Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Από την στιγμή που άρχισα να μελετώ την υπόθεση της μπαντάρας των Big Nose Attack νιώθω σαν δευτεραγωνίστρια σε meme, με το μυαλό μου να παίρνει τον πρώτο ρόλο και να με προστάζει ακολουθώντας την αυτοσαρκαστική διάθεση που υπάρχει στις αύρες του Boogieman αλλά και του Little Tonie. Προσπαθώ να το παρακάμψω και να οδηγήσω τις σκέψεις μου όπου θέλω εγώ. Μα γιατί θεωρούν πως η μουσική τους δεν αφορά πια κανέναν αφού κάθε φορά που θα ακούσεις την πρώτη νότα από το “I Gotta Luv U” ξέρεις ότι μπαίνεις σε έναν δρόμο που οφείλεις να απολαύσεις; Επίσης από πότε τα Blues, η soul και η funk θεωρούνται ξεχασμένες και παλιομοδίτικες, ειδικά όταν μπλέκουν με μποέμικα rock riffs αλλά και φωνητικά που σε κάνουν να μην έχεις καμία επιλογή ακούγοντας το “All The Time”, ”Drunk and Gibberish” το “Black Hat Man”. Δέκα χρόνια και κάτι συμπληρώθηκαν από την πρώτη επίσημη ομώνυμη δισκογραφική τους δουλειά, η οποία επανακυκλοφορεί σε deluxe έκδοση κόκκινου βινυλίου από την United We Fly και από τότε κάθε φορά που το όνομα τους εμφανίζεται στις κυκλοφορίες ξέρεις ότι κάτι πολύ καλό και διόλου ξεπερασμένο θα κάνει επίθεση από το ηχείο σου. Kάπου εκεί το μυαλό μου βρίσκει ευκαιρία και ξεσπαθώνει: «Ωχ θα αρχίσεις τις αναδρομές πάλι; Μην διανοηθείς να αναφέρεις το “Yeah! (That Girl)” ή το“Down With Me”. Έλα τώρα σιγά μην πεις και για το άλμπουμ “Deader Than Disco”, αφού το λέει και ο τίτλος! Τι; Περιέχει 8/8 διαμάντια; Και; Οι τύποι τα γράφουν στο Μπραχάμι στον κάτω όροφο από την μαμά τους. Για όνομα! Ωχ! Ποιες ευρωπαϊκές περιοδείες μωρέ και ποιους Black Keys και Black Angels και Resistance και Fuzztastic και Fuzztones και Blue Oyster σιγά όλοι τα κάνουν αυτά».
*SLAP* Και ευτυχώς η σύνδεση ανοίγει και τα αναίμακτα.
Ευδιάθετοι, κάνουμε τις πρώτες συστάσεις και τους ρωτάω πώς αυτή η συμμορία κοινού αίματος κατέληξε να γίνει μπάντα. Μου λένε πως από μικρά παιδιά έπαιζαν με ψεύτικα μουσικά όργανα και πως η φράση «Δώσε στο παιδί κάτι να ασχολείται» λειτούργησε πολύ καλά γι’ αυτούς. Μετά άρχισαν να εξερευνούν κανονικά όργανα, ήρθαν οι σχολικές μπάντες και χωρίς να σπουδάσουν κάτι εμπράκτως πάνω στη μουσική όλο αυτό εξελίχθηκε στο να κλειδώσουν και να παίζουν μαζί για πάντα. Μετά λόγω των μουσικών βιωμάτων αλλά και των βιωμάτων ζωής, θέλησαν να δημιουργήσουν μια μπάντα για να αποτυπώσουν όλα αυτά που ένιωθαν και βίωναν. Όσο για τον μοναδικό τους ήχο, θεωρούν σκοπό κάθε ανθρώπου που ασχολείται με την μουσική να προσπαθήσει να φτάσει τις επιρροές του και να ακουστεί και αυτός universal. Ωστόσο ζώντας σε μια εποχή που υπάρχει μια ταυτότητα και ενώ έχουν ταξιδέψει πολύ, θέλουν ο ήχος τους να ξεχωρίζει, γι’ αυτό διατηρούν τα local στοιχεία που τους κάνουν και ξεχωρίζουν. Πολλές φορές τους έχουν πει πως ακούγονται ως Έλληνες και για το εξωτερικό αυτό είναι κάτι exotic. Η συζήτηση κυλάει πολύ ωραία μαζί τους και έτσι βρήκα αφορμή να ρωτήσω για την μποέμικη ζωή τους, τα υπόγεια ευρωπαϊκά στέκια, τα ταπεράκια της μαμάς αλλά και για το μεγάλο πάρτι που ετοιμάζουν για τα 10+1 χρόνια της μπάντας στις 24 Δεκεμβρίου στο six d.o.g.s.
