Βάζοντας κάτω καθαρά επιστημονικά κριτήρια, όπως τα άστρα, τη βασκανία και το φλυτζάνι που δεν το γύρισα με το δεξί αλλά με το αριστερό, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δυνάμεις εξωκοσμικές με έχουν αποτρέψει αρχικά να δω ένα (μισό, μισό με φωνή Τάκη Σπυριδάκη) λάιβ των Steams και έπειτα να μιλήσω μαζί τους για τον δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο με τίτλο “Mild Conquest”. Πώς γίνεται να προσπεράσεις το κύμα της μουσικής τους και ένα χρόνο μετά να έχεις το θράσος να ρωτήσεις «πείτε μου δυο λόγια για τον δίσκο σας» έστω και αν κρυφές γραφές σου λένε πως αν ο δίσκος παίξει ανάποδα θα λέει πράγματα του σατανά; Έτσι λοιπόν πάτησα play στο Spotify και δεν ακούμπησα καν τη βελόνα πάνω στο βινύλιο (το οποίο είναι ήδη sold out) για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και για να μην ψάχνει η μάνα μου βραδιάτικα για παπά.
Κλείνω την πόρτα και το “Entrance” με εισάγει στον κόσμο τους! Γυρνάω το laptop ανάποδα μήπως αρχίζει να λέει αρχαίες αραμαϊκές προσευχές, εξασφαλίζοντας έτσι κάποιο αποκλειστικό ένα χρόνο μετά. Τίποτα! Τζίφος..! Το μόνο που κατάφερα είναι να πέσω πάνω σε ένα φοβερό εναρκτήριο riff, απόκοσμα φωνητικά, ένα συγκλονιστικό κανονάκι, ένα γλυκό λαούτο σε τέλεια αναλογία με την τσαμπούνα ακριβώς στη μέση του κομματιού που δημιουργεί μια διπολική διακύμανση στον ακροατή, μέχρι να ενωθεί ξανά με τις σπινθηροβόλες κιθάρες και τα σκοτεινά εκστατικά φωνητικά, συναντώντας εκεί τον στίχο “Shall we allow this to bind us on favor?/Regarding duties you tried to take on”. Και έτσι οι Steams με εισήγαγαν στον ψυχεδελικό διονυσιακό τους κόσμο. Έχω μείνει να κοιτάζω το ταβάνι όσο ακούω τον ορισμό της τραγωδίας. Μα για στάσου… Είναι ο Μαζωνάνκης αυτός; Λες να λειτούργησε τελικά ότι έχω το laptop ανάποδα; Επικαλούμαι στίχους της φανταστικής αυτής περσόνας που λέει «Τα ίσια ανάποδα τα βλέπω όπου πάω» και θαυμάζω το τρόπο που ευλαβικά απαγγέλει και τον τρόπο που τονίζει την λέξη «κάθαρσιν» .
Το “The Lament” ξεκινάει και η αυθεντική ροκ ψυχεδέλειά τους έχει την αρτιότητα της τέχνης που σε κάνει να μην σκέφτεσαι, αλλά απλά να οδηγείσαι. Αγάπησα τα ντραμς αυτού του κομματιού! Φτάνοντας στο έπος του “The Union”, αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο πιο ανάλαφρο κάνουν το αποτέλεσμα οι διφωνίες σε τέτοιες ακατάπαυστες παραγωγές και ηχητικά και στιχουργικά. To “Algerian Eyes” με καλμάρει με το βαθιά υπαινικτικό ύφος του και τον ψυχεδελικό ρομαντισμό που αφήνουν μέσα του τα έγχορδα, ενώ βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την αλλαγή ύφους του Πάνου Δημητρόπουλου στο “The Horror!” Αυτό όμως που αγάπησα λίγο περισσότερο -ναι και από το “The Union”– σε αυτό το άλμπουμ είναι το “The Crown” γιατί νομίζω πως κατά κάποιο τρόπο τους αντιπροσωπεύει περισσότερο και μουσικά και ιδιοσυγκρασιακά.
