Η Νόρμα Ρέι μας έρχεται από το 1979, δηλαδή όχι μόνο από τη χρυσή δεκαετία του αμερικάνικου κινηματογράφου, αλλά και από μια εποχή με άλλες πολιτικές προτεραιότητες και οπτική.
Βαμβακοκλωστήριο σε μικρή πόλη του νότου, εργοστάσιο με οκτακόσιους εργαζομένους, εκεί δουλεύει κι η Νόρμα Ρέι, τριαντάχρονη γυναίκα με δυο παιδιά από δυο διαφορετικούς μπαμπάδες. Η Νόρμα Ρέι ζει με τα δυο παιδιά και τους γονείς της, που δουλεύουν κι αυτοί φυσικά στο εργοστάσιο. Δεν μπλέκει απλά με τον ένα και τον άλλον άντρα, μπλέκει και με τύπους που της φέρονται άσχημα, ο πατέρας της τη μαλώνει για τη φήμη που έχει αποκτήσει. Στη δουλειά είναι και φωνακλού, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, όπου κάτι δεν της κάθεται καλά με τις συνθήκες δουλειάς το φωνάζει. Η εργοδοσία για να τη σωπάσει και να την προσεταιριστεί, της δίνει μια μικρή προαγωγή, αναθέτοντάς της να ελέγχει την παραγωγικότητα των άλλων εργατών.
Η Νόρμα Ρέι δεν έχει ακόμα κάποια συγκροτημένη ταξική συνείδηση. Έχει όμως συνείδηση της θέσης της και της διαφοράς δικαίου και αδίκου, σωστού και λάθους. Και όταν διαπιστώνει ότι οι φίλοι και συνάδελφοί της δεν της μιλάνε πια, αρνείται την προαγωγή και τα παραπάνω χρήματα κι επιστρέφει στην κανονική της θέση. 
Όταν θα φτάσει στην πόλη ο ξένος, εκείνος που θα αναλάβει να πείσει και να οργανώσει τους εργάτες του εργοστασίου να ιδρύσουν σωματείο, η Νόρμα Ρέι μετά από κάποια αρχική αντίσταση (ο ξένος είναι άλλωστε τελείως άλλος κόσμος από τον δικό της, είναι Νεοϋορκέζος, κουλτουριάρης, Εβραίος και σχεδόν κομμουνιστής), θα καταλάβει ότι αφού έχει τον σπόρο μέσα της, είναι η ώρα να ανθίσει. Και πως όταν κανείς αντιδρά από μόνος του και ατομικά στις εργασιακές αδικίες και την εκμετάλλευση, η απόσταση που χρειάζεται να καλυφθεί ως τη συλλογική συνείδηση και την ανάληψη συλλογικής δράσης είναι μικρή.
Παίρνει λοιπόν την απόφαση να αφοσιωθεί στην προσπάθεια ίδρυσης σωματείου. Αλλά και όταν αφοσιώνεται, εξακολουθεί να βρίσκεται εντελώς μακριά από τα πρότυπα της καλής γυναίκας: πέφτει τόσο με τα μούτρα στα του σωματείου, που παραμελεί τον νέο της σύζυγο που έχει στο μεταξύ παντρευτεί, δεν φροντίζει επαρκώς τα δύο δικά της παιδιά και το παιδί του συζύγου της, παραμελεί τα καθήκοντά της ως νοικοκυρά, δεν κάνει ψώνια, δεν μαγειρεύει, δεν σιδερώνει, δεν πλένει, παραμελεί ακόμη και το συζυγικό της καθήκον απέναντι στις σεξουαλικές ανάγκες του ανδρός της.
Η Νόρμα Ρέι, που έχει ταξιδέψει κι αυτό εντός εισαγωγικών σε δυο μόνο μέρη στη ζωή της, δεν μπορεί να ονειρευτεί ένα διαφορετικό μέλλον για τα παιδιά της, ένα μέλλον έξω από τον τόπο της και το εργοστάσιο. Μπορεί όμως να κάνει το εξής: λέει στα παιδιά της ότι αν μεγαλώσουν και δουλέψουν κι εκείνα στο εργοστάσιο, θέλει οι συνθήκες και οι όροι εργασίας να είναι πιο δίκαιοι απ’ ό,τι ήταν για τους γονείς της ή για την ίδια. Και κάνει ό,τι μπορεί για αυτό. Και ο τρόπος για να συμβεί αυτό είναι η συλλογική οργάνωση, η συνδικαλιστική δράση, η εξασφάλιση ότι δεν θα υπάρχει απέναντι στον πανίσχυρο εργοδότη ο κάθε μεμονωμένος και χωρίς διαπραγματευτική δύναμη εργαζόμενος, αλλά ένα συλλογικό όργανο που θα εξισορροπεί τα πράγματα και θα εξασφαλίζει καλύτερους όρους εργασίας.
Χρειαζόμαστε να ξαναθυμηθούμε και να ξαναβάλουμε στο προσκήνιο ανθρώπους σαν τη Νόρμα Ρέι, γυναίκες σαν τη Νόρμα Ρέι.
