Ώρα 01:30
Επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο της επιστροφής από το Τerra Vibe, την γη της απόλυτης μουσικής ατμοσφαιρικής ενέργειας εδώ και δεκαετίες, η οποία πριν λίγα μόνο λεπτά, με φιλοξενούσε εκπληρώνοντας ένα από τα εφηβικά μου όνειρα. Ακουμπάω κατάκοπη το κεφάλι μου στο τζάμι και προσπαθώ να σωματοποιήσω κάθε λεπτό της μοναδικής αυτής εμπειρίας. Ακούω πολλούς Γερμανούς τουρίστες να μιλάνε καταλαβαίνω ελάχιστες λέξεις όπως Robbie, Bilbao, Αthens… Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και μετά το αγόρι πίσω μου, μουρμουρίζει δυνατά: “And through it all she offers me protection….”. Χρησιμοποιώ την αντανάκλαση του παραθύρου ως εργαλείο οπτικής επαφής και τραγουδώ μαζί του “A lot of love and affection… Whether I’m right or wrong…”.
Ξεκίνησα αντίστροφα, το ξέρω! Προσπαθώ και εγώ τώρα Κυριακή πρωί 02/07/29, 12:16 να συγκεντρώσω το μυαλό μου και να σας μεταφέρω κάθε ρανίδα μουσικής και συναισθήματος που παρήχθη, αναπαρήχθη και αποθηκεύτηκε στις καρδιές μας εχθές το βράδυ! Λέω λοιπόν σιγά-σιγά, μαζί σας να εμφανίσω το αναλογικό φιλμ του μυαλού μου, μιας και το κινητό μου με πρόδωσε από τις 9 παρά. Κράτησα με νύχια και με δόντια ένα 10% για κάποια highlights και την τελευταία κλήση αγωνίας της μητέρας. Όλα τα υπόλοιπα, τα έζησα σα να ήταν ξανά 2002, τότε που το “Feel” έκανε τα πρώτα του airplays και εγώ δεν είχα ιδέα πως είκοσι και ένα χρόνια μετά, θα το τραγουδάω κοιτώντας τον Robbie από απόσταση αναπνοής. Στις επόμενες γραμμές λοιπόν διαβάζετε τις 12 ώρες που έζησα στο Τerra Vibe απολαμβάνοντας για πρώτη φορά το μουσικό είδωλο του Robbie Williams.
Ώρα 17:00
Στην σκηνή ανεβαίνει ο Leon of Athens. Ξαφνιάζομαι ευχάριστα από το νέο -για εμένα-διαφορετικό punk/post-punk ήχο του. Τον είχα αγαπήσει με το κομμάτι του “(Το Τhe) Children Of Tomorrow” αλλά η αλήθεια είναι πως είχα χάσει την επαφή με την πορεία της μουσικής του. Διαφορετικός και κατά την διάρκεια του show του με εξέπληξε αυτή η σχεδόν διπολική εναλλαγή από punk σε pop. Tο κομμάτι «Κύματα» με έκανε να νιώσω πολύ καλά κάτω από τον καυτό ήλιο της σκηνής του Rockwave.
Ώρα 18:00
Τα video wall μας ενημερώνουν πως ο επόμενος στη σκηνή είναι ο Jonathan Jeremiah και η αλήθεια είναι πως περίμενα αυτή τη στιγμή από το 2018, όταν άκουσα πρώτη φορά το single του “Good Day” και έπειτα το “Mountain” ή όπως μου αρέσει να το λέω καλύτερα το: “I cut the mountain in two ,I cut the mountain in two, I cut the mountain in two, I cut the mountain to get to you, watch me”. Λίγο αγχωμένος, παρόλα αυτά ζεστός και επικοινωνιακός με το κοινό, με την ατόφια αγγλική του προφορά να μου παίρνει τα μυαλά! Βαθιά φωνή, μελωδική, με λαρυγγισμούς λεπτούς που κάνουν μια επιπλέον επίκληση στο συναίσθημα του ακροατή. Εκτός του “Good Day” και του “Mountain”, απόλαυσα το “The Stars Are Out” και φυσικά το “Restless Heart”. Κάπου εκεί πρέπει να του φώναξα ότι τον αγαπώ. Θεωρώ βέβαια πως η πρώτη του εμφάνιση σε ένα τόσο μεγάλο χώρο και χωρίς να έχει χτιστεί μια έστω τυπική σχέση με το ελληνικό κοινό, ίσως τον αδίκησε. Εσείς που διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο μπείτε σε όλες τις streaming πλατφόρμες και ακούστε τον. Την επόμενη φορά θα σας εξετάσω!
Ώρα 19:15
Μικρό διάλλειμα για ανεφοδιασμό σε νερό, κοκτέιλ και υδατάνθρακες. Μακρινά φιλιά σε φίλους γιατί η ουρά στα ταμεία ήταν απελπιστικά μεγάλη και μια ανεπιτυχής προσπάθεια εύρεσης παγωτού (βρε θρυλικό Rockwave της καρδούλας μας, που όλα τα καλά τα έχεις, βάλε σε παρακαλώ ένα ψυγειάκι σε μια γωνίτσα να μοιράζεις χαρά) μας πήγε μέχρι τις 19:30.
