Είναι βαριά, βαριά η βιομηχανία του Τσολιά

Έχω ομολογώ κουραστεί ν’ ακούω γι’ αυτήν τη βαριά μας βιομηχανία που όλοι μιλάνε τις τελευταίες δεκαετίες, ξέρετε… αυτή του Τουρισμού. Μεγαλώνοντας θυμάμαι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας ήτανε ο πολιτισμός, από την άλλη θυμάμαι και την περιοχή της Ελαφονήσου τότε που ήτανε παράδεισος και στις παραλίες πηγαίναμε με σκηνές και κάναμε μπάνιο γυμνοί, αλλά τώρα πια έχει κι αυτή η περιοχή υπερδομηθεί. Το λέγανε από τότε οι φίλοι μου θα δεις Στέλιο σε λίγα χρόνια θ’ αλλάξει το τοπίο εντελώς.

Το τοπίο να εναλλάσσεται το ‘χω παρακολουθήσει χρόνια τώρα στην Ιθάκη που πηγαίνω διακοπές όλη μου τη ζωή. Ναι, το είδα το θαύμα της εξέλιξης, της ανάπτυξης και του τουρισμού. Είδα πως είναι να μετατρέπεις ένα χωριό γραφικό σε κάτι άλλο που μεν εξυπηρετεί τον τουρίστα, αλλά δεν διευκολύνει τη ζωή, την καθημερινότητα των μόνιμων κατοίκων του, ενώ πάνω απ’ όλα αλλοιώνει τη μορφολογία του τόπου. Δυστυχώς αυτό ισχύει για όλα τα νησιά μας πια. Οι μόνιμοι κάτοικοι οφείλουν ν’ αποδεχτούν ότι το χωριό τους, ο τόπος που ζουν κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου θα είναι κάτι άλλο. Ένας αφιλόξενος τόπος που δεν τους επιτρέπεται να φέρουν αντίρρηση σε τίποτε κι ας είναι οι μόνοι που πληρώνουν δημοτικούς φόρους και τους πέφτει λόγος.

Άλλοι γιατί τα παιδιά τους δουλεύουν στον τουρισμό, άλλοι γιατί οι ίδιοι έχουν απολαβές από τον τουρισμό και ο μονίμως χαμένος είναι ο πολίτης που δεν σχετίζεται με τον τουρισμό και βρίσκει τον μπελά του αν παραπονεθεί για φασαρία ή για μη προσβασιμότητα σε παραλία ή για το απλό του να μην έχει κάπου να κάτσει ν’ αγναντεύσει τη θάλασσα δίχως να πρέπει να πληρώσει αντίτιμο. Θα τονε πουν περίεργο, θα τον αποκαλέσουν παράξενο μίζερο, ακόμα και να του επιτεθούν φραστικά θα φτάσουν, γιατί ο πολίτης αυτός δεν σέβεται τη ΒΑΡΙΑ ΒΑΡΙΑ βιομηχανία του Τουρισμού που φέρνει χρήματα στη χώρα.

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν στην ανάπτυξη ενός τόπου με σεβασμό στο τοπίο, στην αρχιτεκτονική και την ιστορία του. Νογάω επίσης ότι το Σύνταγμα της Ελλάδος δίνει ελεύθερη πρόσβαση σε όλους μας σε όλες τις παραλίες. Οπότε αυτήν την αυταπάτη της ιδιωτικής παραλίας δεν την αντέχω. Ακόμα κι όταν αυτοί οι …Ελληναράδες κλείνουν την πρόσβαση σε μονοπάτια, με την αξίωση ότι το μονοπάτι περνάει μέσα από το χωράφι τους η απάντηση μου είναι λυπάμαι που ‘χεις τέτοιο οικόπεδο, αλλά οφείλεις μιας και υπάρχει μονοπάτι εδώ προς παραλία να δίνεις πρόσβαση. Δεν μου κάνεις τη χάρη, οφείλεις να το κάνεις.

Όπως και γω οφείλω όταν βλέπω παράνομες παρεμβάσεις σε χώρους να αντιδρώ. Δεν μπορείς ας πούμε εσύ στη Ρόδο να μου ‘χεις στήσει πλατφόρμες μέσα στο νερό να κάνεις συναυλίες με γνωστούς τραγουδιστάδες και να μου λες είναι μια ερημική παραλία και την εκσυγχρονίζεις και μάλιστα ότι σου χρωστάω και ευχαριστώ. Δεν είναι εκσυγχρονισμός η τοποθέτηση κατασκευών μέσα στο νερό, λυπάμαι αυτό αποκαλείται παρέμβαση. Άσε που η παρέμβαση αυτή είναι παράνομη και το εν λόγω μπιτς μπαρ από το 2016 παράνομα λειτουργεί, αλλά λειτουργεί -και το επιτελικό κράτος τι κάνει; Πώς προασπίζει τη ΒΑΡΙΑ ΒΑΡΙΑ του βιομηχανία;