Το “Mild Conquest” είναι ηχητικά πιο εξωστρεφές από το ντεμπούτο “Wild Ferment”. Όταν λέω εξωστρεφές, εννοώ πως αφήνει τον ακροατή να συναντήσει όλα τα χρώματα των Steams. Eίναι σαν η μπάντα να αποδέχτηκε πρώτα η ίδια τον εαυτό και τον ήχο της, να το αγκάλιασε και μαζί να πήγαν στο επόμενο στάδιο. Πολύ σημαντική διαδικασία και όταν πετυχαίνει σε ανθρώπινο επίπεδο κάνει θαύματα στο καλλιτεχνικό! Απόδειξη το αποτέλεσμα του “Mild Conquest” και το πόσο καλά σκηνοθετημένο είναι αυτό το άλμπουμ μέχρι «ἡ κάθαρσῐς» να συναντήσει τον ακροατή. Με αφορμή λοιπόν το live τους μαζί με τους Naxatras στη σκηνή του Gagarin 205, το Σάββατο 14 Οκτωβρίου μίλησα μαζί τους για την ήπια κατάκτηση, την κάθαρση και την διονυσιακή ψυχή του άλμπουμ τους.
Εξηγήστε μου πώς μπορεί κάποιος είτε να κατακτήσει, είτε να κατακτηθεί ήπια;
Ήπια μπορεί να είναι τα βήματα προς την κατάκτηση. Μακροσκοπικά, η κατάκτηση ίσως να είναι μεγαλειώδης. Ένα παράδειγμα ήπιας κατάκτησης, είναι το ότι ο Άλεξ το 2017 μας είπε «Θα μπώ στους Steams προσωρινά, μέχρι να βρείτε άλλο μπασίστα». Και έτσι, ήπια, κατέκτησε την θέση του μπασίστα.
Πώς ορίζεται μια σύγχρονη τραγωδία; Βασικά, η ροπή της ανθρώπινης φύσης στο δράμα γιατί δε λέει να μειωθεί;
Ορίστε η απάντηση! Είναι στην ίδια την ερώτηση. Αυτή η αυτοκαταστροφή είναι μια σύγχρονη, συλλογική τραγωδία. Η ανθρώπινη μεγαλομανία είναι μια σύγχρονη τραγωδία. Ωστόσο, σύγχρονη την κάνει η ταχύτητα μετάδοσης της τραγωδίας, θα πω, και τίποτα άλλο. Η ροπή της ανθρώπινης φύσης είναι αέναη, αστείρευτη. Και αυτό είναι το κωμικοτραγικό. Ότι ο Αριστοτέλης όρισε την τραγωδία ως κάτι που έχει αρχή, μέση και τέλος. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο τέλος σε αυτό. Τραγικό δεν είναι;
Τι μας έλκει στο σκοτάδι και ταυτόχρονα γιατί κυνηγάμε την κάθαρση σαν τραγικοί ήρωες;
Υποκειμενικά μόνο μπορούμε να απαντήσουμε. Η αυτοτιμωρία και η εξιλέωση. Η ίδια η κάθαρση είναι ο λόγος που μας έλκει το σκοτάδι. Κάποιες φορές είναι και η αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Στο σκοτάδι συντονιζόμαστε με τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού, και εκεί αναδύονται, εκεί τρέφονται και μεγαλώνουν. Και εμείς επιβεβαιώνουμε στο σκοτάδι την ύπαρξη του τέρατος. Και όταν φτιάχνουμε το τέρας, γινόμαστε και ο ήρωας. Το δράμα που είπες πριν; Νάτο πάλι!
Έχω την αίσθηση πως η καταγραφή των στίχων σας γίνεται αυθόρμητα, ανά πάσα στιγμή, βγάζοντας ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι, γράφοντας για αρχή απλώς μια λέξη. Τι ιστορίες αφηγείται το “Mild Conquest”;
Η φυσιολατρεία και η ανθρώπινη εξέλιξη, η σχέση μεταξύ των δυο και η αγάπη είναι βασικά θέματα του ”Mild Conquest”. Υπάρχει fiction, όπου στο ”Ladies in the North”, ένας ταξιδευτής προειδοποιεί τις νύμφες του δάσους για τα σχέδια των αφεντών της περιοχής να «τρυπήσουν» τα βουνά. Υπάρχει όμως και πραγματικότητα, στο ”The Union”, που εξιστορεί τον ιστορικό αγώνα των Σεριφίων μεταλλωρύχων και την αιματηρή εξέγερση του 1916 κατά του επιχειρηματία G. Grohmann.
