Θυμάμαι ένα τεράστιο σκουριασμένο μεταλλικό σκελετό με βιδωμένα πάνω του άσπρα, κίτρινα, πορτοκαλί πλαστικά καθίσματα και μια ορχήστρα στρογγυλή με αθηναϊκό ψηφιδωτό για μας που χορεύαμε πολύ. Σας ευχαριστώ που ξανανοίγετε τον συναυλιακό Λυκαβηττό.
Έχω ένα μεγάλο κακό ή καλό -και στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου- στο μυαλό μου οι ημερομηνίες και τα ονόματα είναι θολά. Ο σκληρός μου δίσκος καταγράφει ή δίνει μόνο σημασία στις αισθήσεις, τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που βίωσα. Άμα ανοίξω δηλαδή το κουτάκι με την ετικέτα Λυκαβηττός βλέπω Pet Shop Boys και 10.000 δρχ το εισιτήριο, Radiohead και νιώθω μια ανατριχίλα, πολύ άγχος με Thievery Corporation που δεν βγαίνανε και αρχίνησε το γιουχάρισμα ίσαμε να βγουν στη σκηνή. Morcheeba μια ζάλη και να ‘μαι σε άλλη γη σε άλλα μέρη, Μαριάν Φέιθφουλ και μια ντροπή που ήμασταν εμείς και εμείς. Socrates με μια χαρά για τη συναυλία επανένωσής τους τη συλλεκτική, James Brown και να μην το πιστεύω πως είμαι εκεί, Lou Reed μπροστά μπροστά να στριμώχνομαι. Πολλές οι μνήμες, τελικά πολύ μου είχε λείψει αυτός ο χώρος.
Καθίστε όμως γιατί δεν έκλεισα καλά το κουτάκι και βγαίνει από μέσα τότε που φώναξα στην παρέα μου «κατεβείτε τώρα από την κερκίδα γιατί κουνάει πολύ θα διαλυθεί» στη συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ποτέ δεν ένιωσα ασφαλής πάνω στις κερκίδες κι ας είχε καλύτερη οπτική, τις φοβόμουν γιατί τις έβλεπα σκουριασμένες, ταλαιπωρημένες από τον χρόνο. Επίσης μιας και πιάσαμε αυτό το κεφάλαιο ζήλευα αυτούς που παρακολουθούσαν τις συναυλίες από τα βράχια. Σε μερικές δε που κρεμόντουσαν σαν τα τσαμπιά σταφύλια ένιωθα τρόμο μην πέσει κανείς.
Είχα θυμώσει, λοιπόν, πάρα πολύ τότε που αποφασίσανε να κλείσουν το θέατρο του Λυκαβηττού. Μας «δώσανε» μεν την Τεχνόπολη αλλά χάσαμε τον δροσερό αέρα του Λυκαβηττού και την ανάβαση με την προσμονή και κατάβαση με την μπύρα στο χέρι. Κλείνοντας το κουτάκι οφείλω να αφήσω να βγει και η θύμηση από την απίστευτη συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη εκείνο το καταπληκτικό κοκτέιλ πάρτι με το μπαρ που ‘χε στήσει και ο απίστευτος αυτός τύπος είχε βάλει αληθινό γκαζόν σ’ όλο τον χώρο.
Ας φύγω από το παρελθόν το δικό μου με τον Λυκαβηττό και τις μπλεγμένες χρονολογικά αναμνήσεις μου και ας πάω στα γεγονότα τα ιστορικά που γνωρίζω. Όπως το ότι ο χώρος ήτανε λατομείο. Ότι επί Μεταξά είχε λειτουργήσει ως θεατρικός χώρος πριν αναλάβει τη διαχείρισή του η Άννα Συνοδινού το 1964. Ότι το όραμα ήτανε να γίνουν πέτρινες οι κερκίδες μα δεν υπήρχαν τα χρήματα κι όταν βρεθήκανε τα χρήματα δεν υπήρχε ο χρόνος. Ότι ο ευφυέστατος αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος κατασκεύασε αυτόν τον μεταλλικό κοίλο σκελετό φυτεμένο σε τσιμεντένιες βάσεις που από ψηλά φαινότανε σαν δορυφόρος σαν μια τεράστια κεραία. Ότι χωρούσε 3.850 θεατές και ότι τα πρώτα βιδωμένα καθίσματα ήτανε ξύλινα κι όχι πλαστικά όπως τα θυμάμαι.
Όλα αυτά τα έγραψα πριν ανέβω στον Λυκαβηττό που παρέμεινε κλειστός για 15 χρόνια. Απ’ όταν έκλεισε δεν ξανανέβηκα μήτε για ραντεβουδάκι, όμως άκουγα από το σπίτι μου τις μουσικές, συνήθως λαϊκές ή τραπ που παίζουν τις νυχτερινές ώρες τα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ του. Σήμερα ανέβηκα γιατί ξανάνοιξε με τη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου. Διάβασα στο εισιτήριο ανεβαίνουν μόνο ταξί και κανένα αυτοκίνητο δεν θα μπορεί να παρκάρει πάνω, πέρα από αυτοκίνητα ΑΜΕΑ και άτομα άνω των 60 ετών, μου φάνταζε παράλογο αλλά δεν με μέλει αφού δεν οδηγώ. Διάβασα επίσης ότι θα υπάρχει κι ένα μικρό λεωφορειάκι που θ’ ανεβάζει ΑΜΕΑ, εγκύους ή ηλικιωμένους. Γω λοιπόν που είμαι 44 είπα ν’ ανηφορησω αλά παλαιά από το μονοπάτι. Το μονοπάτι είναι σκοτεινό με τα ξύλινα γεφυράκια σπασμένα, μια εικόνα καθόλου ευχάριστη και σίγουρα μπορεί να είναι επικίνδυνη άμα δεν είσαι «κατσίκι» σα και μένα.