Αυτοαποκαλείστε κινούμενο τσίρκο. Και πέραν του αυτοσαρκαστικού ύφους που μπορούμε να αντιληφθούμε, φαίνεται πως σας ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία η νομαδική ζωή…
La Vie de bohème! Ναι, το ονομάζουμε κινούμενο τσίρκο γιατί τότε παλιά που υπήρχαν τα τσίρκο ήταν μια ομάδα ανθρώπων που δεν είχε σταθερό σπίτι και έπαιζαν από πόλη σε πόλη και η ζωή τους ήταν στον δρόμο. Το να κάνεις περιοδεία στο δικό μας επίπεδο μπάντας, που δεν έχει από πίσω της κάποια τεράστια οργάνωση και budgets όπως συμβαίνει με τις τεράστιες μπάντες του εξωτερικού που πετάνε και μένουν σε υπερπολυτελή καταλύματα, έχει αυτή τη μποέμικη μαγεία. Αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί άνθρωποι να σε φιλοξενήσουν από την καλή τους την καρδιά και τη μια μέρα να κοιμηθείς σε 5αστερο και την άλλη στα αποδυτήρια ενός γυμναστηρίου. Και αυτό είναι κάτι που έχουμε ζήσει. Έχουμε μείνει σε σουίτα ξενοδοχείου στη Βουλγαρία και την επόμενη ημέρα κοιμηθήκαμε στα ξύλινα παγκάκια γυμναστηρίου. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ότι παίζουμε μουσική και όλο αυτό είναι ένα act γιατί στο εξωτερικό δεν είσαι τόσο πολύ διασκεδαστής. Στο εξωτερικό δεν σημαίνει ότι θα βγεις να ακούσεις μουσική για να περάσεις καλά. Μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε μορφή πειραματικής τέχνης και ο άλλος θα έρθει να σε δει. Το έχουν περισσότερο ως βίωμα. Εξερευνούν την τέχνη σε όποια μορφή.
Μέσα σε όλο αυτό το μποέμ κλίμα που μας παρουσιάζεται ταυτόχρονα μας επικοινωνείτε πως μένετε ακόμα με τη μαμά σας. Ερώτηση κόλαφος: πόσο σας λείπει το ταπεράκι τη μαμάς όταν είστε σε τουρ;
Αρχικά να διευκρινίσουμε κάτι. Μένει από πάνω! (γέλια) Μας λείπει πάρα πολύ το ταπεράκι. Αλλά όταν είσαι στο εξωτερικό -βέβαια αυτό είναι και αυτοαναφορικό- ψάχνεις οτιδήποτε μοιάζει με σουβλάκι. Και σε κάθε χώρα ψάχνουμε το local junk και πορεύεσαι με αυτό γιατί είναι το πιο ασφαλές πράγμα να φας. Το κεμπάπ μας έχει βγάλει από τα δύσκολα σε πολλές καταστάσεις και το τούρκικο ντονέρ. Και ευτυχώς πια όταν πάμε εξωτερικό ψάχνουμε να βρούμε το τούρκικο μαγαζί. Επίσης για το ταπεράκι… Ταπεράκια βρίσκουμε και στην πορεία του τουρ. Ας πούμε είμαστε στη Λάρισα και έχουμε ένα φίλο στο τιμ ο οποίος πάει στη γιαγιά η οποία στέλνει ταπεράκι με φαγητό και στη Θεσσαλία μας έχουν δώσει μπατζίνα για να έχουμε για τον δρόμο .
