Σκεφτόμουν να ξεκινήσω το κείμενο συμβατικά γράφοντας πληροφορίες για τον Guillaume de Kadebostany aka Πρέεδρο Kadebostan που είτε γνωρίζετε ήδη, είτε έχετε διαβάσει σε πολλά ίδια άρθρα αναπαραγωγής του δελτίου τύπου της συναυλίας. Έπειτα σκέφτηκα πως ποτέ στα κείμενά μου δεν θα ήθελα να αναπαράγω τα ίδια και τα ίδια! Έτσι λοιπόν ξεκινάω με μεγάλο ενθουσιασμό και αδιαμφησβήτητα πια, να σας γράφω πως τα live των Κadebostany είναι αποκάλυψη! Δεύτερη φορά στην Αθήνα και η αλήθεια είναι πως αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν ήθελα να τον δω ξανά! Όταν πήρα την απόφαση να πάω, σκέφτηκα πως σίγουρα δεν θα είναι κακό, άντε το πολύ-πολύ να είναι ίδιο! Απλή σκέψη μιας απλής υπηκόου της Ελληνικής Δημοκρατίας που η θνητότητά της, δεν της επιτρέπει να σκεφτεί πως στην Δημοκρατία των Kadebostan τίποτα δεν είναι απλό και προπάντων ίδιο.
Πριν τρία χρόνια λοιπόν, στο Gazarte πρώτη φορά, πήρα μια γεύση από τη μαγεία των Kadebostany και θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω πως σε καμία περίπτωση δεν περίμενα τόση αρτιότητα σε ήχο, παραγωγή, φωνές, φυσικά όργανα, χαρακτήρα και ενέργεια! Το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου στο Fuzz ασπάστηκα επίσημα τον Καντεμποστανισμό, σε ένα άκρως σουρεαλιστικό σκηνικό μιας υποτυπώδους προσσελήνωσης, με ήχους πνευστών, πίνοντας τσίπουρο. Ναι τόσο σουρεαλιστικό σκηνικό όσο και η ίδια η περσόνα του Guillaume!
Τη συναυλία άνοιξε η πάντα εξαιρετική IOTA PHI. Κάθε φορά που τη βλέπω στη σκηνή με παραπέμπει στην ενέργεια των ευρωπαϊκών dance clubs. Χορεύοντας πάλι με τις disco επιτυχίες από τα μεγάφωνα του Fuzz, όσο περίμενα το σόου των Kadebostany να ξεκινήσει είχα μια περίεργη ανυπομονησία, μια συγκρατημένη αισιοδοξία πως θα περάσω υπέροχα! Μα τι οξύμωρο, έγραψα; Θέλω να πω, πως πολλές φορές η δεύτερη φορά που βλέπεις live έναν καλλιτέχνη μπορεί να είναι αποκαθηλώτικη, γιατί πολύ απλά ο άνθρωπος μπορεί να έχει μια κακή μέρα στην δουλειά και αυτό είναι καθόλα θεμιτό. Aλλά και πάλι αυτή ήταν άλλη μια απλή σκέψη της απλής υπηκόου.
Η disco σταματάει, τα φώτα κλείνουν και η κολεκτίβα ανεβαίνει στη σκηνή! Ο ενθουσιασμός του κοινού είναι μεγάλος και ειδικά ο δικός μου όταν αντιλαμβάνομαι πως το αξιαγάπητο μουστάκι αρχίζει να αχνοφαίνεται μεταξύ των φιγούρων. Το “Mind If I Stay” γίνεται το εναρκτήριο κομμάτι. Η Ιταλίδα Poseidon και ο Γάλλος Fang The Great, οι δύο φωνές των live show μάς καθηλώνουν κατευθείαν! Ωστόσο, μου φαίνεται από την αρχή λίγο πειραγμένο το κομμάτι.
