Η ταινία ”Bob Marley: One Love” σε σκηνοθεσία Reinaldo Marcus Green έρχεται στους κινηματογράφους στις 15 Φεβρουαρίου.
Η κινηματογραφική βιογραφία του Bob Marley είναι μια παραγωγή σε συνεργασία με την οικογένεια του Marley και πρωταγωνιστές τον Kingsley Ben-Adir (The OA) στον ρόλο του θρυλικού μουσικού και τη Lashana Lynch (Η Γυναίκα Βασιλιάς-The Woman King) στον ρόλο της συζύγου του Rita. Τον ύμνο στη ζωή και το καλλιτεχνικό έργο ενός ειδώλου, που ενέπνευσε γενεές με το μήνυμα αγάπης και ενότητας που πρέσβευε, σκηνοθετεί ο Reinaldo Marcus Green (Η Μέθοδος των Γουίλιαμς-King Richard).
Για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, η αληθινή ιστορία για το πώς ο Bob Marley υπερέβη τις αντιξοότητες και ποια ήταν η διαδρομή πίσω από την επαναστατική του μουσική.
Σχετικά με την ταινία
«Υπάρχουν ταινίες», λέει ο Reinaldo Marcus Green. «Και υπάρχουν ταινίες για τον Bob Marley». Ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος της ταινίας χαμογελάει και συλλογίζεται την κλίμακα και την ευθύνη μιας τέτοιας παραγωγής. «Υπάρχει διαφορά». «Όποιον συνάντησα κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ταινίας είχε μία ιστορία με τον Bob Marley», λέει ο Green. «Έχει αυτό το εκτόπισμα. Ήταν ο κολλητός όλων.
Όλοι πιστεύουν ότι τον ξέρουν, έχουν μία εκδοχή στο μυαλό τους μέσα από τον τρόπο που συνδέονται με τη μουσική του». «Στην ταινία θα δούμε έναν Bob Marley που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι. Θα δώσουμε σε όλους κάτι που δεν έχουν δει, κάτι που δεν μπορούν να βρουν σε μηχανή αναζήτησης, κάτι βασισμένο σε πραγματικές συνομιλίες, εκ των έσω», λέει ο σκηνοθέτης.
Αυτή η ακρίβεια και η αυθεντικότητα δεν είναι απλώς εγγενής στο DNA της ταινίας, είναι το αποτέλεσμά της. Η ταινία δεν έχει απλώς την έγκριση της οικογένειας Marley, αλλά είναι καρπός της. Στην παραγωγή βρίσκουμε δύο από τα παιδιά του Bob – τον Ziggy και τη Cedella Marley – και την εμβληματική καλλιτέχνιδα που ήταν καταλυτική σε ό,τι κατέκτησε ο σύζυγός της, τη χήρα του Marley, τη Rita.
Η ταινία συγκεντρώνει ένα απίθανο καστ με πρωταγωνιστές τους Kingsley Ben-Adir και Lashana Lynch ως Bob και Rita Marley. Το αποτέλεσμα είναι το πορτρέτο ενός μουσικού κολοσσού, του οποίου το μήνυμα ενότητας θα τον έβαζε στο στόχαστρο φονικών δυνάμεων, αλλά και η πλευρά του συζύγου, του πατέρα και του επαναστάτη. Ένας άνθρωπος με ελαττώματα και προβλήματα, όπως όλοι μας, αλλά και μία δύναμη που έφερε την αλλαγή για όσους αγαπούσε και για τον κόσμο μέχρι τέλους.
«Ήμασταν εκεί από την αρχή, για πολλά χρόνια προσπαθούσαμε να διηγηθούμε αυτή την ιστορία. Κάθε φορά κάτι προέκυπτε. Πολλές φορές όλα χάλαγαν», λέει ο Ziggy Marley, που ήταν στο σετ κάθε μέρα του γυρίσματος, αφοσιωμένος στην πιστή απεικόνιση του πατέρα του. «Ήταν η σωστή στιγμή». «Η αυθεντικότητα του τζαμαϊκανού στοιχείου ήταν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε χολιγουντιανή παραγωγή τέτοιου μεγέθους.
Αυτή η ταινία είναι μία γνήσια αναπαράσταση της Τζαμάικα, του Bob και της δημιουργίας της μουσικής του. Προσεγγίσαμε την ταινία σαν ένα δημιουργικό έργο και όχι μία συναισθηματική κατάθεση. Τα συναισθήματα δεν χωράνε εδώ. Η ταινία πραγματεύεται την αλήθεια». «Γι’ αυτό η ταινία επικεντρώνεται στην περίοδο ανάμεσα στο 1976 και το 1978», εξηγεί ο παραγωγός Jeremy Kleiner.
«Μία χαοτική και επικίνδυνη περίοδο όπου ο Bob ηχογράφησε το Exodus, ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών». Στις 3 Δεκεμβρίου του 1976, επτά ένοπλοι άντρες εισέβαλαν στο σπίτι του Bob Marley στο Κίνγκστον, πυροβόλησαν τη σύζυγο του Rita, τον Bob, τον μάνατζερ Don Taylor και τον βοηθό του συγκροτήματος Louis Griffiths. Τη Rita την πυροβόλησαν στο κεφάλι. Τον Bob στο στέρνο και το χέρι. Όλοι τους επιβίωσαν από θαύμα.
