Το Dance Days Chania γιορτάζει τη ζωή χορεύοντας και εστιάζει για τη 13η διοργάνωσή του στο «συνειδητό σώμα». Αισθάνεται, αποκωδικοποιεί, ακούει τους παλμούς σωμάτων σε αναμονή, εξέγερση, σωμάτων σε αμφισβήτηση, εγρήγορση αλλά και αφύπνιση. Σωμάτων ενεργών! Παρακολουθεί τις μετατοπίσεις τους στον χώρο και στον χρόνο.
Ρωτήσαμε 5 χορευτές/ χορογράφους, την Αναστασία Βαλσαμάκη, τον Ηλία Χατζηγεωργίου, την Εύα Γεωργιτσοπούλου, την Αριάνα Μαρκουλίδου και την Αντιγόνη Γύρα: «Ποιο στερεότυπο για τον χορό και τη φύση του θέλεις να καταρρίψεις συνειδητά με το σώμα σου -τη δημιουργία σου – τον χορό;» και εκείνοι απαντούν:
Aναστασία Βαλσαμάκη
Το πρώτο και ίσως πιο σημαντικό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο χορός δεν μπορεί να είναι επάγγελμα παρά μόνο χόμπι. Είναι πράγματι ένας δύσκολος χώρος. Χρειάζεται αφοσίωση, επιμονή και τύχη, αλλά ναι, είναι επάγγελμα και μάλιστα σπουδαίο για μια κοινωνία. Η χορογραφική δουλειά απαιτεί τόσο καλλιτεχνικές ικανότητες όσο και διοικητικές, καθώς και μια συνεχή επιμόρφωση και μετεκπαίδευση ώστε να ανταποκρίνεται στη σύγχρονη τέχνη και τη ζωή. Επομένως δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως χόμπι ή περιστασιακή απασχόληση. Δυστυχώς οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν είναι ευνοϊκές. Κάνουμε μια τεράστια προσπάθεια ώστε να παραμένει ενεργή η χορευτική ελληνική σκηνή και να αγκαλιάσει όλο και περισσότερα άτομα στο μέλλον ως θεατές ή και ως επαγγελματίες στον χώρο του χορού.
Σε πιο προσωπικό επίπεδο εύχομαι να χορεύω και να μαθητεύω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η κίνηση είναι με κάποιο τρόπο η επιβεβαίωση της ζωής και αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο στοίχημα. Δεν με αφορά η τελειότητα στην τεχνική όσο η φαντασία και η φροντίδα που καλλιεργούν οι καλλιτεχνικές προσεγγίσεις διευρύνοντας τη σκέψη και τις πρακτικές που αφορούν τη συμβίωση και κάνουν το βίωμά μας σε αυτόν τον πλανήτη πιο ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο.
Ηλίας Χατζηγεωργίου
Ο χορός για εμένα είναι μια γλώσσα. Μάλιστα μια γλώσσα διεθνής που μπορούν όλ@ να την μιλήσουν. Και ως τέτοια δεν έχει όρια. Αντιθέτως υπάρχουν απεριόριστοι συνδυασμοί για να μιλήσεις για το ίδιο πράγμα.
Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τη θέση που έχεις απέναντι στα πράγματα και τον κόσμο, τις γνώσεις που αποκτάς στην διαδρομή και την επιθυμία σου να μιλήσεις για κάτι. Αγαπώ τον χορό που συνεχίζει να έχει σώμα και κίνηση και επιθυμεί να επικοινωνήσει έναν προβληματισμό, χωρίς να καθίσταται ακίνητος από έναν υπερδιογκωμένο εγκέφαλο.
Μέσα από την δική μου πορεία ως χορευτής, δάσκαλος χορού και χορογράφος, αυτό που προσπαθώ με όλη μου την δύναμη, είναι να επικοινωνώ όσο πιο απλά και καθαρά μπορώ αυτή την γλώσσα.
