Zέστη, πολλή ζέστη, βεντάλιες ανοιχτές, μπουκάλια με νερό που αδειάζουν και μειώνουν τη θερμοκρασία του εγκεφάλου και ένα Ηρώδειο που αρχίζει να γεμίζει αναμένοντας τον Gregory Porter και την μπάντα του στην πρώτη εμφάνιση τους στην Ελλάδα. Παρατηρούσα τον κόσμο. Ηλικίες από 70 έως 4 ετών και αναρωτιόμουν τι αλήθεια περιμένουμε από αυτόν τον βαρύτονο, καλόκαρδο γίγαντα; Σκέφτομαι πως αν ήταν πρωταγωνιστής σε παραμύθι θα ήταν αυτός που θα έσωζε το ταλανισμένο από φόβο και μίσος χωριό, με την υπερδύναμή του να είναι η αγάπη και το νοιάξιμο που παράγεται από την φωνή του. Συνδέοντας αυτές τις σκέψεις θυμάμαι πως ανατράφηκε από μητέρα η οποία ήταν ιερέας στην Καλιφόρνια. Άκουγε τους δίσκους της και γνώρισε την αλληλεγγύη και την έμπρακτη συνεισφορά στους ανήμπορους συνανθρώπους του από πολύ μικρός. Εκεί όμως ήταν που «συναντήθηκε» και με την μουσική του Night King Cole και άρχισε δειλά δειλά να τον μιμείται για να τραγουδάει. Η μητέρα του πεθαίνει στα 21 του χρόνια, με τις τελευταίες τις κουβέντες προς αυτόν να είναι “Sing baby! Sing”! Χαρισματικός ως αθλητής παίρνει υποτροφία στο πανεπιστήμιο όπου και γνώρισε τον σαξοφωνίστα και συνθέτη Kaman Kenyatta, ο οποίος, έγινε ο μέντοράς του και τον οδήγησε σε νέους καλλιτεχνικούς δρόμους, κατακτώντας στο Broadway τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο γνωστό μιούζικαλ “It Ain’t Nothin’ But the Blues”.
Όσο εγώ ανέτρεχα στις πληροφορίες και ένωνα κουκίδες στο μυαλό μου, ο κόσμος γέμισε σχεδόν το Ηρώδειο. Τότε ήταν που έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή οι μουσικοί του. Παίρνουν τις θέσεις τους και περιμένουν τον Gregory Porter να δώσει το έναυσμα. Εμφανίζεται στη σκηνή με το χαρακτηριστικό καπέλο του και η βραδιά ξεκινάει με το “Ηolding On”. Σαστίζω! Τι δύναμη φωνής! Θα μπορούσε να τραγουδάει χωρίς καμία συνοδεία οργάνων! Η φωνή του δεν έχει τεχνάσματα, ούτε φτιασίδια. Ψυχική ενδυνάμωση, φως, καλοσύνη, όλα παράγονται από την καρδιά του. Πηγαίνουν στους πνεύμονες, έπειτα στις φωνητικές του χορδές και από εκεί στο γαλήνιο και καλοκάγαθο πρόσωπο του. Κάπου εκεί ένιωσα πολύ τυχερή γιατί θεωρώ πως είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε στο τώρα μας, από τις χρυσές εποχές της Motown.
Παράλληλα ο αεικίνητος δαίμονας της σύγκρισης, μου ψιθύριζε να αναρωτηθώ πώς θα ήταν αν προλάβαινα έστω και για λίγο τον Marvin να τραγουδάει τα δικά του; Εικόνες πετάγονται μπροστά στα μάτια μου αλλά καταφέρνω να τον αγνοήσω επιδεικτικά.
Το “Take me to the Alley” αναδεικνύει την ατόφια gospel φύση του, η οποία ενώνεται με την εκπληκτική jazz μπάντα του και μαζί παράγουν αναλογικούς φυσικούς ήχους, τόσο καθαρούς που καταφέρνω να αναγνωρίσω λεπτομέρειες. Πιάνω τον εαυτό μου να κρατάει σημειώσεις για αυτά που με κάνει να νιώθω και το συναίσθημα που δημιουργεί, αντιλαμβανόμενη πλέον με σιγουριά πως η φωνή του είναι ένα ζωντανό έργο τέχνης. Από την θέση που κάθομαι δημιουργώ ένα νοητό κάδρο, ξέρετε αυτά με την χοντρή χρυσή ξύλινη κορνίζα και τους βάζω σε έναν πίνακας ζωγραφικής. Tα “Liquid spirit” και “Ηey Laura”, με προετοιμάζουν για το “Revival Song”.
Ακολούθησε το κομμάτι “Water Under Brigdes” με τον Gregory Porter να μας εξηγεί πως αυτό το τραγούδι δεν έχει γραφτεί για το κορίτσι που του ράγισε την καρδιά, αλλά για τον αδελφό του, ο οποίος όταν τον έβλεπε στεναχωρημένο του είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια «Ξέρεις κάτι; Θα το ξεπεράσεις». Έτσι λοιπόν θέλησε να το αφιερώσει σε όλους τους ανθρώπους που είναι πάντα εκεί στη ζωή μας, μας αγαπούν χωρίς ανταλλάγματα και απλά θέλουν να μας βλέπουν χαρούμενους.
Αμέσως μετά, ένα εξαιρετικό medley το οποίο ξεκίνησε με το “Μy Girl” και τελείωσε με το “Papa was a Rolling Stone” των Temptations, έχει ως πρωταγωνιστή το κοντραμπάσο και το κοινό να χειροκροτεί ισάξια και τους δύο. Σε αυτό το σημείο θέλω να μιλήσω για την υψηλής ποιότητας μπάντα που τον συνόδευε. Κοντραμπάσο, πιάνο, hammond, ντραμς και σαξόφωνο, όλα σε τέλεια αναλογία. Όλοι οι μουσικοί είχαν τον χώρο και τον χρόνο που τους άξιζε να αναδειχθούν και να αποδείξουν για μια ακόμα φορά πως η φυσική ροή της μουσικής των οργάνων θα είναι πάντα η απαρχή όλων. Εγώ ξεχώρισα τον ήχο του hammond που κάνει πάντα την καρδιά μου να γλυκαίνει και λείπει πολύ από τη νέα μουσική εποχή. To “Musical Genocide” και το “No Love Dying” ολοκλήρωσαν τη βραδιά.
Η αλήθεια είναι πως τον περίμενα λίγο πιο επικοινωνιακό και ήθελα σε κάποια μέρη του show οι εναλλαγές να ήταν λίγο πιο γρήγορες. Δεν περίμενα ένα τόσο θερμό κοινό και δεν περίμενα η βαρύτονη χροιά του να μας κάνει να νιώσουμε τόσο αιθέρια. Κάτι μου λέει πως η πρώτη επίσκεψη του Gregory Porter στην Αθήνα έβαλε τις βάσεις για να δημιουργηθεί μια πολύ ζεστή σχέση μαζί του. Μέχρι την επόμενη φορά… I’m singing revival (revival) song!
