Χμ…. ξεκινάω με γκρίνια αυτό το κείμενο! Και δεν ξέρετε πόσο αφόρητο είναι το βάρος του εαυτού μου όταν γκρινιάζω σαν κακομαθημένο ενήλικο γατί!
-Ουφ! Είχα μεγάλες προσδοκίες για αυτό το live!
– Καλά… ναι! (ευτυχώς δεν κούνησε το κεφάλι για να δώσει έμφαση στην στιγμή)
-Ναι αλλά τα φώτα; Εξαιρετικά ε;
-Ναι (γέλια)
Κάποιοι από τους διαλόγους που εκτυλίχθηκαν το βράδυ στην Τεχνόπολη κατά την διάρκεια της συναυλίας των Allah-Las.
Ναι…. Είχα μεγάλες προσδοκίες για το live των Καλιφορνίων! Περίμενα όπως έλεγα κάποιες ώρες πριν:
-Έλα να πάμε! Θα είναι σα να είμαστε σε μια άσπρη κάντιλακ και θα οδηγείς στους δρόμους της Καλιφόρνια.
-Θα πάρουμε lsd;
-Lsd θα είναι η μουσική τους….(με πάρα πολύ ύφος)
Έλα όμως που είχε δίκιο και δεν μεταφέρθηκα πουθενά και η γκρίνια μου θα συνεχίζει να είναι αφόρητη αλλά ας σας πω δυο λόγια για τους Allah-Las, το γκρουπ από την Καλιφόρνια. Η μπάντα σχηματίστηκε το 2008 από τους παιδικούς φίλους Miles Michaud, Matthew Correia, Spencer Dunham και Pedrum Siadatian. Το 2011 το “Catamaran” τους άρχισε να μας ταξιδεύει με τις psychedelic, surf rock μελωδίες τους σε μέρη ηλιόλουστα όπου η αύρα του ωκεανού μεταφερόταν ατόφια στα ηχεία σου. Υπέροχη δουλειά και άλλο τόσο υπέροχο το πρώτο ολοκληρωμένο LP τους, το οποίο φέρει το όνομά τους και για εμένα θα είναι πάντα το αξεπέραστο άλμπουμ με το κορίτσι και το κοχύλι όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Η παραγωγή του συγκεκριμένου άλμπουμ είχε αναλάβει ο κ. Waterhouse, ο οποίος αν θυμάμαι καλά, τότε μου έπαιρνε τα μυαλά με το “I Can Only Give You Everything” και το “Say I Wanna Know” από το φανταστικό “Time’s All Gone”. Στα άλμπουμ που ακολούθησαν με το χρονικό διάστημα των σχεδόν δύο ετών του ενός από το άλλο, να χαρακτηρίζεται ως συνέπεια για μια μπάντα τέτοιου επιπέδου, οι Allah-Las κράτησαν τον ήλιο και την αλμύρα στη μελωδία τους και εξελίχθηκαν και έφτιαξαν μελωδίες όπως το “Houston” και “Raspberry Jam” που είναι διαχρονικές.
Το βράδυ του Σαββάτου λοιπόν, ναι όντως είχα πάει με μεγάλες προσδοκίες στην συναυλία και για να καταπραϋνθώ λίγο, νομίζω δικαίως έχοντας ακούσει όλη αυτή τη σημαντική δουλειά ετών. Το μόνο που έλειπε ήταν να βιώσω την μουσική τους…. Ε και κάπου εκεί ξεκινάει το δράμα, γιατί καλώς ή κακώς τέτοιες μουσικές τις βιώνεις, μεταφέρεσαι, γίνεσαι το κορίτσι από τις σπηλιές των Ματάλων με τα λαχούρια και τα χαϊμαλιά που πάντα ζήλευες. Και αν δεν μεταφερθείς εκεί, μεταφέρεσαι σε αυτή την άσπρη κάντιλακ σε ένα ατελείωτο ocean drive! Τίποτα από τα δυο δεν επετεύχθη εκείνο το βράδυ και ας φώναζα στην αρχή σαν τρελή «Πάρτε με μαζί σας στη Καλιφόρνια»!