Έφτασα ιδρωμένος πάνω, παίρνω μια ανάσα και βλέπω όλο το πάρκινγκ με αμάξια και μηχανές παρκαρισμένα. Πήρα άλλη μια ανάσα και στήθηκα στην ουρά, ελάχιστος χρόνος πέρασε και με βάλανε στη θέση μου στην άσπρη πλαστική καρέκλα πάνω στην ορχήστρα πάνω στο μωσαϊκό. Χάζευα τον χώρο, ομολογώ τα λαμπάκια ανάμεσα στις κερκίδες και τα διαζώματα είναι εντυπωσιακά και οι ξύλινοι πάγκοι έδειχναν βολικοί κι ας τους λείπει το χρώμα. Καθυστέρησε να ξεκινήσει η συναυλία οπότε πήγα να πάρω ποτό και νερό. Οι τιμές ομολογώ τίμιες 7ευρώ το ποτό είχε όμως τόση ουρά το Κυλικείο της εισόδου που πήγα στο άλλο το κρυφό μπαρ από την άλλη πλευρά.
Έφτασε η στιγμή μπήκαν οι μουσικοί, μπήκαν οι τραγουδιστές μπήκε επιτέλους κι ο Μέγας Ξαρχάκος με το μαύρο μάο πουκάμισό του. Μεγάλωσε ο Σταύρος αλλά δεν έχει χάσει τίποτε από τη γοητεία του. Ναι το σώμα του μπορεί προδίδει την ηλικία του αλλά όταν διευθύνει την ορχήστρα του θεριεύει σαν γίγαντας. Τα τραγούδια του τα σιγοτραγουδήσαμε όλοι. Τα χέρια μας χτυπούσαν στον ρυθμό του. Οι κερκίδες γιομάτες κόσμο και με παλμό. Οι τραγουδιστές Ζαχαρία Καρούνη, Ηρώ Σαΐα και Ελευθερία Αρβανιτάκη κοιτούσαν τον μαέστρο με ευλάβεια, οι ματιές που ρίχνανε ο Μανώλης Μητσιάς με τον Σταύρο Ξαρχάκο ήτανε μια ταινία από μόνη της όπως και το πώς ο Ξαρχάκος αλώνιζε τη σκηνή και υποκλινόταν στα όργανα της ορχήστρας του.
Τον Σταύρο Ξαρχάκο τονε σέβομαι και υποκλίνομαι στο μεγαλείο του. Τον λατρεύω, γιατί έχει συνθέσει τη μουσική της πιο όμορφης για μένα ελληνικής ταινίας-μιούζικαλ το «Ρεμπέτικο». Ναι θα ήθελα να τον ακούσω να τραγουδά το «Πρακτορείο» ν’ ανατριχιάσω παραπάνω αλλά είπαμε ένα όνειρο τη φορά. Σήμερα το όνειρο ήτανε οτι ξανανέβηκα και απόλαυσα το Δημοτικό Θέατρο του Λυκαβηττού με το καταπληκτικό νέο του λογότυπο. Δεν θαμπώνομαι μήτε από τα λαμπάκια που έβαλαν μήτε από τα νέα ηχοσυστήματα και τα led φώτα και τους πυκνωτές και ό,τι άλλη παρέμβαση έγινε. Χαίρομαι που επένδυσαν τον μεταλλικό σκελετό και δεν χάθηκε αυτό το μοναδικό μνημείο της Αθήνας μας. Χαίρομαι που προνοήσανε για ράμπα που δίνει την ευκαιρία σε άτομα με αμαξίδιο να απολαύσουν μια συναυλία με καλή οπτική. Χαίρομαι γενικά που ο Λυκαβηττός έχει ξανά το θέατρο του.
Ωστόσο χρειάζεται ο Δήμος να προνοήσει για τα έργα του λόφου. Το μονοπάτι τόσο για μας τους προσκυνητές των συναυλιών όσο και για τους κατοίκους της Αθήνας οφείλει να είναι εξίσου όμορφο όπως και το θέατρο. Οι ξύλινοι πάγκοι του πια χωράνε 3.950 άτομα χώρια η ορχήστρα κάτω. Ας το γιομήζουμε λοιπόν για ν’ αποκτήσουν και οι νέες γενιές όμορφες αναμνήσεις που θα τις βάλουν κι αυτές όπως και γω στο κουτάκι του μυαλού τους στην κατηγορία Συναυλίες στον Λυκαβηττό.
Hidden track
Όλα τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στους ανθρώπους που επλήγησαν από τις καταστροφικές πλημμύρες.
Κατέβηκα με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι, ξανά από το σκοτεινό μονοπάτι για να βεβαιωθώ ότι όντως είναι παρατημένο. Μα είχα ένα χαμόγελο στο στόμα γιατί πέρασα τόσο καλά, σιγοτραγουδούσα και ακολούθησα την παλιά μου ιεροτελεστία. Βρώμικο στη Μαβίλης για κλείσιμο και επιστροφή σπίτι.
