Το Θεσσαλικό Θέατρο ολοκληρώνει την περιοδεία της καλοκαιρινής του παραγωγής «Ο Αριστοφάνης ονειρεύεται Λυσιστράτη + Πραξαγόρα» σε σκηνοθεσία και δραματουργία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Κυριακής Σπανού πραγματοποιώντας δύο τελευταίες παραστάσεις: 15 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πέτρας και 17 Σεπτεμβρίου στο Κηποθέατρο Παπάγου.
Η Κυριακή Σπανού συνδέει επί σκηνής τις δύο άκρως επίκαιρες κωμωδίες του Αριστοφάνη, «Λυσιστράτη» και «Εκκλησιάζουσες», και σκηνοθετεί πάνω στο εντυπωσιακό σκηνικό, που αποτελεί εικόνα έργου της μεγάλης Αμερικανίδας ζωγράφου Georgia O’ Keefe, εννέα ηθοποιούς -με προεξέχουσες την υψίφωνο Μυρσίνη Μαργαρίτη ως Πραξαγόρα και την ηθοποιό και τραγουδίστρια Βερόνικα Δαβάκη ως Λυσιστράτη- χτίζοντας, μέσα από τη φόρμα του ζωντανού μουσικού θεάτρου, έναν ονειρικό κόσμο που επιζητά την ενότητα και την αρμονία.
«Ας έρθει λοιπόν η βαθιά ανάσα του γέλιου…», λέει ο Μπέκετ και έτσι ξεκινάει η παράσταση, σήμερα που μοιάζει τα όνειρα του Αριστοφάνη να παραμένουν μετέωρα χιλιάδες χρόνια τώρα. Τα όνειρα της συμφιλίωσης και της κοινοκτημοσύνης των αγαθών που καταλύουν το φθόνο μέσα στην αφθονία.
Η Λυσιστράτη με «όπλο» την ερωτική επιθυμία, επιχειρεί να σταματήσει τον πόλεμο και να συμφιλιώσει τους Έλληνες. Η Πραξαγόρα (από τις Εκκλησιάζουσες) με τις συντρόφους της επιστρατεύει την τακτική του θεάτρου και της μεταμφίεσης, καταλαμβάνει τη συνέλευση και περνάει το νόμο να αναλάβουν οι γυναίκες την εξουσία και να επιβάλουν κοινοκτημοσύνη στην πόλη.
Η παράσταση είναι μία σύνθεση των δύο κωμωδιών του Αριστοφάνη που τις συνδέει η δράση των γυναικών για το κοινό καλό. Οι δύο αυτές γυναικείες κωμωδίες του ποιητή εκφράζουν τις ιδέες του για έναν κόσμο συμφιλιωμένο και δίκαιο. Η συμφιλίωση δεν έχει νόημα χωρίς υλική ευημερία για όλους τους πολίτες. Οι γυναίκες του Αριστοφάνη αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία και αρθρώνουν τα όνειρά του για μια άλλη (ουτοπική) συνθήκη. Ο πόλεμος και το μεταπολεμικό όνειρο μια άλλης ζωής συνδέουν τα δύο έργα καθώς και δύο γενιές γυναικών που επιμένουν να ονειρεύονται…
Με εννέα ηθοποιούς και δύο μουσικούς ένας κόσμος που επιζητεί την ενότητα και τη αρμονία χτίζεται επί σκηνής. Η σκηνοθεσία δομεί μια υβριδική φόρμα μουσικού θεάτρου μέσα στην ελευθερία που απλόχερα γιορτάζει ο Αριστοφάνης. Η κεντρική εικόνα του σκηνικού, ένα έργο της μεγάλης Αμερικανίδας ζωγράφου Georgia O’ Keefe, είναι εικόνα σύνθεσης των αντιθέτων, αρσενικού – θηλυκού που ανακαλεί μνήμες χαράς και ευημερίας. Η αθυροστομία του Αριστοφάνη αντιμετωπίζεται με την αθωότητα ενός παιδιού που ακόμα δεν εισήλθε στις κοινωνικές συμβάσεις της ενηλικίωσης. Η παράσταση είναι μια διαφορετική πρόταση για τον Αριστοφάνη δραματουργικά και σκηνοθετικά. Σημαντική συμβολή, η μετάφραση -ειδικά για το Θεσσαλικό- του Θωμά Ψύρρα που φέρνει κάτι ιδιαίτερο από την Τυρναβίτικη (και Θεσσαλική εν γένει) «Αριστοφανική» παράδοση.
Οι δύο κεντρικοί γυναικείοι ρόλοι αποδίδονται από δύο performer με μεγάλη σχέση με τη μουσική: η Πραξαγόρα από τη σπουδαία υψίφωνο Μυρσίνη Μαργαρίτη και η Λυσιστράτη από την ηθοποιό και τραγουδίστρια Βερόνικα Δαβάκη.
