Κοιτάζω τη φωτογραφία του Τάσου Καρτέρη a.k.a Παιδί Τραύμα από την αφίσα για την επίσημη παρουσίαση του δίσκου «Μέινστριμ» στο Gazarte την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου. Κόκκινα, για την ακρίβεια τζίντζερ μαλλιά. Από αυτά που κανείς κομμωτής δεν θα πετύχει ποτέ στην ν. 5 φυσική σκούρα καστανή ρίζα μου. Φακίδες. Ύφος «Ντένις ο Τρομερός» σίζον φάιβ. Στο καρέ κρατάει ένα σκυλάκι στην αγκαλιά μάλλον για να τονίζει ο ίδιος την αθωότητα της παιδικής του ηλικίας, αποπροσανατολίζοντας τον παρατηρητή από την πηγή σκανταλιάς που αναβλύζει γάργαρα από τον εγκέφαλό του.
Σταματάω να πληκτρολογώ σκεπτόμενη πως πάλι έχω βγάλει αυτά τα αβάσιμα συμπεράσματα για άγνωστους ανθρώπους και αρχίζω να αναρωτιέμαι αντίστροφα αν στην φωτογραφία παίζει τον κακό με μεγάλη επιτυχία ή είναι ακόμα ένα παιδί που προσπαθεί να κρύψει το τραύμα του κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού. Στο μουσικό background έχω τον πρώτο του εξαιρετικό δίσκο «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις», ο οποίος έπεσε από το πουθενά το 2018 με τον ίδιο να αρνείται την αποκάλυψη του προσώπου του. Δεν ξέρω και ούτε με ενδιαφέρει καν αν αυτό ήταν μάρκετινγκ, για τον απλούστατο λόγω του ότι το Παιδί Τραύμα έστησε μια πολύ ωραία παγίδα στην οποία θα μπορούσε να πέσει ο ίδιος μέσα. Και κάπου εδώ έρχεται το περιεχόμενο. Πολύ σημαντικό και αυτό για το μάρκετινγκ μεν, πρωτίστως όμως για τον καλλιτέχνη. Άκουγα «Το Μπολ», το «Στη Βεράντα» ή το «Σαν Ιχθύς» και δεν με ένοιαζε να δω ποιος είναι αυτός ο τύπος. Γιατί είχε βρει τον τρόπο να με κάνει να πιστεύω πως τα λέω εγώ. Το ίδιο έγινε και στο «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο».
Στην προακρόαση του «Μέινστριμ» κατάλαβα το κόλπο. Ελεύθερη, ποιητική γραφή χωρίς ομοιοκαταληξία. Πολυεπίπεδη, όπως οι σκέψεις μας σε κατάσταση όβερθινκιν. Πάνω σε μέινστριμ, ποπ, εύκολη, οικεία -πείτε το όπως θέλετε- μουσική. Στο «Μέινστριμ» μπορεί να μας αποκάλυψε το πρόσωπό του, ωστόσο μας έβαλε σε ένα άλλο τρυπάκι αν όντως επέλεξε και παρατήρησε τυχαία μια οικογένεια, ποντάροντας μάλλον στις παθογένειες που κρύβουν όλες οι «τυπικές, πατριαρχικές οικογένειες». Ετοιμάζοντας την συνέντευξη άκουγα ξανά το «Μέινστριμ» και αναρωτιόμουν πόσες διαφορετικές αναγνώσεις μπορεί να έχουν όλα τα κομμάτια από το ίδιο άτομο ακούγοντάς τα ακόμα και από φορά σε φορά που θα πατήσει το play! Έτσι λοιπόν πήρα τα 9 μέινστριμ κομμάτια του «Μείνστριμ» δίσκου και ζήτησα κάποιες πιθανές «μετά-τραυματικές» απαντήσεις μιλώντας με το Παιδί Τραύμα για τον Freud, τον Γκούφυ και τους πραγματικούς ροκ σταρ της ζωής μας.
Το πιο «Τρομακτικό» μη αποδεκτό που σε τρομάζει;
Το ό,τι τρώμε αμάσητη σαν κοινωνία την κρατική πολιτική θανάτου. Χιλιάδες πρόσφυγες πνίγονται, κόσμος εκτελείται εν ψυχρώ, άμαχοι πεθαίνουν αβοήθητοι και για μας είναι απλά μια Δευτέρα που θ’ ασχοληθούμε με το ποιος είναι ο πιο λαμπερός τηλεπαρουσιαστής. Είναι τόσο Τρομακτικό.
Η πιο γήινη «Διαστημική Αποστολή» που έκανες ποτέ κάτω από αστικά ταβάνια;
Κι όμως αυτό το κομμάτι ξεκίνησε να γράφεται στο φοιτητικό μου δωμάτιο στα Ιλίσια πριν εκατομμύρια χρόνια. Δεν είχα χρήματα για να βγαίνω ή να ταξιδεύω και σκάρωνα ταξιδιάρικα κομμάτια σε τέσσερεις τοίχους.
Το πιο μεθοδευμένο «Ατύχημα» το έχεις δημιουργήσει ή το έχεις βιώσει;
Μάλλον δημιουργώ «ατυχήματα» για να τα βιώσω μετά. Μ’ έχει σκίσει ο Freud με αυτή την ηδονή της ματαίωσης.
Ο πιο υποτιμημένος «Ροκ Σταρ» του σύμπαντος είναι ο εαυτός μας ή η μάνα μας;
Για τη μάνα σου δε ξέρω, η δική μου όμως είναι τόσο νέα που καμιά φορά την περνάνε για αδερφή μου. Στα νιάτα της θα ήταν σίγουρα η Ροκ Σταρ της γειτονιάς.
Η πιο «Απόψε φυλάω τον εαυτό μου για σένα» στιγμή σου;
Έχω σκεφτεί τόσες πολλές ερμηνείες γι’ αυτό το κομμάτι. Η πιο πρόσφατη είναι ότι μιλάει για το μέλλον: για το βράδυ που θα κάτσουμε ολομόναχοι μέχρι το ξημέρωμα σ’ ένα μπαρ και θα μιλήσουμε επιτέλους με τον εαυτό μας.
Την πιο μεγάλη βουτιά στη «Λίμνη» του ασυνείδητου πότε την έκανες;
Στα όνειρά μου. Βλέπω πολλά και είναι συνήθως εξοντωτικά.
Τα πιο αθώα «Μυστικά» που χάλασαν κορμιά πότε τα είπες και τι έκρυβαν;
Δεν υπάρχουν αθώα μυστικά. Δεν υπάρχουν αθώα ψέματα. Κι εγώ έχω πει πάρα πολλά, φοβούμενος μην πληγώσω τους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα μάλλον φοβόμουν να μην πληγώσω τον εαυτό μου.
Η πιο «Γκούφυ» ταύτιση;
Ο Γκούφυ είναι ένας ήρωας που παρ’ ότι κάνει συνέχεια γκάφες είναι συμπαθέστατος σωστά; Μπορεί εκεί να έγκειται η ταύτιση: στη συγχώρεση.
Ο πιο «Αυτό» έρωτας που έζησες;
Το «Αυτό» περιγράφει μάλλον έναν άρρωστο έρωτα. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν υπάρχουν υγιείς έρωτες και κάποιες άλλες απλά σιγοτραγουδώ Κόρε Ύδρο: «Όχι πια έρωτες […] όχι πια διάβασμα με ηρεμιστικά, όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά…».