Ώρα 19:35
Με τo κοκτέιλ στο χέρι βλέπω από μακριά την μπάντα στη σκηνή, τα πολύχρωμα φώτα αρχίζουν να δίνουν το στίγμα και μια ψιλόλιγνη φιγούρα με ένα υπέροχο πράσινο σμαραγδί σατέν κοστούμι κάνει την εμφάνιση της. Τρέχω να μπω ξανά στο πλήθος και να πάω όσο πιο μπροστά μπορώ γιατί έχω χάσει τα πρώτα δυο…. Φτάνω και βλέπω τον Mika χαμογελαστό, να προσπαθεί να μιλήσει ελληνικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και να έρθει κοντά σε κάθε ακροατή. Εξαιρετικής ευφυΐας άνθρωπος, το καταλαβαίνεις από την σπίθα στα μάτια του. Οι πρώτες νότες του “Big girl (You Are Beautiful)” με κάνουν να χορεύω. Πόσος χρόνος περνάει από τη φυσική λειτουργία του οργανισμού μας όταν ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας; Τόσο χρόνο χρειάστηκε ο Mika για να πηδήξει από την σκηνή στο κοινό και να γίνει ένας από εμάς! Αγκαλιάζεται, χορεύει και μπλέκεται με τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα τραγουδάει “Big girl you are beautiful ah ah”. Βρίσκει διάδρομο ανεβαίνει ξανά στη σκηνή παίρνει μισή ανάσα και η εισαγωγή του “Relax” μας έχει κάνει ήδη να χοροπηδάμε. Χορεύει σαν τον Μick, στέκεται στις μύτες σαν το Michael και παράγει αβίαστα θετική ενέργεια σαν κάτι να μας χρωστούσε και έπρεπε να μας το ανταποδώσει.
Κάθεται για λίγο στο πιάνο, μας λέει για την εποχή του covid που είχε «κολλήσει» στην Αθήνα και έμενε στην περιοχή του Μετς και πως δεν ήθελε να γυρίσει στην Αμερική. Τότε σκέφτηκε πως δεν γίνεται να μένει στην Αθήνα να βγάζει το σκύλο του βόλτα εδώ και να μην έχει δώσει ένα σόου για το ελληνικό κοινό. Το “Happy Ending” ακολουθεί και το μαγικά δυνατό “Rain” που πάντα όταν το ακούω θυμάμαι αυτό το χαρακτηριστικά απόκοσμο δέντρο με τους κρυστάλλους από το κλιπ του. Άλλες δυνατές στιγμές ήταν το “Underwater”, το “I see you”, το “Ice Cream” ,το “Love Today”, και το φανταστικό “We are Golden” που έκλεισε μοναδικά το απίστευτο show του Mika με τον ίδιο να φοράει μια πράσινη κάπα και ένα κεφάλι τίγρης!
Ώρα 21:00
Η αρένα ακόμα μιλούσε για τον χαρισματικό Mika όταν ο James Bay με το χαρακτηριστικό του καπέλο ανέβηκε στη σκηνή και ο οποίος για εμένα ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη. Αφενός γιατί τον είχα παρακολουθήσει πολύ λίγο και αφετέρου γιατί δεν περίμενα ένα τόσο δυνατό rock show. Ζητάω την βοήθεια της Ζωής, η οποία με ενημερώνει πως το κομμάτι που ακούμε λέγεται “Best Fake Smile” και με κάνει να σκεφτώ πως κακώς έχω μείνει στην πιο γνωστή επιτυχία του. Ρωτάω τον τίτλο του επόμενου μου λέει “Let it Go” και το βάζω αμέσως στα αγαπημένα. Μου άρεσαν πολύ επίσης και τα “If you ever want to be in love” και το “Us”.
To φεγγάρι έχει ξεπροβάλει για τα καλά από το βουνό και μας λέει να γυρίσουμε να το δούμε. Το “Hold Back The River” ακούγεται δυνατά, το τραγουδάμε όλοι και η live εκτέλεσή του είναι φανταστική! Επέλεξε να πει και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια το ένα θυμάμαι πως λέγεται “All my broken pieces” στο οποίο ζήτησε τους φακούς των κινητών μας να ανάψουν δημιουργώντας μια καθηλωτική ατμόσφαιρα!
