Έχω επισημάνει από μέρες τέσσερα θέματα, με τα οποία θα μπορούσα πιθανώς να ασχοληθώ στη στήλη. Μολονότι δεν συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, δεν είναι κι εντελώς ασύνδετα και ούτως ή άλλως με έναν τρόπο όλα συνδέονται με όλα. Είχα αρκετή ώρα για να γράψω σήμερα. Προτίμησα να τελειώσω πρώτα ένα σωρό άλλες δουλειές και εκκρεμότητες, προκειμένου να φτάσω και πάλι τελευταία στιγμή. Έφτασα και τώρα δεν προλαβαίνω να το αναπτύξω όπως θα ήθελα.
Στο timeline μου, στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης της ηλικίας μου, εμφανίζονται εσχάτως oλοένα και λιγότερο αναρτήσεις άλλων ανθρώπων, ολοένα και περισσότερο σελίδες, διαφημίσεις, χορηγούμενες, βιντεάκια ή αλλιώς reels. Ανάμεσά τους διάφορα λινκ για procrastination, που στα ελληνικά μεταφράζεται ως αναβλητικότητα, κωλυσιεργία, χρονοτριβή, αλλά που μάλλον στα αγγλικά είναι πιο αυτοτελής και συγκεκριμένη έννοια. Δεν τα πατάω, δεν είναι ότι φοβάμαι στα αλήθεια ότι θα βρω εκεί μέσα τις απαντήσεις που θα με απαλλάξουν από ένα κυρίαρχο γνώρισμα του εαυτού μου, δεν πιστεύω ότι κινδυνεύω στα αλήθεια να απαλλαγώ από αυτό, δεν είναι ο φόβος που με αποτρέπει. Απλά τα αφήνω για πιο μετά.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι η αναβλητικότητα δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο καθυστέρησα να πιάσω το κείμενο. Ίσως έχει να κάνει και με το ότι τα θέματα που είχα σημειώσει αφορούν τον έξω κόσμο και όχι εμένα. Εντάξει, κάπως θα τα γύρναγα σε μένα πάλι, αυτό έλειπε, αλλά ακόμα κι έτσι το κίνητρο για να μην κωλυσιεργήσω ήταν λιγότερο ισχυρό. Γιατί να γράφω για τον έξω κόσμο, όταν μπορώ να γράφω για τον έσω; Τι ξέρω άλλωστε στα αλήθεια για τον έξω κόσμο, πόσο αυθεντία μπορώ να είμαι στο πώς λειτουργεί, ποιος λόγος μου πέφτει και μου αναλογεί, πώς θα γίνει οτιδήποτε πω σχετικά να μην είναι γεμάτο από γραφικότητα;
Ναι, δημοκρατία έχουμε, ναι όλοι δικαίωμα στη γνώμη μας έχουμε, αλλά ο κόσμος λειτουργεί όπως λειτουργεί, δεν αλλάζει από γνώμες, ψήφους, πολιτικές δράσεις, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, είμαστε πάρα πολύ μικροί για να παρέμβουμε στη λειτουργία του, θέλω να πω είμαστε στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο πάρα πολύ μικροί, σε κάποιες προηγούμενες μπορεί τα πράγματα να ήταν αλλιώς, εδώ και πολύ καιρό έχουν κριθεί όλα, σκάσε λέγοντας τη γνώμη σου και κολύμπα στους αλγορίθμους σου.
Τι να πω, ας πούμε, χωρίς να είμαι γραφικός, για το γεγονός ότι για μια ακόμη χρονιά, με επιστολή τους στους ηγέτες που συγκεντρώθηκαν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, διάφοροι ανά τον κόσμο ζάμπλουτοι ζήτησαν να φορολογηθούν περισσότερο; Παρακαλάνε να φορολογηθούν, να μειωθεί κάπως η αδιανόητη ψαλίδα, να επιστρέψει ένα μέρος του πλούτου τους στην κοινωνία και η απάντηση είναι όχι, δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα, αν δεν σας αρέσει να πάτε στη Βόρεια Κορέα.
