Πρωινή ηχητική ρουτίνα. Καφές, το ράδιο ανοιχτό και το Spotify σε αναμονή έτσι ώστε με το πρώτο ερέθισμα να ανέβει και ο πρώτος ήχος της ημέρας! Η μπλε βουλίτσα στο καμπανάκι πάνω δεξιά με ενημερώνει για νέα κυκλοφορία. Ζητάω συγγνώμη στον αγαπημένο ραδιοφωνικό παραγωγό και πατάω στην ενημέρωση. Βλέπω “Depeche Mode Wagging Tongue Remixes- Kid Moxie Remix”. Μονολογώ πως έχω τρελαθεί. Κοιτάζω ξανά. Μα είναι όντως η Kid Moxie! Η Kid Moxie έκανε διασκευή στους Depeche! Ω θεοί! Πατάω το play, 00:14 εισαγωγικό σαξόφωνο και η γνωστή αύρα που αφήνει στον χώρο η μουσική της κάνει τις φωνές αμφιβολίας να πάψουν. Το χαρακτηριστικά συναισθηματικό και νοσταλγικό synth κάνει την εμφάνισή του μαζί με τη φωνή του Dave Gahan να τραγουδάει “You won’t do well to silence me…” και σκέφτομαι πως η Kid Moxie έχει κάνει το θαύμα της για ακόμη μια φορά. Όλα αυτά στο 00:36 με την θνητή άγνοια για το τι έπεται, να με κάνει να νιώθω σπουδαία για την πρωτιά στην κοινοποίηση στα social. Δύο δευτερόλεπτα μετά, 00:38 και η ονειρικά κινηματογραφική και απαλή φωνή της Έλενας μπαίνει στο ηχητικό κάδρο και όλα ευθυγραμμίζονται. Η electronic neon noir ματιά της γίνεται μια ομπρέλα κάτω από την οποία η cinematic pop ανθίζει.
Όταν σας είχα γράψει για το ολοκαίνουριο άλμπουμ των Depeche Mode ”Memento Mori” είχα πει πως αυτή η μπάντα αποδεικνύει με τον ήχο που έχει δημιουργήσει, πως είναι ενεργή στο τώρα και ολοζώντανη το 2023. 43 χρόνια παρουσίας και σε αυτό το είδος δεν είναι καθόλου εύκολα, αν αναλογιστούμε την κατά κοινή ομολογία δυσκολία όλων των ειδών που άπτονται της rock να δημιουργήσουν κάτι σύγχρονο. Τέσσερις μήνες λοιπόν μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ, επιστρέφουν με μια σειρά από reworks σε κομμάτια του “Memento Mori” όπως το “Ghosts Again”, το “My Cosmos Is Mine” και το πιο πρόσφατο “Wagging Tongue”, το οποίο ανοίγει το ντουέτο με την Kid Moxie και ακολουθούν οι Wet Leg(απανταχού fans συγχωρήστε με αλλά χμμ…. περίμενα κάτι καλύτερο) και άλλοι καλλιτέχνες με αυτό του Daniel Avery να με κρατάει περισσότερο από τα υπόλοιπα. Το ντουέτο της Kid Moxie με τους Depeche Mode είναι το τρίτο κατά σειρά ντουέτο στην μακροχρόνια πορεία τους, μετά από αυτό με τους Goldfrapp και τον Johnny Cash. Και κάπου εδώ είναι η στιγμή που και εγώ και το Local Music Alert ανοίγουμε τα φτερά μας σαν ένα κατακόκκινο παγώνι, όχι φυσικά στο όνομα μιας εθνικής υπερηφάνειας που προσπαθεί να καπηλευτεί κάθε επιτυχία για να νιώσει ζωντανή, αλλά γιατί αναγνωρίζει κάθε δευτερόλεπτο αγωνίας, σκληρής δουλειάς και πείσματος που γεννά η ανάγκη για δημιουργία.