Το πιο αξιοθαύμαστο ήταν ότι δύο μέρες μετά, ο ασυμβίβαστος Marley ανέβηκε στη σκηνή για μία συναυλία στην πόλη όπου γεννήθηκε και έδωσε μία από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της ζωής του, πριν αυτοεξοριστεί στο Λονδίνο για να γράψει το άλμπουμ που έλπιζε να διαδώσει ένα μήνυμα ειρήνης και ενότητας. «Όσοι προσπαθούν να βλάψουν τον κόσμο, δεν κάνουν διάλειμμα ούτε για μία μέρα», είχε πει ο Marley τότε για την αφοσίωση και την πίστη του ότι η μουσική μπορεί να θεραπεύσει. «Εγώ πώς να κάνω διάλειμμα;».
Το 1999, το περιοδικό Time ανακήρυξε το Exodus -που κυκλοφόρησε στις 3 Ιουνίου του 1977- το Καλύτερο Άλμπουμ του 20ου Αιώνα. Ήταν ένα εκπληκτικό έργο, με κομμάτια όπως τα Jamming, Three Little Birds, και φυσικά το ποτ-πουρί των ‘One Love/People Get Ready. Σηματοδότησε επίσης την εξέλιξη στον ήχο του Bob Marley, των Wailers και των I-Threes. «Αυτή η ταινία θα δείξει στον κόσμο γιατί αυτή η μουσική, αυτή η χρονική στιγμή και αυτό το άλμπουμ είναι τόσο σημαντικά», λέει ο Aston Barrett Jr., ο γιος του Aston “Family Man” Barrett (μέλος των Wailers), που υποδύεται τον ίδιο τον πατέρα του στην ταινία.
Δίπλα του στην ταινία στέκει ο David Kerr, πραγματικός μουσικός και απόγονος ενός από τους Wailers, που υποδύεται τον Junior Marvin. Έχοντας επιστρατεύσει αυτούς τους νεαρούς καλλιτέχνες να υποδύονται τους ίδιους τους πατεράδες τους στην ταινία, τα αποτελέσματα στην εικόνα και τον ήχο είναι άψογα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η διευρυμένη οικογενειακή δυναμική βοήθησε τον Green να χτίσει μία γνήσια, προσωπική εικόνα εκ των έσω. Όπως έκανε πάντα η μουσική του Bob Marley, έτσι και η ταινία έχει φέρει τους ανθρώπους κοντά.
Μία οικογενειακή υπόθεση
Η εμπλοκή της οικογένειας Marley στην ταινία αποδείχτηκε το μεγαλύτερο προσόν της. Άλλωστε, ούτε οι πρωταγωνιστές ούτε ο σκηνοθέτης θα αναλάμβαναν το πρότζεκτ χωρίς την πλήρη υποστήριξη τους. «Σε καμία περίπτωση», επιβεβαιώνει ο Reinaldo Marcus Green. «Ήταν σημαντικό να έχω την εμπιστοσύνη της οικογένειας. Είναι προστατευτικοί για όλους τους σωστούς λόγους, όπως κάθε παιδί θα ήταν προστατευτικό απέναντι στον πατέρα του.
Ήταν εκεί για να υποστηρίξουν εμένα και το όραμα της ταινίας». Ο Green εξηγεί ότι οι οικογένεια Marley πρόσεξε λεπτομέρειες «όπως ο τρόπος που περπατούσε (ο Bob), ο τρόπος που κινούσε τα δάχτυλα του ή που σταύρωνε τα πόδια του. Συζητήσαμε τέτοια θέματα ανάμεσα στις λήψεις. Πράγματα όπως ότι, ενώ είχε οδηγό, ποτέ δεν καθόταν στο πίσω κάθισμα. Καθόταν μπροστά, γιατί πίστευε ότι όλοι είναι ίσοι», εξηγεί ο σκηνοθέτης για τις λεπτομέρειες που ήταν μέρος της
κινηματογραφικής διαδικασίας.
«Δεν προσπαθούμε να είμαστε τελειομανείς», σχολιάζει η Cedella Marley για την προσέγγιση τους που στη δική της περίπτωση σήμαινε την εμπλοκή της στον τρόπο ομιλίας και στα ρούχα. «Φυσικά, πρέπει να είναι τέλεια η ταινία. Ο μπαμπάς ήταν τελειομανής και αυτό το έχουμε κληρονομήσει. Είναι ευλογία και κατάρα. Είναι στα χέρια μας να μην τον απογοητεύσουμε». «Έχουμε τη μαμά. Η μαμά είναι ακόμα ακμαιότατη», λέει η Cedella.
«Έχουμε την Judy Mowatt, έχουμε τη Marcia Griffiths [που, μαζί με τη Rita Marley, αποτελούσαν το φωνητικό τρίο των I-Threes], έχουμε τον Neville Garrick. Όλοι τους ήταν διαθέσιμοι με τις προσωπικές τους αναμνήσεις και μας έδωσαν πρόσβαση στο ποιος ήταν ο μπαμπάς, στις πρόβες ή στις στιγμές που χαλάρωνε». Στην ταινία, εμφανίζονται ηθοποιοί και καλλιτέχνες που σε μερικές περιπτώσεις μοιράζονται το ίδιο DNA με τους πραγματικούς ομόλογους τους.
«Αυτό που κάνει την ταινία ξεχωριστή δεν είναι μόνο ότι έχουμε, εμείς τα παιδιά του Bob, εμπλοκή με την παραγωγή, αλλά ότι στην ταινία εμφανίζονται παιδιά άλλων μουσικών», εξηγεί ο Ziggy Marley. «Έχουμε τον γιο του Family Man, που είναι κι αυτός μπασίστας και υποδύεται τον Family Man στην ταινία μας. Έχουμε τον γιο του Junior Marvin στην κιθάρα. Υποδύεται τον Junior Marvin».