Τι να πω, ας πούμε, χωρίς να είμαι γραφικός, για ένα deepfaκe βίντεο που είδα, στο οποίο μιλά ένας άνθρωπος επί ώρα, χωρίς όμως να έχει μιλήσει ποτέ, χωρίς να έχει ποτέ τα συγκεκριμένα λόγια, τα οποία όμως εσύ τον βλέπεις και τον ακούς να τα λέει; Τι λόγος μπορεί να μας πέφτει σε μια εποχή που δεν μπορούμε να πιστεύουμε τα ίδια μας τα μάτια και τα ίδια μας τα αυτιά, που οποιαδήποτε εικόνα και βίντεο που βλέπουμε στο ίντερνετ ή στην τηλεόραση δεν είναι εξ ορισμού απίθανο να είναι πειραγμένη και ψευδής; Τι λόγος μπορεί να μας πέφτει σε μια εποχή που το πραγματικό, το αληθινό και η αλήθεια χάνουν το ένα μετά το άλλο τα ως χθες σίγουρα εδάφη τους;
Τι να πω, ας πούμε, χωρίς να είμαι γραφικός, για τη Γάζα και πόσο αναντίστοιχος ήταν ο αποτροπιασμός μας των πρώτων ημερών, άντε λίγων εβδομάδων, με την έλλειψη ενδιαφέροντος που επακολούθησε, καθώς άρχισε να φεύγει από το ραντάρ μας; Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να γίνει, οσοδήποτε κτηνώδες κι αν είναι, σε έναν κόσμο που αδιαφορεί, κουράζεται, θέλει διαρκώς νέα ερεθίσματα, νέες αφορμές για συζήτηση, δεν μπορεί να κολλάει πολύ καιρό στα ίδια. Αν δε συστατικό μέρος της κτηνωδίας είναι η διάρκειά της, κρίμα για όσους την υφίστανται, αλλά η διάρκεια εμάς μας κουράζει, η προσοχή μας έχει αποσπαστεί, φρέσκα κουλούρια λέει ο κουλουράς.
Τι να πω, ας πούμε, χωρίς να είμαι γραφικός, για τον Κουέντιν Ταραντίνο, που βλέπω να κράζει τη «Νόρμα Ρέι», όχι κινηματογραφικά αλλά πολιτικά, με επιχειρήματα την απλοϊκότητα και μαζί τη διαστρέβλωση των οποίων θα ντρεπόταν να χρησιμοποιήσει ο πιο τελειωμένος νεοφιλελεύθερος; Εργοστάσια καλά, άρα σωματεία εργαζομένων κακά, συνδικαλισμός κακός, συλλογική δράση κακή, λήξη κουβέντας, λήξη περασμένου αιώνα, λήξη σκέψης, όλα πολτός, από έναν άνθρωπο κατά τα άλλα ιδιοφυή στην τέχνη του, από έναν άνθρωπο που κατά τα άλλα έχει με κάποιες ταινίες του επιχειρήσει να διορθώσει ιστορικές αδικίες, έστω και με όρους ημιευφρόσυνους και χαβαλεδιάρικους, αλλά εντάξει όλοι μέσα σε έναν πολιτισμό ζούμε, όλοι μέσα σε ένα σύστημα σκέψης, ό,τι είναι εγκεφαλικά νεκρό είναι εγκεφαλικά νεκρό.
Τέτοιες γραφικότητες θα έγραφα για τον έξω κόσμο. Ο οποίος, επειδή διέπεται από ελευθερία, μου επιτρέπει να είμαι όσο γραφικός θέλω. Αλλά κι επειδή σε κανέναν δεν αρέσει τόσο πολύ η γραφικότητα, με στρέφει τελικά στο να ασχολούμαι με μένα. Με την αναβλητικότητά μου. Με τα υπόλοιπα θέματά μου. Με τον κόσμο μου.