Εννοείται πως ενθουσιάστηκα με αυτή τη διασκευή όχι μόνο για το όνομα δίπλα στο οποίο στέκεται πια η Kid Moxie αλλά για το επίπεδο της δουλειάς της το οποίο αναλογικά αυξάνεται και προοδεύει χωρίς να χάνει τον χαρακτήρα του. Και ξέρετε πόση αδυναμία έχω σε αυτού του είδους τους καλλιτέχνες! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα την διασκευή του “Big In Japan” πιάνοντας τον εαυτό μου να λέει πως θα μπορούσε να είναι και η πρώτη εκτέλεση γι’ αυτό το θρυλικό κομμάτι των Alphaville από τη δεκαετία των 80’s. Μου άρεσε πολύ ο τελευταίος της δίσκος “Better Than Electric”, ωστόσο θεωρώ το EP “LUST” μαζί με την Nina, ότι είναι ό,τι πιο άρτιο καλλιτεχνικά έχει κάνει ως τώρα! Τη διασκευή των Radiohead και του Creep την ξέρετε και την αγαπήσαμε όλοι τον χειμώνα που μας πέρασε. Είναι μαγικός ο τρόπος που αναγεννά κάθε κομμάτι η Kid Moxie, όπως μαγική είναι η αγάπη και ο σεβασμός που έχουν όλα μέσα τους από το “Big In Japan” στο “Creep” μέχρι και τα «Λαδάδικα» του Μητροπάνου, ναι όντως τα «Λαδάδικα»!
Σας εκμυστηρεύομαι πως χάρηκα πολύ με αυτή την συνεργασία σα να ήξερα την Έλενα χρόνια και σα να υπήρχε αυτή η φιλική οικειότητα μεταξύ μας που σε κάνει να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις «Έλενα τι έχεις κάνει; Καταλαβαίνεις»; Έτσι λοιπόν σήκωσα το zoom και στα τρία πρώτα λεπτά έλεγα σε μια άγνωστη γυναίκα πόσο περήφανη είμαι γι’ αυτό που κατάφερε. Άγνωστη… Όσο άγνωστη σου επιτρέπει η μουσική να θεωρήσεις μια καλλιτέχνιδα που κατά καιρούς η τέχνη της έχει γεμίσει τα ακουστικά σου με μελωδίες και συναισθήματα. Στις επόμενες γραμμές διαβάζετε τα πάντα για τη συνεργασία της με τους Depeche Mode, το L.A., την Italo disco και την απόσταση ασφαλείας που την έκανε να νιώσει απελευθερωμένη και την θρυλική μπλε σκιά!
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σήκωσες το ακουστικό για να τον ενημερώσεις όταν έκλεισες την συνεργασία;
Αρχικά η συμφωνία έγινε μέσω των managers μας. Οπότε σίγουρα ο πρώτος με τον οποίο μίλησα ήταν ο δικός μου manager, ο οποίος τους ξέρει κιόλας γιατί είχαν συνεργαστεί πιο παλιά σε εποχές “Violator”. Έπειτα ο αδελφός μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο επικοινώνησα και το ανακοίνωσα, γνωρίζοντας πόσο τεράστιος fan της μπάντας είναι και ότι θα του ερχόταν κεραμίδα και ουρανοκατέβατο! Συγκεκριμένα επειδή το κομμάτι κυκλοφόρησε στα γενέθλιά του, του είπα «Στα γενέθλια σου θα έχουμε διπλή γιορτή», μου λέει τι εννοείς, του εξηγώ την κατάσταση και μου απαντάει «Δεν γίνεται αυτό που λες, αποκλείεται»! Και η αλήθεια είναι πως μέχρι και την ημέρα που όντως κυκλοφόρησε δεν πίστευα ότι όντως θα βγει! Πίστευα πως είναι “too good to be true”!
