«Το Έκτο Πάτωμα», η παράσταση σε διασκευή Άννας Παναγιωτοπούλου με τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου αναβιώνει σε μια θεαματική παραγωγή με ζωντανή μουσική από τις 2 Φεβρουαρίου, στο ιστορικό θέατρο «ΑΚΡΟΠΟΛ», σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη.
Με άξονα την κωμωδία που χαρακτηρίζει την διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου στο δημοφιλές έργο του Αλφρέντ Ζερί -που έχει μεταφραστεί και παιχτεί με τεράστια επιτυχία σχεδόν σε όλο τον κόσμο από το 1938 ως σήμερα- ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου δημιούργησαν ίσως τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια που ακούστηκαν ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες σε θεατρική παράσταση, ( «Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποια χρονιά», «Το τραγούδι της κουτσομπόλας», «Το τραγούδι της ζήλειας», «Η κουπαστή» κ α).
Η υπόθεση του έργου διαχρονική και ιδιαίτερα επίκαιρη σήμερα. Την δεκαετία του ’30 οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας στο Παρίσι, ζουν χτυπημένοι από την κρίση της εποχής. Η καθημερινότητα των ενοίκων του έκτου Πατώματος, ξεδιπλώνεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τους ατελείωτους καυγάδες, τα συνεχή περιστατικά, αλλά και τα όνειρα που κάνει ο καθένας για την ζωή του.
Όνειρα μικρά και μεγάλα, όνειρα που δίνουν σε κάθε άνθρωπο τη δύναμη να αντέξει τις δυσκολίες της καθημερινότητάς. Μόνο που μέσα στην πορεία του έργου, οι ήρωες θα συνειδητοποιήσουν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα -που δυστυχώς τόσο σπάνια γίνονται πραγματικότητα- υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Και μόνο μέσα από αυτή την αίσθηση μπορούμε να βγούμε αληθινοί νικητές στο παιχνίδι της ζωής.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Παρά το γεγονός ότι το βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο έργο «Έκτο πάτωμα» που χαρακτηρίζεται ως κωμωδία με έντονα δραματικά στοιχεία στο Παρίσι της δεκαετίας του ΄30, θα μπορούσε κάλλιστα και να εξελίσσεται σε κάποια συνοικία της Αθήνας και μοιάζει ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, σε μια εποχή κρίσης όπου έχουμε ανάγκη όσο ποτέ τη συντροφικότητα και την αγάπη του ενός για τον άλλον. Στο Παρίσι εκείνης της εποχής με την τεράστια καλλιτεχνική άνθιση, τον Πικάσο, τον Ματίς, τον Νταλί και πλήθος άλλων που την περίοδο αυτή του μεσοπολέμου διαμόρφωσαν την τέχνη του 21ου αιώνα και στο έκτο πάτωμα μιας φτωχικής πολυκατοικίας, ζούνε οι ήρωες του έργου μας. Άνθρωποι βιοπαλαιστές, εργάτες, επίδοξοι ζωγράφοι, μουσικοί, στιχουργοί και λαϊκοί συγγραφείς που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, με άδεια στομάχια και άδεια πιάτα…αλλά γεμάτοι ελπίδα, περιμένοντας ένα σωτήρα που δεν έρχεται ποτέ. Αντίθετα έρχεται η σπιτονοικοκυρά για να εισπράξει το νοίκι. Και τότε όλοι τρέχουν να κρυφτούν… Πόσο αληθινό, θλιβερό αλλά και διαχρονικά επίκαιρο.
Όμως το αριστοτεχνικά δομημένο κωμικο-δραματικό έργο του μεγάλου συγγραφέα που στη δική μας παράσταση ξαναζωντανεύει μετά από τριάντα ένα χρόνια με την ίδια μοναδική απόδοση της Άννας Παναγιωτοπούλου και την εξαίσια μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, -που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο Ελληνικό μουσικό θέατρο και τραγουδιούνται ακόμα και σήμερα- διαποτίζεται από ένα σπουδαίο και αισιόδοξο μήνυμα. Όσο δύσκολες και απάνθρωπες εποχές κι αν βιώνουμε σε κρίσεις οικονομικές, πανδημίες, αρρώστιες και θανάτους ο άνθρωπος εξακολουθεί να ελπίζει, να εύχεται, να ερωτεύεται, να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο και να αγαπά! Γιατί κάπου εκεί στη στενοχώρια και τη θλίψη κοντοστέκεται η αγάπη. Το χέρι του ενός σφίγγει το άλλο και μαζί σαν κρίκος με κρίκο γίνεται μια αλυσίδα αγάπης που γεμίζει τις καρδιές όλων μας, ξεπερνά κάθε λύπη και εμπόδιο και γεμίζει την ψυχή, χαρά και αγαλλίαση.
ΤΟ ΕΚΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Το «Έκτο πάτωμα» (1937) του Ελβετού συγγραφέα Αλφρέντ Ζερί (1895-1972) έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες κι έχει κάνει χιλιάδες παραστάσεις σ’ όλο τον κόσμο. Μεταφέρθηκε, μάλιστα, και στον κινηματογράφο – το 1940, γαλλική παραγωγή – απ’ τον Μορίς Κλος σε σενάριο και με διαλόγους που υπέγραφε ο Ροζέ Βιτράκ αλλά και στην τηλεόραση: στην Δυτική, τότε, Γερμανία το 1954 και, ως μίνι σειρά, στην Ολλανδία το 1961.
Στην Ελλάδα το πρωτοπαρουσίασε η Μαρίκα Κοτοπούλη το 1938 – μεγάλη της επιτυχία την οποία επανέλαβε αρκετές φορές. Στην επανάληψη του ’52 – τελευταία εμφάνιση της Μαρίκας στην Αθήνα πριν απ’ το θάνατό της – συμπρωταγωνιστούσε ο Ντίνος Ηλιόπουλος ο οποίος αργότερα – το 1964 – ’65 – παρουσίασε το έργο με το θίασό του πια και σε διασκευή του Δημήτρη Γιαννουκάκη με τον τίτλο «Οι κυρίες της αυλής» στο θέατρο Γκλόρια ενώ πρωταγωνίστησε και στη μεταφορά του σε ταινία απ’ τον Ντίνο Δημόπουλο το 1966.
Η θεατρική επιτυχία ήταν τέτοια που στην παράσταση και εν συνεχεία στο καμαρίνι του βρέθηκε ακόμη και ο τότε κηρυγμένος μονάρχης, Κωνσταντίνος (Γλύξμπουργκ).
Αυτή είναι η ιστορία ενός έργου του 1937, που γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία του όταν διασκευάστηκε από την Άννα Παναγιωτοπούλου και τον Πλάτωνα Μαυρομούστακο για το θρυλικό «Έκτο πάτωμα» του 1991-92, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου, στο Περοκέ και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Ναυαρίνου με πρωταγωνιστές τους: Χρήστο Βαλαβανίδη, Ελένη Γερασιμίδου, Νένα Μεντή , Έρρικα Μπεγιέτη , Κατιάνα Μπαλανίκα, Γιώργο Νινιό, Στέλιο Μάινα, Σοφία Ολυμπίου, Άννα Παναγιωτοπούλου, Τάσο Χαλκιά, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Κώστα Μπάση, Πάνο Ρεντούμη, Βασίλης Λαζαρίδη.
Το έργο παρουσιάστηκε ξανά σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το 2012.