Έχετε στο ενεργητικό σας 4 ευρωπαϊκές περιοδείες. Θέλω να μου μεταφέρεται το κλίμα από τα υπόγεια στέκια της Ευρώπης.
Η αλήθεια είναι πως δεν διαφέρουν πολύ από τα δικά μας υπόγεια. Αυτό που έχει λίγο καλύτερη οργάνωση είναι τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια που είναι ανοιχτά και προσβάσιμα σε κάθε καλλιτέχνη και είναι πολύ ωραίο κάποιος να παίξει εκεί. Εκεί παίζεις με ένα καπέλο και ο κόσμος θα αφήσει ό,τι μπορεί και ό,τι έχει ευχαρίστηση και γεγονός είναι ότι θα βγάλεις σοβαρά λεφτά από εκεί γιατί όλοι σέβονται αυτό που κάνεις. Ή κάποιος θα σου μαγειρέψει και γενικά η αίσθηση της συνεργασίας είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ειδικά στις σχολές Καλών Τεχνών της Κεντρικής Ευρώπης, έχουν παραχωρηθεί κτήρια που σάπιζαν και τα έχουν μετατρέψει σε στέκια τέχνης πολιτισμού και όλο αυτό λειτουργεί πολύ καλά γιατί είναι μέσα στη κουλτούρα τους. Δηλαδή έχουμε παίξει στην Γερμανία, μετά μας είχαν έτοιμο φαγητό αλλά έπρεπε να πλύνουμε εμείς το πιάτο μας γιατί δεν έπρεπε κανείς να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση. Εδώ ίσως αυτό να μην λειτουργούσε αλλά εμείς εδώ έχουμε άλλα καλά όπως και κάθε λαός. Γι’ αυτό και έχουμε σταματήσει να συγκρίνουμε το τι γίνεται έξω. Αλλά όταν επιστρέφουμε και παίζουμε ξανά στα δικά μας παιδιά, λέμε ευτυχώς γιατί μας λείπει πολύ η ενέργεια αυτή.
Ποια διαφορά έχουν με τα «ευάερα και ευήλια», καλά φωτιζόμενα stages; Πού νιώθετε πιο οικεία;
Η αλήθεια είναι πως πιο οικεία νιώθουμε σε μπαράκια που έχουμε κάνει live, γιατί αυτό έχει έναν international χαρακτήρα. Όπως είναι εδώ είναι και εκεί. Εννοείται πως δεν συγκρίνεται με τον ήχο ενός καλά οργανωμένου stage αλλά δεν έχει το άβολο του μεγάλου χώρου και αυτό δημιουργεί μια ζεστασιά και σε εμάς αλλά και στο κοινό. Αλλά το κυριότερο όλων είναι ότι στα μπαρ υπάρχουν ποτά. Προσβάσιμα ποτά πολύ δίπλα σου και πολύ γρήγορα. Ειδικά στην Ελλάδα που έχουμε πολλούς φίλους γίνεται αυτόματα.