Αν κάτι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι να μπορώ να απευθύνομαι σε όσο περισσότερο κόσμο μπορώ, χωρίς να εξαιρώ κανέναν/μια/@. Πολλές φορές ακούω από το κοινό μιας παράστασης χορού πως δεν κατάφερε να συνδεθεί με αυτό που παρακολούθησε ή δεν κατάλαβε τίποτα. Είτε ως performer, είτε ως δημιουργός θα ήθελα να καλύπτω ακριβώς αυτό το κενό της επικοινωνίας, σκεπτόμενος ότι ανοίγω τις ιδέες μου στον κόσμο και ως εκ τούτου οφείλω να βρω τους τρόπους, αυτές να επικοινωνήσουν τόσο με τους «γυμνασμένους» θεατές όσο και με εκείνους που δεν έχουν συνηθίσει αυτή την γλώσσα.
Ο χορός επικαλείται τη λογική αλλά ακόμα περισσότερο το συναίσθημα. Γι’ αυτό και όταν επικοινωνεί δεν χρειάζεται εξήγηση. Τα περισσότερα κινητικά εργαλεία μου προέρχονται από την έρευνα και επεξεργασία επάνω σε χορούς του δρόμου(hip hop -street styles), είδη γνώριμα στο ευρύ κοινό αλλά ιδωμένα από ένα πρίσμα που εξυπηρετεί πλέον μια δραματουργία.
Ο street χορός έχει πολλά να δώσει πέρα από την αναμενόμενη commercial ή την διαγωνιστική εκδοχή του και οι χορευτές που έχουν βασίσει την εκπαίδευσή τους σε αυτά τα είδη, έχουν τρομακτικές κινητικές, ερμηνευτικές και επικοινωνιακές δυνατότητες επί σκηνής.
Από τον «δρόμο» προέρχομαι κι εγώ ως χορευτής και οι συγκυρίες και η επιθυμία μου με έφεραν στο θέατρο. Διαφωνώ με τις συντηρητικές φωνές που θέλουν οι street χοροί να μένουν στον δρόμο απ’ όπου προήλθαν, είτε κατά κάποιους για να μείνουν γνήσιοι, είτε κατά άλλους γιατί αποτελούν προϊόντα υποκουλτούρας.
Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, η εξέλιξη αυτών των ειδών χορού και η συνομιλία τους με άλλες τέχνες εδώ και πολλές πλέον δεκαετίες καθιστούν τα είδη αυτά σύγχρονα και παγκόσμια, τόσο κοντά όσο και πολύ μακριά από την γενέτειρά τους, και πλέον σε συνάντηση αναπόφευκτη με αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο χορό. Ο χορός είναι ότι τον κάνει ο καθένας /μια/@ να είναι μέσα από την εκπαίδευση, τη δράση, και τις αξίες του.
Δεν είμαι σίγουρος αν επιθυμώ να καταρρίψω κάποιο στερεότυπο για τον χορό και την φύση του. Αυτό που θα ήθελα πραγματικά να καταρριφθεί είναι η άποψη/μύθος/στερεότυπο που φαίνεται να υποστηρίζεται από τις πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα και ως αποτέλεσμα αποτυπώνεται και στην συμπεριφορά της κοινωνίας, ότι ο χορός είναι χόμπι και ότι οι καλλιτέχνες του χορού αλλά και εν γένει οι καλλιτέχνες είμαστε λιγότερο επαγγελματίες από άλλες επαγγελματικές κατηγορίες.
Εύα Γεωργιτσοπούλου
Το έργο ”A SIGNAL THAT TRAVELS DOWN THROUGH YOUR HEART ep.#1” δεν εστιάζει στο να καταρρίψει κάποιο στερεότυπο που αφορά στο χορό και τη φύση του. Παρόλα αυτά θέτει ένα ερώτημα για το τί συμβαίνει όταν το αισθητηριακό περιβάλλον αποδομείται και η αγάπη περιγράφεται όχι από δύο, αλλά από τρία γυναικεία σώματα στη σύγχρονη εποχή. Απομακρύνεται από τις συμβατικές απεικονίσεις αγάπης και εξερευνά εναλλακτικές προοπτικές και εμπειρίες. Αποβλέπει στο να εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της αγάπης, υπερβαίνοντας τις στερεότυπες αφηγήσεις για τον έρωτα και επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της αγάπης μέσα από ένα σύγχρονο και φεμινιστικό πρίσμα.
