Στη Βόρεια Εύβοια που τραυματίστηκε από την καταστροφική πυρκαγιά του 2021 ανθίζει πλέον το «πράσινο» σινεμά. Τον σπόρο φύτεψε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μέσω του Evia Film Project. Η αναπτυξιακή δράση με το περιβαλλοντικό πρόσημο εγκαινιάστηκε πέρυσι σε μία προσπάθεια στήριξης και αναζωογόνησης της πληγείσας περιοχής.
Οι άνθρωποι του Φεστιβάλ φιλοδοξώντας να την εξελίξουν σε θεσμό κάλεσαν και φέτος στη Βόρεια Εύβοια δημοσιογράφους αλλά και επαγγελματίες από τον χώρο του κινηματογράφου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Για πέντε μέρες η Αιδηψός που αποτέλεσε το κέντρο του Evia Film Project, η Αγία Άννα και η Λίμνη γέμισαν με προβολές, masterclasses, παιδικές δράσεις και μουσική με την πενθήμερη αυτή γιορτή να ολοκληρώνεται με τη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου στην πλατεία Θερμοποτάμου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το σήμα της εκκίνησης του 2ου Evia Film Project δόθηκε με την προβολή της ταινίας «Μικρόκοσμος» του Αλεξάντερ Πέιν στο «Σινέ Απόλλων» στην Αιδηψό, το οποίο απέκτησε και πάλι ζωή μετά από δύο δεκαετίες χάρη στην «πράσινη» πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Παρών και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που έχει βραβευτεί με δύο Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου για τις ταινίες «Πλαγίως» και «Οι απόγονοι».
Στην τελετή έναρξης μας υποδέχτηκαν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης και η Γενική Διευθύντρια Ελίζ Ζαλαντό. «Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έρχεται για δεύτερη χρονιά στη βόρεια Εύβοια, που αγαπήσαμε πέρσι και η οποία δοκιμάστηκε από μια φυσική καταστροφή. Φέτος, θέλουμε να μοιραστούμε την αγάπη μας γι’ αυτό τον τόπο με επαγγελματίες του κινηματογράφου απ’ όλο τον κόσμο.
Θα μας δείξουν τις ταινίες τους, θα δουλέψουν τα σχέδιά τους για τις επόμενες, θα μας αποκαλύψουν μυστικά του σινεμά και, κυρίως, θα ανακαλύψουν τις μαγικές τοποθεσίες της βόρειας Εύβοιας, με σκοπό αυτές να πρωταγωνιστήσουν σε ό,τι θα δούμε στο μέλλον στις οθόνες μας. Κι όλα αυτά, βέβαια, με προτεραιότητα την προστασία του περιβάλλοντος και την καλλιέργεια μιας συλλογικής οικολογικής συνείδησης, η οποία συνδυάζεται με δράσεις στην καθημερινότητά μας», δήλωσαν.
Ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης μας καλησπέρισε στα ελληνικά αλλά συνέχισε στα αγγλικά γιατί, όπως τόνισε, «στα αγγλικά είμαι πιο αστείος». «Λυπάμαι πολύ για τους λόγους που οδήγησαν στη δημιουργία του Evia Film Project, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι κομμάτι του. Είμαι επίσης χαρούμενος που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να δουν τη συγκεκριμένη ταινία διότι ελάχιστοι την είδαν όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες». Αφού είπε αυτά έκατσε ανάμεσα στο κοινό μαζί με την Ελληνίδα γυναίκα του και την εξάχρονη κόρη τους για να δει ξανά, μετά από εφτά χρόνια, την ταινία. Και εμείς βυθιστήκαμε στον «Μικρόκοσμό» του.
Νορβηγοί επιστήμονες έχουν βρει τρόπο να συρρικνώσουν τις διαστάσεις ενός μέσου ανθρώπου για να σώσουν τον πλανήτη από τον υπερπληθυσμό. Πολλοί είναι εκείνοι που αποφασίζουν να συρρικνωθούν όχι όμως από περιβαλλοντική ευαισθησία αλλά για να ζήσουν μία πολυτελή ζωή, αφού σε αυτόν τον λιλιπούτειο κόσμο όλα είναι οικονομικά πιο προσιτά. Ένας από αυτούς ο Πολ (Ματ Ντέιμον) και η γυναίκα του που θέλουν να βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση. Ο Αλεξάντερ Πέιν προσπαθεί να χωρέσει στην ταινία που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας τo 2017 ένα σωρό θέματα, όπως η μετανάστευση, η ταξική ανισότητα, η υπερκατανάλωση, το περιβάλλον. Και κάπου η συνοχή χάνεται. Και πάλι όμως η ιδέα αυτής της ταινίας που αποτελεί ένα μείγμα σάτιρας και επιστημονικής φαντασίας είναι ιδιαίτερα έξυπνη.
