις και συ να μην τα βλέπω όλα μαύρα όσο έστω υπάρχει η μουσική;
Nalyssa Green: Άσε με γιατί τελευταία δυσκολεύομαι να διατηρώ τη φυσική μου τάση προς την αισιοδοξία με αυτά που συμβαίνουν.
Διέκοψε απότομα μουτζώνοντας.
Κοιτάω κατά κει που μούτζωνε και βλέπω ένα άσπρο γαμωσμάρτ να περνάει ξυστά από δίπλα μου και γω να στέκω πάνω στον δρόμο απ’ την έξω πλευρά του κάγκελου που τόση ώρα στηριζόμουν. Πώς βρέθηκα εκεί; Γενικά πώς βρέθηκα εδώ στη μέση του δρόμου βρεγμένος απ’ τα γόνατα και κάτω μεθυσμένος απ’ το μήλο που δάγκωσα, το νερό που ήπια. Και οι γάτες; Πού εξαφανίστηκαν όλες οι γάτες; Στο χέρι μου βαστούσα ένα εισιτήριο χρυσό για τον κήπο κι άκουγα να χτυπάει το κινητό μου μα δεν το έβρισκα στην τσέπη μου. Έκλεισα τα μάτια να επικεντρωθώ από πού προέρχεται ο ήχος σήκωσα το χέρι ψηλά και το έπιασα, άνοιξα τα μάτια και ήμουν ξαπλωμένος στη βεράντα μου κάτω απ’ την αστική κληματαριά μου ενώ πλάι μου ο γάτος έπινε το νερό που έβγαζε το αυτόματο ποτιστικό που ‘χε ποτίσει και τις κάλτσες μου.
Φωνή: Έλα πού είσαι; Τι θα κάνουμε απόψε για να μας μπει καλά ο μήνας; Έχεις καμία ιδέα;
Θα ‘χει ένα tribute για τον Cohen στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής λέω να πάμε εκεί. Απάντησα.
Φωνή: Καλά πώς σου ήρθε τώρα να πάμε στο Μέγαρο;
Μου το είπανε τρεις σειρήνες. Τώρα στον ύπνο μου ήτανε; Στον ξύπνιο μου ήτανε; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι θα πάμε.
Φωνή: Καλώς ντύσου έρχομαι σε λίγο να σε πάρω. Γεια.
HIDDEN TRACK
Ευχαριστώ μέσα απ’ τα βάθη της απύθμενης καρδιάς μου τις τρεις αυτές καλλιτέχνιδες, τη Nalyssa Green, τη Sugahspank! και τη Lou is, που μπήκαν στον κήπο του δικού μου του μυαλού μπαίνοντας στον κόπο να συμπληρώσουν με τα λεγόμενα τους την παράλογη μου αυτή ιστορία που μόλις διαβάσατε.
Εδώ θα βρείτε όποια παραπάνω πληροφορία χρειάζεστε για τη συναυλία της 1η Ιουλίου: Αφιέρωμα στον Leonard Cohen με τη Nalyssa Green, τη Sugahspank! και τη Lou is στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής
Ο Leonard Cohen που από μικρός έλεγα Λέοπαρντ Κοέν είναι για μένα τώρα πια που ίσως μεγάλωσα ένας από τους μεγάλους ποιητές της Αμερικής κι ας ήταν Καναδός. Τον έχω πλάι στον Bob Dylan και στον Edgar Allan Poe. To Hallelujah είναι για μένα το άσμα ασμάτων του κι ας του πήρε 4 χρόνια και 2 τετράδια για να το γράψει.
Η πρώτη έξοδος του Ιούλη μου θα ‘ναι στο Μέγαρο Μουσικής απολαμβάνοντας τις φωνές των τριών σειρήνων που ονειρεύτηκα να ψέλνουνε Κοέν, ενώ παράλληλα θα προσπαθώ να πείσω τη Χρύσσα να ξαπλώσουμε στο γκαζόν του κήπου κι εκείνη θα μου λέει Καλέ δεν κάνει, και γω θέλω αλλά φοράμε άσπρα ρε Στέλιο.
Εύχομαι να περάσουμε έναν καλό μήνα όλοι μας, γιατί το αξίζουμε ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
