Το φραντσάιζ ενός Μουσείου

Το 2015 αναμένεται να ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό το πρώτο Ευρωπαϊκής καταγωγής μουσείο του σύγχρονου Αραβικού κόσμου, το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι περιλαμβάνοντας στη συλλογή του πάνω από 300 σπουδαία έργα Τέχνης δάνεια των Γαλλικών Μουσείων Λούβρου και Ορσέ.

Η κάτοψη του Μουσείου του Λούβρου Άμπου Ντάμπι

Το 2007 η Γαλλική Κυβέρνηση υπέγραψε με την πόλη του Άμπου Ντάμπι συμφωνία αξίας 1 δις ευρώ για να δώσει το πράσινο φως για την κατασκευή του Λούβρου της πρωτεύουσας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Στη συμφωνία αυτή, που έχει ορίζοντα 30ετίας, εμπεριέχεται η παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών, αλλά και ο δανεισμός έργων Τέχνης του κεντρικού Μουσείου του Λούβρου, αλλά και άλλων μεγάλων μουσείων της Γαλλίας, έως ότου αποκτήσει τη δική του συλλογή και αυτονομία για να λειτουργεί ανεξάρτητα.

Άποψη του εσωτερικού του Μουσείου

Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Ζαν Νουβέλ σχεδίασε το κτίριο, το οποίο βρίσκεται στο νησί Saadiyat και έχει έκταση 64.000 τ.μ. Ο ίδιος αρχιτέκτονας εξάλλου σχεδίασε το Παρισινό Ινστιτούτο του Αραβικού κόσμου. Οι μόνιμες συλλογές θα εκτίθενται σε 6.000 τ.μ., ενώ οι περιοδικές θα καταλαμβάνουν έναν χώρο 2.000 τ.μ. Το συνολικό κόστος κατασκευής αναμένεται να ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια ευρώ.

Το νησί Saadiyat

Πριν ακόμα προλάβει να ολοκληρωθεί το έργο, έχει ήδη διακόψει τις εργασίες του μια φορά το 2009, εξαιτίας της Παγκόσμιας Κρίσης. Και ο δρόμος για τη λειτουργία του δεν είναι στολισμένος με ροδοπέταλα, αφού τα νούμερα συνοδεύονται από πολλά μηδενικά που αφήνουν περιθώρια για περαιτέρω σχολιασμό, διάφορα ζητήματα ηθικής τάξης εγείρονται, αλλά και μια σειρά από κατηγορώ για απάνθρωπες συνθήκες εργασίας συνοδεύουν το μεγαλόπνοο αυτό εγχείρημα.

Νυχτερινή Λήψη

Με απλά μαθηματικά, υπολογίζεται ότι με τη συμφωνία αυτή το Γαλλικό Κράτος έγινε κατά 1 δις ευρώ πλουσιότερο και άνοιξε την πόρτα σε μια αγορά μέχρι τώρα ανεξερεύνητη. Το Εμιράτο κατέχει το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα και το 95% των κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή, ενώ έχει αναπτύξει έναν άρτιο μηχανισμό παροχών διακοπών και διαμονής πολυτελείας σε τουρίστες και επιχειρηματίες, ίσως και το βασικό κοινό του νέου Μουσείου. Γιατί θα είναι δύσκολο να αποδεχθεί η βαθιά συντηρητική θρησκευτική Αραβική Κοινωνία όλες τις εκθεσιακές συνήθειες του Δυτικού Πολιτισμού. Παρ’ όλα αυτά, ο αρχικός φόβος για τη λογοκρισία έργων τέχνης από το Ισλαμικό Κράτος διαψεύστηκε από τον τότε Πρόεδρο του Μουσείου Henri Loyrette.

Η συνάντηση Ανατολής Δύσης (Αραβικός Δυτικός Κόσμος)

Παρ’ όλη την προσπάθεια κατευνασμού των πνευμάτων, πάνω από 4.000 κριτικοί Τέχνης, ιστορικοί και αρχαιολόγοι τάχθηκαν με την υπογραφή τους κατά της συμφωνίας αυτής, δηλώνοντας ότι τα μουσεία δεν είναι προς πώληση και κατηγορώντας τη διοίκηση του Λούβρου ότι ενδιαφέρεται μόνο για την κερδοφορία.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η κατακραυγή από μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι εργάτες της κατασκευής. Μάλιστα το 2013 ο Guardian παρομοίασε την κατάσταση στο εργοτάξιο με μια μορφή σύγχρονης σκλαβιάς.

Απέναντι σε κάθε τι καινούργιο, η φυσική τάση είναι ακραία προς δύο κατευθύνσεις, επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία. Όταν μιλάμε για Τέχνη, το κέρδος έρχεται στη συζήτηση μαζί με τη δυσπιστία των προθέσεων. Το Λούβρο αποτελεί ηχηρό brand name, είτε θέλουμε να το πούμε έτσι είτε όχι. Από όλα τα μέρη της γης ταξιδεύουν εκατομμύρια άνθρωποι στο Παρίσι για να το επισκεφτούν. Οι μόνιμες συλλογές του περιλαμβάνουν έργα υψηλής καλλιτεχνικής και οικονομικής αξίας. Και το να καταφέρει να ταξιδέψει από το Δυτικό στον βαθιά συντηρητικό Αραβικό κόσμο είναι μια καινοτόμα κίνηση που μόνο εν καιρώ θα μπορέσει να αποτιμηθεί. Το να γίνει η πολιτιστική κληρονομιά εξαγώγιμο “προϊόν” συμβάλλει στη διάδοση της κουλτούρας και στη διαφύλαξή της μέσα στον διαπολιτισμικό χωροχρόνο. Πόσο κοστολογείται όμως αυτό και μέχρι πού είναι το όριο όπου δεν αρχίζει να γίνεται μια κίνηση εντυπωσιασμού και άσκοπης σπατάλης; Θα το δείξει ο χρόνος.