Μιλώντας στη συζήτηση που ακολούθησε για την αρχική σύλληψη της ιδέας ο Αλεξάντερ Πέιν ανέφερε πως αυτή είχε κωμική χροιά. «Αρχικά, το σενάριο επικεντρωνόταν στην κωμική ιδέα του πόσο περισσότερα υλικά υπάρχοντα θα μπορούσε να έχει στη διάθεσή του ένας μικροσκοπικός άνθρωπος. Ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία, καταλήξαμε στο ότι ο επιστημονικός λόγος πίσω από τη συρρίκνωση των ανθρώπων θα μπορούσε να σχετίζεται με μια απόπειρα σωτηρίας του πλανήτη από τον υπερπληθυσμό και τη σπατάλη των φυσικών πόρων. Δεν είχαμε ως πρόθεση να εκφράσουμε ένα συγκεκριμένο μήνυμα, ασχέτως αν η ταινία αντανακλά και τις δικές του απόψεις σε ορισμένα πολιτικά και περιβαλλοντικά ζητήματα.»
«Η κατάσταση που βιώνουμε σε ζητήματα όπως το περιβάλλον ή η μετανάστευση δεν είναι η επιθυμητή. Προσωπικά μιλώντας, αν υπάρχει ένα μήνυμα στην ταινία είναι πως ό,τι κι αν συμβαίνει, και παρά τα αμέτρητα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, πρέπει πάντα να βοηθούμε τον διπλανό μας.», πρόσθεσε.
Τόνισε επίσης πως θα ήταν προτιμότερο να είχε προχωρήσει στη δημιουργία μία τηλεοπτικής σειράς παρά μίας κινηματογραφικής ταινίας. «Αμέτρητες ιδέες έμειναν εκτός στην πορεία. Ίσως τελικά αυτό ακριβώς να ήταν και το πρόβλημα της ταινίας, η ύπαρξη μιας αρχικής ιδέας που προχωρά και αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα. Όπως το σκέφτομαι σήμερα, το σενάριο ταιριάζει περισσότερο σε τηλεοπτική σειρά. Παρακολούθησα απόψε την ταινία για πρώτη φορά ύστερα από επτά χρόνια και αναρωτιόμουν συνεχώς γιατί υπήρξε κριτική και εμπορική αποτυχία στην εποχή της. Κατέληξα λοιπόν στο ότι η ταινία υποφέρει από μια εσωτερική σύγκρουση, προσπαθώντας να βρει ισορροπία ανάμεσα στις υψηλές ιδέες και τις μικρές ανθρώπινες στιγμές.»
Στο τέλος της βραδιάς ο Αλεξάντερ Πέιν δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην επερχόμενη ταινία του ”The Holdovers”, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Πολ Τζιαμάτι. Χρόνια μετά το «Πλαγίως» οι δυο τους συναντιούνται ξανά. Σε ένα οικοτροφείο αρρένων στη Μασαχουσέτη της δεκαετίας του ’70 ένα ορφανό από πατέρα αγόρι είναι αναγκασμένο να περάσει ολομόναχο τις γιορτές των Χριστουγέννων γιατί η μητέρα του θα φύγει σε διακοπές με τον νέο της σύζυγο. Στο οικοτροφείο τις ημέρες εκείνες βρίσκονται επίσης ένας αυστηρός καθηγητής, τον οποίο υποδύεται ο Πολ Τζιαμάτι, και η Αφροαμερικανή μαγείρισσα που έχει μόλις χάσει τον γιο της στο Βιετνάμ. «Η πλοκή της ταινίας, η οποία διαθέτει τόσο κωμικά όσο και δραματικά στοιχεία, περιστρέφεται γύρω από τη συνύπαρξη αυτών των τριών φαινομενικά αταίριαστων χαρακτήρων στη διάρκεια των δύο χιονισμένων και γιορτινών εβδομάδων», μας εξήγησε.