Ο Guillaume μάς καλωσορίζει με ένα μίνι σόου από beats, τρομπέτα και τρομπόνι! Σκέφτομαι πως ξεχειλίζει ζωή αυτός ο άνθρωπος και στο μυαλό μου αμέσως απαντάται η ερώτηση του γιατί ένας τόσο εξωστρεφής άνθρωπος ονομάζει τον τελευταίο του δίσκο του “Play This At My Funerals”. Τόσο πηγαία επικοινωνιακό καλλιτέχνη η αλήθεια είναι πως συναντάς δύσκολα. Αρχίζει να μας συστήνει τη μπάντα στην αρχή του σόου γιατί, όπως είπε μόνο έτσι έχει νόημα για τους μουσικούς, και δίνω ιδιαίτερη προσοχή στον Ross Butcher στο τρομπόνι και τον Zacharie Ksyk στην τρομπέτα!
Το επόμενο κομμάτι ήταν το “Early Morning Dream”, ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια, το οποίο ερμήνευσε πολύ όμορφα η δική μας Vassilina η οποία είναι πλέον επίσημο μέλος της κολεκτίβας. Ο Guillaume μας εξηγεί πως γνωρίστηκαν στο live του Gazarte, όταν η Vassilina ήταν το opening act της βραδιάς και πως όταν την είδε σκέφτηκε πως θα μπορούσε να είναι πρωταγωνίστρια σε ταινία του Almodovar και έψαχνε τρόπο να την εντάξει στο σόου του. Της έκανε λοιπόν ένα τηλέφωνο και της είπε «έχω ένα τραγούδι, τι λες»; Του απάντησε θετικά και έτσι το ένα κομμάτι έγιναν τρεις συμμετοχές στο νέο άλμπουμ του “Play This At My Funerals”!
Με μεγάλη σιγουριά σας γράφω πως η Vassilina ήταν εξαιρετική! Πιο ανέμελη, πιο ανάλαφρη, διασκέδαζε σε κάθε εκατοστό της σκηνής και η χημεία της με τους υπόλοιπους ήταν σα να ήταν μαζί τους από την πρώτη ημέρα! Highlight της βραδιάς η διασκευή του «Θάλασσα μου σκοτεινή», που ερμήνευσε πολύ όμορφα! Δεύτερο highlight φυσικά το “Castle in the snow”, κομμάτι το οποίο κατατάσσω στην κατηγορία «η μελωδία του υπήρχε πάντα μέσα μου»! Και οι τρεις τραγουδιστές στη σκηνή έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό με τον Guillaume να μας εκμυστηρεύεται πως θα έχουμε πάντα μια θέση στην καρδιά του γιατί η εκτόξευσή του ξεκίνησε από αυτό το κομμάτι, από την Ελλάδα, και όταν το είχε παίξει πρώτη φορά μπροστά σε ελληνικό κοινό, νόμιζε ότι κατά τύχη είχε αντιγράψει κάποιον γνωστό ελληνικό τραγούδι από την τόσο ένθερμη αντίδραση του κοινού!
Όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια ήταν εκεί! “Crazy In Love”, “Take me to the Moon”, “Save Me”, “Euphoria”, “Pushing Against Gravity” ,“Like a Dream” “Wild In Secret” και φυσικά το “Walking With A Ghost”, όλα με ένα αδιάσπαστο πυρήνα Kadebostany και όλα λίγο διαφορετικά! Κάτι που μου άρεσε πολύ γιατί δείχνει την ανάγκη του καλλιτέχνη να αλλάζει μέσα στα χρόνια χωρίς να αλλοιώνεται από την εκάστοτε τάση της εποχής. Χωρίς να χάνετε η διάδοση του pop οράματος του εμπνευστή της έχοντας ως βασικό συνθετικό βραχίονα τη μίξη της electronica με Balkan στοιχεία, αιθέρια pop φωνητικά και εντυπωσιακά visual εφέ.
Τέλος, θα πω πως ήταν ένα όντως διαφορετικό σόου από την τελευταία φορά και όχι μια κονσέρβα που έχει ακόμα και τα ίδια αστεία με το κοινό. Αν θέλετε περισσότερη Kadebostany μουσική, θα τους δούμε ξανά σε λίγους μήνες στην Αθήνα! Και εγώ σας λέω απλά μην χάσετε την ευκαιρία αυτή!