Αριάνα Μαρκουλίδου
Ως καλλιτέχνης δεν κάνω τέχνη προσβλέποντας ή θέλοντας να αλλάξω τη γνώμη των ανθρώπων για το χορό. Ενδιαφέρομαι για το ταξίδι που θα τους προσφέρω, και την ιστορία που θέλω να μοιραστώ μαζί τους. Θα χρησιμοποιήσω ό,τι μέσο εξυπηρετεί καλύτερα αυτόν τον σκοπό, είτε αυτό είναι η φωνή, το σώμα ή οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνεται στις ικανότητές μου. Το μόνο που επιδιώκω μέσα από το σώμα μου, τη δημιουργία μου, τον χορό μου, είναι να επικοινωνήσω και να αξιοποιήσω το συναισθηματικό και σκεπτόμενο σώμα των ανθρώπων που βιώνουν τη δουλειά μου.
Για παράδειγμα, στο κομμάτι που πρόκειται να παρουσιάσουμε στο DDC ”The Awesome Performance” – το οποίο ερμηνεύω με την Ελεάνα Αλεξάνδρου – έχει σαν θέμα του το δέος. Σε αυτό υπάρχει μια σκόπιμη αίσθηση σουρεαλισμού και μια αλλόκοσμη αισθητική η οποία δημιουργήθηκε για να προσφέρει χώρο και να προσκαλέσει το κοινό μέσα του, να το ενθαρρύνει να θυμηθεί δικές του εμπειρίες δέους, και να τους δώσει χρόνο να ζήσουν ξανά εκείνες τις στιγμές.
Έχουμε κλίνει στα οπτικά ερεθίσματα που δημιούργησε η ψηφιακή μας σκηνογράφος Μαρία Μήτση, και οι ερμηνευτές επιπλέουμε μπροστά σε αυτές τις εικόνες. Υπάρχει ελάχιστη κίνηση, και ο χρόνος αφήνεται να περάσει χωρίς βιασύνη. Έτσι ήθελε, με αυτόν τον τρόπο επέλεξε να ειπωθεί η συγκεκριμένη ιστορία. Η επόμενη ιστορία πιθανότατα να απαιτήσει άλλα μέσα, άλλο λεξιλόγιο, άλλη αισθητική.
Αντιγόνη Γύρα
Τα στερεότυπα γενικά κρατάνε πίσω τον πολιτισμό και τις κοινωνίες των ανθρώπων. Η τέχνη κατά τη γνώμη μου είναι εδώ για να μπορεί να καταρρίπτει ή τουλάχιστον να αμφισβητεί οτιδήποτε θεωρείται παγιωμένη αντίληψη.
Τόσα χρόνια εμψύχωνα άλλους ανθρώπους να αγαπήσουν το σώμα τους και να χορέψουν ελεύθερα. Μέσα στον κόβιντ κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να το ξανακάνω κι εγώ…. έτσι ανέβηκα στη σκηνή μετά από 26 χρόνια, από προσωπική ανάγκη να ξαναχορέψω αλλά και να μοιραστώ την αλήθεια μου.
Το σόλο μου ”ehS came from another planet” είναι ένα σόλο μεταμόρφωσης κι έκθεσης, ένα σόλο προσωπικής ωρίμανσης. Δεν το έκανα με στόχο να καταρρίψω στερεότυπα. Αυτό συμβαίνει από μόνο του όταν μια γυναίκα 53 χρόνων, με αμφισβητούμενη πια χορευτική τεχνική και πεσμένο στήθος που έχει θηλάσει τρία παιδιά, χορεύει χωρίς σουτιέν πάνω στη σκηνή…
–