Είναι το ίδιο κράτος που επιτρέπει χρόνια τώρα να μπαζώνονται παραλίες για να στηθούν μπιτς μπαρ ή ακόμα και ξενοδοχειακές μονάδες. Το ίδιο κράτος που αποδέχεται τη φοροδιαφυγή και την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Και πριν με πείτε γραφικό, νομίζετε ο τουρίστας δεν παρατηρεί την εκμετάλλευση; Δεν παρατηρεί την αλλοίωση του τοπίου; Δεν παρατηρεί τον παραλογισμό των τιμών; Δεν ρεζιλευόμαστε στο εξωτερικό για την απαράδεκτη χρήση ζωντανών οργανισμών όπως τα γαϊδουράκια μας στη Σαντορίνη και κείνο το άλογο στην Κέρκυρα που πέθανε μεταφέροντας τουρίστες.

Ο τουρίστας δεν είναι μόνο ο μεθυσμένος Άγγλος που πάει στη Ζάκυνθο για να ζήσει την αλκοολική ντίσνειλαντ του, υπάρχει μεγάλη ποικιλία τουριστών και αυτούς που θέλουμε και είναι καλό να επενδύσουμε πάνω τους είναι οι ποιοτικοί τουρίστες. Ο ποιοτικός τουρίστας δεν αποζητά από την ελληνική παραλία κατασκευές μέσα στο νερό ή ξαπλώστρες, γιατί ξέρει ότι αυτά μπορεί να τα βρει πλάι σε πισίνες. Ο ποιοτικός τουρίστας θέλει να ξαπλώσει στην άμμο ή στο βότσαλο ν’ απολαύσει το τοπίο και ναι να κάτσει ακόμα και σε μια καντίνα ή ταβέρνα πλάι στη θάλασσα. Τις παροχές του τις θέλει και μείς τις θέλουμε αρκεί να είναι μέσα στο πλαίσιο του λογικού. Σας ακούγεται εσάς λογικό ένας σερβιτόρος να γουστάρει να σερβίρει μέσα στο νερό ή ότι το κάνει για το πουρμπουάρ; Εμένα όχι κι ας έχω δουλέψει κάποια καλοκαίρια ως σερβιτόρος. Ναι θα είσαι ευγενικός θα εξυπηρετήσεις τον πελάτη σου αλλά δεν θα κάνεις και τη μαϊμού.

Αρχίζουμε να παραδινόμαστε στην αποδοχή του παραλογισμού και στην κανονικότητα του ξεπεσμού. Έχουμε ένα απ’ τα καλύτερα οικοπεδάκια του κόσμου και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι οτιδήποτε άλλο από το να το διατηρήσουμε. Αντίς να φροντίζουμε να έχουμε καθαρές παραλίες κοιτάμε πώς θα τις κάνουμε πιο βολικές για τους κώλους μας και τοποθετούμε ό,τι φανταστεί ο νους μας παρεμβαίνοντας στο τοπίο.

Αντίς να φροντίσουμε να αξιοποιήσουμε την ιστορία του τόπου κοιτάμε πώς θα χτίσουμε πιο πολλά καταλύματα για να τα νοικιάζουμε. Αντίς να φροντίσουμε να εκσυγχρονίσουμε μια περιοχή έρημη ομαλά κοιτάμε πώς θα την κάνουμε της μόδας. Λυπάμαι αλλά έτσι «κάψαμε» νησιά όπως η Μύκονος, η Πάρος, η Σαντορίνη, η Ιος, η Τήνος,  η Ζάκυνθος και παραθέτω απλά μερικά, γιατί η λίστα είναι μεγάλη πολύ μεγάλη και με λυπεί αυτό πολύ, γιατί πολύ απλά το χάσαμε πια. Εδώ χάσαμε με τον υπερφωτισμό τη δυνατότητα να βλέπουμε τ’ αστέρια στον νυχτερινό μας ουρανό.

Χάσαμε κάτι από τη μαγεία που ζούσαμε και τον λόγο που τραβάει τους τουρίστες να μας επισκεφτούν. Την άμεση επαφή του Έλληνα με τη φύση του. Τον Βόγλη να τρέχει πίσω απ’ την κοπέλα και να της φωνάζει στάσου μύγδαλα. Την Έλενα Ναθαναήλ ως ξεναγό να τραγουδάει και να την ερωτεύεται ένας πρίγκιπας μέσα στο λεωφορείο. Τη Μαίρη Χρονοπούλου που θέλει να εκσυγχρονίσει ένα νησί γιομάτο γοργόνες και μάγκες και στο τέλος το καλό θριαμβεύει. Τον Χρόνη Εξαρχάκο που μένει κάτω απ’ την Ακρόπολη και δεν θέλει να δώσει το σπιτάκι του για αντιπαροχή. Ακόμα και τον Αντωνάκη της Μάρως Κοντού που βλέπει το σπιτάκι του να πέφτει να τον πλακώσει για να γίνει υπερσύγχρονη πολυκατοικία.