Αντ’ αυτού το live τους ήταν άτονο, άχρωμο και απίστευτα διεκπεραιωτικό, όσο εξαιρετική δουλειά και αν έκανε ο φωτιστής της βραδιάς. Οριακά στέκονταν επάνω στη σκηνή, οριακά καταλαβαίναμε τι έλεγαν στο κοινό με αυτή τη προφορά των Νοτίων να προκαλεί μιμήσεις και νευρικό γέλιο, οριακά δεν φώναξαν κάποιον από τον πάγκο για αλλαγή! Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς θα ήταν επάνω στην σκηνή ο Nick Waterhouse, έπειτα σκεφτόμουν μπάντες ανάλογες στην Ελλάδα, με τους Polaroid Buffalo Club από τη μία να φωτίζουν για λίγο την σκέψη μου και από την άλλη τα ελληνικά ραδιόφωνα να δημιουργούν μια σκιά, γιατί θα μπορούσαν αν όχι να τους κάνουν όνομα όπως τους Allah-Las, αν μη τι άλλο να τους εντάξουν στις playlists τους! Η πλήρης απογοήτευση βέβαια ήρθε όταν για κάποια δευτερόλεπτα έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει στίχους των Usurum από τη συναυλία της Τετάρτης με τον τόσο κακό ήχο αλλά την αίσθηση πληρότητας μέσα μου.
Στα θετικά της βραδιάς τα οποία προφανώς και υπήρξαν, εκτός από τα φώτα, ήταν οι τρεις στιγμές της live εκτέλεσης των “Camaran”, “Tell Me (What’s On Your Mind)”, “Had It All”. Και κάπου εδώ να πω πως η γκρίνια μου, δεν είναι μια γκρίνια μιας συντάκτριας που όλα της φταίνε. Η γκρίνια μου είναι η γκρίνια πρωτίστως με την ιδιότητα της ακροάτριας των Allah-Las η οποία περίμενε την ζέστη και το φως της μουσικής τους, τα όποια έβγαιναν από τα ηχεία και έβρισκαν στόχο κατευθείαν στην καρδιά της να την συναντήσουν και το βράδυ του Σαββάτου, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη. Προφανώς και δεν ακυρώνεται η πορεία της μπάντας από μια «κακή μέρα στην δουλειά». Και έτσι θα το κρατήσω και εγώ στο μυαλό μου, μέχρι την επόμενη φορά! Ζω επικίνδυνα; Μπορεί!
Επίσης δεν γίνεται να μην αναφέρω τον Γάλλο Antonin που άνοιξε τη συναυλία και κατάφερε να με κρατήσει χωρίς να καταλαβαίνω γρι γαλλικά αλλά και την υπέροχη μπαντάρα των The Underground Youth. Το βρετανικό γρουπ που έχει έδρα το Βερολίνο. H «υπόγεια νεολαία» όπως μου εμφανίζει το ελληνικό link Wikipedia ιδρύθηκε το 2008 από τον Craig Dyer. Post Punk και shoegaze ήχος έγινε ο καθρέφτης του δεύτερου σκοτεινού ευατού μας, σε ένα line up που ουσιαστικά δεν είχε σύνδεση, αλλά στο οποίο κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις. Εκπληκτική χημεία μπάντας! Δύο αγόρια, δύο κορίτσια στο μπάσο και στα τύμπανα με την Olya Dyer να κάνει headbanging ντυμένη με ένα εξαιρετικό “little black dress”! Και πάλι οι ελληνικές μπάντες ήρθαν στο μυαλό μου και αναρωτήθηκα «μα τι γίνεται δεν έχουμε γυναίκες εμείς;». Δέκα άλμπουμ έχει στο ενεργητικό της η μπάντα των The Underground Youth στα 15 χρόνια πορείας της. Δεν έχω ούτε κομμάτι συγκεκριμένο να σας προτείνω, ούτε δίσκο γιατί και εγώ τους ανακαλύπτω τώρα μαζί σας! Φυσικά στο τέλος του άρθρου θα βρείτε spotify link με τα καλύτερα κομμάτια τους. Στο μέλλον θα ήθελα πολύ να τους δω ως κύριο όνομα σε μια πιο μικρή σκηνή να με παρασύρουν σε ένα noir ψυχεδελικό σκηνικό…
