Μια γυναίκα και η σκιά της – ο διαχωρισμένος της εαυτός.
Το σημείο εκκίνησης είναι ο θρύλος της Μόρας, του ίσκιου που εμφανίζεται στον ύπνο των ανθρώπων, κάθεται πάνω στο στήθος τους, τρέφεται από το φόβο τους και προσπαθεί “να τους πάρει την ανάσα”.
«Η σκιά προσωποποιεί οτιδήποτε αρνείται να αναγνωρίσει το υποκείμενο γύρω από τον εαυτό του… Η σκιά είναι εκείνη η κρυμμένη, απωθημένη, στο μεγαλύτερο μέρος της κατώτερη, ένοχη προσωπικότητα, της οποίας οι έσχατες διακλαδώσεις φθάνουν πίσω στο βασίλειο των ζωικών μας προγόνων και έτσι περιλαμβάνουν ολόκληρη την ιστορική όψη του ασυνείδητου».
Αντικατοπτρίζει επίσης κάτι που κάποτε χωρίστηκε από εμάς. Το όνομά της είναι σκοτεινό, σκιερό και πιθανόν ανησυχητικό. Ενσαρκώνει το χάος και την αγριάδα του χαρακτήρα. Η σκιά τείνει να μην υπακούει σε κανόνες, έχει την αίσθηση του εξωτικού και μπορεί να είναι ενοχλητικά συναρπαστική.
Η παράσταση εξερευνεί τον διάλογο με το φως και τις σκιές για μια γυναίκα σε διαφορετικές ηλικίες. Έτσι συντίθεται μια σκοτεινή (ίσως) κωμωδία για την πορεία προς την ενηλικίωση – και μετά. Η μουσική, η κίνηση και ο λόγος συμβάλλουν εξίσου στην προώθηση της δράσης.