Η έφηβη Έλενα τι έκανε μέσα σου εκείνη την ώρα;
ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ! (γέλια) Μας έστειλαν ένα email, έχοντας ακούσει τη διασκευή του Creep και την προηγούμενή μου δουλειά το “Better than Electric”. Δεν γνωρίζω ποιος εκ των δύο, τους άρεσε όμως πάρα πολύ ο ήχος και μας ζήτησαν αν θα μπορούσα να κάνω κάτι και για τους ίδιους σε αυτό το στυλ. Επίσης η φωνή της αρέσει πολύ στον Dave (Dave Gahan), θα ήθελε να τραγουδήσει μαζί του….; (παύση)
Πω πω! Κόπηκε η ανάσα σου!
(κουνάει καταφατικά το κεφάλι της) Το να σου ζητήσουν να κάνεις ένα rework, ένα remix, στους Depeche Mode που για εμένα προσωπικά, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου teenager είναι η αγαπημένη μου μπάντα, είναι ήδη τεράστια τιμή γιατί το έχουν κάνει επιτυχημένα μπάντες και καλλιτέχνες που θαυμάζω, όπως οι Goldfrapp. Αλλά το να σου πουν να τραγουδήσεις μαζί με τον Dave Gahan αυτό ήταν το κερασάκι στη τούρτα γιατί δεν κάνουν ντουέτα. Οι μόνες τους συνεργασίες είναι αυτή με τον Johnny Cash και αυτή με τους Goldfrapp.
Να πάμε λίγο τώρα στο κομμάτι το οποίο λέγεται “Wagging Tongue” και μιλάει για τις γλώσσες που συνεχώς μιλούν, κρίνουν και επεμβαίνουν στις ζωές των άλλων. Εσύ ποιες γλώσσες θα ήθελες να κάνεις να σταματήσουν;
Δεν είναι ποτέ οι γλώσσες των άλλων είναι πάντα οι γλώσσες του εαυτού μου που με ενοχλούν γιατί θεωρώ ότι ο άλλος σε μαστιγώνει μια φορά με τα λόγια του. Εσύ έπειτα παίρνεις αυτό το μαστίγιο και αυτομαστιγώνεσαι όσο το αφήσεις. Οπότε για εμένα το παιχνίδι είναι να μπορέσω να σταματήσω τις κακές γλώσσες στο δικό μου το μυαλό και όχι των άλλων τόσο πολύ.
Ζεις στο εξωτερικό αρκετά χρόνια, η νοοτροπία πως είναι; Με τις γλώσσες τι γίνεται; Ισχύει αυτό που λέμε πως ό,τι και να κάνεις ο κόσμος θα βρει κάτι να πει ή είναι εντελώς ελληνικό χαρακτηριστικό;
Αυτό είναι πολύ ελληνικό χαρακτηριστικό αλλά είναι ταυτόχρονα καλό και κακό. Όπως λέει η μητέρα μου αν πάθω κάτι εδώ κανείς δεν θα νοιαστεί, αλλά γενικά κανείς δεν θα νοιαστεί για το οτιδήποτε! Εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η νοοτροπία, αν θες με έχει βολέψει και μου έχει ανοίξει πολύ τα φτερά το γεγονός ότι δεν με ξέρει κανείς, δεν θα με προστατεύσει κανείς άρα δεν θα νοιαστεί και κανείς το οποίο είναι καλό και κακό. Οπότε όλη αυτή η ανωνυμία και το χάος της Αμερικής και ειδικά μιας τεράστιας πόλης όπως το L.A., εμένα με βοήθησε να αισθανθώ ότι μπορώ να έρθω κοντά σε αυτό που είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να είμαι.
Να απελευθερωθείς ουσιαστικά;
Ναι ναι ακριβώς, γιατί βρίσκοντας τον εαυτό σου, βρίσκεις και καλλιτεχνικά που στέκεσαι. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου καθαρότερα μπορείς να τον δεις καθαρά και ως καλλιτέχνη. Εμένα με βοήθησε πολύ το να είμαι εδώ σε αυτή τη συγκεκριμένη εσωτερική πορεία, θεωρώ πολύ περισσότερο από το να ήμουν στην Ελλάδα.
