«Το δωμάτιο του παιδιού» του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ παρουσιάζεται από τις 20 Οκτωβρίου στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Γαβρέλα, Βαλέριας Δημητριάδου και Γιώργου Χριστοδούλου.
Το έργο «Το δωμάτιο του παιδιού» ξεκινάει με μια εικόνα απόλυτης ευτυχίας. Ένα νεαρό ζευγάρι ζει μια υπέροχη ημέρα με τον μικρό τους γιο, που έχει τα γενέθλιά του. Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι που το αγόρι βρίσκεται στην άκρη του μπαλκονιού κυνηγώντας το καινούριο του παιχνίδι.
Με μεγάλη μαεστρία, ο Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ (1940-2020), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σύγχρονου καταλανικού θεάτρου με πάνω από 40 θεατρικά έργα στο ενεργητικό του και με πολυάριθμα βραβεία και μεταφράσεις των έργων του σ’ όλο τον κόσμο, δημιουργεί ένα μυστήριο σχετικά με την κατάληξη του συμβάντος. Οι γονείς χρησιμοποιούν δυο εκ διαμέτρου αντίθετους μηχανισμούς για να αντιμετωπίσουν το γεγονός, καταλήγοντας σε μια αναπόφευκτη και επίπονη αντιπαράθεση. Τι έχει συμβεί με το παιδί; Ποιος από τους δύο έχει επίγνωση της αλήθειας; Ένα έργο αβάσταχτα σκληρό, αλλά και τρυφερό, που μιλάει για τα παράλληλα σύμπαντα που αναγνωρίζει ο καθένας ως πραγματικότητα, για την ατέρμονη προσπάθεια των ανθρώπων να επικοινωνήσουν και να συμφωνήσουν στο τι είναι αλήθεια και τι όχι, για την αγάπη του γονιού προς το παιδί και εντέλει για την τραγικότητα της ύπαρξής μας.
Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, με τον Γιώργο Χριστοδούλου και τη Βαλέρια Δημητριάδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Σπάνια συναντάς έργα που να σου μιλάνε με τόση αμεσότητα. Έργα που δεν μπορείς να τα αφήσεις ούτε λεπτό διαβάζοντάς τα και που θέλεις να τα επικοινωνήσεις με άλλους ανθρώπους, χωρίς να είναι ακριβώς ξεκάθαρο μέσα σου το γιατί, λένε οι σκηνοθέτες. Το “Δωμάτιο του παιδιού” είναι ένα έργο που μιλάει για τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις. Από τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας μέχρι την τραγικότητα μιας μόνο στιγμής, που συμβαίνει μια στο τόσο, σε μια από τις τόσες οικογένειες. Ίσως όμως η τέχνη, έχοντας τη δύναμη να αφηγείται όσα δεν τολμά ούτε να αρθρώσει κάποιος στη ζωή, να λειτουργεί λυτρωτικά. Ίσως, παίρνοντας την ευθύνη της εξιστόρησης όσων αρνείται να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, να απαλλάσσει τον θεατή από το βάρος της πραγματικότητας και ίσως, μέσα από την ψευδή απόσταση που δημιουργείται στο θέατρο, να τον φέρνει εντέλει πιο κοντά στον πυρήνα ενός ζητήματος.
