Τις τελευταίες μέρες πολλοί από μας αναρωτηθήκαμε πώς μπορεί να ήταν μέσα στο βαθυσκάφος, πώς μπορεί να είναι να ξέρεις ότι σου τελειώνει το οξυγόνο και ότι αν δεν σε βρουν θα πεθάνεις, τι μεγάλα δράματα μπορεί να γράφτηκαν μέσα σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά, τι μπορεί να συνέβαινε στο κεφάλι των επιβατών, πώς μπορεί να δρούσαν και να αντιδρούσαν; Πώς θα διαχειρίζονταν την ελπίδα τους, πώς την απελπισία τους, πώς τον τρόμο τους, πώς την οργή τους, εναντίον τίνος θα οργίζονταν;
Με τον εαυτό τους που πήρε συνειδητά το ρίσκο ή που υποτίμησε το ρίσκο; Με τον πιλότο – ιδιοκτήτη της εταιρίας που τους έβαλε στο τριπάκι προειδοποιώντας τους ότι εδώ μπορεί και να πεθάνουν, το σκάφος είναι πειραματικό, η ασφάλεια ένα σοσιαλιστικό βαρίδι που κρατά την ανάπτυξη προς τα πίσω; Να είχαν τουλάχιστον τη χαρά να τον σκοτώσουν, μήπως και εξασφαλίσουν λίγο περισσότερο οξυγόνο, ή θα τους εμπόδιζε η ηθική τους, ή θα φοβόντουσαν μήπως τον χρειάζονταν; Ο γιος θα τα έβαζε με τον πατέρα που τον τράβηξε να πεθάνει μαζί του στον βυθό; Ο πατέρας θα ένιωθε τύψεις ή θα έλεγε στον εαυτό του ότι πρόλαβε να χαρίσει στον γιο του εμπειρίες που άλλοι δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν;
Τελικά η ζωή έχει τον τρόπο της να αποδραματοποιεί. Κι ίσως για αυτόν ακριβώς τον λόγο ο άνθρωπος από καταβολής ανθρώπου δεν έχει σταματήσει να φτιάχνει ιστορίες, προκειμένου να καλύπτει το δραματικό της κενό. Άλλωστε κι οι ιστορίες τι άλλο είναι από δημιουργία εναλλακτικής ζωής; Τελικά λοιπόν φαίνεται ότι το σκάφος εξερράγη αστραπιαία, πριν προλάβουν να λάβουν χώρα τέτοιου είδους ανθρώπινα δράματα. Η ταξικά τοξική, μισανθρωπική, σκατόψυχη, σαδιστική φαντασίωση της πλέμπας πήγε κουβά. Οι πέντε τους πέθαναν τον καλύτερο θάνατο. Δεν υπέφεραν, δεν βασανίστηκαν, δεν πρόλαβαν να σκιαχτούν. Πέθαναν με το θέαμα του Τιτανικού να γεμίζει τα μάτια τους, το μυαλό τους, την καρδιά τους. Πέθαναν γεμάτοι δέος. Πέρασαν από τη μια στιγμή στην άλλη από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, ή από αυτή τη ζωή στην επόμενη, ή από αυτή τη ζωή στην αιώνια, ό,τι θέλει μπορεί κανείς να πιστεύει για τα συγκεκριμένα θέματα, τρόπο ούτως ή άλλως να αποδείξει το ένα ή το άλλο δεν έχει.
Πέθαναν μέσα στη φούσκα τους. Τόσο μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο. Απομονωμένοι. Τολμηροί. Πεινασμένοι για ακόμη περισσότερες εμπειρίες, με τη λαχτάρα που μόνο ο αληθινά χορτάτος μπορεί να νιώσει, ακριβώς γιατί ξέρει πώς είναι να χορταίνεις. Πέθαναν μαζί με τα παιδιά τους, τον πιλότο τους, τον ωκεανολόγο ξεναγό τους, πέθαναν κομπλέ, αφήνοντάς μας εμάς να συνεχίσουμε να ζούμε σκούζουντας μέσα στον φθόνο και τα κόμπλεξ.