Ποιοι παράγοντες σε σταματούσαν στην Ελλάδα; Ποια ήταν τα όρια που δεν σε άφηναν να σε δεις καθαρά;
Όταν είσαι πολύ κοντά στην οικογένεια σου, κάτι που είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει για εμένα ακόμα και τώρα που μιλάμε, οι φωνές τους ηχούν πιο δυνατά από το όταν είσαι μακριά. Είναι η καθημερινότητα σου που κάπως έχει κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες για το πώς πρέπει να είσαι κυρίως ως γυναίκα και αυτά τα ενσωματώνεις είτε θες είτε όχι, τουλάχιστον εγώ τα είχα ενσωματώσει στον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Η απόσταση όμως σου δίνει μια ελευθερία και μια ασφάλεια από αυτό που θέλουν οι άλλοι από εσένα, ώστε να μπορέσεις εσύ να δεις τι θες πραγματικά, πώς θες να λειτουργήσεις για τη δική σου ζωή και πώς θες εσύ να σε βλέπεις. Που ναι είναι πρόσωπα πολύ αγαπημένα και σημαντικά αλλά στην τελική εγώ πηγαίνω το βράδυ με τον εαυτό μου στο κρεβάτι, κανείς άλλος. Οπότε εγώ ήθελα να αισθανθώ αυθεντική σε αυτό που νιώθω και θέλω να ζήσω!
Πώς αντιμετωπίζεται η τέχνη έξω;
Εξαρτάται που είσαι! Ξέρεις οτι το L.A. είναι και μια φούσκα, δε μπορώ να σου πω ότι στη Μινεσότα αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο γιατί δεν είναι. Αλλά ξέρω ότι στις μεγάλες πόλεις της Αμερικής η τέχνη είναι βιομηχανία, κάτι που στην Ελλάδα δεν υπάρχει και θεωρείται απ’ όσα έχω καταλάβει ως χόμπι ή κάνε και μια δουλειά κανονική ακόμα! Γιατί δεν υπάρχουν οι πόροι να τραφεί η τέχνη αν και θεωρώ πως σιγά-σιγά τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται πολύ ωραίες δουλειές. Μερικές από τις πιο αγαπημένες μου δουλειές επίσης τις έχω κάνει στην Ελλάδα και θέλω να πιστεύω πως η κατάσταση αλλάζει αλλά η Αμερική έχει άλλο ταβάνι.
Αποκάλεσες το L.A. φούσκα! Τι εννοείς;
Φούσκα…. Ότι εδώ μπορείς να ονειρευτείς ό,τι θελήσεις.
Μπορείς να το πραγματοποιήσεις;
Ναι αν αφήσεις τον εαυτό σου, σίγουρα μπορείς! Αλλά όχι ότι δεν ξέρω ανθρώπους που έρχονται εδώ από την πόλη ή την χώρα που κατάγονται, κουβαλώντας μαζί τους αυτά που τους συρρίκνωναν. Γιατί θεωρώ πως πάντα έχει να κάνει με το εσωτερικό σαμποτάζ. Δηλαδή, μπορείς να είσαι και στην Αθήνα και να είσαι ο πιο αυθεντικός σου εαυτός και να είσαι αυτό που ακριβώς είσαι. Εμένα με βοήθησε πολύ η απόσταση, σε κάποιον άλλον μπορεί να μην λειτουργήσει. Εγώ εδώ βρήκα τη δική μου φούσκα που μου ταίριαξε και πλέον την πηγαίνω όπου θέλω, την πηγαίνω και στην Ελλάδα όπου είμαι και παντού. Δεν θέλω να την απαρνούμαι όταν αλλάζω γεωγραφικά τοπία.
Άρα μου λες πως έχεις βρει το προσωπικό σου mindset μέσα στο οποίο μπαίνεις και νιώθεις ασφαλής και ο εαυτός σου, όπου και να είσαι;
Ναι (με σιγουριά και μάτια που λάμπουν)!