Ξεριζωμός
Από τον «Μικρόκοσμο» του Αλεξάντερ Πέιν στο ντοκιμαντέρ «Δαμάζοντας τον κήπο» της Σάλομε Τζάσι. Ένας ζάπλουτος άντρας έχει ένα ασυνήθιστο χόμπι. Ξεριζώνει αιωνόβια δέντρα από φτωχικές παράκτιες κοινότητες της Γεωργίας και τα μεταφυτεύει στον κήπο της έπαυλής του.
Ο άντρας αυτός είναι o Μπιτζίνα Ιβανισβίλι που υπήρξε πρωθυπουργός της χώρας από το 2012 έως το 2013 και συγκαταλέγεται στους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. «Σκιώδη ηγέτη» τον χαρακτήρισε η σκηνοθέτρια. Όπως μας είπε στο Q&A που ακολούθησε, ο Υπουργός Εσωτερικών είναι πρώην σωματοφύλακάς του, ο τωρινός πρωθυπουργός ήταν στο παρελθόν ο διευθυντής του ιδρύματός του, ενώ ο Υπουργός Υγείας ήταν οδοντίατρος της συζύγου του. «Καταλαβαίνετε λοιπόν τη δύναμή του», τόνισε.
Η Σάλομε Τζάσι κινηματογραφεί όλη τη διαδικασία ξεριζωμού των δέντρων, τα οποία ταξίδεψαν δια θαλάσσης για να καταλήξουν στη βίλα του Ιβανισβίλι. Οι κάτοικοι έχοντας ανάγκη τα χρήματα που τους προσφέρθηκαν δέχτηκαν να δώσουν τα δέντρα τους. Μερικοί από αυτούς μάλιστα το είδαν όλο αυτό πολύ θετικά, ενώ άλλοι τα αποχαιρέτησαν με δάκρυα στα μάτια. «Είδαμε ανθρώπους να κλαίνε και να θρηνούν. Ήταν σαν να θρηνούν έναν νεκρό.», μας είπε. Ξεριζώθηκαν συνολικά 200 δέντρα.
Μετά την πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς το 2021 το Υπουργείο Πολιτισμού απευθύνθηκε στο Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου ζητώντας να μάθει γιατί τη χρηματοδότησε. Πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για μία ντροπιαστική ταινία που εκθέτει τη χώρα. Παρότι το «Δαμάζοντας τον κήπο» έχει προβληθεί στο εξωτερικό αποσπώντας ευνοϊκές κριτικές μέχρι σήμερα μόνο μία προβολή έχει πραγματοποιηθεί στη Γεωργία.
Η αποικιοποίηση στο σήμερα
«Το ήξερες ότι η Σελήνη ανήκει στους Λευκούς;». Με αυτό το ερώτημα αρχίζει και τελειώνει η ταινία του Χούμπερτ Ζάουπερ «Ερχόμαστε εν ειρήνη» που απέσπασε το Βραβείο Ειρήνης στην Μπερλινάλε το 2014, όπου έκανε πρεμιέρα. Σε αυτό ο Αυστριακός σκηνοθέτης προσπαθεί να χωρέσει όλο το νόημα του έργου. «Άνθρωποι, από την Ευρώπη και την Αμερική για παράδειγμα, έφυγαν από τα σπίτια τους για να αποικήσουν άλλα μέρη που κατέκτησαν με τη βία. Χώρισαν την Αφρική σε 50 τμήματα, όπως, η Νιγηρία ή η Ουγκάντα, τα οποία μετά ονόμασαν ”ελεύθερα έθνη”. Μετά πήγαν στο διάστημα και πήραν το φεγγάρι», ακούμε να λέει ο άντρας που θέτει αυτό το ερώτημα.
Μετά τον υποψήφιο για Όσκαρ «Εφιάλτη του Δαρβίνου», ο Ζάουπερ ταξιδεύει και πάλι στην Αφρική με ένα μικρό αεροπλάνο που έχει κατασκευάσει από καραβόπανο και τσίγκο για να κάνει μία ταινία για την αποικοιοποίηση. Είναι η περίοδος που το Σουδάν, η μεγαλύτερη χώρα της αφρικανικής ηπείρου, χωρίζεται σε δύο έθνη. Εμφύλιος πόλεμος έχει ξεσπάσει και ακολουθεί αργότερα, το 2011, ένα δημοψήφισμα που οδηγεί στην ανεξαρτητοποίηση του Νοτίου Σουδάν.