Τα λαϊβάδικα είναι ζωντανοί οργανισμοί. Ταξιδεύοντας και αλληλεπιδρώντας με το πνεύμα καθενός από αυτά, έχετε σκεφτεί τι γίνεται όταν σβήνουν τα φώτα και αδειάζουν;
Όταν σβήνουν τα φώτα και κλειδώνουν αυτοί οι χώροι μένει αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά και η ηχώ από κάθε live. Το έχουμε βιώσει σε ειδικά σε ιστορικούς συναυλιακούς χώρους που είχαμε την τιμή να παίξουμε. Μπαίνεις μέσα και είναι σα να ακούς καλλιτέχνες που είχαν παίξει κάποτε σε αυτόν τον χώρο. Είτε στο soundcheck, είτε είναι την ώρα που φεύγουμε και εμείς και υπάρχει αυτή η σιωπή αλλά εσύ συνεχίζεις να ακούς και να νιώθεις. Και αυτή η μυρωδιά της ζωντάνιας που υπάρχει σε αυτούς τους χώρους, το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι υπήρξαν εδώ, τραγούδησαν και έζησαν και ανατροφοδότησαν τον χώρο με την ενέργεια τους.
Το 2019 ονομάσατε την τελευταία σας δουλειά “Deader Than Disco”. Σα να σας άκουσε ο Weeknd και άλλαξε όλη τον ήχο της pop σκηνής. Γίνεται μια μουσική να θεωρηθεί νεκρή;
Πραγματικά κάπως μας άκουσε ο Weeknd. Αρχικά ο όρος “deader” δεν υπάρχει στην αγγλική γλώσσα και η πραγματική εξήγηση είναι πως η μουσική που παίζουμε εμείς είναι πιο νεκρή και από την ντίσκο. Ότι εμπορικά και σε μαζικό επίπεδο δεν ενδιαφέρει πολλούς. Και γενικότερα μια μουσική μπορεί να θεωρηθεί νεκρή μόνο σε αυτό το επίπεδο. Δεν θα το πάμε τόσο μακριά όσο οι Hellacopters που έβγαλαν τον δίσκο “Rock & Roll Is Dead”. Έπειτα μεταξύ μας και σε φιλικούς κύκλους όταν ξυπνούσαμε μετά από hangover λέγαμε ο ένας στον άλλον «Έλα άσε με είμαι πιο νεκρός και από την ντίσκο!». Αυτή η ατάκα λοιπόν μεταφράστηκε στα αγγλικά κρατώντας τον ελληνικό τρόπο σκέψης.
Κάνοντας τον όρο “deader” ευδόκιμο και φέρνοντας τον στο σήμερα, τι θα θέλατε να αφανίσετε μέσα σε δευτερόλεπτα; Είτε στην μουσική, είτε στην ζωή.
Θα θέλαμε να σκοτώσουμε τον ρατσισμό, τον σεξισμό και κάθε απίστευτο πράγμα που συνεχίζει να υπάρχει το 2022 και όχι μόνο υπάρχει εννοείται ότι προϋπήρχε αλλά τώρα τα βλέπουμε όλοι. Και ο καθένας θα πρέπει να το κάνει ξεκινώντας από το σπίτι του, τον φίλο του, βλέποντας μια φάουλ συμπεριφορά στον δρόμο. Πρέπει όλοι να συμβάλουμε σε αυτό και να μην κάνουμε τα στραβά μάτια. Γιατί η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στην αγάπη και στον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο. Όσο για την μουσική που δεν ακούμε ή τις τέχνες που δεν μας απασχολούν, καμία δεν θα θέλαμε να σκοτώσουμε, γιατί η καθεμία εξυπηρετεί κάτι. Ακόμα και η κακή μουσική προσφέρει κάτι, ακόμα και η σύγκριση προσφέρει κάτι. Από κάτι κακό μπορείς να βγάλεις κάτι καλό ακόμα και στη ζωή συμβαίνει αυτό. Οπότε στη μουσική και την τέχνη γενικότερα πρέπει να υπάρχει δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.
Η μουσική σας και οι στίχοι σας εμπεριέχουν μια mentalité φλερτ και ερωτισμού. Πώς τα βλέπετε τα πράγματα με το είδος μας; Βοηθάτε τον κόσμο πάνω από την σκηνή; Γίνονται πράγματα από κάτω;
Μα αυτός είναι ο σκοπός μας! Να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά και να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Αυτό είμαστε οι άνθρωποι. Συναισθήματα. Και όλο αυτό που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια, μας ανάγκασε να είμαστε πιο απόμακροι μεταξύ μας και να βλέπουμε ο ένας τον άλλον σαν μια πηγή μόλυνσης, κάτι που είναι πολύ λυπηρό και άσχημο. Ο έρωτας λοιπόν, είναι μια μορφή τέχνης από μόνος του και επειδή τυχαίνει να με απασχολεί ιδιαίτερα στην ζωή μου, οι στίχοι έχουν αυτόν τον προσανατολισμό.