Σχέδια επαναπατρισμού υπάρχουν;
Εννοείς τη μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα;
Ναι…
Το μόνιμα για οπουδήποτε δεν το σκεφτόμουν ποτέ! Και σκέφτομαι πως δεν υπάρχει και λόγος να πιέσω τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο! Περνάω στην Ελλάδα ούτως ή άλλως ένα μεγάλο χρονικό κομμάτι, για να καταλάβεις σε δύο εβδομάδες θα είμαι στην Αθήνα και θα μείνω μέχρι τέλος του χρόνου. Όταν είμαι εδώ, δεν μου λείπει η Ελλάδα και όταν είμαι Ελλάδα δεν μου λείπει το L.A. Όπου βρίσκομαι αισθάνομαι πως εδώ είμαστε και θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Καταλαβαίνω καλά πως έχεις μια νοοτροπία τουρίστα σε όποιο μέρος ζεις; Με την έννοια πως απολαμβάνω τα καλά που μου παρέχει ο τόπος που ζω.
Κοίτα μετά από τόσα χρόνια στο L.A. και έχοντας περάσει σχεδόν όλη την ενήλικη μου ζωή στην Αμερική, αλλά ακόμα και μετά από τόσα χρόνια το βλέπω θαυμάζοντάς το και περιμένοντας να με εκπλήξει. Δηλαδή ακόμα υπάρχει έρωτας με αυτή την πόλη. Το L.A. είναι η ερωμένη και η Ελλάδα η σύζυγος. Θέλω να πω πως η Ελλάδα είναι οι ρίζες σου, δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα την άφηνες ποτέ γιατί ανήκεις εκεί μη γνωρίζοντας καν το πώς έγινε, όμως ανήκεις! Είναι σαν την πίτα με τον σκύλο. Λογικά η πίτα είναι το L.A. και η Ελλάδα ο σκύλος (γέλια).
Και τι σκύλος ε! Γαυγίζει δεν δαγκώνει αλλά σου έχει κατακρεουργήσει όλα τα όνειρα και ξαφνικά βλέπεις ένα παιδί που το όνομα του μπαίνει δίπλα σε αυτό των Depeche Mode…
Και όμως δεν το σκέφτηκα έτσι για να φύγω. Όλα αυτά ήταν πολύ ασυνείδητα. Ήταν ένα ένστικτο που με ωθούσε. Δεν έλεγα «εγώ έχω αυτά τα όνειρα και θα πάω να τα πραγματοποιήσω». Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ένιωθα καλύτερα να είμαι εδώ. Στην πορεία ανακάλυψα γιατί αισθανόμουν καλύτερα.
Ξέρεις ποιο άλλο μου άρεσε πολύ; Το rework που είχες κάνει για τα Λαδάδικα για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πώς επιλέγεις κάθε φορά τα κομμάτια; Σε βρίσκουν ή τα βρίσκεις;
Λοιπόν όλα τα κομμάτια και τα covers που έχω κάνει τώρα, μου ζητήθηκαν. Δεν είχα σκεφτεί πως πρέπει να κάνω τα «Λαδάδικα» πριν μου το ζητήσουν από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και όλα και το ”Creep” και το «Ανήκω σε Εμένα» που κάναμε με τον Μαζωνάκη είναι κομμάτια για ταινίες ή τηλεοπτικά show, ακόμα και το “Big In Japan”, είναι κομμάτι από ταινία. Πολλοί ήρθαν σε εμένα και είπαν θέλεις να κάνεις αυτό το rework και παρόλο που δεν ήταν επιλογές μου ή κομμάτια που έβλεπα που μπορούν να πάνε, για παράδειγμα και τα «Λαδάδικα» που μου αναφέρεις και μόνο που τραγουδάει γυναικεία φωνή και μιλάει για κάτι τόσο αντρικό από μόνο του είναι μια ανατροπή και σε σοκάρει αυτή η αντιστροφή φύλου. Η μαγεία με τις επανεκτελέσεις είναι να βρίσκεις την αθέατη πλευρά που πρέπει να φωτίσω. Αυτό το φέρνω κοντά στο δικό μου προσωπικό ηχοτοπίο, το οποίο είναι πια συγκεκριμένο. Αρκετά φουτουριστικό, 80’s 90’s κινηματογραφική noir pop…