Ενώ γεννιέται αυτό το κράτος, το νεότερο στον κόσμο, ξένες δυνάμεις καταφτάνουν και λυμαίνονται τα εδάφη του για να καρπωθούν τον πετρελαϊκό του πλούτο. Αναδύεται μία παθολογία που φαίνεται πως ανήκε στο παρελθόν, η αποικιοκρατία. Κινέζοι εργάτες σε πετρελαιοπηγές, ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ, Σουδανοί παραστρατιωτικοί ηγέτες, ιεραπόστολοι από το Τέξας, Αμερικανοί επενδυτές αλλά και απλοί κάτοικοι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό.
Μιλώντας μετά την προβολή ο Ζάουπερ για το πώς κατάφερε να πλησιάσει όλους αυτούς τους ανθρώπους επεσήμανε: «Το να αποκτήσεις πρόσβαση στο μυαλό των ανθρώπων και στην ψυχή τους έχει να κάνει με το πώς συνδέεσαι μαζί τους. Όσο πιο πολύ συνδέεσαι με έναν άνθρωπο τόσο πιο πολύ τον προκαλείς να ανοιχτεί και εκείνος. Πρέπει να είσαι ειλικρινής. Για να αποκτήσεις όμως πρόσβαση σε ανθρώπους που έχουν εξουσία πρέπει να μπλοφάρεις.
Πρέπει δηλαδή να προσποιηθείς ότι είσαι οπαδός της πολιτικής τους. Αυτό έκανα και εγώ. Στην αεροπορική βάση των Λίβυων φορούσα ένα t-shirt. Βρέθηκαν γύρω μου στρατιωτικοί που ήθελαν να με φάνε ζωντανό. Τότε κατάλαβα ότι, αφού κάνω μία ταινία για την αποικιοποίηση, πρέπει να γίνω μέρος αυτής. Έτσι έβαλα μία στολή πιλότου με τα τέσσερα αστέρια και τα γαλόνια για να κερδίσω τον σεβασμό τους, για να γίνω ένας από τους αποικιοκράτες. Στο στρατόπεδο των Ηνωμένων Εθνών επίσης προσποιούμουν ότι ήμουν πιλότος.»
Ο ίδιος παραδέχτηκε πως υπήρξαν στιγμές που κινδύνεψε τα δύο χρόνια που έμεινε στην περιοχή. «Με συνέβαλαν πολλές φορές. Με κράτησαν φυλακισμένο για μέρες σε κάποιο σπίτι χωρίς τηλέφωνο και ίντερνετ. Νόμιζα αυτό ότι ήταν τον τέλος μου. Ήταν πολύ επικίνδυνο επίσης όταν υπήρχε κάποια παρεξήγηση, κάποιο πρόβλημα στην επικοινωνία. Η πνευματική κατάσταση επίσης είναι πολύ σημαντική. Βλέπεις καταστάσεις που νομίζεις ότι θα σε οδηγήσουν στην τρέλα.», μας εξομολογήθηκε.
VR προβολές στο…. «Κύμα»
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έφερε φέτος στη Βόρεια Εύβοια το τμήμα ”Immersive: All Around Cinema”. Στο «Κύμα», το ξύλινο κτίσμα που στέκεται σε μία εξέδρα μέσα στη θάλασσα και λειτούργησε ως το info point του Evia Film Project, ολιγόλεπτα φιλμ περίμεναν όσους ήθελαν να βυθιστούν στην εικονική πραγματικότητα. Όλα επικεντρωμένα στον άνθρωπο και τη σχέση του με το περιβάλλον.
Ένα από αυτά το ”Genesis” του Γιόργκ Κούρτιαλ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 2021. Μέσα σε 13 μόλις λεπτά κάνεις ένας ταξίδι στον χρόνο και βρίσκεσαι μπροστά σε ορόσημα στην εξέλιξη της Γης και της ανθρωπότητας. Βλέπεις για παράδειγμα τη νεαρή Γη να περιβάλλεται από κοσμικά συντρίμμια και δεινοσαύρους να τρέχουν γύρω σου πριν οδηγηθούν στον αφανισμό.
Από την άλλη, στο ”-22.7°C” του Γιάν Κουνέν, δημιουργού της «Συμμορίας Ντόπερμαν» με τους Βενσάν Κασέλ και Μόνικα Μπελούτσι, ακολουθείς σε ένα χωριό κυνηγών στη Γροιλανδία τον παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής Molécule. Έχει απομονωθεί εκεί για να καταγράψει τους ήχους της Αρκτικής προκειμένου να συνθέσει μουσική. Αυτή του την περιπέτεια έχει κινηματογραφήσει ο Κουνέν. Και εσύ γίνεσαι με έναν τρόπο συνοδοιπόρος του Molécule σε αυτό το ταξίδι του στις πολικές περιοχές.