Πατάμε ένα κουμπί και γυρνάμε 10 χρόνια και κάτι πίσω. Περιγράψτε μου μια πολύ αστεία στιγμή από τις περιοδείες σας και μια που σας έκανε να τρομάξετε πολύ.
Καλά υπάρχουν πάρα πολλά. Κάποια στιγμή παίζαμε Γερμανία σε μια σχολή Καλών Τεχνών εκεί λοιπόν στο live υπήρχε και ένα σκυλί. Ανάμεσα μας πάντα έχουμε μια set list για να τσεκάρουμε τα κομμάτια. Το σκυλί ένιωσε ότι του πήραμε τον χώρο και ήρθε, σήκωσε ποδαράκι και έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα (γέλια). Τώρα κάτι που μας τρόμαξε, είναι τα τρακαρίσματα και η επικίνδυνη οδήγηση ειδικά στην Πολωνία. Στην Ισπανία είχαμε παρκάρει κάπου που δεν έπρεπε, μας πήραν το αμάξι με όλο τον εξοπλισμό, μας έχει χτυπήσει ρεύμα από μικρόφωνο που δεν είχε γείωση, έχουμε πάθει αλλεργικό σοκ, έχει πάρει φωτιά ο κινητήρας… Γενικά περνάμε πολύ καλά γιατί ζούμε σε ένα σουρεαλιστικό κόσμο όσο είμαστε στον δρόμο, οπότε όλα τα άσχημα μόνο με γέλια τα θυμάσαι στο τέλος.
Αν σας εξασφάλιζαν ένα παχυλό μηνιαίο μισθό που σας έλυνε τα προβλήματα της καθημερινότητας και σας έλεγαν επιλέξτε ανάμεσα στη σταθερότητα και την μποέμικη ζωή. Τι θα κάνατε;
Η μποέμικη ζωή είναι ήδη επιλογή μας εδώ και πολλά χρόνια. Και το πρώτο σοκ το πάθαμε στα lockdowns που δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε. Στερηθήκαμε δηλαδή το πιο σημαντικό για εμάς, τα ταξίδια. Και κακά τα ψέματα στην Ελλάδα δε φτάνει να ζήσεις μόνο από αυτό, γι’ αυτό υπάρχει και ο βασικός μισθός. Ωστόσο είμαστε ήδη έτοιμοι για νέες περιπέτειες.
Ετοιμάζεται ένα επετειακό live για τα 10+1 χρόνια της μπάντας. Τι θα γίνει στις 24/12 στο six d.o.g.s; Θα έχετε ζογκλέρ και φωτιές;
Εμείς οι οικοδεσπότες θα είμαστε οι ζογκλέρ. Θα είναι το επετειακό live της μπάντας για τα 10+1 έτη της μπάντας μιας και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε πέρσι. Θα γίνει χαμός. Θα έχουμε και 10+1 καλεσμένους εκλεκτούς φίλους που εκτιμάμε όλα αυτά τα χρόνια και έχουμε περάσει πολλά στα backstage. Γνωστοί μουσικοί και η φάση θα είναι «Ανέβα τάδε πες ένα τραγούδι» για να γίνει τζέρτζελο. Οπότε το Σάββατο 24/12 το μεγαλύτερο Σάββατο κάθε χρόνου σας περιμένουμε. Και δεν θέλουμε να ακούσουμε ότι έλειψαν σε κάποιον τα οικογενειακά τραπέζια και θα κάτσει για φαγητό με το σοι.