Αν τα λεφτά τους μπορούσαν να το αγοράσουν, θα ζούσαν άλλες πέντε ζωές. Αν μπορούσαν να τις αγόραζαν από μας θα τις αγόραζαν. Αλλά κι εμείς ποιοι είμαστε; Ίσως είμαστε η μεσαία τάξη ανάμεσα στα δύο ναυάγια, ανάμεσα στις δύο κατηγορίες Πακιστανών, τους μετανάστες που πνίγονται στο αμπάρι ανοιχτά της Πύλου και του μεγιστάνα με τον γιο του που εκρήγνυνται πάνω απ’ τον Τιτανικό. Η μεσαία τάξη των καταναλωτών ειδήσεων, των σχολιαστών ειδήσεων, η τάξη εκείνων που δεν έχει χρειαστεί να ταξιδέψει με κίνδυνο της ζωής της στα αμπάρια αλιευτικών για να βρει ένα καλύτερο αύριο, η τάξη εκείνων που δεν έχει την οικονομική ευχέρεια αλλά μάλλον ούτε και την επιθυμία να βουτήξει με κίνδυνο της ζωής της σε βαθυσκάφη για να δει τον Τιτανικό. Τον βλέπει στο σινεμά, τον βλέπει σε ντοκιμαντέρ, τον βλέπει σε οθόνες, κι από τις οθόνες το πιο επικίνδυνο που μπορείς να πάθεις είναι εθισμό.
Στο “Titan” πέθαναν αδράζοντας τη μέρα. Κι έχοντας ζήσει στη μια τους μέρα όσα δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε εμείς σε πέντε ζωές. Όπως βγάζουν σε μια τους μέρα λεφτά που δεν θα βγάζαμε σε πέντε μας ζωές. Ή ίσως οι υπολογισμοί δεν είναι σωστοί, ίσως η διαφορά είναι ακόμα μεγαλύτερη. Δεν υπάρχει ταβάνι. Θα ζήσω, θα ζήσω, θα ζήσω. Θα τα αγοράσω όλα. Και την εμπειρία και τον κίνδυνο και το δέος. Άλλωστε δεν πρόκειται να πάθω τίποτα. Αλλά κι αν πάθω, σε αντίθεση με σας, εγώ έχω ζήσει. Εγώ έχω αγοράσει με τα λεφτά μου ό,τι μπορεί να αγοραστεί. Δεν υπάρχει ταβάνι στα λεφτά που μπορώ να βγάλω. Και τα βγάζω. Μου το επιτρέπει το μόνο οικονομικοπολιτικό σύστημα που δούλεψε. Τα υπόλοιπα, τα και καλά εξισωτικά, απλώς έσπρωχναν τους ανθρώπους προς τα κάτω. Και τους ισοπέδωναν την ελευθερία. Ενώ τώρα ο καθένας είναι ελεύθερος να γίνει σαν εμένα. Χωρίς ρατσισμούς, ανεξάρτητα από εθνικότητες και χρώματα, ένας κόσμος ελευθερίας, ένας κόσμος απείρων δυνατοτήτων, ένας κόσμος τυφλός σε ό,τι δεν έχει να κάνει με το πόσα λεφτά έχεις στη τσέπη σου, στις οφ σορ σου, σε λογιστικές καταγραφές ψηφίων σε λογαριασμούς.
Όλος ο πλούτος της γης είναι δυνάμει στα πόδια μου. Δεν τον παίρνω για να αράζω σε πισίνες πίνοντας κοκτέιλ. Κι ίσως, αν αυτό ήταν το όνειρό μου, δεν θα είχα γίνει ποτέ ό,τι έγινα. Θέλω να τα ζήσω όλα, θέλω να ρισκάρω τα πάντα, θέλω να είμαι ο μεγάλος νικητής του πλανήτη μας. Που δεν θα πάθει και κάτι από το παιχνίδι που παίζουμε οι άνθρωποι αναμεταξύ μας, το παιχνίδι στο οποίο νίκησα με τη ζωή μου και νικώ και με τον θάνατό μου. Τον πλανήτη που βασικά, ό,τι και να πάθει, τους υπόλοιπους θα αφορά.
Εμείς θα εξακολουθήσουμε να ζούμε στις δικές μας φούσκες. Εμείς θα τη βρούμε την άκρη. Κι αν δεν την βρούμε, θα έχουμε περάσει κάπως παραπάνω από γεμάτα ψάχνοντάς την. Ω, τι ιδανική ζωή πάνω απ΄τον Τιτανικό, ω, τι ιδανικός θάνατος πάνω απ’ τον Τιτανικό. Τώρα τον βλέπω, τώρα δεν είμαι πια εδώ για να πονέσω, τώρα νίκησα την πιο μεγάλη νίκη.