Κινηματογραφώντας στην Εύβοια – «Το Τρίγωνο της Θλίψης»
Το Evia Film Project φιλοδοξεί να αναδείξει τη βόρεια Εύβοια σε φιλμικό προορισμό. Γι’ αυτό τον λόγο διοργάνωσε φέτος ένα αφιέρωμα στο Location Scouting, ή αλλιώς ρεπεράζ. Συγκεκριμένα, πραγματοποίησε ένα Fam Trip (familiazrization trip), συστήνοντας σε location managers και παραγωγούς από την Ελλάδα και το εξωτερικό τοποθεσίες τις περιοχής.
Το αφιέρωμα ολοκληρώθηκε με το masterclass της Δανάης Σπαθάρα, παραγωγού στην εταιρεία παραγωγής Heretic, για το «Τρίγωνο της Θλίψης», την ταινία που χάρισε στον Σουηδό σκηνοθέτη Ρούμπεν Έστλουντ έναν ακόμη Χρυσό Φοίνικα μετά «Το Τετράγωνο» και που κατά το μεγαλύτερο μέρος της γυρίστηκε στην παραλία Χιλιαδού στη Βόρεια Εύβοια. Ήταν ίσως το masterclass που συγκέντρωσε τον περισσότερο κόσμο. Δικαιολογημένα. Πολλοί είμασταν αυτοί που θέλαμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία και να μάθουμε λεπτομέρειες για τα γυρίσματα αυτού του φιλμ που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ αποσπώντας τρεις υποψηφιότητες (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου).
«Όλα ξεκίνησαν όταν ο παραγωγός της Heretic, Γιώργος Καρναβάς, συνάντησε στην Μπερλινάλε του 2019 τον Σουηδό παραγωγό της ταινίας, Έρικ Χέμεντορφ, ο οποίος ήταν εξαιρετικά ανήσυχος», μας είπε αρχικά η Δανάη Σπαθάρα. Ήταν ανήσυχος γιατί μόλις είχε αποσυρθεί η αμερικανική χρηματοδότηση και το πλάνο να γυριστεί η ταινία στην Ταϊλάνδη είχε ναυαγήσει. Ο Γιώργος Καρναβάς του έδειξε τότε μια φωτογραφία της παραλίας Δαμιανού, ακριβώς δίπλα στη Χιλιαδού, και του μίλησε για τον location manager, Μενέλαο Μυτιληναίο.
«Του εξήγησε πως η βόρεια Εύβοια πληροί όλες τις προϋποθέσεις για τα γυρίσματα της ταινίας, καθώς το τοπίο συνδυάζει τις ερημικές παραλίες, τα άγρια δάση και μια αίσθηση τροπικής ζούγκλας», ανέφερε. Τρεις εβδομάδες αργότερα ο Ρούμπεν Έστλουντ βρέθηκε στην Ελλάδα, έμεινε για λίγες μέρες στη Χιλιαδού και αποφάσισε ότι θα γυρίσει εκεί την ταινία.
Η Δανάη Σπαθάρα στάθηκε ιδιαίτερα στο πόσο σημαντική είναι η διείσδυση στην τοπική κοινότητα. «Χωρίς τη στήριξή της είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί ένα τόσο σύνθετο πρότζεκτ.», τόνισε.
«Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε, όσο και να σας φανεί περίεργο, ήταν ότι η παραλία στην οποία πραγματοποιήθηκε το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων είναι μια παραλία γυμνιστών, επομένως έπρεπε να τους προσεγγίσουμε και να λάβουμε τη συγκατάθεσή τους. Πρόκειται για μια κανονική κοινότητα, με ιεραρχική δομή και διακριτούς ρόλους και ο Μενέλαος Μυτιληναίος έκανε καταπληκτική δουλειά στην προσέγγισή τους. Μάλιστα, για δύο από τα μέλη της κοινότητας των γυμνιστών προέκυψαν και θέσεις εργασίας στην παραγωγή και στο κάστινγκ, αντίστοιχα. Ορισμένες φορές είναι πολύ δύσκολο να βρεις τα πατήματά σου στην τοπική κοινότητα. Όταν είχε επισκεφτεί αρχικά ο Μενέλαος την περιοχή για μια προκαταρκτική έρευνα, πολλοί ντόπιοι τον είχαν περάσει είτε για κατάσκοπο και πράκτορα ξένων δυνάμεων είτε για αυτοσχέδιο χρυσοθήρα.»