Ναι, είναι αυτό το χαρακτηριστικό συναισθηματικό synth που από τις πρώτες νότες καταλαβαίνεις πως αυτό είναι Kid Moxie! Έχεις σκεφτεί να φύγεις από αυτόν τον ήχο;
Σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό που μου λες, γιατί για εμένα αυτό είναι και το ζητούμενο και να έχω ένα συγκεκριμένο στυλ! Δεν με αφορά το να κάνω τα πάντα. Να δοκιμάσω να κάνω hip-hop ή rock γιατί αφενός το κάνουν άλλοι πολύ καλύτερα από εμένα και αφετέρου μου αρέσει πολύ να ζω ηχητικά εδώ που ζω και που υπάρχει μια ταυτότητα την οποία αναγνωρίζει κάποιος, μου δίνει μεγάλη δύναμη! Ακόμα και τα soundtracks που κάνω συνάδουν με την ταυτότητα αυτή, οπότε όχι, δεν θέλω να φύγω από αυτόν τον ήχο. Είμαι πολλά χρόνια εδώ και είμαι πολύ καλά!
Είπες για soundtracks και δράττομαι της ευκαιρίας να ρωτήσω αν ετοιμάζεις κάτι νέο;
Ναι! Έχω γράψει μουσική για το ”Milky Way” του Βασίλη Κεκάτου, μια νέα σειρά που θα προβάλλεται στο Mega από τη νέα σεζόν, στην οποία έχει γράψει και ο Κωστής Μαραβέγιας. Γράφω κάποια κομμάτια για τη νέα σεζόν του ”Μaestro II” και κάνω μουσική για μια ταινία θρίλερ εδώ.
Θρίλερ;
Ναι δεν είναι σπλατεριά! Είναι dark όμως!
Έλενα, θα ακούσω τη μουσική σου δεν θα δω όμως την ταινία γιατί θα μου πάρει καμιά εβδομάδα να κοιμηθώ!
Εντάξει κατανοητό!
Η αναβίωση των 80’s-90’s ρυθμών πού νομίζεις ότι οφείλεται; Στα παιδιά που μεγαλώνουν και αναπαράγουν τις ηχητικές τους αναμνήσεις;
Ναι και μερικοί από εμάς αναπαράγουμε αναμνήσεις για εποχές και μουσικές που δεν έχουμε καν ζήσει αλλά έχουμε μυθοποιήσει. Δηλαδή εγώ τα 80’s δεν τα έχω ζήσει, δεν έχω αναφορά, δεν πρόλαβα το να πάω να χορέψω στη ντίσκο. Αλλά έχω δει και έχω επηρεαστεί και ξέρεις μερικές φορές όταν δεν ζεις κάτι, τόσο πιο ρομαντικό το κάνεις μέσα σου. Οι ήχοι αυτοί λοιπόν είναι νοσταλγία για κάτι που δεν ζήσαμε και για εμένα έχει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Ρωτάω αν και ξέρω ήδη την απάντηση… Δεκαετία που θα επέλεγες να ζήσεις;
Να ζήσω όπως είμαι τώρα;
Ακριβώς!
90’s ξεκάθαρα! Η μόδα, τα club, τα αυθεντικά early 90’s techno στην Ευρώπη. Και από την άλλη θα ήθελα να ζήσω αυτό το μεσογειακό καλοκαίρι της Italo disco…
Μα έχουν αναβιώσει τα πάντα δεν πρέπει να φτιαχτεί και μια αυθεντική ντίσκο να βάλουμε το ρουζ 2 δάχτυλα, το μαλλί περμανάντ…
Την μπλε σκιά και να το ζήσουμε…
Μία Απάντηση
Thank You for this phantastic interview! I love it and i know exactly how Myriam feels at the beginning! Thank You so much! I am so excited for what’s to come Kid Moxie! ❤️