Ώρα 10:30
Προετοιμασίες. Αιωρούμενα video wall, τεχνικοί, καλώδια, κι’ άλλοι τεχνικοί. Φώτα, χρώματα, όργανα. Stands, μικρόφωνα, επιγραφές XXV TOUR. Kάνω τον υπολογισμό στο μυαλό μου, 25 χρόνια. Κοιτάζοντας τα monitor αναρωτιέμαι πως αν ο Robbie είναι 50 χρονών, αυτό σημαίνει πως την μισή του ζωή είναι παγκόσμιο pop είδωλο. Ωχ! Δεν έχω υπολογίσει τα χρόνια των Take That… Πάμε πάλι! Είναι ενεργός από το 1990 έως σήμερα. 33 χρόνια θεέ των δυνάμεων! Αυτός ο άνθρωπος έχει ζήσει περισσότερο ως pop είδωλο παρά ως απλός άνθρωπος. Η αγωνία κορυφώνονταν όσο τα φώτα έμεναν κλειστά. Ξαφνικά οι οθόνες γίνονται μπλε και η μαύρη σκιά του με το μικρόφωνο είναι εκεί. Το κοινό τον αποθεώνει!
Το “Let Me Entertain you” ήταν σα να άναψε το σπίρτο δίπλα στη βενζίνη. Φωνάζουμε, χορεύουμε, τραγουδάμε. Γελάει και τα μάτια του λάμπουν! Η έντασή μου ήταν μεγάλη αφού τον έβλεπα πρώτη φορά. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο καταλαβαίνω πως έχω κενά μνήμης από την δύναμη αυτής της εμπειρίας. Δεν μπορώ να ορίσω τη σειρά των κομματιών αλλά και να την θυμόμουν πάλι δεν θα σας την έγραφα γιατί προχθές εκτός του ότι όσοι ήμασταν εκεί αφενός απολαύσαμε έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη ο οποίος με την πορεία του έχει διαμορφώσει με την σειρά του την έννοια του “entertainer”, αφετέρου συνδεθήκαμε με έναν άνθρωπο, ο οποίος τόλμησε να μας εξιστορήσει τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής του, τους δαίμονες που νίκησε, τις φωνές που παλεύει ακόμα να ηρεμήσει ξεκινώντας με την τόσο φωτεινή παραδοχή πως δεν έχει νιώσει πιο ευτυχισμένος στη ζωή του.
Αυτοσαρκαστικός, με το αγγλικό του χιούμορ να είναι συνοδοιπόρος του καθ’ όλη τη διάρκεια, έφτιαξε ένα show που όπως είπε εξυπηρετεί τα long covid συμπτώματά του και όχι την ηλικία του. Κάθε κομμάτι λοιπόν εξυπηρετούσε ένα μέρος της ιστορίας. Από τη δυσκολία του να ακολουθεί τους κανόνες στους Take That και την αποπομπή του από την μπάντα, επιλέγοντας να πει εξαιρετικά το “Don’t Look Back in Anger” των Oasis , μέχρι τους τόνους κοκαΐνης, την μαριχουάνα, τα ecstasy και το αλκοόλ από το οποίο είναι νηφάλιος 23 χρόνια τώρα. Την κατάθλιψη, το άγχος, την δυσλεξία και τις φωνές που συνεχίζουν κάθε μέρα να του λένε πως δεν έχει καταφέρει τίποτα και πως είναι ένας άχρηστος που πρέπει να τα παρατήσει. Και κάπου εκεί στις λέξεις δυσλεξία και παραίτηση επέλεξε να πει το “Feel” και αυτό το κορίτσι πίσω στο 2002 μου ψιθύρισε «Μην τα παρατάς»! Τα δύο πράγματα που τον κράτησαν ζωντανό σε όλο αυτό ήταν η γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του και η αγάπη που του δείχνουμε όλοι εμείς! Σε όλη αυτή τη φόρτιση της οποίας γίναμε αποδέκτες όλα τα κομμάτια του ήταν εκεί! “Rock DJ”, “Candy”, “Strong”, “Love My Life”, “She’s The One”, “Come Undone”. Αυτά όλα στο πρώτο μέρος.
Στο δεύτερο μέρος, ξέρετε σε αυτό που οι καλλιτέχνες φεύγουν, εμείς τους φωνάζουμε και εκείνοι επιστρέφουν, ο Robbie μας επιφύλασσέ ένα acapella των “Feel”, “Angels” και φυσικά του “Me and My Monkey”! Ανατριχιαστικός μέχρι την τελευταία νότα! Νιώθω πολύ τυχερή αφενός που κατάφερα να δω ένα live show του και αφετέρου που τον πέτυχα στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του όπως δήλωσε με σιγουριά ο ίδιος. Όχι γιατί έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε πως οι καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς οφείλουν να είναι πάντα χαρούμενοι, αλλά γιατί αξίζει σε κάθε άνθρωπο εκεί έξω να έχει τη δύναμη να δίνει τις μάχες του. Να τις κερδίζει, να τις χάνει και να προσπαθεί ξανά, έτσι ώστε να έρθει κάποια στιγμή στη ζωή του που θα μπορεί με περίσσια συνείδηση να λέει πως ναι τώρα αγαπάω πραγματικά τον εαυτό μου.
Ώρα 1:30
Επιβιβαζόμαστε στο πούλμαν της επιστροφής και ένα αγόρι από την Γερμανία, στο πίσω κάθισμα τραγουδάει “And through it all she offers me protection….”.