Έχουμε όλα τα όπλα από την ιστορία μας και όλα τα φόντα από το φυσικό τοπίο μας να δημιουργήσουμε μια τουριστική εμπειρία για όλους, ντόπιους και τουρίστες εισαγωγής. Η απόφαση και το χάραγμα εθνικής στρατηγικής λείπει. Για παράδειγμα έχεις ένα νησί ας πούμε έχει τόσες παραλίες. Δώσε λίγες παραλίες για χρήση και εκμετάλλευση κι άσε τις υπόλοιπες στην ησυχία τους και έλεγχε τι χρήση και τι εκμετάλλευση γίνεται.

Φρόντισε να χτιστούν νέα καταλύματα, όλα όμως εναρμονισμένα με το τοπίο ακόμα και ενεργειακά. Σεβάσου τον τόπο και μην υποτιμάς τον τουρίστα λέγοντας ότι ζητάει την ευκολία του μοναχά. Ο τουρίστας ζητά την εμπειρία κι αν θέλει να πάει στη Μύκονο θα πάει αλλά δεν μπορείς να μετατρέψεις μια ολόκληρη Ελλάδα σε Μύκονο. Μια Μύκονο που έπρεπε να δείρουνε έναν αρχαιολόγο για να αφυπνιστεί το επιτελικό μας κράτος και να παρέμβει ενώ ήδη είχαν συλλάβει τον Δήμαρχο, ο οποίος γκρέμισε παράνομες κατασκευές Ελληναράδων στην παραλία Καλό Λιβάδι. Στην ίδια Μύκονο που τα κρουαζιερόπλοια ξαμολάνε χιλιάδες τουρίστες που μπουκώνουν το νησί κι όπως λένε και οι ίδιοι οι Μυκονιάτες επιχειρηματίες δεν αφήνουν λεφτά.

Τώρα που είπα λεφτά, επιτρέπεται τώρα να ‘χουνε γίνει οι διακοπές για τον Έλληνα άπιαστο όνειρο; Είναι σαδιστικό να ζεις σε αυτή τη χώρα και να μην μπορεί μια τετραμελής οικογένεια να χαρεί δεκαπέντε μέρες διακοπών; Έχουμε αρχίσει ν’ ακριβαίνουμε τόσο που και οι τουρίστες μας το εντοπίζουν αυτό αλλά ευτυχώς για μας δεν τους φαινόμαστε τόσο ακριβή κι ας πεθαίνουμε ως χώρα. Καίμε κάθε καλοκαίρι τους πνεύμονες Ελλάδας κάποιες φορές ακόμα και για να βάλουμε ανεμογεννήτριες, τις οποίες θα τις πάρει το ρέμα όταν πιάσουν οι βροχές και το χώμα δίχως ρίζες δέντρων πια θα διαλύεται.

Έχουμε και χειμερινό τουρισμό, έχουμε δάση και βουνά δεν είναι τουρισμός μονάχα τα νησιά και οι παραλίες της ακτογραμμής. Κάποτε ελπίζω και ν’ αποκτήσουμε μαζικό αγροτουρισμό μπας και αξιοποιήσουμε τα χωράφια και τις ελιές που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους και ρημάζουν. Έχουμε φυσικό πλούτο γενικά τι να λέμε και τι να πρωτοπούμε τώρα; Απ’ όπου και να το πιάσεις μπορεί να γίνει επικερδές μα θέλει οργάνωση, σχεδιασμό κι όχι αρπαχτή.

Τουρίστες στη χώρα μας έρχονταν από τα αρχαία χρόνια, άλλοι να δούνε την Ακρόπολη, άλλοι να δούνε τους Δελφούς και τουρίστες ακόμα έρχονται και φεύγουν αγοράζοντας τσολιάδες και τους παίρνουν σπίτια τους και μιλάνε στους φίλους τους για τις διακοπές τους στην Ελλάδα. Για τη φέτα, τη θάλασσα, για τα τοπία και τους Έλληνες. Μπορεί η βαριά μας βιομηχανία να είναι ο τουρισμός αλλά ο τουρισμός της Ελλάδας είμαστε εμείς. Ναι εμείς είμαστε οι καλύτεροι πρέσβεις της χώρας μας με τη συμπεριφορά μας και τις επιλογές μας. Εμείς είμαστε οι τσολιάδες που προστατεύουν τη χώρα και γι’ αυτό χρειάζεται πια να πάρουμε το θέμα τουρισμός αλλιώς και σοβαρά.