Μία ακόμα πρόκληση ήταν το να εξασφαλίσουν τη διαμονή ενός συνεργείου που αριθμούσε πάνω από 100 άτομα για ένα χρονικό διάστημα που υπερέβαινε τον ένα μήνα. Άλλα εμπόδια και προβλήματα που συνάντησαν σχετίζονταν με τις συνεχώς μεταβαλλόμενες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν σε μια παραλία που βλέπει στο βόρειο Αιγαίο. «Είμασταν αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσουμε μικρές βάρκες, να μεταφέρουμε φυτά και βλάστηση από την Αθήνα στην Εύβοια, ήταν επίσης απαραίτητο να καθαρίζουμε στην εντέλεια την παραλία κάθε μέρα ώστε να φαίνεται αρκετά ερημική, ενώ μεγάλο πρόβλημα αντιμετώπισε και ο διευθυντής φωτογραφίας με τη μετάθεση τον γυρισμάτων από τον Απρίλιο στον Σεπτέμβριο του 2020», πρόσθεσε.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν την περίοδο την πανδημίας διευκολύνοντας και δυσκολεύοντας ταυτόχρονα τους συντελεστές της ταινίας. «Από τη μια, η πανδημία συνέβαλε στο να έχουμε μειωμένη κίνηση και να πετύχουμε ευκολότερα την αίσθηση απομόνωσης που επιθυμούσαμε. Από την άλλη, όχι μόνο έπρεπε να διενεργούμε καθημερινά τεστ στους πάντες, αλλά έπρεπε να πείσουμε και τους Σουηδούς συνεργάτες να φορούν τακτικά μάσκα. Όπως ίσως θυμάστε το σουηδικό κράτος είχε επιλέξει την ”ανοσία της αγέλης” ως στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας, οπότε η μάσκα ήταν κάτι καινούργιο και ολότελα άβολο για εκείνους», εξήγησε η Δανάη Σπαθάρα.
Μπορεί «Το Τρίγωνο της Θλίψης» να μην κέρδισε τελικά κάποιο από τα Όσκαρ που διεκδικούσε αλλά η παραλία Χιλιαδού βραβεύτηκε ως η Καλύτερη Ευρωπαϊκή Τοποθεσία για το 2022 με το βραβείο EUFCN Location Award βάζοντας τη Βόρεια Εύβοια στον κινηματογραφικό χάρτη.
Και μετά την πυρκαγιά, τι;
Την τελευταία ημέρα προβολών του Evia Film Project ο Δημήτρης Τρομπούκης, αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, παρουσίασε την ταινία του «Ρίζες» που καταγράφει σε 20′ τη ζωή των κατοίκων της Βόρειας Εύβοιας μετά την πυρκαγιά του 2021. Ο ίδιος τόνισε ότι η ταινία λειτουργεί ως ένα συμπληρωματικό εργαλείο για ένα project σχετικά με την ανοικοδόμηση του τόπου. Σε αυτήν οι άνθρωποι της περιοχής μιλούν για την τοπική οικονομία που επλήγη και για το τι πρέπει να γίνει για να ορθοποδήσει ξανά.
«Θα ήθελα να δω μία οικονομία που θα στηρίζεται στην ήπια και βιώσιμη ανάπτυξη και τον σεβασμό στο περιβάλλον αλλά και που θα είναι ικανή να στηρίξει τα νοικοκυριά και τα νέα παιδιά που αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν να τον υπηρετήσουν.», λέει ο Δήμαρχος Ιστιαίας – Αιδηψού Γιάννης Κοντζιάς. Κάποιοι έφυγαν. Όσοι όμως έμειναν πίσω είναι πρόθυμοι να δουλέψουν σκληρά για να επουλωθούν οι πληγές. Μία από τους κατοίκους δηλώνει: «Δεν θα ήθελα να φύγω. Τις πρώτες μέρες η σκέψη μου ήταν ότι αν δεν ήταν τα παιδιά μου εδώ θα έφευγα. Δεν με κράταγε κάτι. Σιγά σιγά όμως λες ”θα παλέψω για τον τόπο μου”. Δεν τα παρατάς. Να πάω πού;»