Διακρίνω πολλές αναγνώσεις πίσω από το εξώφυλλο του δίσκου σας, παρατηρώντας αυτή την πάλη με το φυσικό περιβάλλον πρωταγωνιστή και τον ανθρώπινο παράγοντα στη σκιά. Πείτε μου δύο λόγια…
Η ιδέα της πάλης σε χορογραφία ήταν κάτι που ήρθε μετά από ένα βαθύ brainstorming ως προς το concept του δίσκου και το εξώφυλλο που θα του ταίριαζε. Η φύση υπάρχει και στο εξώφυλλο του Wild Ferment οπότε εδώ έρχεται η συνέχεια, με περισσότερη εστίαση στο ανθρώπινο στοιχείο, αυτό της κατάκτησης. Ο Ανδρέας και ο Πάνος ακροβατούν με ένα παγκράτιο waltz πάνω σε έναν ύφαλλο. Την υλοποίηση ανέλαβε ο κοσμογυρισμένος Γάλλος φωτογράφος Sebastien Zanella που γνωρίσαμε έπειτα από μια σειρά ευτυχών γεγονότων και αγκάλιασε την ιδέα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μιλάτε για την «Διονυσιακή ψυχή» αυτού του δίσκου. Γιατί την χαρακτηρίζετε έτσι; Ποια στοιχεία της μυστηριακής λατρείας υπάρχουν μέσα του;
Αυτή η απάντηση είναι καλύτερο να δοθεί από τον εκάστοτε ακροατή ξεχωριστά. Το μυστηριακό ή μεταφυσικό στοιχείο βρίσκεται σε πολλά σημεία με αλληγορίες ή μη, εσείς καλείστε να ακολουθήσετε. Το Διονυσιακό πχ μπορεί να το πάρει το ποτάμι, καθώς στo Binding Circles έχει αυτούσια μέρη από τις Βάκχες του Ευριπίδη. Στο τέλος της ημέρας όμως… Do you believe in the sorcery of the seasons?
Ένα τουρ στην Γαλλία και τρεις στην Ελλάδα αλλά νομίζω πως η Κορινθία σας έκλεψε την καρδιά. Τι σας κάνει να συνδεθείτε περισσότερο με έναν τόπο;
Το συλλογικό ένστικτο της μπάντας. Δηλαδή, το φαγητό και οι άνθρωποι του τόπου…Αν φάμε καλά, και συνεννοηθούμε καλά, ερωτευόμαστε. Τώρα, η Κορινθία είναι η επίκτητη Πατρίδα του Πάνου, και επειδή αγαπάμε τον Πάνο είμαστε κάπως θετικά προδιατεθειμένοι ότι είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο.
Διάβασα για την βαθιά σας επιθυμία να συνεργαστείτε με οποιοδήποτε τρόπο με τον Κώστα Φέρρη ενώ ακούμε ήδη τις συνεργασίες σας με τον Ψαραντώνη και τον Γιώργο Μαζωνάκη. Πολυεπίπεδη η βουτιά στην λαϊκή κουλτούρα. Τι σας κάνει να την αγαπάτε τόσο;
Η λαϊκή κουλτούρα έχει παίξει μεγάλο ρόλο κατά το μεγάλωμά μας. Το ραδιόφωνο, οι ελληνικές ταινίες, τα ακούσματα των γονιών μας. Όσο διαφορετικές απόψεις μπορεί να έχουμε για το «λαϊκό» (και δεν αρέσει σε όλους μας το ίδιο) δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε το έργο σπουδαίων εκπροσώπων της, ειδικά σε μια Ελλάδα 2.0 που καταπνίγει με κάθε τρόπο την έννοια της κουλτούρας και του πολιτισμού. Την αγαπάμε γιατί την νιώθουμε κομμάτι μας. Άλλωστε, στην παγκόσμια μουσική ιστορία, το ροκ θεωρείται λαϊκή μουσική.
Σας παρατηρώ φυσιογνωμικά και το σουρεαλιστικό παράλληλο σύμπαν του μυαλού μου σας τοποθετεί σε ένα επαρχιακό σκυλάδικο την δεκαετία του ’80. Ποια γνωστή επιτυχία θα θέλατε να είχατε πει πρώτοι ή μάλλον το πρώτο δίστιχο που θα γράφατε για να κάνετε σουξέ πως θα ξεκινούσε;
ΘΤο σουξέ θα ξεκινούσε ως εξής:
«Κράτα τα προσχήματα, για να μη σε λένε Ψέυτη & Μ@λ@κ@»
Αν το είχαμε βγάλει τότε, θα είχαμε πεθάνει όλοι από OD εκτός από τον Νικόλα, ο οποίος θα είχε χαθεί μάλλον σε κάποιο μεταπνευματικό ταξίδι στον Πάρνωνα, παίζοντας νέυ και φτιάχνοντας δικά του παπούτσια.
Νικόλα, φοράω 37.5!
